Sometimes all of our thoughts are misgiven

De maan was maar een sikje al was de hele maan te zien, een vage schim in het duister. Het was bijna onzichtbaar door het licht van het streepje maan, maar als je goed keek kon je het zien. De gevlekte tabby lag in het hoge gras naar het verschijnsel te kijken. Het gebeurde wel vaker, vooral op zulke heldere avonden als deze. De sterren die fel aan de hemel fonkelden en de wereld in een spookachtig licht zetten. De wind was kil en Brindleleaf had haar vacht dik opgezet tegen de kou. Het werd steeds eerder donker en ook om de tijd dat ze meestal ging jagen, maar toch moest dat doorgaan. De prooistapel slonk aanzienlijk en het zou een zware leafbare worden, op de één of andere manier voelde ze dat. Er hing iets in de lucht, een zachte fluistering als een waarschuwing. Wist zij veel dat één van die waarschuwingen ook voor haar bedoeld was. Nietsvermoedend kwam ze overeind haar bek open om de geuren van haar omgeving goed in haar op te kunnen nemen. De geur van muis had haar zintuigen geprikkeld en met het doel voor ogen om de prooi te vangen bracht ze zichzelf in beweging. De schim kwam uit het niets, net zo onzichtbaar als de rest van de maan. Je moest goed kijken om hem te zien, maar de kattin was te veel gefocust geweest op de prooi.
Hij greep haar bij haar nek en zijn tanden zonken diep in haar huid, niet diep om haar te doden maar diep genoeg om haar door haar poten te laten zakken. Het ging allemaal zo snel dat ze de pijn pas voelde toen hij weg was. Ze had hem niet kunnen zien en de geur was haar onbekend, hijgend van de pijn bleef ze liggen. De geur van bloed vulde de lucht en liet haar bijna kokhalzen. Bibberend en instinctief krabbelde ze overeind en probeerde zichzelf terug naar het kamp te slepen. Er spookten allemaal vragen door haar kop, maar de pijn overstemde die. Er was alleen nog maar pijn en het gevoel dat haar lijf steeds zwakker werd met elke druppel bloed die uit de wond haar vacht inliep en haar vacht donkerrood kleurde. Ze wist niet hoe ze het gered had maar opeens stond ze in het kamp. Ze probeerde te praten maar haar stem weigerde en ze zakte met een zachte zucht door haar poten. De angst verscheen in haar goudgele ogen toen ze besefte dat ze het niet eens meer voor elkaar zou krijgen om op te staan.

[Open]

Swanpaw was klaarwakker. Voor de zoveelste keer kon hij maar niet in slaap vallen. Hij besloot een wandeling te maken langs het kamp, maar al snel zag hij twee gedaantes, de ene leek hij te kennen, de andere niet. Het volgende moment gebeurde er iets vreemds. De bekende gedaante zakte door haar poten en de vreemdeling verdween in het niets. Het was ontzettend vreemd. En het leek niet goed. Hij wou er naartoe lopen, maar was verstijfd. Verlamd van angst en verbazing. Het was een vreemd gevoel. Hij brulde tegen zijn poten dat ze moesten bewegen, naar haar toe moesten lopen. Maar er gebeurde niets, en hij merkte dat hij helemaal niets had gebruld, want zijn lippen werkten ook al niet meer. Plots zag hij dat de gedaante zich op één of andere manier naar het kamp had gesleept. Zijn poten kregen weer gevoel en snel haastte Swanpaw zich erheen. En inderdaad, die gedaante was Brindleleaf, zijn mentor. "B-Brindleleaf?" Zijn stem bibberde van angst. Hij rook bloed en zag een donkere, vochtige plek om haar heen. "I-ik, moet ik Sparrowfeather gaan halen?" Hij wist niet wat te doen, hij kon niet meer helder nadenken. Zijn mentor lag halfdood op de vloer in een plas bloed, hier was hij helemaal niet op voorbereid.

Ze schaamde zich rot dat juist haar apprentice haar zo vond. Zou hij alles gezien hebben? Juist nu ze hem wat zelfvertrouwen probeerde bij te brengen, dat had ze dan weer lekker voor elkaar. Maar ja had ze het kunnen voorkomen, waarschijnlijk niet. Ze had het zelf ook niet zien aankomen en ze begreep nog steeds niet zo goed wat er nou eigenlijk gebeurd was. Het was een kat geweest, maar verder dan dat kwam ze niet. Het was te snel gegaan en door de schrik had ze niet goed opgelet, een domme fout. Nog een probleempje was dat ze totaal niet tegen pijn kon. Bij elk klein pijntje voelde ze het twee keer zo veel als een andere kat en bij dit was het bijna ondragelijk. Ze probeerde te knikken naar Swanpaw wat meteen een nieuwe steek in haar nek opleverde. Of Lizardpaw dat maakte niet uit, iemand die die vreselijke pijn kon stoppen. Ondertussen smeekte ze, nee bad ze dat haar kittens niet zouden komen kijken.

Het bloed bleef maar stromen en Swanpaw kreeg opeens weer het gekke gevoel dat zijn poten niet meer reageerden. Niet nu! Niet nu nog eens! Smeekte hij in zichzelf. Hij keek naar de plas bloed, en had door dat hij er middenin stond. Net stond hij er niet in. Of zijn poten waren zonder dat hij het wist naar voren gewandeld, of Brindleleaf was aan het leegbloeden. Hij vermoedde het laatste en dwong zijn poten naar de Medicine Cat's den te lopen. Hij ging ontzettend traag, en dat wist hij. Maar hij kon niet sneller. Het voelde al als een wonder dat hij in staat was de den te bereiken. "Sparrowfeather?" piepte hij bang. "L-Lizardpaw?" Het was zo donker en hij kon niets, echt niets zien. Hij hoopte dat ze wakker waren geworden en begaf zich terug naar zijn mentor. De witte kater had nog maar net door dat hij was begonnen te hyperventileren. Zijn adem piepte luid, het was een schrikwekkend geluid. Angst greep hem naar de keel. Het werd langzaam onmogelijk om te ademen! Hij zakte op de grond en probeerde zijn adem onder controle te krijgen. Adem in.. Adem uit.. Zo ging het nog even tevergeefs door, maar na een tijdje kalmeerde hij. Hij kon weer helder denken. Nerveus wandelde hij heen en weer, zich goed bewust van de bijna dode poes naast hem. Moest hij gillen? Moest hij het hele kamp wakker gillen? Beter van niet, bedacht hij zich toen. Hij wilde niet dat Quietpaw zijn moeder zo zag. Hij zou het vreselijk vinden. Hij dacht na en wierp een blik op de wonde in haar keel. Zo. Veel. Bloed. En bloed moest je stoppen... "Spinrag!" riep hij, en klopte zich toen op zijn kop, hij wilde hulp, maar niet iedereen moest wakker worden door zijn gebrul. Swanpaw rende naar de eerste struik die hij zag en voelde met zijn poten naar spinrag. Eindelijk vond hij wat en hinkte terug, in de hoop dat ze nog niet dood was. Zonder nog na te denken legde hij voorzichtig het witte gaas op de wonde en hoopte met heel zijn hart dat het voldoende was.

Er klonk een vage naam in haar droomwereld. Sparrowfeather? Lizardpaw sliep niet bepaald vast meer bij het horen van dat woord en bij het volgende woord sprong ze zowat recht in haar nest. "L-Lizardpaw?" De angst die er in de stem zet maakte haar alert. Haar ogen gleden direct naar de donkere ingang van het hol, waar ze nog net een witte schim zag verdwijnen. "Sparrow, wakker worden." mauwde ze direct, waarna ze direct naar de uitgang van de den liep, zoekend naar wie hen net geroepen had. Ze hoopte niet dat die stem in haar droom was voorgekomen, want dan had ze haar mentor voor niets wakker gemaakt. "Spinrag!" Bij het horen van dat laatste woord wist ze dat het niet was voorgekomen in haar slaap. "Ik pak wat spinrag," deelde ze mee aan haar mentor, waarna ze direct naar de tak toeliep waaraan een hoopje spinrag was verzameld. Ze pakte het takje, aan het uiteinde, in z'n geheel mee tussen haar tanden en wachtte op Sparrowfeather, waarna ze hem snel achterna liep. Het was nog maar een vraag wie er gewond was en hoe erg, maar Medicine Cats moesten zich altijd op het ergste voorbereiden.

Ze deed haar ogen dicht terwijl ze de pijn probeerde te negeren, maar dat was een onbegonnen zaak. Het was onmogelijk te negeren, want het was te veel aanwezig. Toen voelde ze iets tegen haar wond aandrukken en deed ze haar ogen weer open. Swanpaw duwde wat spinrag tegen de wond aan. “Dankjewel.” Zei ze zachtjes. Haar stem deed het in ieder geval weer, al was het bibberig en zacht. Haar blik gleed naar de uitgang van de medicine cat’s den. Ze wist zeker dat één van de twee of allebei daar snel genoeg door zou verschijnen. Ze moesten vast nog kruiden pakken, maar ze hoopte dat ze daar snel mee klaar waren. Sparrowfeather of Lizardpaw had vast wel iets tegen die verrekte pijn.

Hij zuchtte opgelucht toen Lizardpaw uit de den verscheen met wat spinrag. Hij knikte versuft naar zijn mentor toen die hem bedankte en staarde naar de plas bloed. Er trok nog een huivering over zijn rug en hij moest moeite doen om niet flauw te vallen. Hij had al wel bloed gezien, maar nog nooit zoveel, nog nooit zoveel bloed dat uit één kat stroomde. Het was een gruwelijk beeld, en hij betwijfelde of hij dat ooit zou kunnen vergeten. Swanpaw keek met moeite weg en concentreerde op zijn ademhaling. Langzaam nam hij een diepe, verfrissende hap lucht. Het proefde naar bloed, hij proestte het uit en durfde even niet meer adem te halen. Bibberend wandelde hij weg van het kamp en probeerde zijn onregelmatige ademhaling, die ondertussen op hevige toeren draaide, onder controle te krijgen.

-topic uit

Onderwerp: Re: Sometimes all of our thoughts are misgiven