Come Dancing!

Zachtjes neuriënd wandelde Milo door de straten. Hij was in een opperbest humeur, gisteren had het eindelijk gesneeuwd! De straten waren bedekt met een schitterend, wit deken en bij de meeste huizen brandden gezellige lichtjes. Het leek wel alsof hij door de wolken liep. Gelukkig beschermden zijn dikke pels en zijn vetlaagje hem tegen de kou. Daar! Onder het dak van een huis had er zich een enorme hoop sneeuw verzameld. Zo blij als een kit liep hij op de sneeuwhoop af. 'Ieieieie!' Met een grote sprong landde hij er middenin en de sneeuw vloog alle kanten op. Ja, soms had hij nog een paar kinderlijke kantjes, gelukkig maar dat niemand hem kon zien.

'Lekker aan het spelen?' Plotseling was er een grote, robuuste kater verschenen. Milo had hem helemaal niet gezien! Had hij al de hele tijd zitten kijken..? Zijn wangen brandden rood van schaamte, maar gelukkig kon je dat niet zien onder zijn vacht. Het was een doorsnee vraag, maar toch was er iets waardoor Milo aarzelde. De kater lachte niet, maakte uit niets duidelijk dat het vrolijk bedoeld was, en zijn ogen staarden hem kil aan. Milo begon over zijn hele lijf te zweten, ook al was het ijskoud buiten. Wat wilde die kat van hem? Hij friemelde zenuwachtig met zijn poten. 'J..ja.' antwoordde hij onzeker. 'Wil je meedoen?'

'Ben je blind ofzo?' snauwde de witte kater. Blind? 'N... nee,' piepte hij stilletjes terwijl hij naar zijn poten keek. 'Weet je,' de kater kwam dreigend naar voren, 'ik denk dat jij een lesje nodig hebt.' Milo's ogen werden zo groot als schoteltjes. Nee, nee nee, wat had hij nu weer gedaan? Had iedere gemene kat in deze stad het op hem gemunt? Dit moest gewoon een droom zijn. Ja! Straks werd hij gewoon wakker in zijn warme nestje... Hij kneep zijn ogen stijf dicht. 'Wakker worden, Milo' mompelde hij in zichzelf, 'Wakker worden.'

De klap kwam hard en onverwacht. Een steek van pijn schoon door Milo's kop heen en even werd het helemaal zwart voor zijn ogen. Door een waas van pijn kon hij nog net de witte kater boven hem onderscheiden, die hoog boven hem uittorende. Was hij plots gegroeid? vroeg Milo zich angstig en verward af, en waarom was de grond ineens zo dichtbij? Hij lag met zijn gezicht in de koude, natte sneeuw. Allerlei emoties gingen door zijn pluizige, bevende lijfje; nog nooit was hij door een andere kat geslagen! Hij was bang ja, dat ook, maar bovenal was er die schok, het besef dat een compleet vreemde kat hem geslagen had, gewoon, voor zijn plezier. Dat die er van genoot, en nog lang niet klaar met hem was. 'Al wakker, Milo?' De witte kater schoof zijn vlijmscherpe nagels uit. 'Of moet ik je nog even wakker schudden?' Een doffe glans verscheen in Milo's ogen toen hij naar zijn aanvaller opkeek. Er was niets dat hij kon doen, niets dat hem nu kon helpen, hij had geen speciale superkrachten. Hij was maar een gewone poesiepoes.

{Mijn excuses dat het zo lang (veel te lang ^^") heeft geduurd!}