What is love?

De kater bleef naar haar ogen kijken, de poes kon voor geen meter liegen en op momenten als deze kwam hem dat prima uit. Hij vond het namelijk interessant, en bijna te mooi om waar te zijn dat de poes niet boos op hem was. Nooit geweest was blijkbaar! Een opgeluchte zucht kwam dan ook uit zijn bek toen ze hem dat vertelde, en hij grinnikte even toen ze hem uit probeerde te leggen wat er geweest was. Blijkbaar was het allemaal één groot misverstand geweest, wat uit de hand gelopen was. "Maar was jij dan kwaad op mij?" Hij opende zijn mond, maar werd even afgeleid door hun staarten. Zijn blik ging erheen en even verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen hij terugdacht aan die goede oude tijd (komt nog erger over(A). Misschien konden ze er samen aan bouwen die terug te krijgen. Maar eerst haar vraag beantwoorden, en dus richtte hij zich weer op haar, en glimlachte even schuldbewust. "Niet op jou," Antwoordde hij naar waarheid, "Wel op Ashdrizzle," Onterecht dus. Oeps.

De kater moest grinniken toen de poes haar blik zo ongeveer verraadde wat ze had kunnen zeggen. Dat mocht dus nooit, nooit, aan iemand verteld worden. Hij was niet schattig, en al helemaal niet als hij jaloers was. Maar erover klagen zou hij ook niet doen want blijkbaar vond ze het niet erg, en dan kon de kater ermee leven. Met wat ze daarna zei echter niet, en een verwarde blik verscheen weer. Om eerlijk te zijn had hij er nooit zo over nagedacht, dat zij ook veel katten had om jaloers op te zijn. "Right.." Mauwde hij dan ook, want dat was een redelijke openbaring. Daarna keek hij haar glimlachend, maar vragend/onzeker/ondeugend aan. "Ik zal het proberen?" Het was nogal lastig om niet jaloers te zijn op de ex van iemand met wie ze nog steeds omging.

Hij moest zeggen dat het nu een stuk makkelijker was om hier gewoon te zitten. In zijn hoofd stond nog niet alles op een rijtje, en om eerlijk te zijn wist hij ook niet wat de morgen ging brengen, maar het was beter dan eerst en daar was de kater tevreden mee. Vandaar dat hij opsprong en de kat vrolijk aankeek toen deze voorstelde iets te gaan doen. "Ja!" Antwoordde hij enthousiast. "En als ik het me goed herinner moest jij nog iets fabuleus verzinnen voor ons beiden om te doen," Hij grinnikte en keek haar plagend aan. De vorige keer was het niet perfect gegaan, deze keer zou hij zijn best doen het beter dan perfect te maken.

Ze leek niet zeker te zijn over zijn voorstel, en hij moest haar toegeven dat dat niet gek was. De vorige keer was alles niet bepaald als gepland gegaan, wat tot dit gesprek had geleid. Al moest de kater toegeven dat het hem geholpen had alles beter te begrijpen, en bovendien zou hij de poes overal naartoe volgen. Veel kon ze inmiddels niet meer fout doen. En dat deed ze ook niet, hij ging rechtop zitten toen ze haar mond opende en haar ogen begonnen te twinkelen. Ook die van hem gingen twinkelen, en een brede grijns verscheen toen hij haar voorstel hoorde. "Dat klinkt geweldig," Zei hij, zij het een beetje verlegen. Het was hem inmiddels duidelijk dat ze hem nog wilde, en dat was geweldig.

Hij sprong ook op, en knikte toen de poes riep dat ze dan maar moesten vertrekken. Helemaal mee eens want naar zijn idee was het veel te lang geleden sinds ze samen iets gedaan hadden. Om eerlijk te zijn had de kater het best gemist, de poes liet hem altijd nieuwe dingen zien, nieuwe dingen ontdekken, en voor iemand die zo graag leerde als hij was dat best verslavend. Afkicken was dan ook niet plesant, en gelukkig onnodig, geweest. "Inderdaad," Stemde hij nog in, maar bleef verbaasd staan toen de poes een compleet andere kant uitliep. Ehm.. Wilde ze nou wel of niet? Het was even verwarrend, maar toen vroeg ze plots waar ze eigenlijk heen moesten, en Tall schoot in de lach. "Niet daarheen in ieder geval," Grinnikte hij, en wenkte met zijn staart naar een andere richting. "Daarheen oh grote postduif," Een beetje plagen kon geen kwaad.

De poes rolde in antwoord met haar ogen, maar liep wel de andere kant op. Bij de zin die ze zei moest Tall grinniken, wie was hier nou de langzame? Niet dat hij tegenstribbelde, in plaats daarvan knikte hij beleefd en maakte zelfs een klein buiginkje. "Why, of course ma'am," Antwoordde hij beleefd en trippelde achter de poes aan om naast haar te komen lopen. Het was fijn om hier te lopen omdat ze standaard naast elkaar in de pas konden vallen, dit hadden ze al heel vaak gedaan, hij kende de beat van haar passen net zo goed als het kloppen van zijn hart. Hopeloze romanticus dat hij was.