Lost.. but not going to admit it!

Oké. Stiekem had ze nog geen training gehad maar veel boeide dit haar niet. Ze wou gewoon het territorium al in. Ze had met zichzelf afgesproken dat ze niet te ver van het kamp zou afdwalen, om er zeker van te zijn dat ze haar weg niet zou kwijtspelen. Hoe cool zou het wel niet zijn moest ze als een verdwaalde kitten staan te jammeren tot iemand haar vond en terug meenam? Totaal niet dus. Met ruime pootstappen trippelde ze naar buiten en snoof ze de frisse boslucht op. Haar felle blauwe ogen twinkelden terwijl ze verder liep, steeds sneller gaande. Voor het eerst kon ze echt eens haar poten strekken en voluit genieten van de ruimte die ze had! Het duurde dan ook niet lang of ze was op volle snelheid door het territorium aan het rennen. Pas na enkele minuten gleed ze weer tot stilstand, lichtjes hijgende vanwege het feit dat haar conditie nog niet was wat het hoorde te zijn. Nouja, kwalijk kon je het haar niet nemen. Ze was namelijk nog maar een halve dag apprentice. Het feit dat ze helemaal naar hier had kunnen rennen zonder ook maar één keer te moeten stoppen om terug op adem te moeten komen was langs de andere kant dan weer een compliment waard. Of.. wat commentaar ook. Aangezien ze het dan toch geflikt had. Eventjes gleed ze met haar ijsblauwe blik over de struiken heen en kantelde ze haar toch al knappe kopje wat. Ehh.. waar was ze ook alweer?

+ Tallshadow

Right, vandaag ging vooralsnog niet al te goed en dat was niet cool, maar er pessimistisch door worden wilde Tall niet laten gebeuren. Nou moest hij wel toegeven dat het hem uiterst lastig werd gemaakt aangezien de twee prooien die hij gestalkt had alletwee hem waren ontglipt, en hij ook nog eens een bijenkorf was tegengekomen waardoor hij hard weg had moeten rennen naar de Little Creek. Die beesten hadden hem echt gehaat, pas toen hij volledig kopje onder was, en dus ook heel erg koud, hadden ze hem met rust gelaten. Dat verklaarde dan ook zijn doordrenkte vacht, die erg lekker warm was, totdat 'ie nat was en het een eeuw duurde voor 'ie droog was. Al met al was de sikkeneurige uitdrukking op zijn gezicht dus wel te rechtvaardigen, Starclan had een hekel aan hem. Ze hadden het voor mekaar gekregen hem midden in Greenleaf verkouden te maken, assholes.
Gezien deze uitleg was het dus niet volledig de fout van de kater dat hij vol tegen de poes opliep. Hij merkte haar niet, kon haar niet ruiken, en was nogal bezig met het feit dat zijn epic kuif nu zo ongeveer zijn volledige gezichtsveld in beslag nam omdat 'ie nat naar beneden hing. Bovendien schrok hij zelf nog het meest van de zachte blokkade die er plots was. Acuut sprong de kater naar achter, zwaaide dramatisch zijn haar uit zijn gezicht - het werd tijd - en keek met grote, misschien lichtelijk verontwaardigde ogen - hij had geen goede dag oke? - naar het slachtoffer, ofwel de dader. "Hi," Mauwde hij stellig, alsof het een belediging was zo abrupt, en fronste nog eens. Wie was dit ook weer, de naam zat ergens in zijn hoofd, al kon die er door een te grote hoeveelheid water ook uitgespoeld zijn.

Alhoewel ze aan het rondkijken was geweest, had ze de natte haarbal die regelrecht op haar afliep niet opgemerkt. Een geschrokken piep verliet haar bek toen iets of iemand tegen haar aanliep en algauw voelde ze een pijn door haar rug heen schieten toen ze neerviel op de grond. Verbaasd, en ook wat verontwaardigd keek ze voor zich uit en krabbelde ze terug overeind toen de dader een begroeting uitsprak welke alles behalve vriendelijk klonk. "Is het je gewoonte om apprentice's omver te lopen?" Snauwde ze terwijl ze de plukken vacht die de verkeerde kant opgeschoten waren terug fatsoenlijk likte. Nadien liet ze haar ijsblauwe ogen, welke als twee druppels water op die van haar moeder Innerghost leken, over de bruine tabby glijden. "Tallshadow, niet?" Vroeg ze, haar stem niet bepaald héél geïnteresseerd klinkende. Ze kende hem gewoon vanwege het feit dat hij de zoon van Shrewstar was. Daarbij had ze al wel 't een en 't ander over hem gehoord.

Ze was niet blij met het feit dat hij tegen haar aangelopen was, dat was maar al te duidelijk. Toch weigerde Tall na de toon waarmee hij aangesproken werd om sorry te zeggen, want wie dacht mevrouw wel dat ze was?! "Is het je gewoonte om apprentice's omver te lopen?" De kater richtte zich hoog op, waardoor hij hoog boven de apprentice uittorende, en keek haar streng aan. Hij was geen young warrior meer, en dat was te zien. De ervaring die hij had opgedaan zat verwerkt in zijn spieren en zijn blik, en zijn jong uitziende gezicht stond bloedserieus. Oke, niet helemaal, hij had altijd een leuke glim in zijn ogen maar daar kon hij niets aan doen. "Spreek jij altijd zo tegen warriors?" Kaatste hij, duidelijk niet geamuseerd, terug. Zijn humeur was al niet veel beter toen ze zijn naam stelde. "Tallshadow, niet?" Hij trok zijn wenkbrauwen op in ongeloof, men diende zijn clangenoten te kennen, hij had een excuus, maar zij was niet in water gevallen of wel soms? "Tallshadow, wel," Mauwde hij dramatisch, en voegde er toen met een lichte glimlach "Swiftpaw," Aan toe.

De vraag die ze terug geworpen kreeg liet de apprentice niet meer dan koud en ze wuifde het weg met een korte zwiep van haar staart. Toen hij vervolgens zijn naam bevestigde en nadien ook de hare keek ze slechts weg, hem een korte knik gevende. Pas toen ze hem weer een korte blik gunde merkte ze op hoe .. tja, doorweekt hij er wel niet uitzag. Even was ze naar hem aan het staren, om vervolgens te knipperen met haar ogen en in een korte lach uit te barsten. "Ben jij in een meer gevallen ofzo? Je ziet er niet uit!" Gaf ze toe terwijl ze hem nog steeds al lachende aankeek.

Ze keek weg bij het horen van haar naam, wat een held zeg. Tall mompelde iets wat onverstaanbaar was over de jeugd van tegenwoordig en begon toen even met zijn poot over zijn gevoelloze neus te wrijven, in de hoop er weer wat in te kunnen voelen. Hij stopte echter midden in deze handeling toen hij de poes weer zag staren, en fronste. De poot zat nog steeds op zijn neus, ook al was hij er inmiddels achter dat het niets hielp. "Ben jij in een meer gevallen ofzo? Je ziet er niet uit!" Zijn mond viel open en dramatisch liet hij ook zijn poot weer naar de grond zakken. "Nou zeg," Reageerde hij, geamuseerd beledigd. "Misschien is dit wel een volledig nieuwe look die helemaal in is en ben jij degene die er niet uitziet," Hierbij deed hij zijn meest diva hairflip en keek haar van onder zijn lok sexy aan voor hij in de lach schoot.

De rode poes haalde even haar wenkbrauwen op bij diens bewering en schudde haar kopje. "Als dat zo is, dan kunnen dassen vliegen." Grapte ze, haar staart even door de lucht heen zwiepende. "Jij bent de zoon van Shrewstar, toch?" Vroeg ze toen, haar blauwe ogen oprecht geïnteresseerd in de zijne priemende. "Dan zijn we beide van adel! Want ik ben de dochter van Innerghost!" Merkte ze vervolgens op, pas toen doorhebbende hoe stom dat vast wel niet had geklonken. Wat beschaamd hield ze haar voorpoot voor haar mond en keek ze de ander met pretlichtjes in haar ogen aan. "Oeps." Sprak ze slechts, grinnikende.

Ze geloofde hem niet, wat een shame want als het waar zou blijken te zijn liep ze straks echt voor gek en hij niet. Toch ging Tall ervan uit dat hij degene zou zijn die aangestaard zou worden, maar dat was hij inmiddels wel gewend. Het was niet de eerste keer dat dat zou gebeuren. "Jij bent de zoon van Shrewstar, toch?" Oke, geen gedachtenlezer hier die voor hem stond, want hoezo ander onderwerp? Beduusd knikte de kater dan ook, net optijd, voordat de poes nog meer woorden zei die geen sense maakten. "Dan zijn we beide van adel! Want ik ben de dochter van Innerghost!" Meteen schoot de veel grotere kater in de lach, dat was een nieuwe. Die had hij nog nooit gehoord. De poes leek ook door te hebben dat ze iets vreemds had gezegd want haar poot ging snel voor haar mond. Ja oeps inderdaad ja, "Correctie," Grinnikte Tall, zijn borst geamuseerd vooruistekende, dit duidelijk niet serieus nemende. "Ik ben van adel, jij daarentegen," Hij deed zijn beste patser neerbuigende blik, "Bent tweederangs," Jaja, wat zij kon kon hij ook.

Toen de kater haar verbeterde kon ze het niet laten om even verontwaardigd haar bekje open te doen vallen. "Há," Miauwde ze toen, haar felle blauwe ogen welke als twee druppels water op die van Innerghost leken, vernauwende. "Dat zal m'n moeder graag horen denk ik." Miauwde ze, hem lichtelijk uitdagend aankijkende. Het was nu al duidelijk dat ze net zo'n goede krijger als haar moeder ging worden. Of tenminste, dat hoopte ze toch. Ook al had ze het gevoel dat genen een groot deel van je skills bepaalde, alsnog betekende dit niet dat ze geen aandacht besteedde aan haar trainingen. Daarentegen zelfs, ze was één van de weinige apprentice's die op het einde van de dag, na hun trainingssessie, nogmaals het territorium inging om hetgeen wat ze die dag geleerd had nog eens extra goed in te oefenen. Niet dat ze die extra training nodig zou hebben, maar alsnog deed ze het. Of ging ze toch doen. Aangezien het er nog niet van gekomen was. Maar goed. De rode poes zuchtte even luidop en gleed met haar ijsblauwe ogen over de omgeving. "Kan jij mij al enkele jaagtrucjes leren? Dan kan ik m'n mentor binnenkort verrassen." Greens ze, hem toch een tikkeltje verwachtingsvol aankijkende.

Pas toen ze hem verontwaardigd en ongelovig aan ging kijken kon de kater echt zien dat ze een dochter van de deputy was. Dezelfde blik, niet te geloven hoe vaak Innerghost wel niet verbaasd, of ongelovig naar hem had gekeken als hij weer eens met een dom idee aan kwam zetten. Vaak genoeg had ze dan haar hoofd geschud, wat de kater maar zag als een aanmoediging, dat was natuurlijk nooit zo geweest. Toch besloot deze poes er uiteindelijk het betere van te denken, en in plaats van te wachten op zijn antwoord vroeg ze hem om hulp. De kater trok een wenkbrauw op, maar haalde toen zijn schouders op met een sympathieke grijns op zijn gezicht, waarom ook niet? "Prima," Antwoordde hij, waarna hij zich eens rekte, "Je jaagt op mij," Grinnikte hij toen, en schoot weg. Eens zien of ze hem zou kunnen vinden aan het spoor wat hij probeerde achter te laten, en zijn geur. Het moest niet té lastig zijn, lastig natuurlijk, want ze was de dochter van Inner dus ze kon wel tegen een stootje, maar niet té.

Zodra de kater wegschoot, zette de roodkleurige poes de achtervolging in en sprintte ze zo snel als ze kon achter hem aan. Alhoewel ze toch al best snel was voor haar leeftijd, het bijhouden van een zowel oudere als ervarenere krijger was toch iets te hoog gegrepen voor haar. En dus besloot ze om zich simpelweg af te zetten met haar achterpoten en zich met ingetrokken klauwen op de rug van de kater te storten. "Ik heb je!" Miauwde ze luid en vrolijk toen ze uitgebold waren en met een twinkeling in haar blauwe ogen keek ze hem aan. "Maar jij bent een veel te gemakkelijk prooi! Punt één ben je veel te groot en dus had ik je zo te pakken en punt twee zijn muizen niet zo traag." Ze stak eventjes haar tong uit, om hem nadien een uitdagende blik toe te werpen.

Nee, hij had het inderdaad niet zo lastig gemaakt, maar het was lastig genoeg geweest dat hij wel doorhad dat de poes een goede warrior kon worden als ze haar best deed. Ze faalde in ieder geval niet. "Maar jij bent een veel te gemakkelijk prooi! Punt één ben je veel te groot en dus had ik je zo te pakken en punt twee zijn muizen niet zo traag." Verontwaardigd keek de kater haar aan, zijn haar nog alle kanten opstaande doordat ze hem gevangen had. "Nou sorry hoor," Reageerde hij, "Genoeg poezen zouden een moord doen om me te vangen," Nu was het zijn beurt zijn tong uit te steken. Normaal praatte hij daar niet over, maar deze poes maakte het ernaar, cheeky person.

Swiftpaw grinnikte even om diens opmerking en kon het niet laten om één van haar wenkbrauween omhoog te trekken. "Mijn zus dus ook?" Grapte ze, hem een knipoog gevende. Ook zij wist af van de vele roddels die in het kamp rondgingen als een klein vuurtje. Niet dat ze ooit al met haar oudere zus gesproken had, maar ze wist maar al te goed af van diens verleden. Het feit dat ze medicine cat was geweest en dat ze nu opnieuw opgeleid werd tot krijger. En om de een of de andere reden maakte haar dit enkel nog trotser op haar bloedlijn. Ze hadden al een Medicine cat én deputy gehad! Innerghost zou vast ooit ook wel leider worden, dus dat betekende wel iets, toch? Swiftpaw greens bij deze gedachte en schudde haar kopje. "Maar zeg op, heb je echt nog nooit een relatie gehad? Zo'n knappe kater als jij kan toch niet al heel zijn leven single zijn?" Vroeg ze, hem opnieuw plagend aankijkende.

De glimlach viel acuut van zijn gezicht toen Little in het gesprek opkwam. In plaats daarvan lag er nu een onzekere uitdrukking, en schuifelde de kater ongemakkelijk met zijn poten. Natuurlijk wist hij van de roddels, maar hij wist ook dat de grijze poes steeds meer afstand begon te nemen, en dat hij niet meer wist welke signalen ze gaf. Hij wist niet eens wat voor signalen hij wilde nota bene! "Maar zeg op, heb je echt nog nooit een relatie gehad? Zo'n knappe kater als jij kan toch niet al heel zijn leven single zijn?" Hierdoor moest hij wel even grinniken, "Oh jawel," Antwoordde hij geamuseerd, "Wel veel vriendinnen, maar nog nooit een vriendinnetje," Lichte vorm van bindingsangst en vrees om vriendschappen te verliezen hadden daarvoor gezorgd.

De poes had de verandering in diens gelaat heus wel opgemerkt en begon dus ook enkel wat bedenkelijker te kijken. Oei? Waren er problemen in het perfecte liefdesland? Echter spitste ze weer haar oortjes bij zijn woorden. "Dat meen je toch niet," Zuchtte ze terwijl ze haar kopje teleurgesteld schudde. "Ben je te bang dan?" Vroeg ze toen, haar hoofd nadien schuin houdende. Zijzelf vond zich natuurlijk nog véél te jong - ze was net kitten af! - maar had natuurlijk al wel nagedacht over het hele partnergedoe en huisje, boompje, beestje. Ze wist nu al dat als ze ooit een relatie kreeg, deze alles behalve simpel zou zijn. Ze had haar eisen hoog gesteld, en de kans dat net die ene perfecte kater voorbij kwam was héél klein. Plus, het werkwoord 'liefde geven' stond niet in haar woordenboek. Misschien was het ook een soort van bindingsangst, een die ze gekregen had door de mislukte relatie van haar ouders. Tja, wat wou je als je met een geheel verkeerd voorbeeld opgroeide? Dan was het moeilijk om de koers nog recht te trekken.

Hij moest lachen door de opmerkingen van de poes, want wat wist zij er nou van? Het was heel wat lastiger dan het eruit zag hoor! Iedereen deed altijd alsof het simpel was, alsof er niets duidelijker was dan wie je leuk vond, en wie jou leuk vond. Sorry maar daar had hij dus altijd al problemen mee gehad, en het hielp niet echt dat hij altijd freakte als poezen zeiden dat ze hem leuk vonden om eerlijk te zijn. "Misschien," Zei hij uiteindelijk, "Misschien ben ik bang dat ik niet goed genoeg ben, dat m'n partner beter zou verdienen, dat ik geen goede vriend zou zijn," Hij zuchtte, "Dat wil ik haar niet aandoen," Haar als in undefined, als in dat hij nog niet wist wie dat zou moeten zijn, tenminste, voor nu, toch? Oh lord, dit was gewoon veel te lastig!

Opnieuw wiebelde haar oortjes. Het was een soort van gewoonte; iedere keer als ze in verlegenheid geraakte, of zeg maar eerder ongemakkelijk werd, deed ze dit. Verlegen werd ze niet, maar dat andere daarentegen... Ze had haar blauwe blik doen afzakken naar de grond maar keek zodra de andere gedaan was met praten weer op. Even scande ze zijn woorden weer in haar kopje, om vervolgens tot een besluit te komen en een hevige knik te maken. "Het gaat toch niet over goed genoeg zijn?" Vroeg ze zich luidop af terwijl ze haar kopje schuin hield. Vervolgens richtte ze haar heldere blauwe ogen in die van Tallshadow, een neutrale uitdrukking op haar gelaat behoudende. "Ik bedoel.. het belangrijkste is toch dat je van elkaar houdt? Wat maakt het nu uit of je niet goed genoeg bent? Als je van elkaar houd dan accepteer je elkaar tekortkomingen, toch?" De onschuldige blik in haar ogen had iets weg van de blik die haar zus vaak gebruikte. Ze deed dit dan ook zonder opzet en totaal onbewust. Wat kon ze eraan doen? Ze waren nu eenmaal familie. Het feit dat ze het ene moment de felheid van Innerghost in zich had maar de andere dan weer de onschuldigheid van haar oudere zus was nu eenmaal genetisch bepaald. Niets waar zij dus aan kon doen, en ook niets waar ze zich druk om ging maken in de toekomst.

Hij fronste toen de poes plots reageerde alsof het het simpelste in de wereld was, ze moest eens weten! Als Tall had geweten hoeveel hij dit soort problemen onderschat had was hij echt een studie gaan volgen over dit onderwerp. Dat kon nu niet meer dus dan probeerde hij het de jeugd bij te brengen, deden ze alsof het niets was! Nu voelde hij zich heus niet dom, ofzo. "Ik bedoel.. het belangrijkste is toch dat je van elkaar houdt? Wat maakt het nu uit of je niet goed genoeg bent? Als je van elkaar houd dan accepteer je elkaar tekortkomingen, toch?" Tall dacht hier even serieus over na, maar schoot meteen in de lach zodra hij haar blik in combinatie zag met de tekst. "Je lijkt zo op je zus als je dat doet," Mauwde hij fondly, en trok toen weer een serieus gezicht. "En misschien, maar toch kan ik niet iemand een leven laten leiden waarin je constant een gevoel hebt dat er iets mist," Want het kon niet zo zijn dat hij alles zou zijn wat Little nodig had, hij voor een fact had iets om te doen nodig, Ace had hij nodig, zijn familie, en dat kon hij Little toch niet afnemen, of ertegen opboksen? Zo goed was hij niet.

Ze greens even bij de opmerking van de bruine kater en sloeg een keer met haar staart door de lucht. Echter wiebelde ze vervolgens alweer wat onwennig met haar oortjes toen hij zijn mening uitte. "Kom op, je gaat me niet wijsmaken dat iemand ongelukkig zou zijn als jouw partner?" Vroeg ze terwijl ze een wenkbrauw optrok en hem wat vragend aankeek. Waarom was hij eigenlijk zo onzeker? Als je hem zo op het eerste aanzicht zou zien zou je denken dat hij juiste barstte van zelfvertrouwen. Echter konden looks dus liegen. Never judge a book by its cover, zeiden ze dan. Of lag zijn onzekerheid dieper geworteld? Was er een andere reden die dit veroorzaakte? Swiftpaw zuchtte even en besloot dat dit mysterie niet voor haar weggelegd was. Het was uiteindelijk nog steeds zijn leven. Het enige wat ze kon doen was haar eigen mening over bepaalde dingen geven en hopen hem hiermee te helpen.

Hij moest lachen om de combintatie van haar opmerking en haar houding. Het was wel duidelijk dat dit niet de poes haar favoriete onderwerp was, en dus nog meer reden om eens in haar leven te gaan porren. Vandaar dat Tall dan ook niet aarzelde na hij zijn schouders opgehaald had als antwoord, en in de tegenaanval schoot, een grijns op zijn gezicht. "En jij dan? Enige katers?" Vroeg hij, duidelijk met een grinnik in zijn stem. "Ga me nu niet zeggen dat zo'n knappe poes als jij nog geen aanbidders heeft," Natuurlijk hoorde hierbij de awkward knipoog.

Onderwerp: Re: Lost.. but not going to admit it!