Frozen

Met snelle opeenvolgende poostappen raasde de rood met witte krijger over het aardoppervlak. Hij had zijn zinnen op een muisje dat nu tussen de bomen zigzagde gezet. Algauw besloot hij zich krachtig af te zetten en nam hij het grijze gestalte beet met zijn scherpe klauwen. In een fractie van een seconde beet hij het dood waardoor het lijfje levenloos op de grond viel. Een simpele zucht verliet zijn bekje. Hij hoopte maar dat deze muis niet aan de Bloodclan gevoederd werd maar aan Thunderclan. Net toen de kater zich wou omdraaien om verder te jagen betrad geritsel zijn gehoorstelsel. Zijn helderblauwe blik gleed over de witte struiken heen. "Wie is daar?" Zijn stem klonk niet angstig maar eerder bevelend. Hij was sowieso niet het type dat snel bang werd, zelfs nu de kans groot was dat een Bloodclan hem in het vizier had.

Lightningvoice 1st

Het was een lange dag geweest. Vooral het vermijden van die BloodClanners. Ugh, als het kon zou hij ze allemaal één voor één afmaken. Maar hij was eenmaal een Warrior die niet zomaar tegen tientallen katten kon vechten. Zijn blauwe ogen waren gericht op een rode gedaante dat tussen de struiken net te zien was. Een BloodClanner? Langzaamaan sloop hij door de struiken. Als dit was wat hij dacht dat het was dan zou Claw of Zira weer lopen slaan. "Wie is daar?" Klonk er. Lightning spitste zijn oren naar voren. De kat had hem dus opgemerkt. Eerlijk gezegd wou de kater er snel vandoor gaan. Maar nu hij eenmaal was betrapt had hij geen andere keus dan zichzelf ontmaskeren. Hij liep met korte passen het struikgewas uit. Pas ontmoette hij de bekende blauwe ogen. "Dank StarClan dat jij het bent, Zealspark." sprak hij opgelucht. Hij had echt geen zin in heisa met een miezerige BloodClanner.

Algauw verscheen er een grijze kater in zijn zichtveld en kon de rood met witte krijger het niet laten om de ander een kleine glimlach te gunnen. Lightningvoice, de zoon van hun overleden leidster genaamd Bluestar. Hopelijk zat zijn hart op de goede plek, net zoals bij Bluestar het geval was. Zelf had hij de leidster nooit gekend maar de verhalen die hij over haar had gehoord zeiden hem al genoeg. De woorden die de oudere kater sprak zorgden ervoor dat hij even greens. "Zelfde geldt voor jou." grinnikte hij, alhoewel er toch een serieuze uitdrukking op zijn gelaat plaatsnam. "Ik ben die Bloodclanners wel even beu gezien nu." vervolgde hij geïrriteerd waarna er ook nog een zucht over zijn lippen rolde.

Hij liep wat dichterbijer de jonge Warrior toe. Je kon wel duidelijk zien dat hij de zoon van Firestar was. Lightning zelf was niet zo close geweest zoals zijn andere littermates wel waren. Maar misschien dat hij het nu wel kon goedmaken. "Zelfde geldt voor jou." Antwoorde de rode kat. Lightning knikte. Opgelucht te weten dat hij het de andere Warrior hem niet kwalijk nam. "Ik ben die Bloodclanners wel even beu gezien nu." Zijn blauwe ogen gleden weer naar de rode tabby. "Ik ook, het hele kamp stinkt ernaar en al die BloodClanners doen niets anders dan problemen zoeken omdat ze weten dat hun pappie Claw ervoor zal zorgen dat wij ervoor zullen boeten. Ik haat het mateloos wat ze hebben gedaan. Brightspots en Nightwish zijn vermoordt en Mistpaw kan via één oog zien. Waar is die Silverstar wanneer je hem nodig hebt?" Door al dat uitpraten van zijn gevoelens waren zijn klauwen uit zijn hulzen geklapt en diep in de grond geboord. "Ik heb gezien wat ze jou hebben aangedaan, gaat het alweer wat beter?" De grijze warrior was meestal bekend om zijn bezorgdheid tegenover Clangenoten. Maar ook om de bescherming en hulp. Op een dag zal iedereen er klaar zijn om die lelijke BloodClankonten uit hun territorium te schoppen voor eens en altijd. En Lightning zal daar met plezier mee willen doen.

Zealspark had al die tijd toegeluisterd hoe Lightningvoice zijn zorgen uitte. Ergens stelde het hem gerust dat er toch nog krijgers waren die er net zo over dachten als hij. Natuurlijk vonden de meesten die Bloodclanners maar niets, echter durfde niet iedereen zijn mening te uiten zoals Zealspark dat deed. Een zucht rolde over zijn lippen toen de kater vroeg hoe het met hem ging. Na zijn gevecht met Claw was er nog een gevecht gekomen waarin hij opnieuw de zwarte leider aanviel. De wonde op zijn borstkas was ondertussen al zo goed als genezen en in de plaats ervan had een litteken zich er gevestigd. "Kan beter, maar mij hoor je niet klagen. Hetgeen wat ze Brightspots en Nightwish hebben aangedaan is veel erger. En dan nog maar te zwijgen over Mistpaw." De warrior schudde zijn kopje bij deze woorden. "En Silverstar hebben ze gevangen genomen. Ze dreigen hem te vermoorden als we nog vaker onze bek opentrekken." Zijn blauwe blik gleed even naar de grond. Echter gaf Zealspark niet zo snel op. Hij zou zijn mentor, vriend én Clanleader nog wel vinden. En zodra hij dat gedaan had ging hij wraak nemen op al die verdomde Bloodclanners.

De kater plofte neer op het gras en sloe zijn staart om zijn middel heen tegen de tijd dat de rode kater begon te praten. "Kan beter, maar mij hoor je niet klagen. Hetgeen wat ze Brightspots en Nightwish hebben aangedaan is veel erger. En dan nog maar te zwijgen over Mistpaw." Weer kwam die bubbel van woede in zijn maag. "Iemand zou ze is een lesje moeten leren. Ik wed dat die Claw niets zou zijn zonder al zijn billenlikkers." Nogmaals boorde hij zijn tanden in en uit de aarde. Klontjes aarde schoten naar boven. "En Silverstar hebben ze gevangen genomen. Ze dreigen hem te vermoorden als we nog vaker onze bek opentrekken." Legde Zealspark uit. Dat had Lightning nog niet te horen gekregen. Hij had volgens mij behoorlijk wat gemist. "Hoe dan ook, als ze onze leader vermoorden zou ons vuur misschien aangewakkerd worden. En ik wed dat Claw Silverstar had ontvoerd omdat hij gewoon zo zwak is." Hij rolde met zijn blauwe ogen. "Ik ben blij dat we goede Warriors hebben. Maar totdat we wat aangesterkt zijn moeten we maar naar ze luisteren. Zolang ze maar niet teveel van mij vragen. Ik ben wel hun gevangene maar geen slaafje." Zo zag hij het tenminste. "Maar even naar een andere onderwerp", sprak hij. "Zin om verder te gaan jagen?" Dat kon toch geen kwaad? Dan hadden ze tenminste wat afleiding. Tenzij de rode tabby wat andere plannen had,

Zealspark kon het niet laten om even verbaasd te knipperen toen Lightningvoice beweerde dat het misschien wel goed was dat Silverstar vermoord werd. Zodat hun vuur aangewakkerd kon worden? Zijn vuur was al aangestoken vanaf het moment dat Claw de naam Silverstar over zijn lippen liet rollen. De gedachte alleen al dat de zilveren kater zich toegetakeld ergens bevond, op een plek die zij niet wisten zijn, zorgde ervoor dat zijn nekharen overeind kwamen en dat zijn staart dik werd. Echter schudde Zealspark zijn woede weg en focuste hij zich op de volgde vraag die de kater stelde. Een kleine glimlach sierde zijn gelaat. "Ja. Daarbij moeten we nu toch overuren draaien vanwege die stomme Bloodclanners." gromde hij zachtjes. "Maar goed. Naar waar zullen we gaan?" besloot hij nadien te vragen, op een al wat vriendelijkere toon.

Lightning begon zijn voorpoot ritmisch te likken. Maar zijn oren toonden aan dat hij bleef luisteren. "Ja. Daarbij moeten we nu toch overuren draaien vanwege die stomme Bloodclanners." De grijze tabby knikte en liet zijn poot weer op de grond zakken. "Maar goed. Naar waar zullen we gaan?" Zijn blauwe ogen keken in dat van Zealspark terwijl hij zijn antwood gaf. "Hier, bij de Tallpines, of heb je een betere jaagplek?" zijn stem klonk vriendelijk. Het zou wel fijn zijn als de rode kater een betere plek aangaf, dan konden ze misschien wat meer vangen. Lightningvoice zelf was niet zo'n bazig iemand, hij liet iedereen de baas. Zolang hij maar de druk niet had.

Zijn blauwe ogen ontmoette de eveneens blauwe ogen van Lightningvoice en met een schouderophaal beantwoordde hij diens vraag. "We zullen eerst zien of er hier nog prooi is, anders zullen we ergens anders naartoe gaan." sprak hij rustig, zijn blik vervolgens over de verscheidene struiken glijdende. "Kom," miauwde hij nadien, nog altijd even kam terwijl hij op een rustig tempo verder begon te lopen, zoekende naar eventuele prooidieren.

"We zullen eerst zien of er hier nog prooi is, anders zullen we ergens anders naartoe gaan." Hij knikte en stond op. "Jij leidt de weg, als je wilt, natuurlijk." Hij zou niet zomaar iemand de leiding geven, zelfs als hij zelf de leiding niet wou. Zijn staart begon tegen de grond aan te tikken. "Kom," hoorde hij. De grijze tabby spitste zijn oren en draafde achter de rode kater aan totdat hij weer naast hem liep. Zijn neus en oren klaar voor ieder teken van prooi. Het was inderdaad schaar in deze strenge Leafbare. En de sneeuw begon al langzaamaan te smelten. Zijn snorharen trilden bij het voelen van een ijskoude bries en hij liet zijn vacht overeind schieten om de kou tegen te gaan. Hij zwiepte eventjes met zijn staart bij het horen van geritsel in een besneeuwd struikgewas. Hij dook neer in jachthouding en hield de bron van geritsel in de gaten terwijl hij er tussendoor zijn achterpoten zat te bewerken voor de perfecte sprong. Het leek alsof de tijd versloomd werd tegen de tijd dat de Warrior in de struiken sprong, een mondvol sneeuw inhapte en begon te kuchen. Maar tenminste was het hem gelukt een spitsmuis tussen zijn klauwen te krijgen. Hij spuugde de sneeuw weg en bert het diertje dood. Het liet een krijsende piep horen voordat de fonkeling in de ogen van het diertje uitging. De grijze kater liep de struiken uit met de vangst tussen zijn kaken bungelend. Zijn vacht zat onder de sneeuw maar Lightning voelde zich al warm worden. Dit zou hen wel vermoeien. Maar eindelijk begon hij warmte te voelen onder een pak sneeuw. Eens kijken hoeveel ze samen zouden vangen.

Toen de kater voorstelde dat Zealspark de weg moest leiden, knikte hij met een kleine glimlach op zijn gelaat. Met een zwiep van zijn staart gaf hij aan dat Lightningvoice moest volgen, maar zijn passen bevroren en met een poot nog half in de lucht stond hij stokstijf stil. Net zoals de grijze kater had ook Zealspark het gritsel gehoord. Maar hij liet de taak over aan zijn jaagpartner, wetende dat hij de eerste was die 't had opgemerkt. Met zijn blauwe ogen keek hij toe hoe de oudere krijger de spitsmuis te pakken kreeg, lichtjes grijnzende toen de kater eerst een hap snap in ontvangst mocht nemen. "Goede vangst," grinnikte hij. Zealspark hoopte echter dat de krijs die de muis nog had geslaakt de andere prooidieren in de nabije omgeving niet had gealarmeerd. Zealspark trippelde verder, zijn neus en oren open voor alle geluiden en geuren die voorbij vlogen. Pas toen hij in de verte een mus zag, zoekende naar eventuele restjes op de grond, spande de rood met witte krijger zijn spieren aan. Krachtig zette hij zich af, de vogel uit de lucht plukkende toen die algauw wou ontsnappen. Vliegensvlug maakte hij een einde aan diens leven. Met een bek vol veren trippelde hij weer naar Lightningvoice. Voorzichtig begroef hij het slappe lichaam onder wat sneeuw, zodat ze het later zouden kunnen ophalen.