What is love?

Baby don't hurt me, no more

De kater was nu een en al verwarring. Eerst was er Little geweest die hem duidelijk verteld had dat ze through waren, voor zover ze ooit iets gehad hadden, zodat ze verder kon met Ash. Hij op zijn beurt had dit gerespecteerd en was slechts na een tijdje naar de desbetreffende kater gegaan om die nog even te melden dat het toch vreemd was dat hij een kit had, maar ook Little. Die had hem echter verteld dat hij niet wist wat voor spel Tall's hoofd speelde, en dat hij voor zover hijzelf wist nog gewoon met Nighspark was.
De samenvatting maakte alleen maar duidelijker hoe verward en verbaasd de kater nu dus was. Op weg naar de enige die dit eigenlijk ook kon oplossen, want zij was het ten slotte ook een soort van begonnen. No way dat Tall hier ooit wegging zonder een duidelijk antwoord.

- Littlestream

Misschien was het inderdaad zo dat hij haar een tijdje van een afstand bekeek. De kater wist ineens niet meer wat hij zou gaan zeggen, en in zijn hoofd ontplooide het idee om maar gewoon zich om te draaien en weer weg te lopen. Then again, wat voor kater zou hij dan zijn? Een die niet eens met zijn beste vriendin kon praten? Dat ging hem niet overkomen, een reputatie hoog te houden enzo. Toch nam dat zijn angsten niet echt weg. Stiekem vond hij het trouwens ook leuk om even de poes te zien, ze zag er zo vrolijk uit, zonder zorgen. Uiteindelijk wist hij dan ook de moed bij elkaar te schrapen om naar haar toe te lopen, al verdween dat allemaal weer toen hij haar uitdrukking zag veranderen. De kater stokte even in zijn loop, maar besloot toch door te zetten. Hij wilde niet ook haar nu kwijtraken. Had Smokebreath hem dan niet gezegd dat sommige dingen worth fighting for waren? Dit was er een van.

De kater was een tijd stilgevallen, en knipperde pas weer echt toen Little de stilte doorbrak. Goed dat ze dat deed want hij had hier eeuwen kunnen staan, zonder iets te zeggen. De woorden waren er gewoon niet, het leek nu allemaal zo dom wat hij wilde zeggen. Vandaar dat Tall slikte toen de vraag weerklonk, en hij wanhopig een antwoord probeerde te formuleren. Ze maakte het hem er niet makkelijker op toen plots een tweede vraag kwam, die de jonge kater beschaamd naar de grond deed kijken. "Ehm.." Mauwde hij onhandig, want misschien had hij iets te snel gehandeld toen. "Kind of.." Hij keek wat moeilijk naar Little, zou ze het ook begrijpen als hij niets zei? Als hij gewoon stil was, dan kon hij kijken of ze er zelf achter zou komen, dat klonk goed!

Het was na het gesprek met Ashdrizzle geweest dat de kater ontdekt had dat het allemaal ook wel eens heel anders geweest had kunnen zijn, en meteen was hij op zoek gegaan. Nu hij hier echter zo stond was de zekerheid weg en leek dat wat hij had willen zeggen juist heel dom. "Nou? Krijg ik nog een uitleg of niet? Wil je me zeggen waarom jij je plots zo vreemd gedraagt?" Dit motiveerde hem om met zijn poten te schuiven en de poes verontschuldigend aan te kijken. Het was ook niet echt makkelijk geweest voor hem om eerlijk te zijn, niemand om mee te praten over de dood van Thrush - al was dat ook zijn eigen schuld - en een wereld van vrienden die uiteen leek te vallen. "Of.. heb ik iets verkeerds gedaan?" Nu verscheen een geschrokken blik in zijn ogen en meteen schudde Tall dan ook van nee. Dit was zijn fout geweest, en dat wist hij nu. Een eerlijke fout, maar wel die van hem alleen. "N-nee," Stamelde hij dan ook. "Zeg het me dan! Dan weet ik tenminste waarom je me nu als een stuk vuil behandeld!" Dit deed hem zuchten, en de kater liet zich neerploffen op de bosgrond, zodat hij tegenover haar zat. Zijn blik die eerst op de grond gericht was keek nu op naar haar. "Dat was niet mijn bedoeling," Begon hij zwakjes. Al betwijfelde hij het of de poes hem zou geloven. "Ik.. Je.." Hij schudde gefrustreerd zijn hoofd, alles liep weer door elkaar heen. "Weet je nog de laatste keer dat we elkaar spraken?" Vast wel, hij was weggelopen en had haar laten zitten. "Ik.. Ik had je verkeerd begrepen.." Nu keek hij vol wroeging naar de poes, zijn fout inziende en duidelijk zichzelf ervoor hatende. Hij maar denken dat ze met Ash wilde zijn.

Well, ze herinnerde het zich nog, dat was een opluchting. Zijn opmerking leek de poes echter weer wat te verwarren, dus sloot de kater zijn ogen even en kalmeerde zichzelf. Hij stond er nu toch. "Ik had je verkeerd begrepen want.." Hij glimlachte even onhandig, "Ik dacht dat je me duidelijk probeerde te maken dat je liever met Ashdrizzle was," Niet erg slim van hem als hij er zo aan terugdacht. "Dat je ruimte wilde voor hem en jou om iets moois te beginnen samen," Tall zuchtte eens, "En die ruimte probeerde ik dus te geven," Wat dus volkomen onnodig was geweest blijkbaar. Hopelijk. De kans bestond altijd nog dat Little hem verward aan zou kijken en zou zeggen dat hij gelijk had, dat dat precies was wat ze bedoelt had.

Het bleef een fikse tijd stil. Iets wat de kater heel zenuwachtig wist te maken, want was dit het moment waarop Little van hem weg zou lopen? En zou hij er dan achteraan gaan of ervoor vechten? Om eerlijk te zijn had het gesprek met Smoke hem niet echt heel veel verder geholpen, want nu het erop aan kwam had de kater er niets aan. 'Sommige dingen zijn het waard om voor te vechten'. No kidding. Zij was dat, maar volgens de oude medicine cat mocht je ook weer niet voor alles vechten want soms maakte je er dingen kapot mee. Tall had willen zuchten, maar net dat moment begon de poes te praten en schoot zijn hoofd weer in de actieve luisterstand.
"Ik vind Ashdrizzle helemaal niet leuk op die manier." Zijn mond viel open. Wat?! Maar.. Hij werd altijd met hem vergeleken, betekende dat dan niets? "Hij is gewoon een van m'n beste vrienden, en dat zal hij ook blijven." De kater knipperde nu eens. Hm. Dat veranderde er veel aan. Niet echt aan wat het antwoord zou zijn op zijn vraag waarbij hij niets aan Smoke had, maar wel aan de situatie waarin ze nu verkeerden. Dit betekende namelijk dat hij het zou kunnen vragen, haar aan zou kunnen kijken in de hoop op een eerlijk antwoord. Haar antwoord zou de toekomst een beetje duidelijker maken, de planten van zijn pad halen. "Little?" Vroeg hij dus zacht, nadat er een stilte was geweest. "A-als je met Ash samen was gegaan," Hij stopte, niet helemaal wetende hoe dit gezegd moest worden, "Had je dan gewild dat ik voor je vocht? Achter je aan zou gaan? Mezelf bewijzen?" De gedachten waren namelijk allemaal in hem opgekomen, maar de poes had blijkbaar ruimte nodig gehad, en na zoveel onduidelijkheid van hem verdiende ze beter, in zijn ogen.

Om eerlijk te zijn wist Tall niet wat hij verwachtte, of zelfs waar hij op hoopte. Hij had nu zijn vraag gesteld, de vraag waar hij al een lange tijd mee speelde, en het was aan de poes er iets mee te doen. Haar stilte deed hem even met zijn poot over de grond schuiven, maar zijn ogen verlieten die van haar niet. Het was niet nodig het contact wat ze hadden te verbreken, hij wilde het niet. Als dit het laatste contact was wat ze hadden wilde hij het hebben, zich elk moment kunnen herinneren. Ook al wist hij niet wat hij zou doen als het antwoord een nee was, hij wist dat dat het teken was van de poes dat ze ruimte nodig had. Het zou er waarschijnlijk op neerkomen dat hij zou knikken, en weg zou lopen. Dat zou dan zijn laatste interactie met haar zijn, in ieder geval als vrienden zoals ze geweest waren. Een vriendschap die hij verpest had. Best knap van hem als je er zo over nadacht, een van de meest loyale vrienden ooit, en hij kreeg het voor mekaar de vriendschap stuk te maken, en dat in een enkel gesprek. Het was bijna een zucht waard, maar juist op dat moment leek er iets op zijn plaats te vallen in haar ogen en antwoordde ze hem.
Het was niet wat hij verwacht had. Dat was duidelijk. Dit scenario had zich niet afgespeeld in zijn hoofd, en ook al voelde hij zijn hart weer kloppen, een passende reactie wist de kater niet. Hij staarde nog terug, zijn keel ineens droog. Was dit dan het moment? Dat ene, waar hij over gehoord had? Het make or break moment, en wat was zijn eerste reactie? Knikken. Tall knikte eens. Waarna hij de adrenalinestoot die hij gekregen had van de spanning weg probeerde te zuchten. Hij keek eens naar de grond, duidelijk heel erg in de war door het antwoord. "Echt?" Vroeg hij nog eens, heel zacht, want misschien had hij haar verkeerd verstaan. Was het niet wat ze bedoelde. Of misschien had hij zijn vraag verkeerd gesteld en was het antwoord 'ja' juist negatief. Het kwam er allemaal op neer dat Tall niet kon geloven dat Little zojuist toegegeven had dat ze hem wilde, dat hij voor haar mocht vechten, zijn pad mocht maken om te zorgen dat ze samenbleven. Het kon niet, zij en hij, een onmogelijke match leek het wel. Alles leek goed te gaan, maar dan gebeurde er iets waardoor ze een tijd later zo zaten, tegenover elkaar, met een make or break moment. Het kon niet zo zijn dat ze hem na al die fouten nog steeds zou willen.

Eigenlijk was het slecht wachten op een enkel woord, zijn que om weg te lopen. Ze zou het ontkennen, zeker na deze vraag zou de poes gek worden van hem, en hem zeggen het ergens anders te zoeken. Het punt was enkel, dat de kater dat niet wilde. Hij wilde niet zonder haar verder, of in ieder geval niet met een andere poes verder. Het was na al deze spanning toch duidelijk dat hij haar graag aan zijn zij wilde, dat zij de enige was waar hij zo mee kon praten, zo mee kon zijn, over wie hij nadacht op die manier. Toch had de kater nooit gehoopt op iets, en had hij haar nooit laten hopen. Het klonk stom van hem, was het ook. Hij had telkens met zichzelf in de knoop gezeten. Nooit was het duidelijk wat hij wilde, en zelfs hij irriteerde zich hier inmiddels aan.
Zij blijkbaar niet, dat maakte het antwoord duidelijk. De adrenaline nam nu de overhand en maakte het mogelijk voor de opwinding om zijn ogen te bereiken. "Wacht.." Begon hij, moeite hebbende zijn stem rustig te doen laten klinken, "Je.. Je wilt me nog?" Het was meer voor zichzelf dan voor haar. Hij herhaalde het nog een paar keer in zijn hoofd, en keek toen weer naar de poes. Eindelijk leek hij het een beetje te bevatten. "Oke.." Mompelde hij, en stond op. Even draaide hij een rondje, voornamelijk om energie kwijt te raken, en ging toen voor zover mogelijk op zijn knieën voor de poes. "Zou je mij bij deze de tweede kans gunnen om te bewijzen dat jij de enige bent die het voor mij waard maakt te leven, Littlestream?" Mauwde hij zacht, de tekst plots zo serieus uit zijn mond. Dit was zijn make moment, niemand die dat van hem af ging pakken.

Hij was zenuwachtig, natuurlijk was hij dat want welke kater die voor zijn geliefde, want tsja zo mocht hij haar nu noemen, op de grond knielde zou zenuwachtig zijn. Het verlossende woord werd echter snel gesproken, en terwijl de kater opstond ademde hij haar geur in. Die alleen maar sterker werd toen ze haar hoofd tegen dat van hem duwde. Zacht begon hij te spinnen, want wat ze zei was zo waar. Dit was wat hij gemist had, wat de leegte na Thrush een beetje kon vullen. Het was beangstigend, dat zeker, vooral na al de gekke zaken die ze al hadden meegemaakt. Maar het kon werken, misschien juist wel heel goed. Zij kon hem door deze periode heen helpen, en hij kon haar laten zien dat een relatie mooi hoorde te zijn, een fijne periode. Wat de toekomst zou brengen had hij eigenlijk geen idee van, kittens waren nog zo ver weg, voor nu waren ze in ieder geval het erover eens dat met elkaar zoveel beter was dan apart, hoe lastig ze mekaar zo nu en dan ook vonden. Dat was voor nu genoeg.

Hij bleef nog een tijdje zo staan, genietende van haar vacht tegen zijn hoofd, haar geur in zijn neus en het feit dat hij zich in tijden niet zo rustig had gevoeld. Pas toen de poes haar keel een soort van schraapte zette hij voor het gemak een stapje achteruit, maar liet zijn staart zachtjes tegen haar aan liggen. Nu was het zijn beurt iets te zeggen, als hij zich iets kon bedenken. "Ben je nog boos?" Besloot hij dus uiteindelijk, zacht. Hij wilde enkel de waarheid, want wat kon hij haar voor relatie, als het dat al was, geven als hij niet eerst die problemen weggewerkt had? Juist. Geen. En dus was deze vraag nodig, hoe stom hij ook klonk. Hopelijk begreep de poes dat.