Lets keep walking {open}

Zijn gouden ogen lagen gefocust terwijl hij opnieuw omhoog kwam. Zijn gespierde en brede lichaam droeg zijn doffe vacht. Hij had zichzelf niet willen laten lijden onder het gewicht van de bloodclan maar hij kon niet anders. Hij kon niet stilstaan en zichzelf verzorgen. Doodsbang dat als hij stopte met werken zijn familie en clan in gevaar zou komen. Zijn angst stopte hem toch niet. Hij kon niet stoppen. Het liet hem echter harder werken. Meer en meer van zichzelf vragen. Want hij moest haar veilig stellen. Hoewel haar hart wellicht bij een ander zou liggen was dit alsnog haar clan net zoals de zijne en moest hij het beschermen. Met nagels en tanden.

Echter vocht hij niet jegens hun belagers. Hij wist dat dit spel niet zo gespeeld kon worden en een gevecht alleen maar zwaarder bestraft zou worden. Hij kon niets anders doen dan samen hopen te werken met Snowdrop en Zealspark om moed in te spreken. Hulp zou komen. Starclan had hun nog niet verlaten..

Het was een paar dagen geleden sinds de aanvaring met Claw. Haar oog deed nog steeds pijn, maar die doofde ze met papaverzaadjes. In combinatie met een klein beetje speenkruid. Ze haatte het om zoveel kruiden aan zichzelf te verspillen, maar de pijn in haar oog was soms teveel. Deze was ondertussen zijn blauwige glans verloren en was nu melkwittig. De krassen van Claw's klauwen nog duidelijk zichtbaar. Langzaam liep ze door het territorium heen, iets wat ze pas net weer durfde. Bang om opnieuw aangevallen te worden. Ze zag Rowanflight staan, iets verderop. Hij zag er niet goed uit. Zijn vacht was doffer dan een gewone kat. Ze liep naar hem toen. "Gaat alles goed, Rowanflight?" vroeg ze toen rustig. Met haar ene oog keek ze naar hem. "Neem anders wat rust. Thunderclan heeft sterke warriors nodig. Ik zou niet willen dat je jezelf teveel afmat." Er waren meer katten die dat praatje nodig hebben. Sommige waren zichzelf echt aan het uitputten. En dat allemaal door die smerige beesten uit Twolegplace. Ze wenste dat ze snel verdwenen, StarClan zou hun helpen. Dat wist ze zeker.

Wagbright stapte met haar hoofd laag en haar staart ook. Ze had net drie diertjes op de prooistapel gelegd en ze waren al snel weg. Nu moest ze nog een paar prooien zoeken. Veel zin had het niet, want de bloodclanners zijn alles aan het uithongeren. Wag rook de apprentice medicincat. Er was ook een kater in de buurt. Wagbright had iets gehoord van rust nemen. "Graag." miauwde ze naar hen toe en ze plofte neer op het zand naast de poes. "Waarom kunnen we niet gewoon vluchten?" murmelde Wagbright. Ze had er al een antwoord voor. Dan worden we vermoorde vertelde haar gedachten aan haar.

De stem van Mistpaw was een die hij direct herkende en meteen werdt de blik in zijn gouden ogen zachter terwijl hij zichzelf bij elkaar raapte. Langzaam knikte de grijs witte kater op haar woorden en dwong een glimlach op zijn lippen. "Alles gaat goed met mij Mistpaw, maak je daar maar geen zorgen over, er zijn anderen die jouw hulp beter kunnen gebruiken." Warm sprak hij de kracht in zijn stem onderbouwend met een lik over haar kop. Hij wou dat hij haar had kunnen beschermen van de woede van de bloodclan beesten en voelde zich er relatief schuldig over dat ze er nu zo uit zag. Hoewel hij er niets aan had kunnen doen. Hij had zelfs toegekeken hoe Nightwish stierf en had niets kunnen doen. Hoe hij het over zijn hart had kunnen krijgen? Hij wist het zelf nieteens maar het was toch gebeurt en van binnen smeekte hij dat Starclan hem er niet voor zou verachten. Haar woorden sloeg hij weg met de punt van zijn staart en voor hij het verder kon afslaan klonk de stem van Wagbright en trok de grijze warrior even met zijn oren voor hij zacht grinnikte. "Volgens mij neem jij al genoeg rust luie." Mompelde hij maar faalde er in om het positieff te laten klinken en draaide zijn hoofd weg. De vraag.. Natuurlijk had hij er ook aan gedacht maar kon dit niet laten merken. Inplaats daarvan zette hij zijn grote witte poot tussen de oren van de rode poes in en grijnsde zacht. "Sinds wanneer vluchten Thunderclanners?" Hij draaide zijn hoofd even schuin en staarde haar recht aan. "Het is enkel een questie van tijd.. We moeten gewoon eerst er achter komen waar Silverstar is en hem veilig stellen. Daarna gaan die crowfood eaters er aan. Dat beloof ik je/" Hoewel hij optimistisch klonk staarde hij toch met een zekere angst in zijn ogen even naar Mistpaw. De situatie was serieus, en heel gevaarlijk. Ze moesten onderling afspraken kunnen mken en die ook kunnen volgen met elkaar zonder dat de bloodclanners er achter zouden komen. Maar ook al zouden ze een rebels leger gaan maken, wie zou de leider kunnen zijn van zoiets. Wie zou zo veel risico kunnen en willen nemen.. Sure Rowan zou wel willen.. Als er niet teveel op het spel hing. Als Bluewisps leven niet aan een zijden draaidje zou hangen..