Circles [Closed]

Regendruppels roffelde neer op het dak van een verlaten schuur. Vulture had zich buiten het stadje gewaagd om de omgeving te verkennen. Hij had een tijdje gelopen tot hij moe begon te worden in zijn poten. Zijn conditie die hij opgebouwd had sinds zijn geboorte was sterk afgenomen. Normaal kon hij uren blijven lopen op een rustige pas, zelfs dat was al te veel gevraagd voor zijn lichaam. Met een zucht keek hij door de open deuren naar buiten. Het erf was verandert in een drassig landschap vol plassen en modder. De bomen die langs de oprijlaan stonden als een soort bewaker hielden nauwelijks nog bladeren vast. De enkelingen die niet al op de grond lagen hadden allerlei kleuren. Rood, oranje, geel. Vulture moest toegeven dat de herfst een erg mooi seizoen was. Ondanks dat het de voorbode was van leaf-bare. Hij slikte en sloot zijn bleek groene ogen even. In deze conditie zou hij het niet lang stellen in de leaf-bare. Hij moest weer conditie opbouwen en boven al zijn jacht verbeteren. En hoe!

Hij keek achterom toen hij geritsel hoorde. Zijn oren reageerde op een beweging boven hem. Meteen stonden al zijn spieren strak terwijl hij zich voorbereide op het gevaar. Het gevaar was niet erg gevaarlijk.. Het was een kerkuil die vanaf een hoge post omlaag keek naar hem. Volwassen kerkuilen konden gemakkelijk een kit meenemen, maar voor volwassen katten waren ze niet echt een gevaar. Vulture herinnerde zich dit nog. Hij had nog nooit een uil in levende lijve gezien, maar zijn mentor had hem dit geleerd. Hij bestudeerde het dier aandachtig. Het was een mooi dier, Vulture had altijd al een uil willen zien. Gelukkig was het een kleintje zoals dit. Hij ging verzitten zodat hij zijn aandacht kon vestigen op het erf en de uil tegelijk als dat nodig mocht zijn. Zijn ogen keken weer naar het erf maar zijn oren waren opgedraaid naar de uil.

De uil draaide zijn hoofd opzij, waardoor Vulture weer zijn kant op keek. De uil draaide zijn hoofd weer terug en toen weer opzij, deze keer helemaal naar achter! Vulture zijn staart werd dik en hij keek vol verbazing naar het beest. Hoe .. ver kon hij zijn hoofd draaien? Terwijl de cyperse kater zich dit afvroeg draaide de uil zijn hoofd weer terug en kraste schril. Een rilling trok over zijn rug. Hij focuste, onbedoeld, zijn hele aandacht op het beest. Hoe langer hij er naar keek hoe meer hij een onaangenaam gevoel in zijn maag kreeg. Die uil zag er eng uit, dat was zeker. Hij kon nu begrijpen waarom de andere katten in de clan de kits altijd zo waarschuwde. Zelfs de nieuwste apprentices.

Fouten konden gemaakt worden, en zojuist had Vulture een erg zware begaan. Hij was zo gefocust op zijn gevederde metgezel dat hij niet had gelet op de omgeving die naast hem gewoon door bleef gaan. Toen hij hem opmerkte stond de kater op nog maar enkele staartlengtes van hem af. Vulture stond meteen op, met zijn toch al dikke staart, en voelde zijn haren reizen. 'Waar kijk je naar?' Luidde de vraag van de gitzwarte kater. De ShadowClan geur verraste hem. Wat deed een ShadowClan kater zo ver weg van zijn thuis? "Een uil". Reageerde Vulture op een heel neutrale toon, uitzoekend of er een bedreiging was of niet. Om het ijs te breken wees hij met zijn staart naar boven. Hij nam de kater in zich op en wist meteen dat hij, boven het feit uit dat hij ouder was dan Vulture, zeker ook sterker was dan hij zelf. Zeker nu Vulture niet bepaald in topvorm was. En om eerlijk te zijn, zelfs in topvorm was hij een belabberde vechter. Om het ijs te breken besloot hij om het maar meteen te vragen. "Wat doet een ShadowClan kater zo ver van zijn territorium?". Hij kon de nieuwsgierigheid niet uit zijn stem houden. Ondanks zijn toon stond hij nog steeds met zijn haren omhoog en zijn staart dik voor de kater. Van nature was hij schuw en voorzichtig, en zeker op momenten als dit.

Vulture vond deze situatie niet aangenaam. Helemaal niet. Hij was niet uit op geweld, en hoopte nu vooral dat de kater uiteindelijk verveeld zou raken en zou weggaan als hij maar zo rustig mogelijk bleef. Al was hij ver van rustig. Zijn hart klopte wild en zijn haren stonden recht overeind. Zijn oren draaide naar achter in irritatie toen de kater spottend antwoord gaf. De kater vernauwde zijn ogen en stond zichzelf toe een stapje opzij te doen. Zijn staart tikte geagiteerd heen en weer. "Wat ik met mijn lichaam doe is mijn zaak". Blies hij. Hij besloot om gebruik te maken van de situatie dat ze in een best wel verdekt stuk van het bos zaten. "Wie weet hoef ik wel niet enorm gespierd te zijn, tenslotte kan ik wel met een hele groep hier zijn". Vulture blufte niet vaak. Hij hoopte dat de kat het aas zou aannemen wat hij hem toegeworpen had en gewoon weg zou gaan. Hij wilde geen problemen, hij wilde gewoon .. uilen kijken.

Terwijl de minuten door tikte begon Vulture te realiseren dat de kater totaal niet onder de indruk was van zijn dreigende houding. Hij kon hem geen ongelijk geven. Hij zou van zichzelf ook niet terugdeinzen. Hij was het grootste deel van zijn spieren kwijt geraakt. Van zichzelf was hij toch al erg slank gebouwd, dus dat hielp ook al niet mee. Toch hield hij zich staande, al zakte hij wel weer in een staande houding. Zijn haren stonden nog wel recht. "Bang is het verkeerde woord. Als je leeft zoals ik leef, dan zou jij ook hetzelfde hebben gedaan". Zei de cyperse kater op een mildere toon.

Tenslotte haalde hij diep adem en schraapte hij zijn keel. "Goed, ik ben alleen. Wat wil je nou eigenlijk van me? Prooi? Dat heb ik niet. Mijn leven? Ben je zo'n kat die een soort mentale opkikker krijgt als hij de kelen van andere doorklauwt?". Hij besloot het er op te wagen. Met dit waardeloze gesprek gingen ze niet verder komen en kwam Vulture geen stap dichter bij zijn huis, en verder weg van deze boerderij. Wat een pest! Een van de weinige keren dat hij dichter naar het clangebied ging en verder weg van de tweebeen nesten en hij kwam een clankat tegen. Het was echt zuur.

Roxy sloop achter een pad aan. Ze was ermee een beetje aan het spelen. Roxy tikte op de pad en dan sprong hij verder. Zo kon ze haar jachthouding zelf leren. Alleen had ze een mentor nodig zoals de clankatten. Roxy had geen familie meer. De pad was al een beetje verder gesprongen. Roxy zette haar af met haar achterpoten. In de plaats van op de pad te belanden, belande ze op de grond. Roxy struikelde en viel zo tegen een zwarte pels aan. Roxy rook snel een clankat en een rogue. Ze waren beiden katers. Roxy sprong recht. "Wow sorry. Auw." Roxy kon één van haar poten niet meer bewegen. Ze probeerde erop te stappen, maar dat deed veel pijn. Roxy zette haar neer en lekte haar poot zorgvuldig af.

Vulture fronste bij het antwoord wat hij van de kater kreeg. Hij nam hem helemaal niet serieus, en dat irriteerde hem mateloos. Van nature was de cyperse kater niet agressief aangelegd, plus het feit dat zijn gezonde verstand zei dat als hij deze kat nu aan zou vallen hij aan het kortste eind zou trekken. Zo zag je maar weer, hij verschilde nu al van de kater. Hij ontspande nou niet echt, maar liet wel toe dat hij weer een wat rustigere houding aannam. Zijn haren stonden nog overeind, en zijn klauwen waren nog ontbloot. Het was een heel erg.. vreemd idee dat Vulture ooit ook zo was geweest als deze kater. Zonder enige zorg in de wereld, puur omdat je wist dat je terug kon keren naar een warm nest. Een nest die altijd omringd was door andere katten. En toch zaten er werelden van verschillen tussen hen. Ooit was Vulture ook een clankat geweest en keek hem nu .. hij keurde alles aan deze kater af. Hij wist dat zijn voormalige clan genoten toch al een tikje snel tegen de haren in gewreven waren, en ruzie wilde hij niet. "Betere dingen te doen? Zoals je tijd verspillen aan dit nutteloze gesprek met een rogue die gewoon naar uilen wilde kijken?" Merkte hij op, met één wenkbrauw opgetrokken.

Een nieuwe geur drong Vulture zijn neusgaten binnen. Hij kon er geen clan aan ruiken. Het rook niet zoet. Dus geen kittypet.. Was het een andere rogue? Voor hij die conclusie trekken kon viel een jonge kattin zijn blikveld in. Ze stootte tegen de zwarte kater aan. Op zijn hoede sprong hij opzij om de kater wat ruimte te geven en keek hij met zwiepende staart naar de nieuwkomer. Een langharige, wit met grijze poes. Hij vernauwde zijn ogen. Wat was dit? Een open huis feestje? Hoe meer katten gingen hem nog storen deze dag?

Roxy zag dat de Rogue kater niet echt blij was met haar komst. Wat kon zij eraan doen dat hier twee katers stonden. De zwarte kater waar zij tegen was gebotst, was een dreigende kater. "Kijk even uit, wil je?" Bromde hij koeltjes. "Hebben je ouders je geen manieren geleerd ofzo?" Vroeg de kater toen. Roxy bekeek de kater van oortjes tot nagels. "Ben jij een Bloodclanner?" Roxy versmalde haar oogjes. Haar poot was beter ze kon er terug opstaan.

Geïrriteerd trok de cyperse kater met zijn snorharen. Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht en legde hij zich erbij neer dat het vandaag gewoon zijn dag echt niet was. Gelukkig voor hem scheen de nieuwe rogue geen oog voor hem te hebben, wel voor de zwarte kater. Hij spitste zijn oren en luisterde naar haar vraag aan de zwarte kater. Nu hij er eens over nadacht.. had hij geen idee hoe hij heette. Als hij volledig eerlijk tegen zichzelf moest zijn kwam hij tot de conclusie dat de naam van de zwarte kater hem niet erg belangrijk leek. Hij hoorde geritsel boven hem en keek om. De kerkuil had zich verplaatst bij het aanzien van zo veel gespuis onder hem. Vulture was hem bijna al vergeten. Hij wendde zich weer tot de twee katten. "Jij bent niet van hier, of wel?". Vroeg hij de poes.

De zwarte kater stelde hem zelf trots voor. Er was dus nog een andere clan. Hoeveel clans waren er nog? "Jij bent niet van hier, of wel?". Vroeg de Rogue kater aan haar. Roxy draaide haar hoofd naar de Rogue. "Ik zal me dan ook eens voorstellen."miauwde ze terwijl ze naar de zwarte kater even keek. Roxy draaide haar terug naar de andere kater en beantwoorde zijn vraag. "Ik ben Roxy, een poes die alleen woont. Dus een rogue." miauwde Roxy op dezelfde toon zoals de zwarte kater. "Je kan wel zo lief zijn om d'r een rondleiding te geven? Als je langskomt op Shadow territorium, laat ik je misschien twee minuten rondkijken", miauwde de zwarte kater. Roxy bekeek hem serieus aan. Meent die kater dat? Roxy bleef stil en liet de rogue kater maar antwoordde. Ze hoopte dat haar blik naar de zwarte kater al genoeg was.

Het zou hem niet moeten verbazen eigenlijk, maar toch deed het hem dat wel. Vulture' zijn ogen gingen naar de kater toen die heel onsmakelijk reageerde op de poes haar vraag. Hij was bijna vergeten hoe erg arrogant zijn oude clan genoten waren. Toch besloot hij om daar wijselijk niet op in te spelen en het te laten voor wat het was. Hij keek weer naar de poes, die zich voorstelde als Roxy, en kwam tot de conclusie dat ze geen idee had of de kater het meende of niet. Het amuseerde hem lichtelijk. Hij trok met zijn snorharen en ging weer zitten. Nu de poes er bij was gekomen voelde hij zich iets minder bedreigd. Wellicht werd hij afgeleid dat hij hem zelfs met rust ging laten! Ironsoul en Roxy herhaalde Vulture in zijn hoofd. Twee voor hem nog onbekende namen. Toen Ironsoul voorstelde dat hij haar een rondleiding gaf moest hij zelf geamuseerd grijnzen. "Misschien doe ik dat wel, ik ben al te lang niet meer bij mijn oude clan genoten geweest. Als de beveiliging zo slecht is dat een kater onopgemerkt zo lang uit zijn territorium weg kan blijven, kan ik ook wel even rond gaan neuzen". Het was er uit voor Vulture er erg in had. Toen hij het gezegd had voelde hij zich meteen weer ongemakkelijk. Maar hij begon zwaar geiriteert  te raken van al die katten die zich hier zo bij zijn schuur kwamen melden. En hij begon zwaar geiriteert te raken van de additute van de zwarte Ironsoul.