I learn from my own daughter that you don’t have to be awake to cry~

Stilletjes zat ze in het kamp. Voor haar lag een muis waar ze een paar kleine hapjes uit genomen had, maar ze leek niet echt de indruk te wekken dat ze hem helemaal op ging eten. De blik in haar goudgele ogen was bezorgd en afwezig en gaf aan dat ze er niet helemaal bij was. Ze schrok daarom ook op toen er opeens een Windclanner voor haar neus stond. ‘Ga jij die nog opeten?’ Haar blik gleed even naar de muis, maar daarna schudde ze haar kop. De warrior pakte de muis voor haar neus weg en ging een eindje verderop liggen om hem op te eten. Ze kon zich er niet echt druk om maken. Het enige wat steeds door haar kop spookte was dat Mousekit weer in de Medicine cat’s den lag en dat ze haar eigenlijk niet mocht opzoeken, maar het deed pijn. Het voelde alsof ze haar dochter in de steek liet. Soms werd ze rillend wakker terwijl er tranen haar vacht nat maakten, haar andere kittens was het inmiddels ook opgevallen en ze wist dat ze met haar gedrag iedereen van streek maakte. Dus probeerde ze het terug te dringen, maar haar hart werkte niet mee. Ze zette haar kaken op elkaar terwijl haar oren even in haar nek gleden. Waarom zou ze zich nog inhouden, voor wie deed ze dat eigenlijk? Ze nam een besluit en stond op terwijl ze naar de Medicine cat’s den liep. Ze stak haar kop naar binnen en zocht het nest waar ze verwachtte dat haar dochter zou liggen. “Mouse?” Zei ze zachtjes.

[&Mousekit]

_{Het was saaaaaai. Mouse wilde dingen doen, met haar vriendjes en vriendinnetjes spelen bijvoorbeeld! Maar ze had duidelijke instructies gekregen van Sparrowfeather dat ze niet weg mocht. Echt zo stom! Er mocht ook niemand op bezoek komen, omdat ze veel moest slapen en uitrusten. Het was geen leuke kuur, met Mousekit ging wel zichtbaar vooruit. Ze hoestte al veel minder en had ook veel minder slaap nodig. Ze wachtte erop totdat Raptorkit haar stiekem zou komen opzoeken, dat was echt wat voor hem. Maar misschien had hij het wel heel druk, dat kon best. Wie ze niet verwacht had om te zien binnenkomen, was haar moeder! Een vrolijke glimlach kwam op haar gezicht toen ze Brindleleaf zag. "Hallo mama!" miauwde ze en kwam overeind, waarbij ze eventjes bleef stilzitten zodat het doffe gedreun van de hoofdpijn weg kon zakken en trippelde vervolgens naar de tabby poes toe, die ze een kopje gaf. Lief.}

Ze glimlachte toen de stem van haar dochtertje door de medicine cat’s den klonk. Ze ging zitten toen Mousekit haar een kopje gaf. “Hallo lieverd.” Zei ze zacht, zodat niet iedereen meteen doorhad dat ze daar was. Al was het vrij duidelijk en zou het niet lang duren voordat iemand het doorhad en haar waarschijnlijk weg zou sturen, maar zo ver was het nog niet dus zou ze er van genieten. “Voel je je alweer wat beter?” Vroeg ze terwijl ze haar staart om haar dochtertje heen sloeg. Ze maakte zich echt zorgen om haar en dat probeerde ze niet door te laten schemeren. Mousekit hoefde niet te weten welke zorgen zij had, dat zou haar genezing niet positief bevorderen. Dus hield ze het voor haar en stelde gewoon een algemene vraag die haar dochtertje makkelijk zou kunnen beantwoorden. Nee, geen drama dit keer.

_{“Hallo lieverd.” beantwoordde haar moeder haar begroeting en een glimlach kwam op Mouse d'r gezichtje. Ze was altijd blij om mama te zien, maar nu nog een beetje meer, omdat het zo saai was in de Medicine cat den; al helemaal als je er al tig keer geweest was en alles zo nu en dan wel kende. Ze leunde met haar hele lichaam tegen Brindleleaf, want het voelde zo fijn om door haar moeder omgeven te zijn. “Voel je je alweer wat beter?” werd er aan haar gevraagd en zachtjes kuchte Mousekit. Voelde ze zich al wat beter? Ja, ze dacht van wel. Dus knikte ze. "Ja, maar ik moet nog steeds soms hoesten." miauwde ze met een ernstige uitdrukking. Het was stom. Ze voelde de staart van haar moeder om haar heen en ging dus vanuit haar zittende positie liggen, waarbij ze haar kop op haar moeders staart liet rusten. Het was een pose die velen van haar leeftijd al niet meer konden aannemen omdat ze al te groot waren, maar Mousekit niet. Nee, die had nog steeds het lichaampje van een drie of vier moons oude kitten. Niet dat het haar wat boeide, nee hoor, ze had er totaal geen last van. Niemand maakte er een opmerking over, want ze had geen katten die ze niet leuk vond. Nou ja, behalve Tigerkit dan, maar daar trok ze zich gewoon niet zo veel van aan.
- Sorrysorrysorry! Ik zie je post nu pas :')}

Ze probeerde de bezorgdheid weg te wimpelen en wonderbaarlijk lukte dat aardig. Ze wilde niet aan Mousekit laten zien hoe ongerust ze zich eigenlijk voelde. Dat zou haar dochter niet goed doen en haarzelf ook niet. Dus plakte ze een glimlach om haar lippen en spitste haar oren naar voren. “Ah dat klinkt al een stuk beter, dan komt het weer helemaal goed.” Ze gaf haar nog een lik over haar kopje. “Zijn Sparrowfeather en Lizardpaw weg?” Vroeg ze toen maar om het onderwerp te veranderen. Ze hadden het wel weer lang genoeg over haar ziek zijn gehad.

_{Nadat Mousepaw verteld had hoe het met haar ging, gaf haar mama haar een glimlach. “Ah dat klinkt al een stuk beter, dan komt het weer helemaal goed.” meteen knikte het rood-witte poesje. "Ja hoor, dat wist ik al vanaf het begin zeker!" miauwde ze opgetogen en schraapte vervolgens haar keeltje. Ja, ze had nog wel af en toe last van het hoesten, maar het was dan ook nog niet helemaal over. “Zijn Sparrowfeather en Lizardpaw weg?” vroeg haar moeder toen en Mousepaw knikte. "Ja, ze gingen kruiden zoeken geloof ik." miauwde ze.}

Een zachte lach verliet haar keel door de opmerking van haar dochter. “Natuurlijk wist jij dat.” Ze begon er maar niet over dat sommige dingen alleen anders uitpakten dan dat je verwachtte. Toch stelde het haar gerust dat het echt beter met haar leek te gaan. “Aha vandaar.” Vervolgde ze toen Mousekit uitlegde waar ze waren. Ze gaf haar dochter nog een lik over haar kopje. “Ik zal maar weer weggaan voordat ze terug komen. Tot snel lieverd.” Ee tedere glimlach vormde zich om haar lippen voordat ze opstond en de den uitliep.

[Topic uit. Ik dacht laten we deze maar afronden omdat ze hier nog kit is]

_{“Natuurlijk wist jij dat.” miauwde haar mama en met een grote, stralende glimlach keek ze omhoog. “Zijn Sparrowfeather en Lizardpaw weg?” vroeg haar moeder toen en Mouse knikte van ja. "Ja, ze gingen kruiden zoeken geloof ik." beantwoordde ze, al wist ze het niet helemaal zeker; ze waren in ieder geval weg. “Aha vandaar. Ik zal maar weer weggaan voordat ze terug komen. Tot snel lieverd.” Mouse vond 't jammer dat haar moeder nu al weg moest maar ze snapte het wel. Het kon namelijk zomaar zijn dat Brindleleaf op haar kop zou krijgen als ze hier kwam. "Is goed, mama." miauwde ze dus ook en rolde zuchtend van de staart van de bruine poes af. Deze stond op en liep de medicine cat den uit. Een gaap verliet het bekje van Mouse. Het was toch nog wel vermoeiend, als er iemand op bezoek kwam.
- Topic uit}