Watch out {open}

Bang keek Laurelkit uit de nursery, er waren niet zo veel katten. Dat is goed juist? Dat betekend weinig bloodclanners, opgelucht wandelde ze de nursery uit. Eindelijk eens wat frisse lucht! Het poesje wou niet uit de nursery komen als er te veel katten in het kamp waren, dan zouden er ook meer bloodclanners zijn en daar had ze meer dan genoeg van! Dat die smerige haarballen op hun eigen territorium blijven! Misschien moesten ze iets doen tegen die bloodclanners, die katten moesten hier weg koste wat kost! In gedachte verzonken liep het poesje door het kamp, wat konden ze doen om die slechte katten weg te jagen? Laurel schrok wakker toen ze ergens tegen botste, ze was zo hard aan het zoeken naar een oplossing dat ze niet doorhad waar ze heen ging. Waarschijnlijk was ze tegen een of andere kat gebotst die haar weer niet had gezien, "Hé" miauwde het poesje     opstandig, "ik loop hier ook nog," zei ze geërgerd dit was al zo vaak gebeurt dat ze tel kwijt was geraakt.

- open voor Bloodclanner en Thunderclanner

Briarpaw liep nerveus heen en weer in het kamp. Ze kon niet stil blijven zitten, zeker niet met al dei vuile Bloodclanners in het kamp. Plots voelde ze iets kleins tegen haar flank opbotsen. "Hé, ik loop hier ook nog," piepte een stemmetje. Ze keek naar beneden en zag een zwarte kitten met een snorretje. "Het spijt me, kleintje," miauwde ze en streek haar vacht glad. Ze had hier geen tijd voor, voor een opstandige kitten die eens lekker onrust wou stoken. Ze moest iets doen, iets nuttig, iets tegen de Bloodclanners. En dat ging niet als ze werd opgehouden. Briar dacht na over een plan, maar niets kwam in zich op, geen fantastisch idee, niets. Ze zuchtte en dacht dat een beetje afleiding haar wel zou helpen. "Nee maar, ik had je niet herkend," mauwde ze lief, "Laurelkit! Leuk om je weer eens te zien!" Tegenwoordig zat de clan vol van kittens, het was gewoonweg niet meer bij te houden. Al kende ze iedereen wel, het zou nogal erg zijn moest je je clangenoten niet kennen.

"Het spijt me, kleintje," zei de schuldige poes en Laurel knikte goedkeurend bij haar excuses. Ze keek op en herkende Briarpaw, "Kleintje? Briar, ik dacht wel dat ja op z'n minst m'n naam zou kunnen onthouden," grapte Laurel. Ze keek in Briars felblauwe ogen toen de rosse poes antwoorde: "Nee maar, ik had je niet herkend. Laurelkit! Leuk om je weer eens te zien!" Het zwarte poesje lachte, keek om zich heen en mauwde toen serieus: "En? Is er geen plan om die stinkende haarballen hierbuiten te krijgen?" Ze keek de poes tegenover haar hoopvol aan en vervolgde toen resoluut: "Want als dat er is dan doe ik absoluut mee!" Ze rechte haar rug, oh als zij leider of warrior was dan had ze al lang een opstand geplant! "Ik zou echt alles doen om van moordlustige beesten af te geraken!" fluisterde ze opstandig.

Ze lachte lief bij het zien van de lachende Laurelkit. "En? Is er geen plan om die stinkende haarballen hierbuiten te krijgen? Want als dat er is dan doe ik absoluut mee!" Ze schrok, als zelfs de kittens dat dachten... Ja, wilde ze roepen, ja ik ga iets doen. Maar dat zei ze niet, ze kon zich beter inhouden bij een kitten van amper 3 moons. "Weet je wat," mauwde ze lachend. "Wat als jij nu eens met de andere kittens een spel gaat spelen. Dan ben jij een warrior van de Thunderclan en de andere een gemene Bloodclanner." Ja, dat vond ze zelf wel een goed idee, dan deed ze niets verkeerd en kon ze ook niet gestrafd worden. Een rilling trok over haar rug bij de gedachte aan Nightwish, Claw zou geen moment aarzelen om bij een opstandige kitten hetzelfde te doen. Het monster.

Haar hoop om van die Bloodclanners af te raken verdween als sneeuw voor de zon toen Briar lachend zei: "Weet je wat,Wat als jij nu eens met de andere kittens een spel gaat spelen. Dan ben jij een warrior van de Thunderclan en de andere een gemene Bloodclanner." Laurel hief verontwaardigd haar hoofd, wat hadden ze daar nou aan? "Dat is toch totaal niet nuttig!" mauwde het poesje opstandig, "Ik wil echt iets doen dat helpt! Ik ben misschien maar een kitten, maar dat betekent niet dat ik niets kan hoor!" Kittens konden ook wel iets hoor, dacht ze kwaad. Het poesje wou gewoon van die vreselijke rotkatten af, ze hadden zo veel vreselijke dingen gedaan en dat mocht niet! Het waren stoute katten! Maar als zwakke kitten zou ze toch niets mogen doen, iedereen zou zeggen dat ze te klein is. Laurel keek in briars blauwe ogen en vervolgde halflachend: "En trouwens, niemand wil de slechte Bloodclanner spelen," dat was wel waar, wie wil nu zo een kat zijn?

Terwijl de kitten luidruchtig van zich liet horen staarde Briarpaw naar de Bloodclanners, en al haar geforceerde vrolijkheid verdween als sneeuw voor de zon. Die katten waren druk in de weer met alle Thunderclanners lastig te vallen of de zwakken van Thunderclan omver duwen, gewoon uit pure machtslust. Om te tonen dat zij machtiger waren dan hen. Om te tonen dat zij een geweldig leven hadden. Hoe kon ze zelfs nog doen alsof ze vrolijk was, terwijl vrolijk zijn onmogelijk was? Die rotkatten vernielden hun leven, sloegen hun blijdschap genadeloos de grond in. Het was vreselijk. "...slechte Bloodclanner spelen." Ze knipperde versuft met haar ogen en keek weer naar de kitten. "S-sorry, wat?" miauwde ze verontschuldigend. Ze merkte op dat de kitten met haar gele oogjes recht in de hare zat te staren. Dan zou ze wel door hebben gehad dat ze niet echt luisterde. Ze vloekte in zichzelf en staarde weer emotieloos voor zich uit. Hoe lang zou het nog duren totdat zij ook gek werd? Totdat zij waanzinnig zou worden? Of gestoord, psychisch gestoord? Niet lang meer, dacht ze, niet lang meer in de buurt van die Bloodclanners.

"S-sorry, wat?" mauwde de rosse poes tegenover haar, geïrriteerd rolde Laurel met haar ogen. Natuurlijk was de mening van een kitten weer niets waart, zoals altijd. "Laat maar," zei de kitten nors, "Het kan jou blijkbaar toch niets schelen," mompelde ze binnensmonds, maar Briar staarde al weer voor zich uit. Ongerust bekeek het zwarte poesje haar wat beter, ze zag er raar uit, helemaal niet zoals normaal. De kitten kwam wat dichter en mauwde voorzichtig: "Alles in orde, je gedraagt je zo raar?" Wat had ze nou liggen zagen terwijl Briarpaw duidelijk met iets zat. Maar ja, wie verteld zijn problemen nu ook een kitten dacht ze bars. Het zwarte poesje was het kotsbeu dat iedereen vond dat kittens zwak waren, gewoon vooroordelen! Ze zou hen wel eens laten zien dat kittens niet zwak zijn! Maar niet nu, nu was er iets met Briar en de kitten zou er alles aan doen om de rosse poes te helpen!

Een zucht verliet haar lippen en ze keerde zich weer naar de kitten. "Alles in orde, je gedraagt je zo raar?" vroeg het kleintje. Wie gedroeg zich in deze tijd nou niet vreemd. "O," begon ze. "Ik.. ik... alles is in orde." Ze glimlachte weer geforceerd, maar deze keer lukte het toch iets minder goed. Ze hoopte dat de kitten dat niet zou merken. Ze keek het kamp nog eens rond, deze keer heel snel. Overal waren Bloodclanners, maar dan ook echt o-ve-ral. Claw nam het bezit over de leader's den, andere Bloodclanners paradeerden over het kamp alsof ze heilig waren en de Thunderclanners bleven er het liefst uit de buurt. Ze haatte hen. Ze haatte hen met heel haar hart. Briarpaw merkte dat ze haar nagels had uitgetrokken en dat haar staart al gevaarlijk naar beneden wees. Snel herstelde ze zich en probeerde het te vergeten. Ze probeerde het allemaal zo snel mogelijk te vergeten.

"Ik.. ik... alles is in orde," klonk er zuchtend. de kitten keek haar wantrouwig aan, zo zag de rosse poes er in ieder geval niet uit. Laurel keek even voorzichtig om zich heen , zo veel bloodclanners! Het leken er iedere dag meer te worden, haar oranje ogen zochten de ijsblauwe ogen van de poes tegenover haar toen ze zacht mauwde: "Wanneer gaan die katten hier nu eigenlijk weg? I- ik bedoel er is toch een plan of zoiets? Want het duurt nu al wel heel lang." Angstig keek het zwarte poesje om zich heen, eerst was ze niet zo bang geweest. Maar het leek er alleen maar erger op te worden... En zoals de bloodclanners leken te verdubbelen leek haar angst dat ook te doen. Meestal hield ze zich sterk als er andere katten bij waren, het poesje wou niet zwak lijken of zo. Maar wie lijkt er nu niet zwak tegenover zo'n grote bloodclanner? Ze legde al haar vertrouwen in de warriors, zij zouden wel een plan hebben, ze moesten gewoon wachten op het juiste moment en aan een kitten zouden ze het plan toch nooit vertellen. Maar wat als er geen plan was? Waren ze dan allemaal verdoemd? Zou dit dan het einde van haar geliefde thunderclan betekenen? Nee! dacht ze streng, er is plan en alles komt in orde. Net zoals in de verhaaltjes die ze haar altijd vertellen en dan zou zij later dit verhaaltje aan andere kittens kunnen vertellen. Maar toch... "E- er is toch wel een plan he? Want als dat er niet is zijn we allemaal ve- verloren" bracht ze haar angsten onder woorden, zo stil dat ze het zelf bijna niet kon verstaan. Angst klemde om haar hart, het denken was nog iets anders dan het zeggen. Nu leek het alsof ze hun lot al bezegelt had, alsof ze niet in haar clan, erger nog, niet in de Starclan vertrouwde. Maar dacht iedereen het niet? Was dit niet iedereen zijn stille angst, de angst die zij nu net onder woorden had gebracht. Of dacht niemand er zo over en zouden haar gedachten alleen maar meer onrust en angst zaaien... Radeloos keek Laurel de rosse poes tegenover haar aan, ze wist het niet meer. Het was alsof de bloodclaners al haar hoop en kracht weg zogen. Maar misschien had Briarpaw antwoorden, misschien kon de rosse poes haar geruststellen, iets waar de kitten zelf in had gefaald.

Haar vacht stond recht overeind en haar snorharen trilden zachtjes. Ze kon niet meer wachten om haar plan echt tot daden uit te brengen. Het moest gebeuren. En wel nu. "E- er is toch wel een plan he? Want als dat er niet is zijn we allemaal ve- verloren," bracht de kitten haar uit haar concentratie. Ze negeerde het eventjes, nadenkend over háár eigen plan. Ze zou iets doen, en ze zou er de gevolgen van opdragen, met een opgeheven kin. "Natuurlijk is er een plan," grijnsde ze, al was het gelogen. "De warriors hebben allemaal een fantastisch plan bedacht, maar het is zo geheim dat zelfs de kittens het niet mogen weten." Haar laatste zinnen fluisterde ze, zo leek het echter in de ogen van de kitten. Briarpaw lachte hard, het was een gespeelde lach, maar het klonk verdomd gemeen, en dat was goed. "We zijn helemaal niet verloren," ze lachte nog eens, "die Bloodclanners wel." En ze begon weer te lachen, krankzinnig te lachen. Ze was gestoord, wist ze. Maar het kon haar niet meer schelen. Ze was helemaal doorgedraaid, ze kon niet meer deftig denken. En wat voelde het goed. Ze voelde zich verlost. Verlost van alle angst. Verlost van alle pijn. Ze wou dat het voor eeuwig zo zou blijven. Haar spieren voelden niet meer stijf aan, haar haren leken plots niet meer onverzorgd, alles was beter. En haar lach, haar krankzinnige, gestoorde lach, die werd steeds luider, steeds krankzinniger. Ze kon het niet meer ophouden. Lachend rolde ze over de grond, helemaal stuiptrekkend. Ze lachte zo hard dat ze niet meer kon ademhalen. Haar lachen werd een gehik, en toen ze weer voldoende zuurstof had binnengekregen werd het weer die heerlijke, gestoorde lach.

"Natuurlijk is er een plan. De warriors hebben allemaal een fantastisch plan bedacht, maar het is zo geheim dat zelfs de kittens het niet mogen weten," fluisterde Briar haar toe. Het zwarte poesje straalde van dat nieuws, ze wist het wel! Ze had altijd geweten dat er een plan was! Ze twijfelde gewoon omdat de rest dat ook deed en omdat die warriors zo verdomt goed konden acteren. Vrolijk sprong ze rond, de redding was nabij! De poes tegenover haar lachte gemeen en Laurel deed haar na, ze lachte zo luid ze maar kon en sprong vrolijk lachend langs door het kamp, langs al de katten die haar zo bang hadden gemaakt. Haar angst was weg, vervangen door opluchting, plezier en hoop. Pure hoop om van die stinkende beesten rondom haar verlost te raken. "We zijn helemaal niet verloren, die Bloodclanners wel," mauwde de apprentice tegen haar nog steeds maniakaal lachend. De rosse poes bleef maar lachen, steeds gemener en steeds luider. ze leek wel een gekke professor en Laurel giechelde zachtjes mee, haar gekke en vrolijk bui was over. Ze begon zich zorgen te maken want de rosse poes bleef maar lachen, alsof er niets anders meer was dan haar gelach. Ongerust keek het zwarte poesje om zich heen, dit was niet goed! Straks kreeg de apprentice nog problemen, heel grote problemen! Laurels aandacht werd getrokken toen de rosse poes begon te hikken, straks stikt ze nog dacht het poes verhit, wat moest ze doen?! De kitten snelde naar Briar toe en siste haar toe: "Briar, alles in ord-" nog voor ze haar zin af kon maken begon de rosse apprentice weer te lachen, gekker en luider dan ooit. "Briarpaw! Stop! Stras krijg je nog problemen! Luister naar mij! Stop nu gewoon met lachen!" mauwde Laurel wanhopig, dit was niet goed! Dit kon gewoon niet goed zijn, het leek wel alsof de apprentice aan het doordraaien was en dat mocht echt niet! Ongerust keek het poesje om zich heen, het zou onmogelijk zijn als niemand dit had gehoord!