∆ I break your little bones [Zealspark/verwonden 1]

Toen hij erin slaagde om de andere toe te takelen sprong hij tevreden achteruit, diens uithaal naar zijn borstkas ontwijkende. Zijn lichte blauwe ogen bleven uitdagend in die van Claw gepriemd. De kalmte waarmee de andere handelde boeide hem niet en was juist alles behalve angstaanjagend. Het bevestigde enkel en alleen zijn vermoedens; de zwarte kater was ziek in zijn kop. En voor de Bloodclanner was dat misschien iets om trots op te zijn maar Zealspark wist dat de zo gezegde leider zich gewoon iets wijsmaakte. Waarschijnlijk zodat hij 's nachts beter kon slapen. De rood met witte kater wachtte af tot zijn tegenstander weer zou aanvallen, zich al voorbereidende. Nee, hij zou zich alles behalve snel gewonnen geven. Misschien zou hij uiteindelijk niet in staat zijn om te winnen maar hij zou er wel voor zorgen dat ook Claw zich nog lang de wonden van dit gevecht ging herinneren.

De kalme grijns bleef om zijn lippen staan en ging daar ook niet meer weg. Hij genoot ervan dat Zealspark zich zo verzette, omdat hij hem dan steeds meer redenen gaf om door te gaan. Hij vond zo’n gevecht ook veel leuker dan een gevecht waarin iemand alleen maar toegaf. Dit was veel meer een uitdaging. Hij begon om de kater heen te cirkelen waarbij hij hem strak in de gaten hield. Toen sloeg hij opeens zijn poot vooruit om te proberen deze onder de poten van Zealspark door te halen en hem op de grond te krijgen. Op een gegeven moment zou het hem toch moeten lukken al vond hij het zelf. Hij bleef maar om hem heen cirkelen steeds zijn poot uitslaand in afwachting totdat de andere kater onderuit ging.

Lightleaf begon te renner naar het kamp. Ze had een ongerust geroezemoes horen opkomen. Terwijl ze de longen uit haar lijf hijgde hoorde ze het geluid luider worden. De vertrouwde Thunderclangeur was nu vermengd met de stank van Bloodclanners. Alleen Hate rook niet zo, voor de rest waren de Bloodclanners één pot nat van erg, erger en ergst. Zonder te stoppen rende ze door de menigte heen. Met Claw die nu in het kamp was had ze wel elk moment het idee dat er iets verschrikkelijks ging gebeuren. Slippend kwam ze tot stilstand. Claw stond daar, met een bloedende Zealspark. Verward keek Lightleaf om zich heen. Ze deed haar mond open om te vragen wat hier in Starclan's name aan de hand was toen ze haar dochter zag liggen. Ze hapte verschrikt naar adem voor ze de lucht er weer uit riep. 'Swallowpaw!' schreeuwde over het hele kamp heen. De vogels die het hoogst zaten vlogen op. Ze stormde naar haar dochter een boog zich over haar heen. Moest ze echt haar kinderen stuk voor stuk verliezen? Haar neus drukte ze op het zwartgrijze pelsje van Swallowpaw terwijl ze jammerende geluidjes maakte. 'Niet weer, niet weer, wie?' herhaalde ze als een mantra. De wereld om haar heen boeide niet meer. Ze schonk zelf Zealspark geen aandacht meer. Claw was vervangen door een onbelangrijk, slecht bijfiguur.

Zealspark volgde het zwarte gestalte van Claw met zijn blauwe ogen en vroeg zich af hoe lang het nog ging duren voordat de kater uitgeput was. Want hoe goed zijn uithoudingsvermogen ook wel mocht zijn, lang kon iemand zo'n tactiek niet uithouden. Zealspark had zijn gelaatsuitdrukking volledig onder controle en sloeg met zijn staart van links naar rechts. Hij wachtte af tot de ander slomer werd en sprong zodra hij een kans zag uit het middelpunt van diens cirkel weg. Vliegensvlug draaide hij zich weer om, Claw een uitdagende blik gunnende. "Bijna klaar met konijntje te spelen?" Spuugde hij, zijn oren plat in zijn nek gelegd. Er was geen reden om verder te blijven vechten. De clan was duidelijk niet in staat om opnieuw een gevecht aan te kunnen en alleen zou hij al die mormels nooit aankunnen. Met een woest zwiepende staart gleed zijn blik over de Bloodclan leden, hen stuk voor stuk een hatelijke blik toewerpende.

Ooh hij hoorde de schreeuw van Lightleaf echt wel, maar erop in gaan ging hij niet. Het was leedvermaak, haar treiteren. Dit keer had Swallowpaw het er zelf naar gemaakt en hij had het idee dat de enige manier om haar haar bek te snoeren op deze manier was. Het was grappig hoe haar dochter op haar leek en hij vroeg zich af of ze dat zelf wel doorhad, even koppig en brutaal. Hij ging nog even door met schijnbewegingen maken gevolgd op een echte haal naar Zealspark toe, maar de kater bleef hem ontwijken en het begon saai te worden. Daarnaast wist hij dat hij dit niet oneindig vol zou houden, zijn ademhaling begon al te vernellen. Ook zijn oor prikte gemeen al maakte hij zich daar niet zo druk om. Een extra litteken meer of minder deerde hem niet, al vergat hij voor het gemak maar even dat een wond kon gaan ontsteken. Na de opmerking van Zealspark grinnikte hij. Hij keek naar de wond die hij toegebracht had en misschien was dat voor dat moment wel genoeg. Hij had laten zien wat er zou gebeuren als iemand zijn bek opentrok. “Bijna.” Grijnsde hij toen terwijl hij weer in de richting van de kater dook. Ach hij kon nog wel eventjes doorgaan vond hij zelf.

De rood met witte kater rolde met zijn blauwe ogen toen Claw opnieuw aanviel. Die kat wist ook niet van ophouden, hé? Zealspark ontweek diens poging om hem te pijnigen en besloot nadien om zelf ook nog maar eens iets te doen. Tot nu toe kon je het nog niet bepaald een gevecht noemen. Ze sprongen maar wat in het rond en sloegen af en toe met hun klauwen naar elkaar uit. Maar stilletjes aan begon hij het vervelend te vinden. De Thunderclan warrior liep op de Bloodclan leader af en dook vlak voor diens neus naar de grond, wetende dat dit hem wel moest verrassen. Vliegensvlug haakte hij zijn klauwen in diens vlees om er nadien mee naar beneden te trekken, hopende dat hij zo een diepe scheur in zijn borstkas kon doen ontstaan. Vervolgens sprong de kater weer weg, zich nadien omdraaiende om te zien of zijn aanval wel degelijk effect had gehad. Dit was nog steeds de leider van die ranzige scharminkels. Wat dus betekende dat hij de ranzigste van hen al was.

Zealspark verraste hem door opeens naar de grond te duiken. Hij kon nog net omhoog springen waardoor de nagels van de andere kater niet zo diep in zijn borstkas kwamen. Toch werd hij door de actie van Zealspark uit zijn evenwicht gebracht en rolde hij een stuk over de grond door. Ook zijn borst kleurde wat rood en hij begreep ook wel dat hij het niet kon riskeren om nog meer gewond te raken. Wonden konden hem verzwakken en dat was wel het laatste wat hij nodig had. Dus besloot hij met tegenzin dat het genoeg was geweest. Met een grom kwam hij overeind terwijl er bloed uit zijn oor over zijn wang sijpelde. “Wacht maar.” Siste hij naar de andere kater, maar er ontstond toch een grijnsje om zijn lippen. Zealspark had zich goed verweerd en ondanks dat hij een hekel aan hem had waardeerde hij dat ergens wel. Hij had de kater wel zo verwond dat hij er een tijdje last van zou hebben en dat was zijn doel geweest. Hiermee had hij wel laten zien wat er gebeurde als je niet luisterde. Hij keek het groepje katten rond om vervolgens weer naar Zealspark te kijken. “We vechten het later wel uit.” Er stonden vreemde pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij achteruit begon te lopen om het kamp te verlaten.

[Claw is topic uit]

Zealspark voelde de wonde aan zijn borstkas branden van de pijn maar probeerde dit zeurende gevoel te verbijten. Zijn blauwe ogen staarden nog steeds uitdagend in die van Claw. Ook toen diens woorden zijn gehoorstelsel binnendrongen weigerde hij om zijn blik van hem af te slaan. "Ik verheug me er nu al op." spuugde hij, duidelijk alles behalve blij zijnde met het feit dat Claw hem en zijn Clangenoten zonder geldige reden aanviel. Nee, de kater profiteerde gewoon van zijn macht en oefende constant druk uit op hen om te voorkomen dat ze in opstand kwamen. Het enige wat waarschijnlijk tegenviel was dat Zealspark zich niet zomaar gewonnen zou geven. Hij zou de Bloodclan leider nog wel laten zien dat er niet zomaar met Thunderclan te sollen viel. De rood met witte kater draaide zich abrupt om en struinde met trage stappen - wat merendeels kwam door de gapende wonde aan zijn borstkas - weer weg van de open plek.

- Zealspark topic uit