I'll even write you poetry

Met een hele diepe zucht staarde Panthergrowl voor zich uit. Het was nu één dag na het dassengevecht, waarvan hij een groot deel gemist had. Hij was veel te snel gewond geraakt en het irriteerde hem dat hij niks kon doen. Het enige wat hij kon, en dat was dan nu wel zijn grens, om van de ene kant van het kamp naar de andere kant te lopen. Dan deed zijn rug alweer zoveel pijn dat hij moest gaan liggen. Maar voornamelijk lag hij in de Medicine Cat den, waar jammer genoeg nog niemand voor hem was komen kijken. Maar dat was logisch, hij was nou niet echt geliefd in de Clan.
- 1e post Silvercloud

Er was al een dag gepasseerd na het gevecht met de dassen. Over het algemeen was Silvercloud niet echt gewond geraakt, al had een wel een lange, diepe kras in haar linkerschouder. Toch vond ze niet dat dit Medicine Cat waardig was. Er waren andere katten die het meer nodig hadden en ze vond dat er nog wel ergere dingen waren gebeurd. Er waren namelijk doden gevallen die dag. De poes liet even haar blik naar de warriorsden gaan. Panthergrowl had daar niet de nacht doorgebracht zoals zij gedaan had, dus ze besloot om de kater misschien eens op te zoeken. Ze wist dat de Medicine den nogal eenzaam was, dus eens langs gaan zou zeker geen ramp zijn. Met elke stap trok de poes kort met haar oortjes. De laatste keer dat ze de kater echt gesproken had, was toen ze hem weggestuurd had van haar training, omdat Brookpaw bijna over de grond kroop van angst. Voorzichtig stak ze haar kopje de den in waar Panther lag. "Hoe gaat het met je wonden?" vroeg ze op een zachte toon en glimlachte even zachtjes.

Met een zucht staarde hij naar de uitgang. Hij had daarnet nog gegeten en had dus eigenlijk geen reden om weg te gaan, maar hij verveelde zich zo. Natuurlijk wist hij dat hij en zijn wonden hun rust nodig hadden, maar hij stond echt op het punt om op te staan. Voordat hij uit zijn liggende positie kon gaan staan, kwam er iemand binnen. Een hoopvolle blik kwam op zijn gezicht te staan. Was het iemand voor hem? Hij herkende de kat toen echter als Silvercloud, en een mix van gevoelens stroomde door hem heen. Ze kwam voor hem, want ze keek naar hem. Maar ze hadden laatst een beetje een niet zo leuke gebeurtenis meegemaakt; eentje waarvan Panthergrowl nog steeds niet wist wat hij nou precies fout gedaan had. "Hoe gaat het met je wonden?" klonk het toen zacht vanaf de zilvergrijze poes en een grijns kwam op zijn gezicht. "Tja. Het is saaier dan dat het pijn doet," miauwde hij grinnikend.

Een opgelucht glimlachje verscheen op haar snoetje toen de kater begon te grijnzen en ze stapte de den wat verder in. "Tja. Het is saaier dan dat het pijn doet," Ergens wilde ze het hebben over wat er eerder was gebeurd met Brookpaw, maar langs de andere kant waren woorden soms overbodig. Ze was gewoon al blij dat ze een glimlach op zijn snoet zag. Ze drukte haar neusje zachtjes in zijn hals. "Arme Panther toch," mauwde ze kort en richtte zich vervolgens terug op.