Lost.. but not going to admit it!

De poes greens bij zijn vraag en schudde haar kopje. "Goed geprobeerd, maar dat ga ik heus niet aan jouw neus hangen!" Miauwde ze terwijl ze haar tong uitstak. Haar donkerrode vacht golfde even toen een koude wind over haar heen gleed en ze keek even om zich heen. Nadien richtte ze haar ijsblauwe blik weer op de kater en keek ze hem uitdagend aan. "Vind mijn moeder het trouwens wel goed dat je met mijn zus omgaat?" Vervolgde ze nadien, opnieuw plagend. Ja, Swiftpaw vond het veel te leuk om hem hiermee lastig te vallen. Ze nam een stap dichter naar hem toe en priemde haar ijsblauwe blik in de zijne. Haar ogen bestudeerden aandachtig de zijne, zodat ze geen enkele emotie van hem ongezien voorbij liet gaan. Een grijns speelde met haar lippen. Hoezo teveel ego? Hoezo teveel zelfvertrouwen? Tja, wat wou je. Iedereen had haar als meerdere behandeld sinds de dag dat ze geboren was. En dat allemaal vanwege het feit dat haar moeder de deputy was. Het feit dat de moeder van de kater de clanleader was ontging haar volledig. Ze wist het wel maar besteedde er gewoon geen aandacht aan. Want, als zijn moeder stierf of aftrad dan nam Innerghost haar plaats in! En zeiden ze niet dat iedere nieuwe generatie steeds een tikkeltje beter was dan de vorige? Bám!

Ohmy, sorry xD

Hij moest lachen om haar reactie, al voelde hij zich redelijk aangevallen toen ze plots een stuk dichterbij stapte en in zijn ogen keek terwijl de vraag gesteld werd of Innerghost het goed vond dat hij met Little omging. Meteen herkende hij het vleugje ego wat alleen 'hooggeboren' katten konden hebben, in de ogen van de poes voor hem. In reactie daarop stapte hij zelf nóg dichter naar haar toe, zodat hij letterlijk boven haar uittorende, en een lichte grijns vormde zich rond zijn lippen. Zijn normaal zo aardige ogen keken nu streng en berekenend naar de poes, terwijl hij in zijn gedachten besloot om met de deputy het eens over haar dochter te hebben. "Hoezo?" Antwoordde hij nonchalant, niet achteruit stappende. "Voel je je bedreigd dan?" Het was een optie, zij het geen waarschijnlijke.

Toen de kater een stap vooruit nam en boven haar uittorende trok ze enkel een wenkbrauw op. O? Ging hij zich gedragen als de almachtige krijger omdat hij wat groter was van gestalte? Even begon ze na te denken over het feit hoe hij zich zou gedragen tegenover een kat van dezelfde leeftijd, maar van het andere geslacht en kleiner van formaat. Dacht hij nou heus dat kleiner zijn nadelig was? Ja, ze wist heus wel dat hij haar zou verslaan. Hell, ze was niet dom! Maar eens ze ouder was, volleerd en ervaring had opgedaan dan zou ze met gemak grotere krijgers kunnen verslaan. Daarbij zou ze vast niet veel kleiner worden dan hem, aangezien ze nu al een van de grootste apprentice's was. Ook al was ze nog enorm jong, het was al duidelijk dat de poes later een sterke krijger zou worden. Net zoals haar moeder. Echter, of haar arrogantie veel goeds met zich mee zou brengen dat viel nog te bezien. Ze greens even bij zijn woorden. "Ik? Me bedreigd voelen? Ha! Laat me niet lachen," Miauwde ze, haar lange pluizige staart van links naar rechts slagende.

Hij moest zeggen dat er een zekere vorm van admiratie was voor het feit dat de poes zich niet bedreigd voelde. Natuurlijk was hij haar clangenoot, en zat het bovendien niet in hem om voor domme zaken anderen pijn te doen. Het zou haar echter sieren als ze haar meerdere erkende. Tall gaf niet echt om namen, of om macht, maar het was belangrijk om senior warriors, dus niet hem, met respect te behandelen en hij betwijfelde of deze poes dat deed. Bij haar antwoord negeerde de kater deze gedachten echter, en trok geamuseerd zijn wenkbrauw op, "Je lachte," Antwoordde hij droogjes.

De poes keek hem deels vragend en deels verontwaardigd aan. Ze lachte? Zo dus? Mocht dat dan niet meer? Waren alle katten vanaf nu gedoemd om zielig of straight faced rond te lopen omdat deze ene gozer dat wou? De donkerrode poes haalde haar schouders op en priemde haar ijsblauwe blik emotieloos in die van Tallshadow. "Zo dus? Mag ik niet meer lachen? Moet ik dan kwaad kijken of beginnen huilen?" Kaatste ze, eveneens droog, terug. Haar oortjes hadden zich naar voren gespitst, toch best nieuwsgierig zijnde naar wat hij hier precies op terug ging zeggen.

Ze snapte hem niet. De kater moest zijn best doen om niet te facepalmen, want serieus? "Laat me niet lachen," Herhaalde hij met de stem van de poes, wat hij eng goed deed met dezelfde arrogantie erin, "En toen lachte je," Vervolgde Tall in zijn eigen stem, waarna hij zijn schouders ophaalde. "Dus sorry daarvoor, want blijkbaar liet ik je lachen," Niet volledig zijn schuld though, want ze was zelfs ook de bron van zijn grappen op dit moment.

De donkerrode poes bleef de ander nog steeds strak aankijken maar kon het niet laten om opnieuw een wenkbrauw de hoogte in te laten schieten vanwege zijn woordkeuze. "Als je me probeert te imiteren dan moet ik zeggen dat je dat niet gelukt is." Ze schudde haar kopje toen ze deze zin doodserieus had uitgesproken en keek alsnog raar op toen hij vervolgde. "Geloof me, ik lachte niet om jou," Miauwde ze, alsnog met dezelfde arrogantie in haar stem. "En ik heb geen zin in een discussie dus als je deze wilt aangaan dan moet je dat maar met iemand anders doen." Vervolgde ze, haar ijsblauwe blik uitdagend in de zijne priemende.

Hij lachte om haar irritant hooghartige toon toen ze reageerde, en viel om toen ze hem daarna bijna probeerde te beledigen. Hierdoor verstond hij de laatste zin niet en keek haar verwachtingsvol aan. "Wil je dat alsjeblieft herhalen?" Vroeg hij grinnikend, "Ik ga ervan uit dat het namelijk weer iets is waar ik om moet lachen en dat verwelkom ik graag," Zijn ogen keken geamuseerd, niet boos, ook niet spottend, gewoonweg geamuseerd. De kater nam de poes niet serieus, het was een jonge apprentice, ze had nog veel te leren, ooit zou ze erachter komen hoe dom ze klonk.

De poes vernauwde slechts haar ogen bij zijn woorden en stond op toen de ander uitgesproken was. "Ik heb hier geen tijd voor." zuchtte ze slechts, waarna ze met haar staart in de lucht sloeg en rechtsomkeer maakte naar het kamp. Pas toen herinnerde ze het zich weer dat ze eigenlijk verdwaald was. Euhh.. oké. Maar natuurlijk zou ze dit niet zeggen! No way dat ze dat ging doen! Het laatste wat ze wou was haar reputatie op het spel zetten, zeker niet voor die aap daar. En dus trippelde ze in een willekeurige richting, niet eens wetende waar dit pad haar naartoe ging leiden.

Hij schoot inderdaad in de lach toen de poes antwoordde, want serieus? Het was niet alsof ze veel had gedaan toen hij hier aan was gekomen, dus de kans dat ze nu wat ging doen was niet al te groot. Bovendien zag ze er niet uit als een kat met een plan. Vandaar dat de kater haar plagend aankeek. "Oke madame," Antwoordde hij, terwijl hij met zijn poot over zijn oor ging, en die beweging een paar keer herhaalde, het was niet alsof hij veel anders te doen had namelijk. "Laat mij je er niet van weerhouden om terug te gaan naar het kamp," Dat zou niet attent van hem zijn, al verwachtte de kater dat ze nog wel wat langer zou blijven.

Onderwerp: Re: Lost.. but not going to admit it!