Is Big Brother watching?

Salmonpaw fronste toen ze merkte dat Briarpaw bang was. Báng? Voor háár? "Het spijt mij..." stamelde de rossige poes. "Maar ik heb er echt zo mijn bedenkingen bij. Ik weet niet... Ik wil niet doden, snap je?" "Verdorie, Briar, kijk me niet zo aan met die bange ogen van je", gromde Salmonpaw, die zich behoorlijk begon te ergeren. Ze zwiepte met haar staart. "BloodClan is je vijand, niet ik!" "Ik wil niet van de warriorcode afwijken. We hebben niets meer, behalve onze trots. Door te doden verliezen we die. En dat wil ik niet. Verwonden mag, ze zitten tenslotte op óns territorium! Maar ik ga niemand vermoorden..." ging Briarpaw verder. Salmonpaw vloekte, gefrustreerd door Briars weigeringen. Ze begon te ijsberen en keek Briarpaw aan. "Waarom verliezen we onze trots daardoor? Er is toch niets trotsen dan opkomen voor je clan? De warrior code verbiedt het niet eens", zei ze. Ze kon de regels precies opzeggen. "'Een eervolle warrior hoeft andere katten niet te doden om het gevecht te winnen, behalve als ze buiten de warriorcode staan of als het noodzakelijk is voor zelfverdediging.' De warrior code is voor warriors, die vuile BloodClanners hebben het vervloekte récht niet om zich door ónze code te laten beschermen!" Haar oren lagen plat in haar nek van frustratie en ze zette een stap naar Briarpaw toe. "Snap dat dan!"

Ze dacht na. Salmon begon beetje bij beetje haar zelfbeheersing te verliezen, en het joeg haar de stuipen op het lijf. Maar wat ze zei was waar. Zij verdienden het niet om beschermd te worden door hun code. En als dat wat Salmon zei waar was -Een eervolle warrior hoeft andere katten niet te doden om het gevecht te winnen, behalve als ze buiten de warriorcode staan of als het noodzakelijk is voor zelfverdediging- dan zou ze met plezier één van die rotbeesten vermoorden. Dat zou ze doen. "Je hebt gelijk," gromde ze. Ze had plots ontzettend veel zin om een Bloodclanner vast te grijpen en hem aan stukken te scheuren terwijl die maar zat te schreeuwen en te gillen. Misschien was ze geschift aan het worden, maar dat kon haar niet schelen. Hij of zij zou eraan gaan. Wraak, dacht ze, leek nog nooit zo zoet.

-Je hebt die regel echt opgezocht x'D

"Je hebt gelijk."
Het duurde even voor de woorden tot Salmonpaw doordrongen. Toen ze het eenmaal begreep was ze eerst vooral verbaasd. Ze had zich er al bijna bij neergelegd dat het niet meer ging gebeuren, maar nu kwam dit opeens. Het moest die regel zijn die Briarpaw had overtuigd. Ze was immers zo bezig met een goede warrior zijn en trots en de code en alles. Nu bleek dat de Warrior code het hele gebeuren gewoon toestond... Een brede grijns brak door op Salmonpaws gezicht toen het tot haar doordrong dat het plan nu dus door kon gaan en dat ze eindelijk wraak konden nemen. "Dus we voeren mijn plan uit?" vroeg ze gretig.

- Hehe, ik kende hem al, maar ik wilde hem wel even tot op het woord goed hebben, natuurlijk -

De gretigheid in Salmons stem was bijna lachwekkend, en dat zou het zijn geweest als die rot Bloodclanners hun kamp niet domineerden. "Ja, we voeren het plan uit." Ze keek naar Salmons houding, die nu gelukkig een beetje was verzwakt. "En je hoeft je oren niet zo plat te leggen en zo vijandig tegenover me gaan staan," mauwde ze kalm. "Vergeet niet wie de vijand is, en wie de vriend." Na even te hebben gezucht ging ze weer op de grond zitten en staarde naar de besneeuwde grond. Ze dacht al na over wat ze zouden doen, en hoe het het gelovigste zou overkomen. "Naar waar brengen we de Bloodclanner? Ik bedoel, het moet een niet zo drukke plek zijn. En dat is in deze tijd moeilijk te vinden." Een grimas trok over Briars mond. Het was inderdaad zo dat er nergens plekken waren waar weinig kans was dat je een Blood- of Thunderclanner tegenkwam. Dat was al zo geweest voordat de halve Bloodclan zich hier vestigde, en nu ze hier waren was het nog drukker. Misschien de snakerocks, daar kwamen niet veel Bloodclanners, voor zover zij wist, en Thunderclanners gingen meestal niet naar daar nu ze zo verzwakt waren. Het was te ver en niemand had nog voldoende energie om al die verdomde adders te ontwijken.

-Weer laat sorry sorry
-En je had hem volledig juist, ik had het gecontroleerd c:

"Ja, we voeren het plan uit", zei Briar. Salmonpaw ademde opgelucht uit. "En je hoeft je oren niet zo plat te leggen en zo vijandig tegenover me gaan staan," Briarpaw. "Vergeet niet wie de vijand is, en wie de vriend." Salmonpaw snoof even. "Je snapt toch dat die vijandigheid niet tegen jou was gericht", miauwde ze met een glimlachje. Ze was wel een beetje boos op Briar geweest toen die opeens met haar bedenkingen en 'trots' aan was komen zetten, maar dat was nu weer over. "Naar waar brengen we de Bloodclanner? Ik bedoel, het moet een niet zo drukke plek zijn. En dat is in deze tijd moeilijk te vinden." Mooi, ze konden weer overgaan op de praktische zaken. "Een eindje buiten het territorium", zei Salmonpaw op zachte toon. Ze had net niet goed op haar volume gelet, maar nu was ze zich er weer van bewust dat de bomen tegenwoordig oren hadden. "Op roguegebied, in de buurt van de rivier. Dan kunnen we hem daarin dumpen", zei ze. Dat was de beste manier. Hij zou dan waarschijnlijk niet gevonden worden en áls hij al gevonden werd, zou hun geur weggespoeld zijn en daarmee ieder bewijs dat zij er iets mee te maken hadden. Het was ergens wel vreemd om zo onbekommerd over moord te praten, maar juist die tegenstrijdigheid stond Salmonpaw wel aan. Ze zouden echt een grote daad verrichten, iets gewaagds. Haar poten kriebelden van de spanning bij het vooruitzicht. "Dus, weet je het plan nog of moet ik het nog een keer herhalen? En zijn jouw toneelskills een beetje goed of zal ik dat deel doen?"

Salmons idee was zo slecht nog niet, vond ze. Ze had er nog niet over nagedacht dat ze de Bloodclanner ook naar het roguegebied konden leiden, ver buiten hun eigen territorium. "Dat is goed, en hopelijk starten die rotbeesten dan een oorlog met de rogues, zodat die elkaar beginnen uit te moorden, en als er geen Bloodclanners meer over zijn, dan kunnen ze ons moeilijk blijven behandelen als oud vuil," grijnsde Briarpaw. Ze knikte goedkeurend, alsof Salmon net een vraag had gesteld waar zij mee akkoord was. "Mijn "toneelskills" zijn zo goed dat ik zelfs iemand zou kunnen wijsmaken dat ik dood ben, al sta ik levend voor hem," mauwde ze schouderophalend. "Dus laat mij dat deel maar doen, smeer jij maar wat muizenbloed op je vel en doe net of je crepeert van de pijn." Ze stond op en schudde zich uit, die verdomde sneeuw bleef altijd maar aan haar pels plakken. In het begin had ze het nog iets wonderbaarlijks gevonden, maar daar was ze na een tijdje anders over gaan denken. "Zullen we anders de gepaste plaats gaan zoeken?" Met een kille blik in haar ogen wenkte ze met haar staart in de richting van waar zij zich herinnerde het rogue-gebied lag.

"Dat is goed, en hopelijk starten die rotbeesten dan een oorlog met de rogues, zodat die elkaar beginnen uit te moorden, en als er geen Bloodclanners meer over zijn, dan kunnen ze ons moeilijk blijven behandelen als oud vuil," zei Briarpaw met een grijns op haar gezicht die Salmonpaw zeer beviel. "Mijn "toneelskills" zijn zo goed dat ik zelfs iemand zou kunnen wijsmaken dat ik dood ben, al sta ik levend voor hem," ging de rossige poes verder. Salmonpaw snoof geamuseerd. Briarpaws onhandigheid kennende viel dat vast wel mee, maar ze besloot er maar op te vertrouwen dat ze het aankon. "Dus laat mij dat deel maar doen, smeer jij maar wat muizenbloed op je vel en doe net of je crepeert van de pijn. Zullen we anders de gepaste plaats gaan zoeken?" vroeg Briar. Salmonpaw knikte en stond op, ongeduldig nu eenmaal was besloten dat het ging gebeuren. Oh, wat had ze er zin in! Met verende pas begaf ze zich in de richting van de grens. Waar in Briarpaws ogen kilte te zien is, zag je bij Salmonpaw een opgewonden schittering. Ze gingen iets doen, ze gingen echt iets doen.

Omdat Salmon niet protesteerde, ging ze ervan uit dat ze het goed vond. Met snelle passen liep ze naar het territorium van de rogues. Eenmaal daar focuste Briarpaw,zich goed op haar reukzin, want ze wilde geen rogue tegenkomen. "Ik vind deze plek wel goed," mauwde ze plots. Ze stonden op een door de bomen beschutte plaats tussen de struiken. Ook was het niet te diep in het rogue-territorium, waardoor de kans dat ze een rogue tegenkwamen verkleinde. Voor zover zij wis was het de perfecte locatie. "Doordat het hier in de donkere schaduw valt zal de Bloodclanner niet zien dat je eigenlijk helemaal niet gewond bent. Bovendien is het voor die Bloodclanner, die niet echt gewend is aan de rijke geuren van een bos, vrijwel onmogelijk om te ruiken dat het bloed, dat jij op je nek of waar dan ook hebt gesmeerd, niet van jou is." legde ze op een emotieloze toon uit. Het was ideaal. Nu moest ze enkel nog wachten op Salmons mening.

"Ik vind deze plek wel goed," miauwde Briarpawop een gegeven moment. Salmon bleef staan en keek even kritisch rond. De plaats was goed beschut door bomen en dichte struiken. Het rook er sterk naar aarde, bladeren en bosviooltjes, die Salmon ook zag groeien, maar ze kon ook de natte geur van de rivier ruiken. Ze hoorde het geruis van het water ook duidelijk, dus ze waren er dichtbij. Ze knikte nadenkend. Het was buiten hun territorium, zodat er geen clangenoten en BloodClanners rond zouden hangen, maar er tegelijkertijd dichterbij dan de gemiddelde rogue zich zou wagen. "Doordat het hier in de donkere schaduw valt zal de Bloodclanner niet zien dat je eigenlijk helemaal niet gewond bent. Bovendien is het voor die Bloodclanner, die niet echt gewend is aan de rijke geuren van een bos, vrijwel onmogelijk om te ruiken dat het bloed, dat jij op je nek of waar dan ook hebt gesmeerd, niet van jou is", zei Briarpaw. Salmonpaw knikte nadekend. Ze zocht naar een nadeel van deze plek, het gevoel hebbend dat er toch ergens een probleem moest zijn, maar ze kon er geen vinden. Het was gewoon een goede locatie. "Goed, dit wordt het dan", zei ze. "Nu is er alleen nog één probleem: waarom zou een BloodClanner hulp bieden aan een gewonde ThunderClan kat? Is het niet beter om mijn eerdere idee uit te voeren: doen alsof je mij stiekem prooi hebt zien verstoppen en dat hele verhaal?" Dit was hun grote plan, alles moest tot in detail kloppen, alles moest perfect zijn.

Trots op zichzelf keek ze naar de olgeving van de plek. Er was echt niets op aan te merken. "O, ja. Natuurlijk," mauwde ze. Ze was Salmons plan volledig vergeten. "Je hebt gelijk, dat is een veel beter idee." Ze zuchtte opgelucht en draaide zich om naar Salmon. Wat nu? vroeg ze met haar blik. Ze hadden de plek gevonden, een plan gemaakt en nu hadden ze nog een Bloodclanner nodig. En nog andere eventuele voorbereidingen. Niet dat ze nog echt veel moesten doen.

Kort sorry c:

Onderwerp: Re: Is Big Brother watching?