Venom

'Daar heb je gelijk in', bevestigde de grijs witte kattin haar gedachte. 'We zouden wat kunnen gaan jagen', stelde Penguinpaw voor na even stil te zijn geweest. Een scheve grijns verscheen op Rousepaw's kop, jagen eh. 'Maar dan moet je niet letten op met technieken. Die zijn namelijk heel slecht', vervolgde de apprentice waarop de zilvertabby kort fronste. "Ik heb er amper training op gehad dus ik kan het al helemaal niet. Gaan we dan überhaupt wel kans maken om iets te vangen." Grinnikte Rousepaw terwijl ze om zich heen keek. Zo snel ze kon zien was er geen duidelijke prooi in de buurt door het kabaal dat de twee maakte. Ze zouden echt moeten gaan zoeken en sluipen als ze wat wilde vangen.

'Dan ga ik het je leren!' Rousepaw keek wat verbaast op bij de woorden van Penguinpaw. Het was niet dat de ander al warrior of überhaupt een veel oudere apprentice was, veel zou ze haar niet kunnen leren. Natuurlijk kon Rousepaw alles gebruiken wat ze toegeworpen kreeg dus weigeren was zeker ook geen optie. 'Naja, wat ik kán', vervolgde de kattin lichtelijk beschaamd. De zilvertabby schudde haar kop. "Je kan me vast wat leren." Zei ze met een glimlach op haar kop. De apprentice rekte zich uit voor ze Penguinpaw weer aankeek. Ze was klaar om alles op te nemen wat de andere apprentice haar zou gaan vertellen. "Dus waar beginnen we?"

Penguinpaw moest lachen om haar bemoedigende woorden. Niet helemaal de bedoeling maar het had in ieder geval het zelfde effect. 'Uhm, volgensmij moest je ruiken of je een prooi rook', begon de grijswitte apprentice. Vervolgens naar de prooi sluipen en dan op het einde erop springen', vervolgde ze waarop Rousepaw begrijpend knikte. Zo ver was ze zelf ook nog wel gekomen. Maar het zo zeggen was vele malen makkelijk dan het uitvoeren gezien je ook nog op allerlei dingen moest letten blijkbaar. 'Tenminste, dat denk ik.' Rousepaw trippelde een paar keer met haar voorpoten. "Zo ver was ik ook wel gekomen hoor maar nu moeten we eerst iets vinden om te proberen." Grinnikte ze terwijl ze haar ogen langs de bosrand liet glijden. 'Ik denk dat ik iets ruik'. Zei Penguinpaw plotseling. "Lead the way", zei de zilvertabby met haar ogen strak op de andere apprentice gericht.

In een vrolijk trippeltje volgde Rousepaw de andere apprentice richting de bosrand. Zodra Penguinpaw begon te sluipen volgde ze zilvertabby haar voorbeeld. Eerst snel, daarna langzamer tot ze tot stilstand kwamen. Haar blauwe ogen speurde de grond af tot ze een beest zag zitten. Penguinpaw sloop dichterbij, de apprentice besloot echter op haar plaats te blijven. Dan was de kans op succes uiteindelijk toch groter. Aandachtig keek ze naar de grijs witte kattin die dichterbij het dier sloop. In haar neus drong echter een andere geur door. Bloed. Penguinpaw zei wat tegen haar, de woorden gingen compleet langs de kattin heen. Voorzichtig begon ze te sluipen, rechts van haar zat was. Van alles dat om haar heen gebeurde leek ze geen besef meer te hebben. De geur werd sterker en er kwam iets grijs in beeld. Met een kort sprintje en een sprong met uitgeslagen klauwen voelde Rousepaw de bloederige vacht onder haar poten. Met haar klauw sneed ze de keel van het beestje door. "Deze was al praktisch dood joh." Zei ze over haar schouder naar de andere apprentice. De muis had al onder het bloed gezeten en leek ook amper meer te kunnen bewegen. Dat soort prooi was makkelijk te vangen, te makkelijk.

'Oeps...', kwam er van de kant van de andere apprentice na een paar secondes. Er volgde een ongemakkelijk lachje op en daarna wat woorden. 'Ik zei toch dat ik er niet goed in was'. Penguinpaw draaide zich in haar richting. De zilvertabby draaide zich ook wat zodat het makkelijker werd om elkaar aan te kijken. 'Misschien kunnen we beter wat anders gaan doen', stelde de grijs witte kattin voor. Even wierp Rousepaw een blik op de twee dode diertjes voor ze Penguinpaw weer aan keek. "Ik denk dat we hier toch iets van moeten gaan zeggen. Want volgens mij is het niet heel normaal dat er half dode dieren rondslingeren." Zei ze met een lichte frons op haar kop. Ze vertrouwde het niet helemaal. Wie liet er nog twee half dode dieren liggen. Ieder dier had die dan toch gewoon opgegeten of meegenomen?

Penguinpaw keek zelf ook nog een keer naar haar prooi. 'Je hebt gelijk. Je laat toch geen half dode dieren hier liggen', zei de kattin zodra ze Rousepaw weer aankeek. Er moest eigenlijk wel iets mis mee zijn. De dieren hadden ook een aparte geur, een die ze nog nooit eerder had geroken. 'Maar tegen wie moeten we dit gaan zeggen?' De zilvertabby liet haar kop een stukje naar beneden vallen. Daar had ze nog niet aan gedacht. Tegen Claw of Zira wat zeggen had toch geen nut. Ze hief haar kop weer bij het bedenken dat er nog iemand was die niet compleet onder Claw stond. "We kunnen het tegen Jayfeather zeggen, die weet vast wel wat er mee aan de hand is." Zei ze met een vrolijke grijns op haar kop, alsof ze net iets geweldigs had bedacht. "Maar als we ze nu ergens verstoppen kunnen we nog wat gaan doen en ze meenemen tegen de tijd dat we naar het kamp gaan, is dat een idee?"

Het bleef even stil naar haar voorstel. De apprentice wist toch wel over wie ze het had? 'Goed idee!' Kwam er uiteindelijk uit wat voor Rousepaw toch wel weer een geruststelling was. 'Is goed', reageerde Penguinpaw op haar tweede voorstel. Zodra ze zag dat de grijswitte kattin de muis oppakte greep ze de hare ook vast. Snel groef ze een holletje aan de andere kant van de boom die Penguinpaw had uitgekozen. Het muisje legde ze er weer in voor ze het dicht schoof met het zand dat er origineel uit was gekomen. De zilvertabby liep een keer met haar vacht tegen de boom aan zodat de plaats straks makkelijker te vinden zou zijn. 'Zo, nu dat is gebeurd, wat gaan wij dan doen?' Vroeg de apprentice haar zodra zij ook klaar was. "Goede vraag, jij ideeën?"

'Hmm.' Kwam er van de kattin, een stilte volgde. Rousepaw ging zelf ook nog even na of ze misschien toch nog ideeën had om te doen. 'Misschien kunnen we dat wedstrijdje nog afmaken', stelde Penguinpaw voor. Dat klonk de zilvertabby op zich wel goed in de oren. Ze zouden alleen wel moeten oppassen voor herhalingen van de eerdere gebeurtenis. 'Tenminste, als we wegblijven bij de slangen. Ik wil namelijk niet weer bijna dood', zei de ander lachend. Penguinpaw had daar dus ook al aan gedacht. Langzaam zwaaide de kattin met haar staart terwijl ze haar ogen over de bomen liet glijden. "Laten we anders gewoon een heel eind die kant op rennen." Stelde ze voor terwijl ze een richting op knikte. Daar zou niets engs of ergs moeten zitten als het goed was.

'Is goed. Kom op!' Kwam er van de apprentice die al verdwenen was zodra Rousepaw haar kop naar haar had omgedraaid. Wat verbaasd bleef ze achter voor een seconde waarna ze zelf ook het rennen in zette. "Valse start!" Riep ze terwijl ze zigzaggend tussen de bomen door achter Penguinpaw aan rende. Met de voorsprong die de kattin al had werd de kans om überhaupt in te halen al klein. Het zorgde er wel weer voor dat ze prima zicht had op een Penguinpaw die vol tegen een boom aan rende. Tegen de tijd dat de grijs witte kattin opstond was Rousepaw bij haar aangekomen. Zodra ze stil stond kon ze haar lach niet meer in houden en proestte ze de lucht die nog in haar longen zat uit tot een luid gelach. 'Okee, daar stond dus een boom', zei Penguinpaw die zelf ook begon te lachen. 'Waarom overkomt mij dit altijd'. Waarschijnlijk was het een retorische vraag maar dat nam Rousepaw's neiging om er op te antwoorden niet weg. "Omdat Starclan het niet eerlijk vond dat je een valse start nam." Grinnikte de zilvertabby terwijl ze vrolijk met haar staart zwaaide.

'Ik?! Een valse start?! Dat zou ik nooit doen!' Kwam er sarcastisch van Penguinpaw waardoor de kattin weer moest grinniken. 'Okee, deze keer zal ik het eerlijk doen', vervolgde de apprentice. Meteen ging Rousepaw naast de kattin staan zodat ze gelijk zouden kunnen starten. 'Ik wil namelijk niet weer een ongeluk krijgen', kwam er nog van Penguinpaw met een knipoog. "Joh," zei de kattin half grinnikend terug. '3-2-1, go!' Meteen sprintte de twee katten weg, beide goed uitkijkend voor wat er op hun pad kwam. Na een heel eind besefte Rousepaw dat ze eigenlijk geen finish hadden afgesproken en ze inmiddels richting de grens gingen. "Finish waar?" Vroeg ze hijgend tijdens het rennen aan de andere kattin bij wie ze nog dicht in de buurt was. Als ze veel verder door zouden rennen zouden ze bij het Thunderpath uitkomen en dat wilde ze even voorkomen.