Imagine

Ze liepen weer rustig naast elkaar daarna, en hij wist wel dat de poes het niet erg vond dat hij dit soort gesprekken niet kon, maar voelde zich alsnog redelijk dom. Toch moest hij lachen om de poes haar opmerking. De kater keek haar grinnikend aan en duwde zijn neus in haar vacht. "Jij dan," Klierde hij terug, wetende dat ze een mooi stel vormden. Teveel nadenken, ja, daar hadden ze allebei nogal wat ervaring mee. Hij dacht altijd teveel na over allerlei dingen, sommige dom, sommige gewoon nodig. Toch was het goed om te weten dat Little wist waar ze over praatte als ze het zo zei, dat ze begreep waar ze het over had in plaats van maar gewoon wat zeggen. Misschien waren ze dan inderdaad wel gewoon een mooi stel zo samen. Elkander begrijpende zonder er teveel over te moeten praten. Het zorgde voor een vertrouwen waar Tall van hield, wat de vredige stiltes voortbracht en de veiligheid die hij voelde.

Hij begon wederom te lachen toen de poes zo ongeduldig deed. Maar wiebelde in antwoord met zijn wenkbrauwen en begon op een drafje te lopen, met hier en daar een huppel. Zo nu en dan draaide hij ook een rondje, want het was onmogelijk je normaal te gedragen in dit soort situaties. De kater was hier met iemand waar hij van hield, het sneeuwde, en problemen leken allemaal zo ver weg. Achteruit lopende grinnikte hij naar haar, "Zo goed madame?" Mauwde hij, ondeugende ogen die haar uitdagend aankeken. Natuurlijk wilde ook hij naar het meer, maar echte haast? Nee, die had hij niet. Little blijkbaar wel, en de kater was ergens best nieuwsgierig naar de reden die daar achter zat.

De reactie was niet onverwacht, sterker nog, Tall vermoedde dat hij redelijk teleurgesteld geweest zou zijn als de poes hem niet gezegd had. Hij keek haar dan ook ondeugend aan, niets ontkennende, maar zij zou vast ook wel weten dat hij daar te braaf voor was. Natuurlijk, sociaal doen en nachtelijke tripjes vond de kater geweldig, maar zichzelf verliezen in een belangrijk kruid leek hem eerder eng. Bang zichzelf niet meer terug te kunnen vinden. Het klonk misschien gek, maar zo dacht hij erover, en dus bleef hij er altijd bij uit de buurt. Niet van plan dit te zeggen tegen Little though, veel leuker om haar niet helemaal zeker te laten zijn van het feit dat hij honderd procent erbij was.
Uiteindelijk gaf ze toe aan zijn manier van lopen, zijn snelheid dan in ieder geval. Een lichte triomf voor de kater en lachend ging hij weer naast haar lopen. Toch een beetje sneller dan voorheen want hij was een gentleman en wilde Little niet langer weghouden van de plek waar ze zo graag heen wilde dan nodig. Bovendien had hij er ook zin in gekregen het meer weer te zien. Hopelijk zouden ze er kunnen blijven tot zonsondergang, wanneer het allemaal mooier werd dan hij zou kunnen bevatten.

Het tempo leek nu beide katten te bevallen, en met een tevreden glimlach liep de kater door. Dit kon hij eeuwen volhouden, de stilte, de vrede die hij had met de poes naast hem. Een vrede die zij echter op het moment niet leek te delen, wat hem zijn hoofd deed kantelen naar haar, en een vragende blik opriep. Niet dat ze de aansporing nodig zou hebben, inmiddels leek het hem wel duidelijk dat ze alles tegen hem mocht zeggen, en vragen. "Uhm.. Tall? H-heb je.. ooit aan kittens gedacht?" Euhm. Bijna alles. Even short-cicuite alles in zijn hoofd en een hapering was te zien in hoe de kater liep. Snel corrigeerde hij zichzelf, en kuchte eens. Paniek was duidelijk in zijn ogen verschenen, en de goede sfeer van net was omgeslagen in iets wat leek op glad ijs. De kater kon geen normaal antwoord formuleren terwijl hij de poes met grote ogen aankeek. Kittens, heel leuk hoor. Maar nee. Hij niet. Zij niet. Wij niet? Bijna zuchtte hij, maar toen opende zich de perfecte deur in zijn hoofd en alles in zijn houding leek zich te herstellen. "Kittens?" Mauwde hij luchtig, "Ja hoor, ik denk ehm.. dagelijks bijna wel aan Running's kittens," 'Danger averted', a job well done al zei hij het zelf. Toch wende hij schaamtevol zijn ogen af van de poes, heel goed wetende dat ze dat niet bedoelt had.

De stilte die viel was niets als die van eerder. Deze leek beladen met onuitgesproken woorden, woorden die de kater niet wilde horen en dus ontweek. Daar was hij goed in, ontwijken, harder werken dan nodig om bepaalde dingen niet te hoeven doen, niet te hoeven facen. Het probleem was echter dat hij op dit moment hier liep, naast Little, en de onuitgesproken woorden niet te ontwijken waren. Ook niet door zo'n skilled ontwijker als hij. "Maar ehm.." Kuchte hij uiteindelijk ongemakkelijk, weer wegkijkende. "Hoezo?" Want als je iets niet kon ontwijken moest je het confronteren, regel een op het gebied van dramatisch oorlog voeren. Dit was echter geen oorlog, dit was liefde. De overeenkomst tussen oorlog en liefde was enkel dat zowel in de een als in de ander alles geoorloofd was. Niet alsof hij daar iets aan had.

Nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid die plotseling besloten had nieuwsgierig te zijn naar zijn kittenpolitiek? Het klonk hem vreemd in de oren, maar regel twee was dat je dingen niet erger, of in dit geval ongemakkelijker, moest maken dan dat ze waren, en dus knikte de kater wijs en hield zich stil nadat de poes dit gezegd had. Plotseling was het veel lastiger om te bedenken wat hij zou moeten zeggen, waar ze het over konden hebben. Nu was hij juist degene die niet snel genoeg bij Starlake aan kon komen, en daar eenmaal aangekomen, wat dan? Inderdaad, lastige situatie die hem op dit moment zijn hoofd deed breken over mogelijke gespreksonderwerpen met de poes. Iets waar hij normaal geen moeite mee had, maar nu heel veel. Een nieuwe situatie die hem niet vrolijk maakte. Was dat gek? Misschien aan de ene kant, aan de andere kant wist hij heel goed dat hij er nu zelf voor gezorgd had. "Wat zou het awkward zijn als je nu kittens verwachtte," Probeerde hij ongemakkelijk grinnikend de stilte te doorbreken. Ze zou het wel met hem eens zijn. Gelukkig klopte de mogelijke stelling van geen kanten, toch?

De kater bekeek haar reactie, en hoewel ze haar ogen even afwendde kon hij niets vreemds ontdekken. Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht en met een sprong liep hij weer naast haar, zijn vacht die van haar rakende. Dit soort gesprekken mochten geen reden zijn om haar te gaan mijden, want hij wilde toch ook juist graag de 'slechte' momenten meemaken? Hij was nog niet klaar voor kittens, zij misschien wel. Maar - Wacht. Eerst zou hij moeten vragen of dat het was, want hoe kon hij haar opvrolijken en de sfeer beter maken als hij niet alle informatie bezat? "Duss," Mauwde hij, happende naar een vallende sneeuwvlok. Hierna wende hij zijn ogen weer tot de poes, twinkelend en geaccentueerd door zijn donkere vacht. "Wil jij wel graag kittens dan?" De hamvraag, die hij nog niet gesteld had tot nu. Hij kon ook niet alles meteen opmerken hoor!

De kater voelde zich haast schuldig door de vraag, toen hij zag hoe Little ermee worstelde. Voorzichtig duwde hij zijn vacht tegen die van haar, en gaf haar een kopje tegen haar hoofd. Hij luisterde stil naar de geluiden om hen heen, afgewisseld met hun ademhaling en haar korte, gebroken antwoord. Een zucht ontsnapte zijn lippen, waarom zou hij ook zo moeilijk doen? Het punt was, als hij besloten had dat hij deze poes voor de rest van zijn leven wilde kennen, met haar wilde zijn, waarom zou het dan gek zijn om zoiets geweldigs als kittens met juist haar te delen? Ze was de enige met wie hij dit ooit zou willen doen, en de reden waarom hij zojuist geflipt was was hem gedeeltelijk tot een raadsel geworden. Gedeeltelijk, voornamelijk omdat hij zich er nog niet klaar voor voelde. Te jong, te vrij, geen zin om gebonden te zijn. Maar hield hij zichzelf daarmee voor de gek? Nog een zucht verliet zijn lippen, en hij duwde zijn neus in haar vacht. "Als jij kittens wilt, dan wil ik ze ook," Mauwde hij zacht, "Ik weet gewoon niet of ik er klaar voor ben," Dat was eerlijk, en gezien de omstandigheden ook bijzonder rationeel in zijn ogen.

De kater had niet goed door hoe de situatie in elkaar zat, hij liep hernieuwd met rust verder en glimlachte zelfs lichtjes. Een instemmend gemurmur kwam uit zijn mond toen ze zei dat ze wel zouden zien, maar zijn ogen werden groot en ontzet keek hij haar aan toen ze plots begon over sterven en tijd en dat soort gedoe. Acuut schoot Tall in de lach, misschien had hij dan toch de situatie niet goed gelezen. "Right," Lachte hij, verbaast door de plotse stelling, "Tenminste, ik ben niet van plan morgen dood te gaan," Niets was meer waar, al maakte dat de situatie niet meteen veel duidelijker. Hoe kon een relatief onschuldig gesprek uitmonden op een waar ze compleet langs elkaar heen praatten, en hij geen idee had wat te zeggen om Little wat op te doen vrolijken? Het was een lastig gegeven, maar een waarvan hij de herkomst graag wilde ontdekken. "Gaat het wel?" Besloot de kater dus recht voor z'n raap te vragen, want het ging hem ten slotte in de eerste plaats om haar, en daar zat misschien al wel de fout.

Oke, ze zei dat het goed ging en dat vertaalde in het hoofd van de kater meteen naar 'nee het gaat niet'. Of het gek was besloot hij niet over na te denken, eerder een oplossing want vanaf nu was het zo dat als Littlestream zich slecht voelde, hij er iets aan zou proberen te doen. Een heel gesprek voeren voelde hij echter ook wel van aan dat ze daar geen zin in had, dus dat viel meteen af, samen met liedjes zingen en spelletjes spelen. Gek genoeg voelde de situatie aan als een die een serieuzere aanpak vereiste, en dus bleef de kater stil. Zijn enige approach was dat hij dichter bij haar ging lopen, en zijn vacht tegen die van haar duwde. Een stille belofte dat hij er voor haar was, en dat wanneer ze klaar zou zijn om te praten, hij zou luisteren. Hier bij Starlake, maar ook overal anders.