On the other side {Luciddream}

Een beige getinte poes zat op een grote verweerde kei langs de rivier. Onder haar poten voelde ze het laagje modder dat het wisselende waterniveau van de rivier had achtergelaten, gemengd met de oranje- en bruingekleurde bladeren die leaffall met zich meebracht. Ondanks het seizoen leek er een zonnetje te schijnen wat uit de zomer afkomstig had kunnen zijn. Hoeveel de bries van de wind sterk werd afgekoeld door de koelte van het kabbelende water creëerde de zon een nog enigszins aangename warmte die Luciddream tegen haar vacht voelde. Haar ogen waren gesloten terwijl ze genietend luisterde naar de vredig tsjirpende vogeltjes en het oneindig kabbelen van de beek.
Een geluid deed Luciddream uit haar gedachten opschieten. Het had een konijntje kunnen zijn dat perongeluk een steentje had aangestoten, maar iets vertelde haar dat dat niet het geval was.
Gealarmeerd sprong de poes op, waarbij een laag van leaffallbladeren knisperend in de rondte vloog. Ze was zich niet bewust van de laag modder die in haar vacht was gedrongen en liet haar ijsblauwe ogen over de omgeving verdwalen.
Daar, aan de andere kant van de rivier op het Thunderclan territorium, bevond zich een tabby poes. Na een tweede oogopslag merkte Lucid de angstige houding op en de vreemde verhouding van de ogen. Een zweem van nieuwsgierigheid deed haar richting de rivier bewegen.
De windvlaag bracht het zwakke 'H-hallo,' met zich mee terwijl Luciddream met soepele sprongen een deel van de rivier overbrugde via de platte glibberige keien. Haar ogen waren op de kat gefixeerd toen ze halt hield, vlak voor de oever en vlak voor de duidelijke scheidingslijn tussen de territoria van de Thunder- en de Riverclan.
'Hallo, beste poes.' Luciddreams staart stond dominant omhoog. 'Je komt hier toch zeker niet om te vissen?' Terwijl ze daar dichterbij de kat stond staarde ze naar de ogen van de poes. Ze kon er niet uit opmaken wat er precies mee aan de hand was. Eén oog leek pijnlijk en gezwollen. Het gevoel van minachting streed om de eerste plek met een scheut medelijden, beide gepaard met een duidelijke nieuwsgierigheid. Lucid was zeker benieuwd naar het verhaal hierachter, maar wat voorging was het beschermen van haar territorium.

De houding van de Thunderclan tabbypoes was aan de ene kant bevredigend. Een vorm van ongemak en onderdanigheid. Luciddream voelde zich alsof er tegen haar op werd gekeken en dat was een gevoel dat haar absoluut beviel. Haar binnenste gloeide van dominantie, maar een ander sterk gevoel probeerde zich daar krampachtig tussen te wurmen. Iets dat een knoop in haar maag vormde en haar staart deed zakken.
Medelijden?
Lucid observeerde nogmaals de houding van de poes en voelde zowaar een zweem van empathie. Haar jaloezie en wens om boven anderen te staan bleek langzaam te vervagen, verdrongen door het knagende gevoel. Ze zag het vreemde gezwollen oog van de poes, de schrik in haar ogen, het ongemakkelijke heen en weer geblik.
Luciddream liet haar staart volledig zakken en liet zich leiden door haar empathie en nieuwsgierigheid.
'Wat is je naam, poes?' Ze zei de woorden op een zachte toon. 'En wat is je voor naars met je oog overkomen?' Ze stapte naar voren en bleef aarzelend voor de grens staan. Kon ze deze overschrijden? Moest ze haar empathie de kop in drukken en de grens van haar grondgebied nauwlettend in de gaten houden? Ze wist niet zeker of ze haar dominantie zo gemakkelijk terug kon vinden.

[Van mij ook een late reactie, had niet verwacht dat je nog zou reageren ]