Clanceremonie 01-12-2015

Met een gaap rekte de flame point haar ranke lichaam uit. Ze was sterker geworden ondanks dat ze een leven verloren had. Ze had haar kittens in haar den gelaten en sprong nu voor het eerst in twee manen op haar vertrouwde rots. Gisternacht was Honeyscent terug gekomen met haar nieuwe naam die verkondigd moest worden en daarnaast had ze nog wat zaken te regelen. ”Laat iedereen die oud genoeg is om zijn of haar vis te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!” Haar stem schalde over het kamp luid en duidelijk. Dit was een positie die ze meer dan enkel gemist had. Het krijgen van kittens had even haar hele plan omgegooid maar nu stond ze weer met vier poten op de grond.

”Lionpaw en Cedarpaw kom naar voren! Opnieuw sprak ze duidelijk geen spoor meer van de zwakte die ze de afgelopen manen gevoeld had. ”Jullie hebben allebei jullie training afgerond en zijn klaar voor het warriorschap.” Een grijns lag op haar lippen kijkend naar Lionpaw. Hij was haar kleine maatje geweest en hem nu zijn naam mogen geven was een ware eer voor haar. Ze had hem opgevoed samen met haar kittens Outpaw Juicepaw en Whirlpool. ”Ik vraag onze voorouders neer te kijken en mijn beslissing goed te keuren. Lionpaw vanaf deze dag zal jij Liongaze heten.” In stilte wachtte de Flamepoint tot de katten klaar waren met zijn nieuwe naam roepen voor ze haar hoofd naar Cedarpaw draaide. ”Cedarpaw vanaf deze dag zal jij bekend staan als Cedarfrost.” Ze knikte naar de twee nieuwe warriors voor ze opnieuw opkeek.

”Wolfkit. Jij hebt nu officieel de leeftijd van zes manen behaald en bent klaar voor een mentor.” Warm glimlachte ze naar de kitten en draaide haar hoofd naar een van de meest vertrouwde warriors die ze had. ”Lynxfang.” Ze knikte naar de bruine kater. ”Ik weet zeker dat jij opnieuw de uitdaging aankan om een apprentice van jomgs af aan te trainen. Ik verwacht niets anders dan succesverhalen. ze knikte naar de twee katten die elkaars neus aanraakte.

”Dan heb ik nog een melding te maken. Onze Honeypaw heeft gisteravond de reis in haar eentje gemaakt naar de Moonstone en zal vanaf vandaag bekend staan als Honeyscent. Hoewel ze npg altijd haar rang behoud als apprentice heeft ze voorlopig alle verantwoordelijkheid. Whisperwind is nog altijd niet genezen.” Haar blik werdt iets donkerder het verdriet tonend dat ze voelde niet wetende hoe ze haar medicine cat er weer bovenop kon helpen. ”Leafbare staat voor de deur en daarmee ook White- en Greencouch. Ik verwacht van jedereen deze situatie serieus te nemen. Laten we onze Honey niet meer werk geven dan nodig is.” Even staarde haar ijsblauwe ogen strak naar haar neef Creamyfrost voor ze knikte. ”Bij deze is de Ceremonie afgesloten.”

Even krachtig als dat ze begonnen was eindigde de flame point en sprong sierlijk van haar rots af om naar Liongaze te stappen en spinnend haar kopje tegen de zijne te drukken. ”Gefeliciteerd kleine donder.” Glimlachte ze warm een lik tussen zijn ogen gevend. ”Ik hoop dat de naam je bevalt?” Spinde ze vragend haar koude blik verdwenen voor een warme liefdevolle blik. Zijn vader zou trots zijn.. Met die gedachte staarde ze op naar de hemel en zuchtte zacht, ze had opgekeken naar zijn vader toen deze nog leefde en ze hoopte dat de kater nu neer op hen keek..

Lijstje:
.Lionpaw – Liongaze
Cedarpaw – Cedarfrost
Honeypaw - Honeyscent

Wolfkit – Wolfpaw

Lynxfang – Wolfpaw

Vermoed kwam ze uit haar den toen ze de stem van haar leader hoorde. Haar taken als Medicine Cat en het zorgen voor haar beste vriend, Creamyfrost, zorgde ervoor dat ze een hele klus aan taken had. Ze geeuwde eventjes en ging bij de rest van de katten zitten. Met enige moeite wist ze er een vrolijke cheer uit te krijgen toen Lionpaw en Cedarpaw hun namen kregen. Riverclan werd steeds sterker qua warriors en steeds meer kittens werden apprentices. Ergens vroeg ze zich af of ze ooit zelf een apprentice zou krijgen.
Haar oren gleden in d'r nek toen Butterstar haar naam noemde en uitlegde dat ze in haar eentje naar Moonstone was geweest en nu haar volledig naam had gehad. Een gevoel van trots borrelde in haar op, maar die verdampte weer toen het nieuws kwam over Whisperwind. Ze haatte het dat ze het niet voor elkaar kreeg om haar mentor te genezen, ze kon gewoon haar poot niet op de pijnlijke plek leggen. Ze zuchtte zachtjes en keek eventjes om zich heen toen de ceremonie was afgelopen.

[justify]Nog niet lang had ze kunnen genieten van de nabijheid vaan haar adoptie zoon. Een beeld dat in haar ooghoek speelde rukte alle aandacht bij haar weg, het moment dat haar neef neer viel zijn lichaam schokkend was het moment waarop haar hart stilstond en de wereld om haar heen donker leek te worden. Starclan nee niet hij.. Haar poten leken te vliegen en binnen een seconde stond ze al bij hem. Haar poten week onder het gewicht van haar lichaam en de wereld die tussen haar schouders leek te balanceren, het drukte haar omlaag terwijl ze zichzelf wanhopig omhoog hield. Hoe kon ze hem uit het oog verloren ziijn. Hoe kom ze zo veel verantwoordelijkheden en zo veel pijn op hem laten rusten en niet verwachten dat hij zou breken onder het gewicht. Dit was haar schuld.. ”Creamy open je ogen alsjeblieft. Fluisterde ze haar stem smekend en klein terwijl ze hem omhoog probeerde te duwen. Schreeuwend voor hulp in haar hoofd maar over haar mond leek geen woord te komen terwijl tijd stil leek te staan. Starclan help..

Een nieuwe ceremonie. Severlight keek naar de twee katers die van apprentice naar warrior gingen, Lionpaw en Cedarpaw waren het. Twee katten waar zijzelf nooit veel mee omgegaan was maar dat deerde haar niet en hard riep ze hun twee warriornamen - Liongaze en Cedarfrost - mee. Wolfkit werd nu Wolfpaw en kreeg Lynxfang als mentor, één van de meest betrouwbare warriors zoals Butterstar hem noemde. Severlight keek met bewondering naar de oudere kater, en een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Ooit zou zij ook zo worden, dat wist ze zeker. Ze zou er hard voor werken. Vervolgens kwam er nog een mededeling over de medicine cats en dat ze niet zomaar ziek moest worden.
Wat er toen gebeurde was echter niet wat ze had verwacht. Creamyfrost zakte door zijn poten en begon raar te schokken. Meteen schoot Sever overeind en rende ze naar hem toe. "Creamyfrost!" miauwde ze hoog en geschrokken, waarbij ook Butterstar naar hen toekwam, die haar neefje smeekte om zijn ogen open te doen. De leider probeerde hem omhoog te duwen en meteen probeerde de warrior haar te helpen door met haar neus onder zijn buik te gaan. Hij was alleen een beetje zwaar en met z'n tweeën in paniek ging het hen niet lukken om hem op te tillen. Met grote ogen keek ze zoekend om zich heen. Waar was Honeyscent?

Een korte tijd verstreek, een hele korte tijd. Ze geeuwde enkel eventjes en voordat ze het wist hoorde ze om zich heen verschillende miauwen, paniek, geschrokken. Zelfs het gefluister van haar leader leek haar hoorbaar en direct zochten haar blauwe ogen naar de oorzaak. Daar lag Creamyfrost, op de grond, ogen gesloten. Hij had zichzelf uit haar den weten te slepen om de ceremonie bij te staan en had 't niet getrokken. Direct kwam ze overeind en baande zich een weg door de katten heen, naar haar vriend toe. In haar kop was ze al bezig met wat ze nodig had en toen ze bij haar vriend stond keek ze eventjes naar de katten om hem heen. "Butterstar, zou je Creamyfrost warm kunnen houden en proberen 'm te kalmeren, Severlight pak een bal mos en maak deze nat zodat we 'm wakker kunnen maken. De rest, ga opzij en geef 'm ruimte om te ademen. Weg, weg, weg, op zij. Maak ruimte!" Haar stem verhief zich toen ze tegen de resterende katten sprak. Daarna racete ze naar haar den toe om wat kamille te vinden, hopend dat dat hem een beetje tot rust kon brengen.

”Laat iedereen die oud genoeg is om zijn of haar vis te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!”, Wolfkit wist dat het de bedoeling was dat hij de ceremonies bijwoonde, maar voelde zich alsnog een soort misdadiger omdat hij nog nooit vis had gevangen. Hij hield niet eens van vis. Het was zo glibberig, zo koud, en het stonk. Niet dat hij dat ooit aan iemand zou vertellen. Het was een geheim. De gevlekte kater was verrast wanneer hij zijn naam hoorde vallen. ”Wolfkit. Jij hebt nu officieel de leeftijd van zes manen behaald en bent klaar voor een mentor.” nerveus trippelde Wolfpaw naar voren. ”Lynxfang.” Hij zag Butterstar naar een bruine kater knikken. ”Ik weet zeker dat jij opnieuw de uitdaging aankan om een apprentice van jongs af aan te trainen. Ik verwacht niets anders dan succesverhalen.” De jonge kater wist niet zeker wat hij hiervan moest denken. Hij wilde graag kitten blijven, hij hield van de nursery, maar langs de andere kant wilde hij ook graag volwassen zijn. "Hoi Wolfpaw, het is nog vroeg en ik denk dat je wel nieuwsgierig bent naar ons territorium" zei hij tegen de jonge kater. "Maar ik zou eerst een nest maken in je nieuwe den, als je vanavond bezig gaat denk ik niet dat je de rest blij maakt. Ik haal je wel op" De bruin-witte kater knikte dankbaar en wilde zich omdraaien, maar bleef staan wanneer hij een groepje katten, waaronder Honeyscent, de nieuwe medicine cat, rond een witte figuur op de grond zag verzamelen. Wat was er aan de hand?

Honeyscent vertelde haar dat ze een bal mos nat moest maken en meteen wilde ze wegrennen, op zoek naar mos gaan en deze in het water dat het dichtste bij was dopen zodat ze tenminste wat zinvol deed in plaats van hier alleen maar staan toe te kijken hoe haar vriend pijn leed. Want zo zag ze hem nu wel; als een vriend. Ze had zich al omgedraaid, maar bleef als bevroren staan toen ze zijn stem hoorde. “Nee Honeyscent het is al goed.” miauwde Creamyfrost dapper, waarna hij zijn kop optilde. Ze trippelde naar hem toe, bezorgdheid stond in haar ogen. Tot haar verrassing richtte de kater zich op haar, waarna hij aan haar vroeg; “Mag ik ze feliciteren. Wil je vragen of ze hier komen alsjeblieft?” Severlight keek naar Butterstar en toen naar Honeyscent. Dat kon toch niet veel kwaad, twee gloednieuwe warriors feliciteren? Dus knikte ze. "Ja, tuurlijk." miauwde ze op een zachte toon, waarna ze haar poot uitstak en zijn kop weer naar beneden duwde. "Je moet rustig aan doen." zei ze toen, het was duidelijk dat hij nog niet genoeg kracht had om op te staan. Vervolgens richtte ze zich op, en trippelde naar de twee nieuwe warriors toe; Liongaze en Cedarfrost. Alletwee apprentices van Creamyfrost geweest. Ze knikte hen toe, waarna ze met haar kop wenkte. "Kom mee, hij wil jullie graag zien."

Vol ongeloof, maar vooral vreugde had hij naar zijn leider opgekeken en geluisterd hoe zijn foster mom hem tot krijger benoemd had. Het juichen van de Clan en de tevreden blikken hadden hem zeer goed gedaan. Lionpa- gaze was nu trotser dan ooit. Zijn tijd als leerling was sneller voorbijgegaan dan hij had gedacht. Hij had twee verschillende mentoren gehad, die hem perfect begeleid hadden. Hij moest ze nog bedanken.
Ashbrook was nergens te bekennen. Jammer, dacht de kater. Hij had zijn oude mentrix graag willen bedanken. Dan maar opzoek naar Creamyfrost. Wat gek, ook die was nergens te bekennen. Een beetje teleurgesteld keek hij het kamp rond, tot een stem hem uit zijn gedachten haalde. ''Oh, hallo Sever-'' De woorden die de poes had uitgesproken drongen nu pas tot hem door. ''Wacht, wie?'' miauwde hij terwijl hij de poes volgde. Tot zijn grote schrik lag zijn mentor, Creamyfrost daar. Lion wist niet wat er precies aan de hand was, maar het was in ieder geval niet goed. ''Creamyfrost!'' riep hij geschrokken terwijl hij zich naar het lichaam haastte en zijn neus troostend tegen de flank van de kater duwde. ''Is alles oké? Wat is er gebeurd? Kan ik iets doen?'' De kater was met stomheid geslagen. Hij had niks gemerkt aan zijn mentor.

Zenuwen krioelden door zijn buikje en hij had nauwelijks een oog dicht kunnen doen. Iedereen had het altijd over ceremonies die er aan zouden komen en omdat Creamyfrost hem laatst mee had genomen op een assessment, leek het eraan te komen dat hij warrior zou worden. Maar wat als .. wat als hij het niet goed had gedaan? Misschien had zijn mentor hem gewoon niet durven zeggen dat hij gefaald had. De grijze apprentice drukte zijn oortjes tegen zijn kop en spande zijn spieren aan toen hij de stem van Butterstar hoorde. ”Laat iedereen die oud genoeg is om zijn of haar vis te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!” zijn ranggenoten, maar allang geen leeftijdsgenoten meer, liepen langs hem heen, terwijl Cedarpaw wat achter hen aan sjokte. Zou dit zijn grootste afgang ooit worden?
Toch werd zijn naam omgeroepen en met een verbaasde blik in zijn gouden ogen keek hij omhoog. E-echt? Lionpaw, die zijn mentor een tijdje had gedeeld, maar waar hij nooit mee had getraind, kreeg zijn naam als eerste. Cedarpaw riep zijn naam zachtjes mee met de rest van de clan en voelde zijn poten lichtjes onder zich trillen toen het zijn beurt leek te zijn. ”Cedarpaw vanaf deze dag zal jij bekend staan als Cedarfrost.” hij gaf een dankbaar knikje aan Butterstar en probeerde weer wat naar lucht te happen.
Het leek goed te gaan, totdat er weer paniek in het kamp verscheen en er een warrior op hem af kwam. Severlight, was het niet? "Kom mee, hij wil jullie graag zien." het was Liongaze die als eerste actie ondernam en zich naar zijn oud mentor haastte, Cedarfrost keek wat aarzelend naar de poes, maar volgde de zwart witte kater vervolgens toch. Creamyfrost was in elkaar gezakt, maar had toch nog met een beetje kracht naar de twee gevraagd. De andere nieuwe warrior had zijn neusje tegen de warrior aangedrukt en schuldbewust liet Cedarfrost zijn blik afgaan naar de grond. Het bleek weer dat hij de careless apprentice was geweest. Hoe had Creamyfrost hem ooit toestemming gegeven om warrior te worden ..?
"Gaat.. het?" vroeg hij maar, slechts enkele momenten oogcontact makend, om vervolgens weer stilletjes naar de grond te kijken.