Warmth of a smile [open]

De frons op haar snoetje was na moons eindelijk nog eens verdwenen. Moonwhite probeerde alles te vergeten, haar ex en het feit dat ze hem gedumpt had en daarmee ook het contact met haar kittens had verloren. Vaak had ze op het punt gestaan om hen terug te gaan zoeken, maar iets hield haar tegen. Ze was geen moordenaar of iemand die een leven wou vernietigen. Zo was ze gewoon niet ingesteld. Haar antwoord op dit hele drama was dan ook om de katten te vermijden die ze eigenlijk liever dicht bij haar zag. De rogue zat in in de avond zon te genieten van het laatste beetje warmte van de dag. Ook vandaag zou ze een eenzame en vooral koude nacht tegemoet gaan, daar was geen ontkomen aan. Toch was ze al blij dat de jacht wat mee had gezeten. Moon richtte kort haar kopje op en liet haar blik in de richting van Cyber's territoium gaan, haar vader's terrein. Het was vreemd om hem als haar vader te zien. Ze droeg gelukkig enkel zijn bloed, verder niets dat hen verbond. Gelukkig maar. De lichte poes keek niet om toen ze geritsel achter zich hoorde. Waarom zou ze ook, ze kon zich prima verdedigen als het moest, ze had gewoon niet echt zin in een gevecht. Waarom een beetje gezelschap ontzeggen voor een gevecht?

OOC: Loki is aangemeld voor rogue :3

De tabby hief zijn kop op naar de lucht, en keek toe hoe het licht van de zon langzaam maar zeker uit de lucht wegtrok, om over een poosje vervangen te worden door de glinsterende sterrenhemel. De avonden werden met de dag kouder, en dat stond de kater behoorlijk tegen. Hij zette de vacht van zijn rug een beetje op, in de hoop wat warmte voor zichzelf te creëren. Met zwaar aanvoelende poten stapte hij met een regelmatige pas verder. Hij wist dat hij nu moest gaan zoeken naar een slaapplek, de nacht was niet ver meer.
Loki, schudde zijn kop, en wurmde zich door een dichte struik heen. De geur van duif kroop zijn neus binnen, en vrijwel meteen liet de kater zich zakken in jachthouding. De duif zat een paar staartlengtes verderop met zijn snavel te pikken in het gras. De kleine tabby zette zich af met zijn achterpoten, en met veel lawaai stortte hij zich uit de struiken. De duif flapperde verschrikte op, terwijl Loki klauwde naar de staart, maar het ontsnapte. Zuchtend keek de kat naar de staartveren die achtergebleven waren in zijn klauwen. Jammer. Hij wurmde zich door een tweede groep struiken, en kwam terecht op een soort open plekje. Daar zat een bijna helemaal witte vrouwtjes kat. Sir. Loki trippelde rustig op haar af. "Hallo." begon hij vriendelijk.