Lightsaber

Hij voelde een steek van pijn door zijn borstkas heen gaan toen hij zich wat verlegde in zijn tijdelijke nest. Na de verwondingen die Claw had toegediend, plus degene die hij nog overhad van het grote gevecht, had hij zijn intrede in de medicine cat's den moeten maken. Zealspark was echter niet van plan om hier lang te blijven liggen. Nee, zodra zijn wonden al een beetje genezen waren ging hij terug aan het werk. Niet voor die Bloodclanners, nee, integendeel zelfs. Nu had hij tenminste wel de tijd om zijn brein te kraken over een plan om die ranzige katten uit het Thunderclan kamp te krijgen. Echter was dan makkelijker gezegd dan gedaan. Een geïrriteerde zucht verliet zijn bekje toen er nogmaals een pijnscheut door zijn lichaam heenging. Was hij net van deze den af, bevond hij zich er alweer in..

Zira eerst!

Met een kleine grijns op haar gezicht pakte Zira een kleine muis van de prooistapel af. Ze zou deze naar Zealspark brengen - de kater die nu in de medicine cat den lag. Natuurlijk hadden de Elitekatten eerst zelf gegeten, maar Zealspark was een sterke warrior die ze niet zomaar konden laten doodgaan. Ze hadden sterke warriors nodig want de prooistapel leek te blijven slinken.
Met grote passen liep ze naar de den toe en toen ze deze binnen kwam hoorde ze de rode kat zuchten. Ze gooide de muis naar hem toe en ging zitten. "Eet." beval ze hem. De rede dat ze hier bleef zitten was omdat katten in pijn nog wel is gekke dingen gingen doen. Voor hetzelfde geld zou Zealspark hier zichzelf uithongeren of iets in die richting, en dat moesten ze niet hebben.

Zijn rood met witte vacht zag er dof en onverzorgd uit. Zealspark had nog niet de moeite genomen om zichzelf te wassen. Uiteindelijk zag hij er nog redelijk gezond uit, zeker in vergelijking met sommigen van de Thunderclan. De stekende pijn in zijn borstkas voorkwam dat hij de uitstekende plukken vacht weer op zijn plaats kon leggen. Dat was al. Echter kon dit wel een verkeerd beeld overbrengen. En dat was wel het laatste wat hij wou, zeker nu de commandant van de meest hatelijke clan in zijn ogen op hem af kwam gelopen. Toen ze hem een muis toewierp en hem beval te eten verliet een sarcastische grinnik zijn bekje. "Ik verhonger nog liever dan dat ik eten van jou aanneem." brieste hij, de poes niet eens een blik waardig gunnende.

Meneer wilde niet eten. Hij grinnikte sarcastisch waarna hij haar vertelde dat hij liever dood zou gaan dan eten aannemen van haar. Zira haalde haar schouders op. "Het is jouw keuze, hmm." miauwde ze hem zoetjes toe waarbij ze haar ogen ietsjes samenkneep. Zijn opstandige karakter beviel haar niets. Ze hadden tot nu toe één moord gepleegd en her en der verwondingen aangebracht. Hoeveel meer zouden ze moeten doen om iedereen te kunnen inpalmen? "Zeg, Zealspark." begon de commander, de nadruk op de 'k' leggend. "Vertel is wat over je familie? Wist je trouwens al dat ik een oude vriendin ben van je vader?"

De kater draaide haar slechts één oortje toe toen ze bevestigde dat het zijn keuze was. Dus de commandant was niet zo commanderend meer, hmm? Zealspark haalde zijn mondhoek wat sarcastisch op maar zijn gelaatsuitdrukking veranderde compleet toen de kattin haar zinnen vervolgde. Emotieloos draaide hij uiteindelijk dan toch zijn kopje in haar richting, haar een doordringende blik toewerpende. "Of mijn vader je kende, dat kan. Maar of jullie ook echt vrienden waren, dat betwijfel ik ten zeerste." Zijn stem klonk toonvast terwijl hij haar aankeek. Nadien flikkerde er echter toch iets van nieuwsgierigheid door zijn blik heen. "Weet jij trouwens wel wie mijn vader is?" De nieuwsgierigheid veranderde al snel in iets anders wanneer hij zijn wenkbrauw pessimistisch optrok.

Zodra ze over zijn familie begon keek Zealspark haar aan. Mooi, dan wist ze meteen wat zijn aandacht trok. Haar hersenen begonnen meteen razendsnel verbindingen te trekken. Het koste veel om zijn aandacht te krijgen, maar dit kregen ze met familie. Hij gaf veel om zijn familie aangezien zijn interesse al gewekt werd zodra je zijn dode vader opbracht. Firestar was zijn vader, hij was partners geweest met Icestorm. Jammer genoeg wist ze niet wie de siblings van Zealspark waren, die waren nog zo jong geweest toen zij nog in de ThunderClan zat en ze had zich nooit op haar plek gevoelt bij kittens. "Of mijn vader je kende, dat kan. Maar of jullie ook echt vrienden waren, dat betwijfel ik ten zeerste." miauwde de rossige kater toe en een grijnsje kwam op haar gezicht. "Hmm ja, wij waren de allerbeste vrienden." miauwde ze overtuigend, al kon iedere kip verzinnen dat dit niet waar was. "Weet jij trouwens wel wie mijn vader is?" toen knikte ze. "Firestar, en je moeder was Icestorm." miauwde ze simpeltjes en glimlachte vervolgens op een neppe, zoete manier.

De kater trok zijn wenkbrauwen op toen de poes beweerde dat ze goede vrienden waren geweest. Ja, en egels kunnen vliegen zeker. Dacht hij bij zichzelf terwijl hij de kattin een afkeurende blik toewierp. Nadien kon hij het echter niet laten om een tikkeltje verrast op te kijken. Hoe wist ze in Starclan's naam af van zijn ouders? Zeker toen ze de naam Icestorm noemde brandde er een klagelijk vuurtje van irritatie in zijn maag. Hoe durfde dit scharminkel de naam van zijn moeder uit te spreken? Zealspark snoof en keek de andere kant op. Hij had al verhalen gehoord over het feit dat Zira vroeger een Thunderclan krijger was geweest. "Ik snap niet hoe jij je Clan zo in de steek hebt kunnen laten." mompelde hij, licht fronsende. Hij snapte het echt niet. Zijn Clan betekende veel voor hem. Zijn logische denkwijze kon zich maar niet aanpassen aan de manieren waarop de poes tegenover  hem handelde. Hoe had ze het ooit over haar hart kunnen krijgen om haar geboorteclan achter te laten en een pure moordenaar te worden?

De rood met witte kater snoof en weigerde haar vervolgens aan te kijken. Een kleine grijns kwam op haar gezicht. Hetgeen waarover Zealspark nogal beschermend was was zijn familie. Dus om die sterke geest van hem te breken moest je niet bij hem zijn; hij stond wel weer op. Maar bij zijn familie. Zira zou is op zoek gaan naar informatie over deze Zealspark. Wie waren zijn siblings? Kittens misschien? Neefjes, nichtjes? Ze zou voor hen gaan in plaats van de warrior. "Ik snap niet hoe jij je Clan zo in de steek hebt kunnen laten." klonk het toen mompelend en met een kille blik in haar rode ogen keek Zira op vanuit haar gedachtes. Toch dacht ze eraan aan hoe anders het geweest was als ze in de Clan gebleven was. Dan was ze nog Lightstorm en.. Neh, ze kon het zich niet eens meer voorstellen. Ze wilde niet terug naar deze duivels die haar leven verpest hadden. Alleen om ze te zien lijden.

Een antwoord kreeg hij niet maar veel boeide het hem eerlijk gezegd ook niet. Ze was en bleef een verrader en het liefst deed hij zelfs alsof ze simpelweg niet bestond. Dankzij dit soort katten zijn anderen gedoemd om ongelukkig te zijn. "Ga weg, ik wil niet met iemand zoals jou opgescheept zitten." miauwde de rood met witte kater toonloos terwijl hij haar een koude blik toewierp. Zijn lange staart had zich om zijn lichaam gekruld, afwachtende tot de poes eindelijk zou verdwijnen en hij vredig verder kon rusten. Het liefst wou hij nu alweer aan het werk, maar dat kon alleen als hij genoeg rustte. En het gezelschap van Zira hielp niet echt.