Ugly duckling

Roerloos lag ze daar, niet precies wetend hoe lang. Zo nu en dan kroop ze wat rond, maar nooit richting haar moeder. Dat was dan ook de reden dat ze zo'n scharminkel was. Ondervoed, dun, klein. Het zag er maar triest uit, een minuscuul zwart-wit bolletje dat niemand echt wilde hebben. Toch bleef ze bestaan, een last voor de wereld om haar heen. Als een moeder haar niet moest, wie dan wel? Ophelia herkende een nieuwe aanwezigheid. Wie wist ze niet, ze zag niets, en haar neus deed het werk van een volgroeid reukorgaan nog langer niet. Ze kon alleen maar raden, de onzichtbare beelden invullen met haar eigen verbeelding. Ze probeerde zich naar de onbekende aanwezigheid toe te draaien, voor zover dat lukte.  

Haar oogjes waren nog dichtgeplakt, maar ze voelde zeker wel dat ze werd aangestaard. Eén paar ogen dat onbeweeglijk op haar gericht was, waardoor ze doodstil bleef liggen. Ze wist niet wie het was die haar aankeek: ze had geen moeder, vond ze, dus ging ze er ook vanuit geen vader te hebben. Uit het niets werd ze bij haar nekvel gegrepen, waarop ze luid begon te piepen. Nee, dit wilde ze niet. Waarom probeerde iedereen haar altijd terug te zetten op de plaats waar ze niet wilde zijn? Ze voelde meteen de warmte van haar siblings, waar ze nog niet echt een mening over had gevormd. Haar moeder vond ze echter helemaal niet leuk. Haar moeder was koud, kil en gemeen. Ze wilde zover van haar vandaan zijn als mogelijk was. "Je moet je niet zo afzonderen, Ophelia," bromde de kater. Ophelia piepte naar hem, ze wilde hier niet zijn. Koppig begon ze weer van het bundeltje kittens vandaan te kruipen. Langzaam maar zeker.

Ophelia tastte de omgeving af met haar dunne, kleine pootjes die nog bedekt waren met kort, vlassige en witte haren. Ze probeerde zich weg te trekken van haar moeder, de kwaadaardige poes. Het was beter om het koud te hebben dan om gehaat te worden, aldus Ophelia. De poes wilde niet het constante gevoel dat ze ongewild was, dan had zelfs zij wel iets beters te doen. Toch werd ze met brute kracht terug geduwd naar daar waar ze vandaan kwam. Een staart omringde haar lichaam, waardoor ze niet meer weg kon kruipen. Dit wilde de pasgeboren kattin natuurlijk oplossen door wederom te gaan piepen, maar ze had zo langzamerhand ook wel door dat dat niet zou helpen. Haar ouders gaven helemaal niks over wat ze wel en niet wilde. De nieuwe kater siste naar haar, vertelde haar dat ze hier hoorde. Als ze ouder was geweest, had ze hem daarom misschien wel uitgelachen. Tegen beter weten in, zette de jonge poes haar hoektandjes in de zachte staart van haar vader, in de hoop hem weg te doen laten gaan.

Ophelia keek haar vader even in stilte aan. Met haar gebrek aan empathie voor anderen - ze was tenslotte nog maar een kitten - was het moeilijk om de zwarte kater te kunnen peilen. Ze had geen idee of hij boos op haar was of op zichzelf. Of hij teleurgesteld was of of hij haar iets aan wilde doen. Ze was bang voor haar ouders omdat ze zo onvoorspelbaar waren. De ene keer had Zira haar klauwen ontbloot en haar van het leven willen beroven, de andere keer werd ze hardhandig door haar moeder naar het nest geschoven om haar warm te houden. Onvoorspelbaarheid was onveilig voor een kitten: ze kon er niet op gokken of ze zou leven of sterven. Ze nam het zekere voor het onzekere en bleef liever bij hen vandaan dan steeds te moeten leven met de twijfel over of ze haar wel of niet wilde hebben. Vandaar dat ze altijd zo stil was, observatief. Ze moest alles wel in de gaten houden, als haar ouders niet naar haar om wilden kijken. Toch kreeg ze andere signalen van haar vader. Hij zette door, wilde haar helpen. Toen ze hem beet, had ze ergens direct spijt. Hij viel uit naar haar en ze kromp ineen. Een tik op haar kop liet haar voelen dat ze iets fout had gedaan. Zonder piepen begon ze de plek waar ze Jinx gebeten had te likken, in de hoop de pijn te kunnen verzachten. Ze wist niet beter.

Haar donkerblauwe oogjes staarden gevoelloos naar boven, in de gele kijkers van haar vader. Deze situatie was nieuw voor haar, ze wist niet precies wat te doen. Aardig zijn was hier niet de bedoeling, zoveel wist ze wel, maar wanneer ze zich verzette, werd ze net zo hard gestraft en de poes wist niet meer wat ze moest toen. Toch voelde ze zich om één of andere reden veiliger bij haar vader dan bij haar moeder. Haar vader leek haar nog een kans te willen geven, in tegenstelling tot zijn moeder, maar ze had geen idee tot in hoeverre. Dat ze het buitenbeentje was, had ze nu ook al wel door. Zelfs haar broer en zusjes hadden niet echt oog voor haar, maar ergens maakte het haar vrij weinig uit. Voor nu probeerde ze gewoon haar weg te vinden. Haar vader ging weer liggen en begon tegen haar te praten. "Ik probeer je alleen te helpen, echt waar," sprak de kater en krulde zijn staart opnieuw om haar heen. Een nieuwe kans, misschien moest ze die maar aanpakken ook. Ze krulde zichzelf op tegen de staart van haar vader. "Het zou zoveel makkelijker zijn als je kon praten," hoorde ze haar kater toen zeggen. Ophelia keek even weg, zelfs als ze kon praten, zou ze niet bijzonder veel te zeggen hebben tegen haar ouders. 

De staart van haar vader gaf haar de warmte waar ze zo lang naar had verlangd, de kou was op een gegeven moment in haar botten getrokken en de hulp van de zwarte kater was dus zeker niet ongewaardeerd gebleven. Voor nu besloot ze hier te blijven, al was ze wel onzeker over haar zaak. Jinx had haar zojuist met gemak geslagen, iets dat ze niet verwacht had. De onvoorspelbaarheid achter deze kater maakte haar op dit moment best bang, maar ze bedacht zich dat zolang ze niet tegenstribbelde, dat haar niets zou overkomen. "Kan je je eigen naam zeggen?" begon de zwarte kater toen. Ophelia keek even naar hem met een nietszeggende blik. Haar naam was best moeilijk. O-phe-li-a. Daarbij had haar moeder het iedere keer op zo'n verachtende toon gezegd. Ze wilde haar naam helemaal niet. "Probeer het eens. O-phe-li-a," spoorde de kater haar nogmaals aan, waarop de zwart-witte kitten haar kop schudde. Ze weigerde de naam te dragen die haar moeder haar uit haat gegeven had.