Stars

Zijn helderblauwe ogen waren gevestigd op het territorium terwijl hij zichzelf neerzette bij de uitgang van het kamp. Pas benoemde krijgers hoorden de wacht te houden en dus deed Zealspark dat ook. Hij keek even om zich heen en liet zijn blik over de anderen glijden. Zijn staart krulde hij om zijn lichaam heen, toch toegevende dat de nachten steeds kouder werden. Stiekem was hij blij dat hij niet tijdens Leafbare tot krijger werd benoemd. Hij had medelijden met de katten die hun achterwerk in het sneeuw moesten zetten en zo de hele nacht waakten. Even greens hij en schudde hij zijn kopje, zichzelf terug focussende op het territorium dat spookachtig oplichtte in de schijn van de maan.

{Open!}

Hoewel de slaap zich aan hem opdrong, dacht Thornflame er niet aan om te gaan slapen. Hij was tijdens de Ceremonie als Warrior benoemd én had een eigen Apprentice gekregen. Het was de bedoeling dat hij de nachtwake zou doen samen met de andere Warrior’s die vandaag hun andere naam hadden gekregen. En dus stond de jonge ThunderClanner op en liep naar het kamp toe. Hij had eerst zijn behoefte gedaan zodat hij daarvoor in elk geval niet meer gestoord kon worden. De maan scheen helder op zijn pels terwijl hij zich naar de katten die in het kamp stonden bewoog. Ze stonden bij de uitgang van het kamp, de plek waar hij ook wilde gaan staan. Hij herkende Zealspark, een kater die hij eerder had ontmoet en wiens naam hij genoemd had horen worden tijdens de Ceremonie. Hij wist dat Firepaw, een poes die hij een aantal manen geleden had ontmoet, hem als mentor had gekregen. Er stond nog een jonge Apprentice bij hun en een oudere Warrior. Thornflame herkende haar niet direct en besefte beschaamd dat hij eigenlijk meer katten buiten de Clan bij naam kende dan katten binnen zijn Clan. Oké, dat was nu ook weer niet waar, maar erg veel van zijn Clangenoten wist hij niet. Hij ging naast Zealspark zitten en grinnikte geamuseerd zijnde toen hij de oudere Warrior tegen de jonge Apprentice bezig hoorde. Hij boog zich voorover en raakte de neus van het kleintje vriendelijk aan met het zijne. Daarna gaf hij beide Warrior’s een zenuwachtig knikje. Hij was nog steeds niet gewend om na zes manen in de Apprentice’s Den te hebben verbleven nu naar de Warrior’s Den te mogen. ‘Plus het begint wel wat laat te worden,’ sprak hij plagerig tegen het poesje. ‘Zou je niet beter wat slaap gaan nemen zodat je morgen fit bent voor je training?’ Hij hoopte dat hij het bij het rechte eind had en dat ze een mentor had gekregen, anders was het ook maar stom wat hij zei.

De rood met witte kater keek verrast op bij het zien van een jonge apprentice die naar hem toe pendelde. Wat deed die nog zo laat op? Maar nog voordat Zealspark er iets van kon zeggen, of eerder aan doen, voegde een derde kat zich bij hen. Hij herkende haar als Frozensoul. Kort knikte hij, om vervolgens weer naar Blurpaw te kijken toen deze bekritiseerd werd. Stiekem was hij wel dankbaar voor de komst van de kattin, aangezien het een duidelijke regel was dat katten die de wacht hielden na hun ceremonie geen woord mochten spreken. Daarom dat hij ook opnieuw verrast en verontwaardigd opkeek toen hij een pasbenoemde krijger, die hij herkende als Thornflame, iets hoorde zeggen. Met een schouderduw en een veelzeggende blik waarschuwde hij de ander dat hij moest zwijgen. Geen haar aan zijn lijf dacht eraan om nu een woord te reppen, en hetzelfde gold normaal ook voor de ander.

Thornflame had zijn woorden nog maar net gesproken toen hij plotseling een duw voelde. Net toen hij wilde protesteren, zag hij de waarschuwende blik van Zealspark. Nou ja, echt waarschuwend kon hij het niet noemen, eerder veelbetekenend. Thornflame voelde zijn vacht warm worden van schaamte omdat hij in principe net een officiële stille wake had onderbroken door zijn mond open te trekken tegenover een kleine Apprentice. Snel keek hij naar de lucht om te zien of StarClan hem zou bestraffen voor dit, maar de sterren fonkelden gewoon even hard als altijd en niets leek erop dat Silverstar uit zijn hol zou komen om hem zijn naam te ontnemen. Lichtelijk gerustgesteld zijnde door dit liet Thornflame zich op zijn kont zakken. Hij gaf Zealspark zachtjes een tikje met zijn schouder en keek hem daarna verontschuldigend aan. Hij hoopte dat Zealspark het juist opvatte en het schoudertikje niet zag omdat hij zich wilde verontschuldigen voor dat schoudertikje die hij zojuist had gegeven, maar omdat hij had gesproken tegen een Apprentice. Net als Zealspark besloot hij vervolgens te zwijgen, maar zijn gezichtsexpressies had hij niet echt onder controle. Hij probeerde de geamuseerde, spottende blik van zijn gezicht te halen toen de Apprentice aangaf dat ze ook mee kwam doen met de wake omdat ze een Warrior was. Daar geloofde hij helemaal niks van. Niet per se omwille van haar kleine gestalte, maar eerder omwille van het feit dat ze echt wel opgehouden had met het bestoken van Zealspark met vragen als ze had gezien hoe beschaamd Thornflame daarnet gereageerd had. Hij wist niet of het verboden was om een sein te doen met zijn staart ten teken dat ze haar mond moest houden. Hij durfde het niet echt. Dadelijk zou hij nog eens de Krijgscode overtreden. Dat wilde hij niet. En dus bleef hij zwijgen terwijl hij naar de lucht keek.

Frozensoul zei niets meer, integendeel tot de apprentice die zijn mond maar niet kon dichthouden. Alhoewel de rode kater erg gesteld was op jonge katten gaf hij toe dat deze leerling hem toch redelijk op de zenuwen begon te werken. Het stond in de krijgscode dat pasbenoemde krijgers niet mochten praten tijdens hun wake. Dat Blurpaw hen er toe dreef om dit toch te doen vond de kater simpelweg kinderachtig. Daarom dat hij Frozensoul ook met een licht smekende blik aankeek, hopende dat zij de apprentice op haar plaats kon zetten.

Thornflame wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes terwijl hij naar de vragen van de Apprentice luisterde en naar de strenge antwoorden van de poes. Aan de ene kant begreep hij het wel, maar aan de andere kant was het logisch dat een Apprentice nieuwsgierig was naar zijn omgeving. Toch was het nu wel duidelijk dat de Apprentice zich stil moest houden, maar dat zat er voor vannacht niet echt in. Thornflame wierp een blik opzij naar Zealspark en zag de smekende blik die hij naar de Elder richtte. Thornflame wilde wel zijn mond opendoen, maar wist dat hij dan de Warrior’s en StarClan zou beledigen. En dus deed de kat zijn mond weer dicht en verschoof ongemakkelijk met zijn kont over de grond terwijl de poes de Apprentice nog eens op haar plek wees. Thornflame had zo het idee dat de Apprentice het niet al te makkelijk ging opgeven. Hij nam aan dat het gedeelte over Silverstar bluf was om dreigender over te komen. Hij zou het redelijk overdreven vinden als een Apprentice voor zoiets straf kreeg, maar natuurlijk was het ook wel een beetje een teken van gebrek aan respect. Hij kon daardoor niet echt goed een kant kiezen, want hij begreep alle partijen wel. Zealsprak die met rust gelaten wilde worden omdat hij zijn wake op een nette manier wilde doen, de Elder omdat ze de jonge Apprentice terecht wilde wijzen en de Apprentice omdat ze zoveel vragen had die op dit moment niet beantwoord konden worden, wat het natuurlijk lichtelijk frustrerend maakte voor de jonge kat. Dat was echter geen reden om Zealspark, die al eerder had aangegeven dat hij niet ging praten, te blijven lastigvallen met vervelende vragen. Hij nam aan dat de Elder de meeste vragen dus wel zou beantwoorden. Hij keek de Apprentice even strak aan toen deze haar mond niet hield. Moest dat jong ding ondertussen al niet in haar nest liggen? Hij wilde dat net opperen toen hij zich bedacht dat hij eigenlijk zijn mond moest houden en richtte zijn aandacht dus weer op de sterrenhemel. Hij hoopte dat de wake snel over zou zijn zodat hij kon beginnen aan zijn leven als Warrior.

Met zijn oren gespitst luisterde hij naar de woordenstorm van zowel de elder als de apprentice. Een geluidloze zucht verliet zijn mond toen de apprentice had besloten om te blijven zitten. Ze moest allang in haar nest liggen, zodat ze energie kon opbouwen voor de dag van morgen. Hij nam namelijk aan dat ze dan al meteen zou beginnen met haar trainingen. Hoe dacht ze dus dat ze haar volledige aandacht op haar eerste training kon zetten als ze nu hier bleef zitten in plaats van te gaan slapen? Hij was Frozensoul echter wel dankbaar en liet dit ook zien door de blik die hij liet doorschemeren in zijn helderblauwe ogen. Zijn staart had hij wat strakker om zijn lijf geslagen, de koude van de nacht toch was overweldigend vindende. Maar hij was geen watje. Hij zou niet ten onderdoen aan een kille leaf-fall nacht. Hij had al ergere dingen meegemaakt.

Thornflame luisterde stilzwijgend naar de conversatie van de Apprentice en de Elder. Hij vond het wel grappig dat de Apprentice zoveel vragen had, maar het was wel jammer dat ze het nu de tijd vond om die te stellen. Pas toen hij zag dat Zealspark het koud had – en zijn best deed om dit op zijn eigen manier te verbloemen – merkte Thornflame ook dat hij het redelijk koud had. Hij sloeg zijn staart om zichzelf heen, maar snakte er niet echt naar om verwarmd te worden door een poes. Hij hield zichzelf wel op zijn eentje warm. Hij was meer het type dat een poes warmte zou geven zonder dat ze ernaar vroeg, niet andersom. Hij wist niet eens of hij zijn flank wel tegen Zealspark gedrukt zou hebben als de poes niet naar Zealspark was gegaan om het zelf te doen. Thornflame’s blik schoot naar de Apprentice bij de volgende vraag en ondanks dat er van hem verwacht werd dat hij zijn kop moest houden, moest hij heel hard op de binnenkanten van zijn wangen bijten om niet in lachen uit te barsten. Het was dan ook nogal een uitdagende vraag om te stellen. De enige reden dat de Apprentice dat durfde te doen was omdat Zealspark zijn mond moest houden. Thornflame nam aan dat de Apprentice de vraag anders nooit gesteld zou hebben. Toch was ook dit weer een slecht moment om zulke dingen te gaan vragen, maar Thornflame mocht niet tussenbeide komen. Hij wist dat hij moest zwijgen en deed dit dan ook, maar een geamuseerde blik lag in zijn ogen. Hij had Zealspark dankbaar naar de Elder zien kijken daarnet, maar hij wist niet zeker of hij zijn ogen mocht rollen naar de twee katten ten teken dat hij de vraag niet echt slim vond. Hij zag namelijk geen enkele reden waarom Zealspark en de Elder verliefd op elkaar zouden zijn. De Elder was waarschijnlijk gewoon tegen hem aangekropen om hem warm te houden met haar dikke vacht en ook hun blikken hadden niks verliefd. Maar hij wist dat het mooier over kon komen naar Apprentice’s, dus hij hield zijn mond maar. Wat hij dus sowieso moest doen. Toch richtte hij zijn kopje naar beneden zodat de anderen zijn grijns niet konden zien. Dadelijk dacht de Apprentice dat ze iets goed had gezegd en dacht ze dat hij haar aanmoedigde om verder te gaan, wat hij dus moest voorkomen.