Give me a moment or two [open]

Lizardpaw deed al knipperend haar oogjes open. Tranen prikkelde achter haar ogen. Verward trok de poes zichzelf recht, niet wetend waar die plotse droevigheid vandaan kwam. Had ze gedroomd of was er een andere reden? Ze wist het gewoon niet. Wat het ook was, de tranen bleven achter haar ogen zitten en haar houding was niet al te enthousiast ingesteld. Even kneep ze haar oogjes dicht, waarna een traantje over haar wang liep. Ondanks haar verdriet was het een opluchting dat zich zo voelde. Voorzichtig legde de poes zich terug neer in haar nest toen ze iemand hoorde binnen komen, en verstopte ze haar snoetje onder haar staart. Ze had niet de behoefte om te beginnen praten.

Hoesten, hoesten en nog eens hoesten.. Dat leek wel het enige wat de gevlekte kattin de laatste dagen fatsoenlijk kon doen. Iedere keer was haar prooi ontsnapt vanwege het luide, onaangename geluid dat haar keel verliet en het prooidier alarmeerde. Nu had de poes er genoeg van en was ze met tegenzin naar de medicine cat's den aan het struinen. Haar ogen moesten even wennen aan de donkerte maar zonder al te lang stil te blijven staan, ging ze gewoon verder. "Sparrowfeather?" Had haar stem geklonken terwijl ze haar amberkleurige blik de den liet scannen. Pas toen merkte ze het kleinere gestalte van een apprentice op. Niet zomaar eentje, maar haar halfzus. Even vernauwde ze haar ogen, wetende dat dit uiteindelijk wel de dochter van haar moeder was. Maar Lizardpaw had een andere vader, een monster van een vader. Whitelion, de kater die ze het meest haatte op dit moment. Daarom dat ze de ander ook gewoon straal negeerde. Ze had geen behoefte aan een gesprek met een mormel dat verwekt was door een monster.

"Sparrowfeather?" De apprentice spitste haar oortjes bij het horen van een stem. Op dit moment was haar mentor hier niet. Hij was namelijk even langs Everstar gegaan. Lizard wreef vluchtig met haar voorpoot langs haar snoetje waarna ze langs haar staart naar de poes keek die haar straal voorbij was gelopen. Ze lag dan ook opgerold in haar nest. Ze ademde even diep in en trok zich vervolgens toch maar recht. "Kan ik u helpen?" vroeg ze uiteindelijk toch maar, om te laten zien dat zij hier wel was. "Sparrowfeather is op dit moment bij Everstar."

De calico krijger draaide één oortje in de richting van Lizardpaw toen ze haar stem hoorde. In een ruk draaide ze zich om en luisterde ze naar het excuus waarom de echte medicine cat niet in zijn den was. "Nee, ik wacht wel op hem." Miauwde ze kort. Ik wil namelijk niet vergiftigd worden. Voegde Spottedwish er nog in stilte aan toe terwijl ze even haar kille amberkleurige ogen over de ander liet glijden. Nadien keek ze weer van haar weg, haar blik op de ingang van de den richtende.

Voordat de poes zich naar haar had gedraaid had Lizard kort haar blik over haar vacht laten gaan. Het leek alsof haar moeder hier aanwezig was. "Nee, ik wacht wel op hem." De stem van Spottedwish haalde die gedachten echter weg, net als de blik die ze haar gaf. Had ze iets gemist? Ze had toch zeker niets fout gedaan? Of wel? Lizardpaw zette zichzelf terug neer toen de poes haar blik terug naar de uitgang van de den liet gaan en zweeg. Als de poes liever Sparrowfeather had, dan kon ze haar niet tegenspreken. Even trok ze met haar oortje. Een flauwe geur van ziekte hing in de lucht. "Bent u zeker dat ik u nog geen kruiden kan geven?" mauwde ze uiteindelijk. Sparrow was al even weg en ze had het gevoel dat nog wel even zou duren. "Sparrowfeather is namelijk een zeer goede mentor," verzekerde ze de poes en haalde even haar mondhoek op in een glimlach. Katten geruststelen was ook iets dat ze moest doen van Sparrow, maar daar bleek ze blijkbaar nog niet al te goed in te zijn.

Opnieuw werd ze aangesproken door de zwart met witte apprentice en kon Spottedwish de geïrriteerde zucht niet meer onderdrukken. Haar amberkleurige ogen gleden opnieuw over het gestalte van Lizardpaw, alsof ze haar aan het bekritiseren was en schudde ze nadien haar kopje. "Nee, liever niet. Als het te lang duurt kom ik later wel terug." sprak ze opnieuw kortaf, haar blik alweer van de medicine cat apprentice afslaande. Kon ze het nog duidelijker maken? Ze moest haar niet. Iedereen die het bloed van die smerige witte kater door zijn aderen had stromen was simpelweg een stuk vuil. Whitelion had haar vader verraden en had ervoor gezorgd dat die verbannen werd. En als dat nog niet erg genoeg was had hij ook de rang van Lionroar ingepikt. Spottedwish meende het: als die kater ooit leader werd dan stapte ze nog liever het rogue leven in dan dat ze één dag langer in zijn Clan bleef.

De kater kwam uit de den van zijn leider zetten terwijl hij op een rustige pas in de richting van zijn eigen den ging. Binnenkort zou hij immers samen met zijn apprentice naar de maansteen reizen zodat ze kennis kon maken met StarClan, en daarbij ook haar trouw kon zweren aan hen zodat ze haar rang pas officieel kreeg. Het vervelende was alleen dat hij niet bepaald snel was, met zijn hinkende pas. Zichzelf noch Lizardpaw goed verdedigen tegen een sterke vijand zou ook niet al te makkelijk gaan, al had de gestreepte kater nog wel wat spieren zo hier en daar en was hij best groot voor zijn soort. De meeste katten van WindClan stonden er immers om bekend om fijner gebouwd te zijn. Afijn, hij was dus weer op weg naar zijn den en stapte rustig naar binnen. Daar zag hij zijn zwart-witte apprentice natuurlijk, maar ook een andere poes was in zijn den. Het was Spottedwish.

"Nee, liever niet. Als het te lang duurt kom ik later wel terug." Lizardpaw wiebelde nerveus, maar ook lichtelijk geïrriteerd met haar oortjes. Hoe kon ze nu een goede apprentice zijn als iedereen haar hulp afsloeg. Of met haar poten speelde, zoals Raptorpaw gedaan had enkele dagen geleden. LIzard draaide haar kopje zijdelings om toen Sparrowfeather in de opening van de den verscheen. "Spottedwish hier, heeft jòùw hulp nodig." mompelde zachtjes tegen de kater. Daarmee wist hij ook direct dat ze haar hulp niet had aangenomen en het enkel hij was die ze nodig had.

De aankomst van Sparrowfeather was werkelijk waar een hele opluchting voor Spottedwish. Haar gelaatsuitdrukking werd al iets minder bedrukter en met een neutrale blik staarde ze de kater aan. Even draaide ze haar oortje in de richting van Lizardpaw toen zij haar stem nogmaals liet horen. Een kleine grijns speelde met haar lippen. "Inderdaad, ik heb jouw hulp nodig." herhaalde ze de kleinere leerling. Haar amberkleurige blik keek de medicijn kat koud aan, wachtende op diens reactie.

Een licht verbaasde uitdrukking kwam op zijn gezicht toen hij de lichte spanning in zijn den voelde. Lizardpaw reageerde op zijn binnenkomst en benadrukte dat Spottedwish zijn hulp nodig had. De calico kattin bevestigde dit zelf ook nog eens met een kleine grijns rond haar lippen. "Eh.. waarmee kan ik je helpen, Spottedwish?" mauwde hij en wierp een korte blik op Lizardpaw terwijl hij kalm ging zitten. Hij stond er wel om bekend om in dit soort situaties altijd de neutrale te blijven die alles kalmpjes en rustig oploste.

Met een brede frons op zijn gezicht liep hij naar de Medicine Cat's Den. Foxkit was zo stom geweest om zijn neus open te krabben, en nu leek het bloeden maar niet te stoppen. Stomme Foxkit ook, hij keek nooit uit wat hij deed. En hij had naderhand niet eens zijn excuses aangeboden, stom beest. Ondertussen zat zijn snuit al onder het opgedroogde bloed. Veel pijn deed het niet, en heel ernstig was het ook niet, maar irritant wel. Hij wilde niet rondlopen met een bebloede snuit: er waren al meerdere kittens geweest die van hem geschrokken waren en Crookedberry was ook behoorlijk boos geweest op zowel Quiet als Fox, dus nu was het hoog tijd om Lizardpaw eens op te zoeken. Hij stak zijn kop door de ingang en hoorde hier en daar wat gekibbel, afkomstig van Lizardpaw en Spottedwish. "Spottedwish hier, heeft jòùw hulp nodig," hoorde hij nog, en het klonk als Lizard. Blijkbaar nam Spottedwish geen genoegen met de hulp van een Apprentice. Nou ja, Quiet dus wel. "Lizard? Kun je iets aan mijn neus doen?" vroeg hij terwijl hij verder naar binnen liep. Vervolgens keek hij scheel zodat hij de wond op zijn neus kon zien, en wees erna met zijn poot.

Lizard's oortjes waren lichtjes gezakt toen de warrior haar woorden herhaalde. Dat ze die woorden herhaalde was niet echt het probleem, maar de manier waarop. Het puntje van haar staartje zwiepte nu ook geïrriteerd op en af. De apprentice draaide kort haar kopje weg van Sparrowfeather en Spottedwish. "Eh.. waarmee kan ik je helpen, Spottedwish?" Dat de poes maar snel geholpen werd en weg ging. In haar ooghoek zag ze dat de kater kort zijn blik op haar wierp, waarna ze zelf ook maar even opkeek. Haar oren gingen terug wat meer naar voren, maar aan haar staart was duidelijk te zien dat ze nog steeds niet blij was met de aanwezigheid van de poes. Bij het horen van Quietpaw's stem draaide ze haar kopje terug om. Even ging haar blik naar Sparrowfeather, met een blik die vroeg om goed keuring om de andere apprentice te helpen.

Toen de echte medicijn kat vroeg achter haar probleem voelde de calico haar keel weer kriebelen en verliet een slecht klinkende hoest haar keel. "Ik heb de laatste tijd wat last van m'n keel.." gaf ze toe terwijl ze de ander aankeek met haar amberkleurige ogen. Ook haar lichaam voelde warmer aan dan voorheen. Kon het zijn dat ze ziek was? Dat ze een of andere ziekte had opgelopen? Wat het ook was, Spottedwish hoopte maar dat ze niet in deze den moest overnachten. Ze zou nog durven denken dat die dochter van dat vuile beest haar 's nachts ging vergiftigen. Daarom dat ze ook even schichtig en alles behalve vriendelijk haar blik op Lizardpaw wierp, om nadien Sparrowfeather weer aan te kijken.

De calico verklaarde met een slecht klinkende hoest dat ze de laatste tijd wat last had van haar keel. Sparrowfeather was meteen alert, want als het whitecough was - wat later om kon slaan naar greencough - zou ze misschien andere katten in het kamp aan kunnen steken. "Hoelang is het ongeveer aan de gang?" vroeg de medicine cat toen terwijl hij de poes bestudeerde. "Nog andere symptomen naast keelpijn als een hogere lichaamstemperatuur, moeilijkheden met de ademhaling of een loopneus?" Ondertussen ging zijn blik kort naar Lizardpaw. "Je weet het, spinrag. Kijk ook meteen of we nog genoeg hebben, anders moet je straks wat gaan zoeken." Toen richtte hij zich weer tot Spottedwish.

Quiet trok even met zijn oortjes bij het horen van de woorden van Sparrowfeather. Hij vroeg naar allerlei symptomen die hem behoorlijk bekend voorkwamen. Van wat hij wist, had zijn zusje - die constant in de Medicine Den lag - wel eens whitecough gehad. Ze had toentertijd dezelfde symptomen vertoond die Sparrowfeather opnoemde, en Quiet hoopte niet dat Spottedwish dit ook had. Hij had Mouse toen niet eens mogen opzoeken omdat het zo besmettelijk was, gelukkig was ze nu weer beter. Niet dat hij Spottedwish zo graag wilde opzoeken, maar hij had ook geen zin in een halve Clan die besmet was. Straks raakte zijn mentor besmet en kon hij niet trainen! Quiet volgde de blik van Lizard die naar Sparrowfeather ging, en die vertelde dat ze spinrag moest gaan halen. Quiet keek haar even glimlachend aan. "Als het op is, wil ik wel mee gaan zoeken," bood hij toen aan. Een bloedende neusbrug zou hem er niet van weerhouden om naar buiten te gaan, daar was het tenslotte veel cooler.

Even vernauwde de poes haar oogjes bij die blik die Spottedwish haar toewierp. Nog steeds wist ze niet waarom de poes enkel tegen haar zo lelijk deed. "Je weet het, spinrag. Kijk ook meteen of we nog genoeg hebben, anders moet je straks wat gaan zoeken." Haar aandacht richtte ze snel weer op Sparrow, waarna ze kort knikte en met een zwiep van haar staart het duo snel verliet. Het beetje spinrag dat ze hadden was inderdaad zo goed als op, maar er was nog genoeg voor Quiet's wondje. Ze wond het rond haar ene poot en liep voorzichtig de den uit. "Kom," mompelde ze kort tegen Quiet. Ze wilde licht om in te werken en ze wilde natuurlijk ook even weg zijn van Spottedwish die haar als vuil leek te behandelen. "Wat heb jij zelf in Starclansnaam gedaan?" mompelde ze toen ze vluchtig zijn snee bekeek en voorzichtig met wat spinrag het sneetje bedekte. "Je kan me trouwens inderdaad straks even helpen met het verzamelen van wat spinrag."

Opnieuw hoestte de gevlekte kattin en voelde ze haar lichaam warm worden. Toen Sparrowfeather enkele symptomen begon op te sommen vernauwde ze haar amberkleurige ogen wat. "Ik ben sneller uitgeput tijdens het jagen." gaf ze eerlijk toe terwijl ze zenuwachtig met haar staart van links naar rechts sloeg. En het was niet zo dat dit aan haar conditie lag. Spottedwish was een uitstekende krijger en dat wist ze ook. Dus daar kon het al niet aan liggen. Was ze echt ziek? Uiteindelijk nam de bezorgdheid dan toch de overhand en wierp ze haar wat paniekerige blik op de medicine cat. Ook haar oortjes hadden zich in zijn richting gespitst, hopende dat de kater haar nu gerust zou stellen en dat hij zou zeggen dat ze niet ziek was.

Het gevoel dat Spottedwish en Lizardpaw elkaar niet lagen, werd alsmaar sterker. Maar dan nog, het waren niet zijn zaken, dus zou hij er zich nu ook niet mee bemoeien. Het was vast toch niet zo erg als hij altijd dacht. Hij keek zijn vriendin na terwijl ze spinrag ging halen en keek even naar het goedje dat Lizardpaw om haar poot gewonden had. Smerig spul, maar wel handig. Toen mompelde ze kort dat hij haar moest volgen, wat hij ook braaf deed. Zo langzamerhand vond hij het wel weer genoeg met zijn bloedende neus. Hij ging vervolgens netjes zitten zodat hij volkomen stilstond en Lizard goed naar zijn wondje kon kijken. "Wat heb jij zelf in Starclansnaam gedaan?" vroeg de poes, en Quiet keek haar even onnozel aan. "Foxkit heeft me gekrabd," vertelde hij toen maar. Natuurlijk niet in welke context, want dat leek niet echt cool. Hij glimlachte weer toen Lizard de snee bedekte met de spinrag en hij keek even in haar ogen, wat waren die ongelooflijk blauw! "Je kan me trouwens inderdaad straks even helpen met het verzamelen van wat spinrag," sprak de zwart-witte poes toen, en Quiet trok vrolijk met zijn oren. Hij wist wel dat ze samen dingen gingen doen nu hij ook Apprentice was! "Mooi! Zeg maar wanneer je wilt gaan," zei hij toen. Zin had hij er zeker in.

Onderwerp: Re: Give me a moment or two [open]