At your command

De grijze kattin schudde even haar pels uit. Ze zat voor de ingang van het dassenhol, waar ze vaker zat als ze niks te jagen had op het moment. De kittens waren allemaal weer terug, of ze Windclan gehaald hadden was voor haar een raadsel, maar ze hoopte er maar op. Meer kon ze toch niet, zelf zat ze nog altijd vast. Ze zat hier nu sinds haar 7 manen en had al haar training van Cyber gehad. Abysspaw was in haar manier van doen een Rogue. Ja, ze was in haar hart nog een Windclanner, maar was dankzij de woorden van Cyber bang dat ze niet terug genomen werd, daarbij herinnerde ze zich alleen maar de tijd dat ze wakker werd na haar val. Ze kende geen kittentijd, enkel.. dit. Ze wist dat de gevlekte kater nu bij Bloodclan zat, zijn pels rook ernaar. Er gebeurde gewoon zo veel, dat ze niet wist wat ze met zichzelf aan moest. Ze durfde niet te vluchten, bang voor zowel het falen als succes hierin. De kattin keek pas op toen ze de zware pootstappen hoorde van de kater die haar hier hielt.

{ Eerste post Cyber

Goed, ze was nu al enigszins wat gewend dankzij het leven met.. dit. Maar zelfs opgepakt gepakt worden was nog niet iets dat haar beviel. Ze had al gejaagd, natuurlijk alleen voor haarzelf, maar dat leek nog niet genoeg te zijn om Cyber te ontkomen. De kattin zette haar pels omhoog toen ze eenmaal stond en maakte een brommend geluid naar de kater toe. Rotbeest dat het er was. Maar hey, hij kon haar met gemak afmaken als hij wou dus haar hoorde je niet al te openbaar klagen. Bij de aankondiging was ze echter wat verbaast, iets wat ook op haar gezicht te zien was. "Wil je een toespraak gaan geven ofzo?" Die grote mond was ze nog niet verloren, het was meestal of dat, of een stilte vanuit de poes. Waarschijnlijk werd het laatste meer gewaardeerd. Toch was ze nu met benieuwt wat ze daar gingen doen.

Het was vreemd. Ze mocht de kater naast haar niet, wat logisch was. Maar voor iemand die niks meer wist van haar kittentijd dankzij geheugenverlies, en de laatste twee manen in het kamp alleen ruzie had gemaakt, was Cyber op zijn minst vertrouwd. Niet het ultime gezelschap, maar hey, dikkont ging er heus wel mee door in tijden. Als hij sliep en weg was bijvoorbeeld. Bij de woorden van de ander spitste ze dus ook haar oren verbaast. “Ben je me nu pas beu? Maar wat moet ik doen dan?” Het laatste was er zoals altijd wantrouwig achterna gekomen, ze geloofde niks van Cyber die een goede daad deed zonder er zelf goed uit te komen. Maar ze moest blijkbaar komen, wat ze dus ook deed en naast de kater begon te lopen. “Ik ben er al, mijn clankont moest even opstarten” Ze grijnsde even. Abysspaw geloofde er zeker in dat de gevlekte kater in staat was tot staarten afbijten. Maar ze had het nu al zo lang overleefd dat ze nog wel wat terug kon reageren zonder de gedachte dat ze pootloos achterbleef.

Informatie verzamelen? Dat was zeker niet niks. Op zich zou het niet zo moeilijk moeten zijn als ze eenmaal terug in de clan zat. Ze zat bijna op de leeftijd warrior te worden en dan zou ze wel wat mee krijgen van de stand van zaken. Gewoon opletten en af en toe een gesprek openen voor informatie. Al zou sociaal doen haar nog moeilijk vallen, ze was immers niet zo vriendelijk ingesteld. Het enige gevaarlijke was het op de hoogte houden van Cyber, als ze gesnapt werd. Hmm. En wat als ze het niet zou doen? Als ze hem nu van alles beloofde maar nooit meer op kwam dagen? Waarschijnlijk werd ze dan vermoord, dus ze besloot ook die vraag voor zichzelf te houden. Daarbij maakte het haar niet meer uit, ze had geen rede de kater te helpen, maar de neiging zich vast te houden aan het bekende was er nu eenmaal. Ze knikte even, zichtbaar in gedachtes verzonken. “Spreken we af bij het Wolfshol als ik genoeg informatie heb?” Abysspaw ging niet Cyber opzoeken in Bloodclan of waar hij zijn werk verder nog uitvoerde. Nu pas begon het door te dringen. Ze zou terug gaan, naar Windclan. Ze zou een warrior worden, ze had immers genoeg training gehad van de grote kater. Maar nu begonnen de woorden die de wolf haar al had verteld terug te komen. Abyss keek hem recht aan. “Wat als ze me niet terug nemen?”

Abyss knikte nog even bij de bevestiging. Het leek erop dat ze dit gewoon ging doen. Haar twijfels begonnen ondertussen weer wat af te dimmen. Daar had ze toch niks aan. Ze zou dit vast vol kunnen houden, daar geloofde ze in. Bij de goedbedoelde tip wist ze meteen wat er bedoeld werd. Clanmeetings, en daar werd zeker veel verteld. “Dat moet wel lukken” De grijze kattin tippelde verder, om tussendoor even haar kopje te schudden. Ze moest niet te veel nadenken. Want inderdaad, haar twijfels waren nu ineens gegroeid. De woorden van de ander zorgde er echter voor dat ze weer helder werd, en even een grom uitte. “Ik dacht dat we het over mij hadden, niet over jou” reageerde ze scherp, maar toch met dezelfde spot in haar stem. Blijkbaar moest ze de slachtofferrol op zich nemen. Dat moest toch niet al te moeilijk zijn? Ze kon ondertussen een redelijk dramatisch verhaal vertellen. De grijze kattin knikte dus even, en na een kleine stilte vervolgde ze met een smalle grijns; “Dan zeg ik wel dat je op me bent gaan zitten”

Wat had ze vandaag geleerd? Geen katten pesten die ongeveer 5 keer zo oud zijn als jou en een enorm stuk sterker. Gaat niet zo goed. Toen de kater op haar sprong kon ze dus ook weinig anders dan omvallen. Met een harde klap raakte ze de grond en gromde even bij het voelen van de tanden die door haar pels heen kwamen. Ze probeerde de ander van zich af te klauwen met haar achterpoten, terwijl ze met haar voorpoot uithaalde naar zijn kop. Abyss was bang. Dat mocht en moest gezegd worden. Ze was bang dat ze nu echt te ver was gegaan terwijl ze zo dicht bij de vrijheid stond. Maar ze wist gewoon dat nu oprollen en niks doen niet zou werken. Waarom ze het nog probeerde wist ze niet, ze had niks om naar terug te gaan. Nee, ze had Ocean, ze moest weten of de poes het had overleefd. Nogmaals gromde de grijze kattin en probeerde zich los te krijgen, haar doel veranderde naar de nek van de ander. Doden of zelfs goed verwonden zou heus niet lukken, maar loskomen? Dat zou een mooie zijn.

{ Cyber mag haar wel verwonden hoor c: Zolang ze nog maar kan lopen vind ik het goed, ze is ietjes te ver gegaan (a')

De neiging nog een reactie te geven bij de snauw van de ander was zeker groot. Maar toch was er nog iets over van haar verstand dat zei dat dit niet het juiste moment was. Ze kreunde even bij de kopstoot, maar veel tijd om hier van de bekomen had ze niet. Een schok trok haar lichaam heen bij de beet in haar schouder, een nieuwe scheut van adrenaline en angst zorgde ervoor dat ze weer kon reageren. De grijze kattin draaide haar lichaam wat weg, zodat haar nek niet meer zo veel in de beurt was van de hap grage kater. Nogmaals haalde ze uit met haar achterpoten om hierna een poging te doen zichzelf af te zetten en weer recht te komen. Haar oren lagen trillend in haar nek terwijl ze in een lichte paniek naar haar opengelegen schouder keek. Een mooie wond, maar het bloedverlies was nu van grotere zorg. -en natuurlijk de gevlekte kater-

Abyss stond nu eindelijk recht en sprong nog even opzij zodat haar flank niet vol geraakt werd. Ze had een deel van de Windclan snelheid, al was ze nog altijd half Kittypet. Bij de verdere woorden van de kater en het voelen van de hap keek ze nog even giftig om en liep verder. Dankzij de schouderwond en degene op haar flank liet ze enkele druppels bloed achter waar ze liep. Toch hielt ze er de pas in en liep naar Fourtrees toe.

De grijze kattin was gewoon verder gelopen, tot er ineens iets haar aandacht vatte. Haar oren draaide zich naar achteren toen er iets op hun af kwam. Ze zwiepte even met haar staart en hielt toen stil, om de situatie in te gaan schatten. Abyss zag het nu pas, de kattin die op hun af kwam lopen en ondertussen stilhielt. Dat was Oceankit. Ze was een stuk gegroeid, leek ook ouder. Natuurlijk, de poes was nu een apprentice. Haar naam werd geroepen en verbaast bracht ze een "Oceanpaw?" uit, al was het te zacht om door het gezelschap gehoord te worden. Deels was ze opgelucht, trots op het feit dat de kitten waar ze al haar hoop en zorgen op gelegd had nu hier goed en gezond stond. Maar Cyber was er ook nog, en het was zeker dat Oceanpaw als jonge apprentice niet tegen hem op kon. Bij de snauw van de gevlekte kater was haar keuze al voor haar gemaakt, en hierbij haar twijfel verdwenen. Ze zat weer hetzelfde als waarmee het begonnen was, Cyber gebruikte de kits als dreigement, en zij luisterde. Over haarzelf zat ze minder in, over Oceanpaw wel. Haar oren waren nu helemaal verdwenen in haar grijze pels terwijl ze wachtte op wat er ging gebeuren. Ze keek even naar Cyber en bedacht zich. Als er een moment was om terug te komen naar de clan was dit het beste. Maar om het erop te wagen en uiteindelijk uit te moeten leggen als ze informatie kwam brengen? Nee bedankt.