Hedgehogs can fly! (Thornflame)

Met een luide geeuw rekte Thornflame zich uit. Hij was ’s morgens erg vroeg gaan jagen en had even een dutje genomen om te bekomen. Dat dutje had niet heel lang geduurd, maar toch voelde de kater zich schuldig omdat hij überhaupt rust nam terwijl de anderen nog volop aan het jagen waren voor de Clan. Hij hield zichzelf maar voor dat hij erg vroeg uit zijn best was gegaan om zijn Clan te dienen en voelde zich al ietsje beter. Eten hoefde hij niet te hebben, want hij had vanmorgen al een lijster gegeten en vond het prooiverspilling als hij nu zoiets als een dutje nog iets ging eten. Hij kon zichzelf beter nuttig maken en wat prooi vangen. Wie weet voor zichzelf, want de prooistapel zag er voor deze tijd van het jaar al aardig vol uit. Ze hadden met hun allen goed hun best gedaan. En dat was ook nodig, want ze kregen er steeds meer leden bij. Kittens werden geboren en werden ouder en meer monden moesten gevuld worden. Voor Thornflame maakte dat niet veel uit, want hij vond het des te beter dat ze meer Apprentice’s kregen en ook meer potentiële, sterke Warrior’s. Hij draaide zijn kopje kort en geeuwde nog één keer waarna hij besloot dat het wel weer genoeg was voor vandaag. Hij rekte zich half uit en liep naar het midden van het kamp. Hij was inmiddels al volledig ontwaakt uit zijn roes en keek nu rond wat hij kon doen. Een blik op de prooistapel leerde hem dat het nog geen ramp was, maar dat het wel wat aanvulling kon gebruiken. En dus wilde Thornflame naar buiten stappen, maar een poes met een dikke vacht versperde zijn weg. Hij wilde vriendelijk aan haar vragen of hij langs haar mocht gaan en vroeg zich af waarom ze zo langzaam was, maar keek toen naar haar manke poot die onder haar door sleepte. Oh. Hij bewoog ongemakkelijk met zijn oortjes. Ze was een Elder, dat wist hij wel zeker. En mochten die het kamp zomaar uit? Hij probeerde de regels terug in zijn hoofd te halen, maar hij had zoveel medelijden met de poes dat hij die nu niet op kon dreunen. Wat hij wel zag was een helling dat hun tegemoet kwam zodat ze uit het kamp konden gaan. Hij sprintte snel zodat hij naast haar stond en ondersteunde haar met zijn schouder. ‘Laat me je op zijn minst even helpen,’ sprak hij vriendelijk tegen haar. ‘Ik zou me er slecht over voelen als ik je alleen tegen die helling op liet klauteren.’ Hij hoopte dat het niet neerbuigend over zou komen. En toen kwam de onvermijdelijke vraag. ‘Mag je eh…’ Hij bewoog ongemakkelijk met zijn oortjes. ‘… het kamp uit?’

Toen Thornflame de houding van de poes zag veranderen, wist hij dat hij een fout had gemaakt. Ook al wilde hij overduidelijk zijn best doen om het de poes naar de zin te maken, het werd hem nu duidelijk dat hij het haar juist niet naar de zin maakte en dat hij haar zelfs irriteerde. Aan de ene kant voelde hij zich er best beledigd over, want hij wilde haar immers gewoon helpen. Aan de andere kant kon hij zich wel voorstellen dat het aanvoelde alsof ze een kitten was. Toch was het in Thornflame’s ogen helemaal geen schande om hulp te accepteren, hoewel hij als hij in haar poten had gestaan misschien ook wel geen hulp had gewild. Dan had hij misschien ook een poging gedaan om de ander van zich weg te duwen. Het zou hem echter nog heel wat verbeelding gaan kosten over hoe hij gereageerd zou hebben als hij in haar poten stond, want de waarheid was dat hij geen idee had hoe hij zou reageren. Je wist pas echt hoe je op een situatie zou reageren als je jezelf erin bevond. Wat voor hem niet het geval was, dus hij kapte zijn gedachten maar snel af. Thornflame had de druk van haar schouder inmiddels gelaten door een stap opzij te doen. Hij had heus wel gemerkt dat ze hem weg had proberen te duwen en omdat hij haar wilde respecteren, deed hij expres een stap opzij zodat ze geen lichaamscontact zouden maken en hield zijn pas in zodat zij een stukje naar voren kon gaan. Hij bleef echter wel vlak achter haar voor als haar poot het toch zou begeven en ze misschien opzij zou vallen tegen de kampingang. Dat leek niet het geval te zijn en Thornflame voelde zijn vacht warm worden toen hij haar opmerking hoorde. Hij kuchte ongemakkelijk. Hij herkende haar nu eigenlijk pas. Ze was de poes die hem, samen met Zealspark, bestraffend had aangekeken toen hij tijdens zijn nachtwake tegen Blurpaw had gepraat. Het feit dat ze elkaar kenden maakte het nog meer ongemakkelijk om zijn volgende woorden uit te spreken tegen haar. ‘Natuurlijk ben je dat niet,’ zei hij zacht tegen haar. ‘Ik probeer me alleen aan de regels te houden.’ Zijn oren vouwden zich in zijn nek. ‘Sorry. Ik dacht dat Elders niet het kamp uit mochten. Mijn fout,’ zei hij gauw. Hij had geen idee wat hij anders moest zeggen. Had hij het bij het foute eind? Mochten Elders wel zomaar het kamp uitgaan? Hopelijk werd ze niet boos op hem. ‘Laat me het goedmaken door vanaf nu een goede gezelschap te zijn. Als je dat wilt nog natuurlijk,’ liet hij er haastig op volgen, zijn schaamte proberend te vergeten.

Thornflame kon aan de ene kant wel begrijpen dat de regels zo streng waren voor Elders, maar aan de andere kant vond hij het ook lichtelijk overdreven dat ze gelijkgesteld werden met kittens. In tegenstelling tot kittens hadden Elders namelijk wel wat training gehad en was het meestal gewoon een stom ongeluk geweest of waren ze op een gegeven moment gewoon te oud geworden om hun taak als Warrior te vervullen. Betekende dat daarom per se dat ze hulpeloos waren buiten het kamp? Het was echter niet dat hij daar iets van ging zeggen tegen Silverstar, want hij kon ook wel begrijpen dat de Clan deze maatregelen nam zodat ze zeker niet per ongeluk één van hun Elders kwijt zouden raken. Hij hield zichzelf voor dat als er iets zou gebeuren dat hij zijn best zou doen om deze Elder te beschermen. Hij was misschien een Young Warrior, maar alles wat hij geleerd had zat nog vers in zijn brein en dat was iets dat hij zeker wel kon gebruiken als het ooit aankwam op een gevecht. Maar hij nam aan dat naarmate de jaren verstreken dat hij ook meer ervaring zou krijgen in andere dingen. Thornflame snorde zachtjes toen zijn aanwezigheid geapprecieerd leek te worden en ging naast de poes zitten. Omdat hij nu niet bewoog, voelde hij de koude wind tegen zijn pels slaan en ook hij sloeg zijn staart om zijn voorpoten heen zodat hij deze tenminste warm kon houden. Zijn ogen begonnen lichtelijk te tranen als hij recht in de wind keek en dus draaide hij zijn kopje naar de poes. ‘Er zullen toch vast nog wel dingen zijn die goed gaan?’ vroeg hij aan de poes. ‘Zoals bijvoorbeeld minder snelle prooi proberen te vangen of wat vechttechnieken leren.’ Hij dacht diep na. ‘Ik weet dat je voor veel dingen je vier poten moet gebruiken, maar zijn er ook geen technieken waarbij je ook maar drie poten kan gebruiken? Dat zou het wel makkelijker maken,’ mompelde hij. Hij hoopte dat ze het niet beledigend zou opvatten dat hij manieren aan het verzinnen was waarbij ze toch nog het gevoel had dat ze iets betekende voor de Clan. Hij kon zich voorstellen dat zo’n poot ervoor kon zorgen dat je een sterk minderwaardigheidsgevoel kreeg. ‘Hoe komt het eigenlijk…?’ Hij wilde er verder geen verwijzing naar maken. Hij probeerde haar ook met zijn blik duidelijk te maken dat ze er niet op hoefde te antwoorden als ze dat niet fijn vond, hoewel hij geen idee had of hij dat überhaupt wel duidelijk kon maken met zijn blik.

Het moest vast vreselijk zijn om zo’n poot te hebben. Hij wist dat het niet de meest ideale en troostende gedachte was die in zijn kopje op kwam zetten, maar het was wel waar. Hij zou het echt jammer vinden als hij in zijn dagelijkse bezigheden belemmerd werd door zo’n poot. Hij zou het echt erg vinden als hij daardoor geen Warrior meer kon zijn en zijn training met Briarpaw op moest geven. En daarom was hij ook extra voorzichtig in het territorium. Oké, dat was misschien niet helemaal waar omdat hij zich altijd wel ergens in stortte zonder alles een keer te overdenken, maar hij wilde graag geloven dat hij voorzichtig was. Hij was gewoon loyaal aan zijn Clan en telkens als er iets gebeurde, wilde hij graag voorkomen dat het erger werd. Was hij daardoor per se onvoorzichtig? Tja, misschien op sommige momenten wel. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Hij begreep ook dat hij niet verder hoefde aan te dringen. Ze wilde duidelijk niet over dit onderwerp praten. Hij vroeg dan ook niet door toen ze de oorzaak van haar poot zei. Hij kon wel raden dat een vervelende val geen val was van een heuveltje. Wie weet was ze wel van een klif gevallen en was ze zo vervelend terechtgekomen dat dit het gevolg was. Hij wilde niet geloven dat het zo was geregeld door StarClan. Dat deze poes moest lijden omdat StarClan boos op haar was. Het was waarschijnlijk een dom ongeluk geweest, meer niet. Hij geloofde wel in StarClan, maar ook weer niet zo heilig dat hij dacht dat elk ongeluk veroorzaakt door de omgeving per se de schuld van de StarClan was. Hij achtervolgde haar naar de beschutting en ging naast haar zitten. Hij moest dus over een ander onderwerp praten. Ze leek iets ouder te zijn dan hem, dus hij ging het maar niet over kittens hebben. Wie weet had ze er geen en dan had hij weer een moeilijk onderwerp aangesneden. Over de Ceremonie beginnen leek hem egoïstisch vanwege dat met haar poot. Dan wilde hij benadrukken dat hij Warrior was geworden en zij niet. Nee, dat gevoel wilde hij haar niet geven. Maar hij wist wel een ander onderwerp waar ze het over konden hebben. ‘Goh, die Apprentice wist bij de wake echt niet van ophouden,’ zei hij en hij grinnikte. ‘Ik ben haar achteraf nog tegengekomen. Ze is best een aardige poes. Misschien wat brutaal soms, maar ze bedoelt het niet zo slecht.’ Hij keek Frozensoul kort aan. ‘Ik schaam me nog altijd als ik terugdenk aan het feit dat ik gesproken had terwijl ik volgens de Code eigenlijk moest zwijgen,’ zei hij eerlijk tegen haar en zijn oortjes trokken lichtelijk ongemakkelijk naar achteren terwijl hij hoopte dat ze hem nu niet al te veel ging afkatten daarvoor.