Revenge

Onderwerp: Revenge vr 18 dec 2015 - 17:38

Zijn helder groene ogen staarde naar de opkomende zon, en de sneeuw die naar beneden viel gaf weer eens een mooie zicht. De grote kater had zich op een bankje neer gezet en genoot net als elke dag van de zon die opkwam en weer onderging. Hij snoof de koude maar frisse lucht diep in, en blies het met een diepe zucht uit. Zijn dikke vacht was opgezet tegen de wind die door het landschap heen woei, en zijn dikke pluizige staart lag netjes op zijn poten zoals gewoonlijk. Even sloot de kater zijn ogen, en spitsde zijn oren. Roerloos bleef hij een tijdje zitten luisteren naar de stilte, tot de ijzige wind een nieuwe geur mee bracht. Zijn groene ogen sprongen open, en even tuurde hij zonder te bewegen rond. Rogue.. sprak hij tegen zich zelf in gedachten, Rogue's waren zijn vijanden, klein of groot, oud of jong. Die rogue's hadden zijn leven verpest, zijn ouders vermoord voor zijn ogen. Hij had gezworen op elke rogue wraak te nemen die hij tegen kwam. Dus sprong de enorme kater van het bankje af, en volgde de gehr van de Rogue.

De kater dook ineen bij het zien van een vacht, het was een jonge poes. Maar dat hield hem niet tegen, hij zal zijn woede even goed op deze kat richtte. Met gespleten ogen bleef de kater in zijn schuilplaats wachten op zijn doelwit, en maakte met zijn zijn grote klauwen een 'knak' geluid om de poes naar hem toe te lokken.

Onderwerp: Re: Revenge vr 18 dec 2015 - 17:52

Dit gebied herkende ze niet, misschien was ze verdwaald. Maar ach, ze zou de weg wel terugvinden. Met wijd open ogen verkende Audacia het hele gebied. Ze was bijna aan de rand van het bos en kon de twoleg nesten al zien. Zou haar mama ergens daar gevangen zitten? Ze huiverde en wandelde verder. Plots hoorde ze een luide 'knak' en schoot wel tien meter de lucht in. Met een overeind gezette vacht en trillende snorharen liep ze naar het geluid. Ze had geen idee wie of wat het had veroorzaakt, want de wind blies haar geur in de richting van de onbekende lawaaimaker. Helaas dacht ze daar niet aan, als ze erover had nagedacht zou ze weten dat het een vijand was. Dan zou ze weten dat ze uit de wind moest gaan staan en aan de andere kant van het geluid terecht zou moeten komen. Maar dat deed ze niet, nee, ze liep gewoon voorzichtig naar de plek waar het geluid het geklonken toe. Uiteindelijk zag ze het silhouet van een witte kat met een donkerbruin gezicht. Hij zag er niet blij uit, misschien kon ze hem opvrolijken. "Hallo," begon ze, maar wist zijn naam niet. "Euhm.. Hallo wie?" Ze fronste naar de kater en glimlachte lief. "Ik ben Audacia." De jonge poes hield haar kopje scheef. "En jij bent...?"