Newbie {Zeolite}

Het gehobbel stopte maar niet, het leek alsof ze al dagen in die doos zat opgesloten. Bij elke put of bobbel in de weg schokte de doos en viel Zeo om. Gelukkig zaten er kussens in de doos, anders stond ze zeker vol blauwe plekken en dat was niet goed voor haar vacht! Ze likte haar pootjes schoon en botste met haar hoofd tegen de bovenkant. "Auw!" piepte ze protesterend. Dat deed pijn! Ze wreef over haar hoofd en voelde hoe de auto met een schok tot stilstand kwam. De doos werd opgetild en wiebelde ergens naartoe. Ze hoorde een hoge deun en dan een deur opengaan. De stem van haar oude baasje klonk verdrietig. Net zoals zij zich voelde. "Hier is ze dan, onze lieve, lieve Zeolite. Maar noem haar maar Zeo." De poes mauwde triest naar haar baasje en voelde hoe de doos werd overgenomen. Een vreemde stem zei bedankt en de deur sloeg dicht. Met een klap werd de doos op de grond gezet en voetstappen naderden de doos. "Egel!" Zeo schrok, Egel? Ging dat mens haar nou echt Egel noemen? Wat was dat voor een naam. Nieùand wil Egel genoemd worden. Toen hoorde ze pootstappen naderen. Gelukkig, dacht ze, Egel zou de andere kat zijn. "Kom eens kijken wat ik voor je heb." Dat nieuwe baasje beviel haar maar niet. Alsof zij een 'iets' was en niet een 'iemand'. Het was vreselijk om zo behandelt te worden. Plots opende de doos en fel licht stroomde de ruimte binnen. Ze liet een protesterende miauw horen en werd de doos uit getild. Een vriendelijk vrouwengezicht keek haar aan. Ze werd neergezet en keek trots om zich heen. Ze moest toegeven dat het huis er niet verkeerd uitzag, lekker veel licht en het was er heerlijk warm. Een dikke kat keek haar aan. Hij keek niet bepaald blij. Maar zij ook niet, dus ze kon het hem niet kwalijk nemen. "Hallo, Egel, neem ik aan?" mauwde ze vanuit de hoogte en gaf een korte knik in zijn richting. "Ik ben Zeolite, noem me maar Zeo."

Gefrustreerd keek ze de kater aan toen hij haar naam verkeerd zei. Ze vermoedde dat het expres was, maar wist het niet zeker. "Het is Zeo," verbeterde ze hem. "Uitgesproken als Ziejo" Ze glimlachte lief, al was het een gemaakte lach, het zag er echt uit. Zeo draaide zich weg van de enorm dikke kat, ze hoopte dat zij ook niet zo zou worden, en liep naar haar nieuwe huismens. Die zette de doos opzij en aaide de poes. "Egel, dit is Fluffy," brabbelde de vrouw. Fluffy was haar nieuwe naam, waarom kon ze niet gewoon de hare houden? Ze had heel goed gehoord dat June, haar vroegere huismens haar naam én bijnaam had gezegd. Zeo blies en liep naar de doos, waar een korte lijst in zat, wist ze, met al haar speciale benodigdheden. Bijvoorbeeld welk kattenvoer ze moest hebben en hoeveel bij elke maaltijd. Ook stond haar naam, haar echte naam daarop. Ze nam de lijst tussen haar tanden en legde die op de schoot van het mens. "Hoe heet deze," ze nam eventjes een pauze tussen haar woorden en richtte zich tot Egel. "Persoon?" Het was belangrijk dat ze de naam van haar baasje wist, anders kon ze haar naam nooit miauwen als ze iets nodig had. Ook al vermoedde ze dat die domme mens haar niet zou kunnen verstaan. Oh wat miste ze June en haar lieve lach en haar behulpzaamheid in overvloed.

Ze zuchtte en keek naar de dikzak, het was een hopeloos geval. Moest je die buik zien! Die was zo dik dat het onmogelijk was om het ooit weg te krijgen. Degoutant, dat was het. "Goed goed, Fluffy," mauwde de kater. Zeo liep naar hem toe om hem een klap te verkopen. "Wie denk jij wel dat je bent!" spuugde ze woest. "Een lelijke, dikke huiskat?" Ze snoof en draaide zich kalm weg. "Zeolite is een lelijke naam, voor mij ben je Fluffy." Verbaasd keek ze haar nieuwe baasje aan. Hoe durfde ze haar zo te beledigen! Het was alsof ze haar gekwetste gevoel had opgemerkt want ze nam de schone poes in haar armen en begon haar te aaien. Na zo'n lange tocht in die hobbelende doos deed het zo goed dat ze moest snorren. Haar boze gevoel verdween als sneeuw voor de zon en ze sloot haar ogen genietend. Misschien was haar nieuwe huismens toch niet zo erg als ze dacht. Ze hoorde de kater Rachel zuchten en dan weer opgehitst reageren: "En ze is van míj!" Ze grijnsde en opende haar ogen. "Dat zullen we nog wel eens zien," spotte ze en kroop nog dichter tegen Rachel aan. "Egoïst."

Even dacht ze dat de kater haar van de schoot af zou meppen, maar dat gebeurde niet. Ze keek achter zich en zag de gekwetste blik in de ogen van de dikkerd. Haar grijns verdween echter toen de knuffelende greep van Rachel loste en ze bezorgd aan Egel vroeg of er iets mis met hem was. Tot haar genoegen antwoordde die niet en liep gekwetst het nest uit. Zo, klus geklaard. Zeo miauwde lief en genoot van de zachte knuffels die Rachel haar gaf. "Wat is er toch mis met hem?" sprak Rachel verward tegen zichzelf. Zeo liet een onschuldige miauw horen en voelde terug een zachte hand over haar rug strijken. Ze miste June en haar vrolijke gekwetter enorm, maar deze volwassen huismens was ook niet verkeerd. Zij wist hoe je het beste kon aaien en zij wist meteen welke plekken ze niet leuk vond. Dat was pas genieten.