Dear you, what is this pain?

Met een nijdige uitdrukking op zijn gezicht zuchtte hij even. Hij had weer eens twee prooien kunnen binnenhalen. Nou wat dan nog dat hij daarvoor een apprentice aan de kanten had geslaan? Die stomme kat zou hem toch maar laten gaan. Het was zijn job om eten te voorzien voor de clan, je weet wel, al die saaie shizz... Ugh... Hij snoof even en spande zijn spieren op waarna hij naar voren schoot over een sneeuwveld en even omkeek. Er was niemand... Mooi zo. Hij was bot geweest, kortaf. Niks leek hem te kunnen opvrolijken deze dagen, maar laten we eens eerlijk zijn... Sinds wanneer was er iets dat hem kon opvrolijken? Hij knipperde even kalm en hervond zijn rustige, emotieloze zelf, die al snel met een lege blik voor zich uitstaarde... Ook hij was gegaan, zijn vader. Maar in een wereld zoals deze konden enkel de sterken overleven. Dat had ie al van kleins af aan geleerd, van maar een iemand die hij kon vertrouwen; zichzelf.

-Roughpaw