The only rock I know that stays steady, the only bond that works is family~

Ze miste het. Ze miste het om ’s avonds in hun nest te kruipen en haar kittens tegen haar aan die haar warmte opzochten. Ze miste het gekwebbel en zelfs de ruzies om haar heen. Haar kittens werden ouder dat begreep ze ook wel en het kon niet zo blijven als ze het het liefste had, maar soms stak dat. Het zorgde er voor dat ze vaak met haar haren recht overeind wakker schrok uit een nachtmerrie, meestal eentje waarbij haar kittens dood gingen. Het was maar goed dat ze apprentices gekregen had van Everstar, anders was ze in het donkere gat gevallen waar ze al een hele tijd op de rand balanceerde. Dat was de reden dat ze altijd even de moed moest verzamelen om de warrior den in te stappen en in haar lege nest te gaan liggen. Ze kwam het kamp in getrippeld met een konijn in haar bek die ze op de prooistapel legde. Ze koos een andere prooi om op te eten en keek om haar heen om te kijken of haar kittens al terug waren, zodat ze kon vragen hoe hun dag was geweest.

[Voor Quietpaw, Mousepaw, Puddlepaw en Polarpaw(?)]

Het was niet bepaald de achtbaan geweest die hij verwacht had van het leven als Apprentice. Zijn wereldbeeld was inderdaad wel stukken groter geworden doordat hij nu vrij het kamp uit mocht, maar de drastische verandering die hij verwacht had, was uitgebleven. Hij was nog steeds niet de stoutmoedige krijger die hij verwachtte te worden en qua jagen schoot het ook allemaal niet op. Het ging hem allemaal veel te langzaam en zo zou hij nooit Warrior worden. Zijn werk leek zijn vruchten nog niet af te werpen. Alsof het niet erger kon, was Foxkit ook nog verdwenen. Het maakte hem allemaal behoorlijk gefrustreerd. Afgepeigerd liep hij het kamp in en zijn blik ving zijn moeder die haar maaltijd al in haar klauwen had. Quiet liep op haar af, een vermoeid glimlachje op zijn gezicht. Eten pakte hij niet: zolang hij het niet zelf kon vangen, verdiende hij het ook niet. "Hé, mam," groette hij haar op vrolijke toon. Hij was blij om haar te zien. Hij plantte zijn achterwerk op de grond voor haar.

Haar goudgele ogen begonnen zichtbaar te fonkelen toen Quietpaw het kamp binnen kwam. Haar blik werd warm en ze glimlachte toen hij voor haar ging zitten. “Hallo lieverd.” Ze fronste even toen ze zag dat hij nog geen prooi had gepakt. “Je moet wel wat eten Quiet.” Ze had de haas die zijzelf van de prooistapel afgepakt had voor haar poten neergelegd en ze trok er een poot vanaf die ze naar haar zoontje toeschoof. “Hoe was jou dag vandaag?” Vroeg ze toen terwijl ze het zichzelf gemakkelijk maakte door te gaan liggen en de haas tussen haar voorpoten te klemmen. Ze scheurde nog een stuk vlees van de haas af en begon er smakelijk op te kauwen terwijl ze Quietpaw geïnteresseerd aan bleef kijken. Ze wilde heel graag weten hoe het met hem ging.

_{Met een glimlach trippelde Mousepaw het kamp in. Ze had zojuist zichzelf wat proberen te leren qua jagen - aangezien haar mentor het druk had en zich dus niet veel met haar kon bezig houden. Natuurlijk snapte de jonge apprentice dat wel, want met het stuk gebied dat laatst nog veroverd was waren er veel warriors nodig om dit terug proberen te veroveren. Maar ze vond het wel jammer dat het ten koste ging van haar training. Ze zou eigenlijk is aan haar moeder moeten vragen of die haar een keertje wilde trainen; Brindleleaf was zelf ook gewoon een mentor dus dat zou vast wel is kunnen. Want ze bakte er nog niet veel van, van jagen en van vechten niet. Al kon ze voor het laatste altijd nog aan Raptorpaw vragen of die haar wilde helpen, en misschien zelfs aan Tigerpaw. Al was ze over de laatste nog een beetje twijfelachtig. Toen ze haar moeder en broertje spotte trippelde ze er met een glimlach op af. "Heey Mama en Quiet." begroette ze hen en ze gaf hen bijden een kopje.}

Natuurlijk was het eerste wat zijn moeder zei, dat hij moest eten. Een moeder's bezorgdheid hield nou eenmaal nooit op, maar weldra zou Quietpaw uitzoeken hoe hij zijn eigen prooi moest vangen en dan pas zou hij eten. Wanneer hij het oprecht verdiend had. Brindleleaf schoof één van de poten van de haas naar hem toe, en met tegenzin begon hij eraan te kauwen. Vrij weinig vlees, maar het was wel een lekker tussendoortje. Hij knaagde tevreden op het bot van de haas, terwijl hij zijn moeder aankeek. Ze vroeg hoe zijn dag was. Hij haalde zijn schouders op. "Prima," antwoordde hij. Niet veel bijzonders, gewoonlijke trainingen. Hij glimlachte breed toen Mousepaw zich bij het gezelschap voegde, zijn favoriete zusje. "Hé, Mouse!" miauwde de kater blij. Hij was behoorlijk nieuwsgierig naar wat er nou speelde tussen haar en Raptorpaw, maar hij besloot om het maar niet te vragen waar zijn moeder bij was, dus greens hij maar een beetje dom naar zijn zus.

Gerustgesteld dat Quiet het vlees opat, nam ze nog een hapje van de prooi tussen haar poten. Toen haar dochter hun kant op kwam tilde ze haar kop echter weer op. “Hallo liefje.” Een warme glimlach vormde zich om haar lippen. Ze snorde zachtjes toen Mousepaw haar een kopje gaf. “Hoe gaat het met jou Mouse?” Vroeg ze toen. “Ooh ja willen jullie alsjeblieft bij de badgerset wegblijven?” Haar blik werd ernstig en ze richtte gauw haar aandacht weer op de haas. Ze scheurde nu een stuk vlees van de buik waarvan ze de helft aan Mousepaw gaf en de andere helft aan Quietpaw terwijl ze de glimlach weer op haar gezicht probeerde te plakken. Dat was lastig als haar aandacht opeens bij het feit lag dat de ShadowClan veel te dichtbij was naar haar zin, zeker nou haar kitten vrij in het territorium mochten komen.

Ze werd door allebei vriendelijk begroet en een glimlachje kwam op haar gezicht. Ze hield zielsveel van haar familie. Toen ze naar Quiet keek, zag ze dat hij een veelbetekenende grijns op zijn gezicht had. Vragend keek ze hem aan, waarna ze naar mama keek. Was er iets geks aan de hand? Ze trok met haar neusje waarna ze haar kop iets kantelde. Ze kon er echter niet naar vragen wat haar moeder vroeg aan haar hoe het ging. "Goed hoor!" miauwde ze opgetogen en knikte. De groenhoest was na een halve maan ziek zijn weer over en daar was Mouse heel erg blij mee. “Ooh ja willen jullie alsjeblieft bij de badgerset wegblijven?” vroeg hun moeder toen uiterst serieus en meteen knikte Mouse, al was haar gezicht ietsje vertrokken. "Ja, is goed." miauwde ze waarna haar blik naar Quiet gleed. Eigenlijk wilde ze wel heel graag bij de andere clans kijken, want ze snapte niet zo goed hoe die rivaliteit nou in elkaar zat. Maar nu ze een belofte gemaakt had kon ze die niet verbreken... Toch? Een stukje vlees werd haar kant opgeschoven en Mouse dook ineen, in een wiebelige jachtpositie die nog veel van die van een kitten weg had. "Grrr," gromde ze speels naar het lapje vlees, waarna ze een mislukte sprong maakte maar alsnog op het stuk terecht kwam. Hierbij nam ze het in haar bek en begon er flink op te kauwen. "Hmmmmm.." humde ze genietend, de m rekte ze overdreven lang uit. Pretlichtjes schenen in haar ogen. Ze hield van deze familiemomentjes!

Quiet had tijdens zijn gesprekken met Raptorpaw ook wel duidelijk gemerkt dat hij iets voelde voor Mousepaw, al wist hij nog niet met alle zekerheid of het romantisch of gewoon platonisch was. Iets dat hij wel wilde weten. En daarbij was hij ook wel nieuwsgierig naar het feit of Mousepaw ook wat voor Raptor voelde of niet. Soms was het net alsof de Apprentices hier in een soapserie leefden. De love triangle tussen Mousepaw, Tigerpaw en Raptorpaw. Yellowpaw's en Foxkit's verdwijningen. Gelukkig stond Quiet nog met vier poten strak op de grond, soort van. "Ooh ja willen jullie alsjeblieft bij de badgerset wegblijven?" vroeg zijn moeder toen, en Quiet week zijn blik schuldig af. Natuurlijk ging Mousepaw meteen akkoord, maar Quiet zelf had die regel al een beetje overschreden. Hij was er met Raptorpaw heen gegaan om te kijken of er nog iets cools te vinden was. "Maar de dassen zijn toch dood, mam? En het is ons gebied," vroeg Quiet toen, fronzend. Hij begreep niet waarom Everstar het zo makkelijk af had gestaan. Iedereen zou over hun Clan heenlopen zo!

Ze glimlachte toen Mousepaw zei dat ze daar niet heen zou gaan. Helaas moest Quietpaw haar tegenspreken. Er ontstond een strenge blik in haar goudgele ogen terwijl ze haar zoontje aankeek. “Ja dat kan wel zo zijn, maar het stik daar nu van de ShadowClanners.” Ze snauwde nog net niet, maar het zat er niet ver vandaan. “Ik wil het gewoon niet hebben begrepen?” Ze keek Quiet nog even strak aan maar wende toen haar blik af. Soms moest ze echt opletten hoe ze reageerde, maar ze kon er niets aan doen. Ze maakte zich zorgen om het welzijn van haar kittens. Ze was echt heel bang om ze kwijt te raken, omdat het leek alsof alles van haar afgepakt werd. Het verbaasde haar daarom ook dat ze nog steeds al haar kittens had mogen behouden van StarClan. “Smaakt het Mouse?” Ze dwong zichzelf weet te glimlachen terwijl ze naar haar dochter keek die fanatiek aan het kauwen was op het stuk vlees die ze haar had aangeboden. “Toe Quiet eet jij dat stuk ook op?” Drong ze aan terwijl ze naar het stuk vlees keek die ze hem toegeschoven had.

Terwijl Mouse op het stukje vlees aan het kauwen was ging Quietpaw de discussie met hun moeder aan. Een beetje gespannen wachtte ze af; ze wist niet goed hoe mama hierop zou reageren. "Maar de dassen zijn toch dood, mam? En het is ons gebied," begon Quiet en haar blauwe oogjes schoten naar Brindleleaf. “Ja dat kan wel zo zijn, maar het stik daar nu van de ShadowClanners.” Mousepaw schrok van de toon en een schokje ging door haar lichaam heen bij het eerste woord wat haar moeder uitsprak door de hardere toon dan ze verwacht had. Ze bleef op het vlees kauwen zodat ze zich hier niet in hoefde te mengen. Ze hield niet van ruziën. “Ik wil het gewoon niet hebben begrepen?” ging hun moeder nog verder maar daarna liet ze het rusten. Mouse wist heel zeker dat ze nu nooit meer naar die badgerset toeging, want ze wilde geen ruzie maken met mama. Die haar overigens vroeg of het vlees smaakte. Ze knikte - nog steeds een beetje beduusd over de uitval van mama. Ze wendde haar blik af naar Quietpaw, en ze probeerde met haar ogen te vragen of hij niet boos of verdrietig was nu. Hopelijk snapte hij haar blik?

Binnen een fractie van een seconde wist hij het al: hij had een fout gemaakt. Er leken wolken voor de ogen van zijn moeder te trekken, donderwolken. Op die bekende boze toon liet ze hem weten dat het er stikte van de Shadowclanners en dat ze niet wilde dat hij er heen zou gaan. Quiet vroeg zich soms nog wel af waarom hij het überhaupt probeerde. Bij zijn moeder was vaak toch geen tegenargument in te brengen, hij kon het net zo goed opgeven. Er viel vervolgens een ongemakkelijke stilte, die opnieuw werd gebroken door hun moeder. Quiet ving de blik van zijn zusje op, en gaf haar een schamper lachje terug. Hij was het wel gewend, maar leuk was het nou ook weer niet. Aan het einde van de dag wist hij echter wel dat zijn moeder het beste met hen voor had, en dus begreep hij het ook ergens wel. "Toe Quiet eet jij dat stuk ook op?" drong zijn moeder toen aan. In stilte nam hij nog een hap van het voedsel, dat hem ineens een stuk minder goed smaakte.

Toen ze aan haar kittens zag dat ze waarschijnlijk weer veel te hard door de bocht was gekomen zuchten ze zacht. “Het spijt me. Ik bedoelde het niet kwaad. Ik maak me gewoon zorgen.” Probeerde ze het uit te leggen. Al wist ze ook wel dat het niet meer goed te praten viel. Ze was weer eens te bruut geweest, te snel met haar woorden. Ze moest echt leren om zichzelf in te houden, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Al frustreerde het haar dat ze de meest dierbare katten in haar leven pijn deed met haar gesnauw. “Het spijt me.” Fluisterde ze nogmaals. Ze klopte met haar staart op de grond terwijl ze even voor haar uit staarde, diep in gedachten verzonken.

Het werd ongemakkelijk stil en het enige wat Mouse kreeg was een glimlachje terug van Quiet. Nou ja, gelukkig was die niet boos of verdrietig, dat was mooi. Haar blauwe ogen gleden naar haar moeder toen deze zachtjes zuchtte. “Het spijt me. Ik bedoelde het niet kwaad. Ik maak me gewoon zorgen.” vertelde deze en snel knikte de jonge apprentice. Zij snapte het wel, maar het was echt niet leuk als mama zo tegen je uitviel. Toen mama nog een keer een excuus fluisterde stond Mouse op en drukte haar kopje tegen haar moeders poot. "Het is oké, mama." ze wist dat Quiet er net zo over dacht aangezien die net zo veel van zijn moeder hield als zij.

Het leek een beetje een standaard procedure te worden: zijn moeder waarschuwde hem voor iets, hij ging er tegenin of deed het tegenovergestelde van wat ze gezegd had, ze werd ongelooflijk boos en vervolgens hadden ze er allebei spijt van. Misschien werd het tijd dat één van hen ervan zou leren. Zijn moeder bood haar excuses aan, zoals meestal het geval is, en zoals gewoonlijk zou hij ze accepteren. Hij hield van zijn moeder en zou haar dan ook niet in de waan laten dat ze een slechte moeder was of iets dergelijks. Op Quiet's gezicht verscheen een waterig glimlachje. Hij was allang blij dat ze hier was en haar uiterste best deed om moeder te zijn. Dat was al meer dan de meeste katten van zijn leeftijd hadden. Mousepaw gaf hun moeder een kopje, en Quiet volgde al snel haar voorbeeld. "Het geeft niet," zei hij toen, terwijl hij nogmaals met zijn kop over haar voorpoot streek. Hij had zichzelf vaak genoeg gelukkig geprezen met een moeder als Brindleleaf.

Brindleleaf was een kattin die dan ook opeens weer om kon slaan. Toen haar beide kinderen aangaven dat het niet erg was kwam er een ondeugende glinstering in haar goudgele ogen. Toen dook ze eerst op haar zoontje om hem plagerig in zijn oor te bijten en vervolgens op haar dochter om ook naar haar oor te happen. Toen rolde ze van haar af en bleef op haar rug liggen waar ze ze om de beurt met een guitige grijns aankeek. Haar staart veegde over de grond terwijl ze wachtte op reactie van haar kittens. Ze zouden toch nog wel willen spelen? Ook al waren ze nou apprentices of zouden ze zich daar te groot voor voelen. Ze hoopte van niet. Had gaf haar ontspanning om met ze te stoeien.