Sometimes you simply don't know where to go

Hij zat voor de prooistapel en zijn lip trilde een beetje, als teken dat hij zijn tranen tegen probeerde te houden. De prooistapel werd steeds kleiner en het deed hem pijn dat hij niet kon helpen om de prooistapel op peil te houden. Hij mocht het kamp niet uit en als hij eerlijk tegen zichzelf was zou hij dat ook niet kunnen. Zijn pootkussentjes deden pijn als hij te ver liep of hij zakte door zijn poten, omdat hij zijn eigen gewicht niet kon dragen. Misschien nog wel het grootste probleem was dat hij dan dood zou vriezen. Hij had niet de dikke vacht gekregen die hij hoorde te hebben, zijn vacht was dun en dof. Hij slikte de tranen in en klemde zijn kaken op elkaar. Hij moest niet meer aan de papaverzaadjes denken, maar juist als hij dat dacht gebeurde het weer. De hongerige drang om ze te zoeken, om bij zijn nest in de warriors den te kijken of ze daar nog lagen. Het ging zo ver dat het pijn deed, nog meer pijn dan het feit dat hij niet kon helpen met de prooistapel.

[Open]

Een hoopje sneeuw lag op de witte rug van de jonge leerlinge toen ze het kamp binnenstapte. Ze had een waterrat tussen haar kaken en een kalme, tevreden blik in haar ogen. Ze was erg blij met haar vangst; de rat was niet zo'n mager scharminkel als je meestal zag liggen. Het was natuurlijk ook niet zo'n mooi beest als de zomerse dikke diertjes, maar het was niet slecht. Voor een kat die slechts twee lessen in jagen had gehad en er sowieso niet heel goed in was, vond ze het best een prestatie van zichzelf. Een voordeel wat ze had was wel dat ze de kou niet zo sterk voelde als de andere apprentices met een dunne vacht. Ze struinde door de sneeuw naar de prooistapel en dumpte het beestje daar. Ze ging voor de stapel zitten en stelde tot haar genoegen vast dat hij nu duidelijk wat beter eruit zag dan eerst. Haar blik schoot kort omhoog naar de kat die ook bij de prooistapel zat, een witte warrior. Hij zat een beetje voor zich uit te staren. Het eerste waar Olmpaw deze blik mee assoscieerde was haar eigen humeur als ze weer eens te moe was om wat dan ook te doen. Natuurlijk was dat haar ervaring, en was ze nu ook wel een beetje een apart figuur af en toe. Maar de kater zag er in ieder geval niet al te vrolijk uit. Ze merkte dat haar eigen humeur ook dreigde te kelderen hoe langer ze over de vermoeide uitdrukking van de andere kat nadacht. Ze hief haar kop nog eens op en keek hem aan. 'Um, meneer?' vroeg ze voorzichtig. 'Wilt U mijn muis anders eten?' Wat voedsel binnenkrijgen hielp bij haar wel eens als ze zich niet prettig voelde. Ze voelde een korte tinkeling van onzekerheid door haar brein heengaan; het was best wel opdringerig misschien om zomaar aan een andere kat te vragen of ze iets wilden eten. 'Sorry, ik hoop dat ik U niet stoor' voegde ze snel aan haar zinnen toe. Zo, dan had ze dat alvast gezegd. Ze wilde niet onbeleefd zijn.

Hij schrok op toen hij Olmpaw naar hem toe zag komen. Hij zette een geforceerd glimlachje op terwijl zijn blik even naar zijn voorpoten gleed. Hij schaamde zich voor zichzelf. Voor wat hij gedaan had, maar vooral voor wat hij niet meer kon. Zelfs de jongste apprentices waren nog nutteriger dan dat hij was. Hij had het zichzelf aangedaan dat hij nou precies was wat hij altijd gefreesd had, nutteloos. Zijn moeder zou vast kwaad op hem zijn, zijn tante vast ook. Al had hij haar niet meer gesproken, hij probeerde haar te ontlopen. Bang voor minachting die hij misschien bij haar kon zien, of de koele blik waarmee ze hem aangekeken had tijdens de ceremonie toen zijn apprentices warrior waren geworden. Die wilde hij nooit meer zien en daarom probeerde hij steeds te zijn waar zij niet was. Eten ging wel steeds weer iets beter, al hield hij machtige prooien nog steeds niet binnen. Een muisje zou wel gaan, maar toch schudde hij zijn kop. “Nee die is voor jou.” Hij wilde haar prooi niet afpakken. “En je hoeft mij geen meneer te noemen hoor Olmpaw.” Hij verdiende geen respect vond hijzelf. Daarnaast voelde hij zich altijd wat ongemakkelijk als iemand hem meneer noemde.

Onderwerp: Re: Sometimes you simply don't know where to go