Seeking my luck elsewhere

Onderwerp: Seeking my luck elsewhere ma 30 nov 2015 - 23:09

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

In ThunderClan territorium was geen rust meer te vinden. Natuurlijk waren er plekken waar BloodClanners niet al te veel interesse in toonden en er dus niet te vaak kwamen, maar het stonk er overal naar. Zelfs aan haar eigen pels hing een lichte stank, hoewel de geur van ThunderClan nog altijd sterker was. Ze vroeg zich wel eens af of het zo lang zou duren dat de twee uiteindelijk gemengd zouden zijn tot één en ze zichzelf niet eens meer ThunderClan zou kunnen noemen. En dus kwam ze hier. Niemandsland, ooit SkyClan. Het deed haar denken aan Silverstar en ze vroeg zich vaak genoeg af hoe het nu zou gaan met haar leider, wanneer hij weer terug zou komen. Wat ze hier deed? Trainen. Sterker worden, haar spieren warmen. Proberen zo hoog mogelijk in de nog opstaande bomen te klimmen. Alles om sneller en sterker te worden dan ze al was op twaalf manen oud. Zodat ooit, op een dag, mocht het echt te ver gaan, ze er eigenhandig een eind aan zou kunnen maken. De nu wat schaarserre trainingen met Zealspark waren niet genoeg, niets was genoeg.

(Voor Skinny Dream)

F I R E P A W

Geïrriteerd lag ze in haar mand. Het kwam niet vaak voor dat ze ontspannen was als ze bij de twolegs in het twolegsnest was. Het kwam door die vreselijke twolegkitten van ze die als maar bleef krijsen. Hadden ze dan echt niet door dat die baby pijn had? Ze kon het aan alles ruiken, de geur die van de twoleg afkwam gaf maar al te duidelijk aan dat ze pijn had. Toch bleef die vrouwelijke twoleg haar maar heen en weer schudden alsof dat hielp en het irriteerde Skinny Dream. Ten eerst had ze een hekel aan kleine twolegs en ten tweede aan het feit dat twolegs soms zo dom waren. Zijn begreep hen niet en zij begrepen haar niet, dat was zeer irritant en ze moest daar mee leren omgaan. Toen ze op straat leefde had ze daar geen last van gehad. Ze zuchtte en kwam overeind. Goed, ze was er wel weer even klaar mee. Ze had er geen zin in dat de vrouwelijke twoleg hun kitten straks in haar mand legde om de baby gerust te stellen, want dat zou de volgende stap zijn wist ze uit ervaring. Het kattenluik klepperde achter haar terwijl ze het twolegnest verliet, de tuin door en het twoleggebied uit. Ze was al een paar keer eerder in het dode territorium geweest en elke keer weer verwonderde ze zich over de plek waar niets leek te leven. Ze had haar bek een stukje open en het duurde niet lang voordat een vreemde geur haar zintuigen prikkelde. Ze keek omhoog en haar blik viel op de jonge poes die bezig was om in de boom te klimmen. Ze ging zitten terwijl ze haar kalmpjes opnam. “Je houdt te veel gewicht op je voorpoten.” Haar stem klonk neutraal, onpeilbaar. Verder zei ze niets, ze keek alleen.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Het was hier gewoonlijk stil. Stiller dan in het ThunderClan woud wanneer je helemaal alleen was. Nog altijd was het gebied niet zo goed bewoonbaar waardoor zelfs prooidieren er voornamelijk op doortocht kwamen. Firepaw schrok dan ook op toen ze een stem onder haar hoorde. In eerste instantie liet se de boom los, om vervolgens vliegensvlug haar klauwen weer uit te slaan en deze diep in de bast vast te haken zodat ze niet zou vallen. Haar vacht stond iets overeind. Sinds dat gedoe met BloodClan was iedereen wat schrikachtiger. Ze was niet zozeer bang, misschien een beetje, maar graag liep ze verwondingen niet op. Ze wist dat er al genoeg van haar Clangenogen gestraft werden. De woorden van de kat drongen nu pas tot haar door, maar voor ze deze opvolgde, sprong ze naar beneden, om de vreemdeling recht aan te kijken en in te schatten. Haar blik stond wat verrast toen ze het vreemde uiterlijk van de kat zag. "Wie ben jij?" In deze tijd een belangrijke vraag, al rook de poes absoluut niet naar BloodClan.

F I R E P A W

Ze volgde de bewegingen van de jonge kattin die voor haar op de grond sprong. Ze rook anders, weer anders dan de katten die zij vaak tegenkwam. Waren dit die boskatten waar ze anderen wel eens over hoorde fluisteren? Ze was er nog nooit eentje tegen gekomen. BloodClanners kende ze inmiddels, maar die woonden ook in Twoleg place. Het viel haar op dat de andere poes niet vroeg waarom ze geen vacht had, meestal was dat de eerste vraag die ze naar haar kop geslingerd kreeg. Ze liet haar blik kalm over de kattin glijden totdat ze stopte bij haar twee gekleurde ogen. “Skinny Dream en jou naam is?” Stelde ze haar wedervraag. De andere poes leefde niet bij twolegs dat was duidelijk, maar ze rook wel naar andere katten. Misschien zelfs een beetje naar die BloodClan, maar niet genoeg dat je eruit kon concluderen dat ze bij dat gezelschap hoorde. Het was verwarrend, het trok haar interesse genoeg dat het haar aandacht vasthield.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

De kattin stelde zich voor als Skinny Dream, een naam die ze nog niet eerder had gehoord. Het leek er niet op dat ze enig verband had met BloodClan en haar naam had ze zo gegeven. "Firepaw," antwoordde ze aangezien Skinny Dream dezelfde vraag aan haar had gesteld na haar eigen naam vrij te geven. Ondanks alles bleef de jonge poes toch wat on edge. Dat was al een tijdje zo nu ze zich niet eens meer normaal in het kamp kon begeven, zonder te worden aangestaard door BloodClanners die allemaal gek in hun kop waren. Hoewel ze nog wel eens een grote mond opzette en verre van 'braaf' was, tot nu toe had ze de ergste ruzies weten te vermijden en dat hield ze liever zo, hoewel het haar niet tegenhield dingen te doen die eigenlijk niet mochten. "Hoor je ergens bij?" Ze kon het niet helpen toch nog even te peilen wat voor kat ze voor zich had.

F I R E P A W

Firepaw. Ze sloeg de naam onbewust op in haar geheugen, zoals ze dat altijd deed. Ze vergat niets, geen enkel detail. Daarom kon ze ook altijd precies alles in geuren en kleuren terughalen en doorgeven aan iemand die de informatie waard was. Al deed ze dat zelden, omdat er niet veel katten waren die ze het waard vond om haar informatie mee te delen. Ze was meer een loner, een kattin die graag op zichzelf was. Ze schudde daarom ook haar kop bij de vraag van de jonge poes, een kleine bijna onzichtbare beweging. Skinny Dream deed alles subtiel, haar uitdrukkingen of acties waren nooit groot. Ze probeerde alles met zo min mogelijk energie voor elkaar te krijgen. Jezelf opwinden had helemaal geen zin dat koste veel te veel en werkte meestal alleen maar averechts. “Nee, al ben ik verplicht om te wonen bij die irritante twolegs. Eigenlijk gewoon omdat ik het soms veel te lekker vind om bij dat vuur van ze te liggen. Al moet ik zeggen dat ik het niemand zou aanraden hun nest met twolegs te delen.” Vervolgde ze kalm. “En jij Firepaw, hoor jij ergens bij?” Eigenlijk wist ze het antwoord al, maar het was altijd handig om bevestiging te krijgen.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Er werd lichtjes nee geschud. Zo'n kleine beweging dat het haar ontgaan zou zijn was ze niet zo gefocust op wat de vreemdeling voor haar zou doen. Er was tot nu toe nog geen reden geweest om te denken dat de ander haar iets aan zou doen, maar de bezetting door BloodClan maakte haar bijzonder achterdochtig. De kattin die de naam Skinny Dream droeg woonde blijkbaar bij twolegs, wat haar een kittypet maakte. Wat ze echter zei over het vuur verwonderde de rode apprentice. Het was lekker om bij vuur te liggen? Haar blik gleed even over haar omgeving. Het bos dat lang voor haar geboorte in vlammen op was gegaan. Vuur en er lekker bij liggen leken geen werkende combinatie in haar hoofd. Voor ze er iets over vroeg, beantwoordde ze eerst de vraag. "ThunderClan," sprak ze, haar borst iets trotser naar voren zettend. Ze was trots op haar familie, niet op de beesten die hen nu gevangen hadden op hun eigen territorium. "Vertel me over dat vuur. Maakt dat het nest niet stuk?" vroeg ze vervolgens.

F I R E P A W

Ah zo heette die groep katten in het bos, alhoewel haar verteld was dat er meerdere groepen waren. Het was voor haar nogal een gis boel die ze maar al te graag op wilde helderen, maar ze zou geduldig zijn. Ze had geleerd dat je veel meer bereikte door het juiste moment uit te kiezen dan door aan te dringen. Dus vroeg ze er niet op door maar beantwoorde in plaats daarvan de vraag van de jonge kattin. “Twolegs houden het vuur vast op één plek en daar gaat het ook niet uit, dat vuur zit gevangen. Je kunt er dus bij liggen zonder dat het je raakt.” Legde ze Firepaw uit. “Maar zeg eens Firepaw, hoor jij niet bij die groep te zijn. Weten ze dat je hier alleen bent?” Ze wilde niet bezorgd overkomen, maar het was simpelweg een vraag die ook voor haar van belang was. Ze had geen zin om opeens een groep boze katten voor haar neus te hebben, dat was echt wel het laatste waar ze op dat moment behoefte aan had. Ze was hier gekomen voor haar rust al was dat ook niet helemaal gelukt, al was deze ontmoeting ook wel interessant.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Ze kon het niet helpen dat ze de kattin ietwat verwonderd aankeek, toen die vertelde over het vuur dat Twolegs blijkbaar gevangen hielden. Je zou er zelfs naast kunnen liggen zonder dat het je pijn deed! Firepaw kon het zich moeilijk voorstellen, maar zoals Skinny Dream erover sprak klonk het niet als een leugen. Sowieso was er iets aan de kat wat de woorden die ze sprak zeer oprecht liet overkomen. Hoewel vertrouwen er absoluut niet was, was er wel enige bewondering en nieuwsgierigheid. Twolegs waren zeer aparte wezens en deze kat leefde erbij. Ze wist dat oud leider Firestar ook eens een kittypet was geweest en op de een of andere manier wekte het daarom nog meer nieuwsgierigheid in haar op. Misschien omdat ze zo vaak met hem werd vergeleken in vurige kleur. "Ik ben bijna warrior, ik heb geen oppas meer nodig," antwoordde ze de kattin toen deze vroeg of ze niet bij de rest van haar Clan moest zijn en of deze wisten waar ze rondhing.

F I R E P A W

Er was niets van haar gezicht af te lezen terwijl de verrassing door haar lijf vloeide. Warrior? Wat was dat nou weer. “Ik wilde het gewoon even checken.” Ze had er echt geen zin in om opeens besprongen te worden. Ze kon zich prima verdedigen dat was het probleem niet, maar ze wist niet wat ze kon verwachten. Straks kwam die hele groep opeens aangestormd en dat was ook voor haar een beetje te veel van het goede. Ze zorgde er altijd voor dat ze de andere te slim af was, maar dat betekende wel dat ze voorbereid moest zijn. “Wat is dat, dat warrior?” Vroeg ze terwijl ze haar blik over de vacht van de andere poes liet glijden totdat ze weer bleef hangen bij haar tweegekleurde ogen.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Toen de kattin vroeg wat een warrior was, was het Firepaw's beurt om verbaasd te zijn. Deze kat had dus blijkbaar nog niet veel contact gehad met de katten uit het bos, want dat was een term die bijna iedereen uit de omgeving wel kende vanwege hun aanvaringen met Clankatten. "Een warrior is een volwassen kat uit de Clan die heeft bewezen dat hij of zij kan jagen en vechten," legde ze uit. Aangezien dit informatie was die niet veel kwaad kon, was het niet zo erg om het uit te leggen. Bovendien was ze liever hier met deze vreemde kat aan het spreken dan dat ze terug zou gaan naar ThunderClan territorium, waar BloodClan op haar aan het wachten was. Vertrouwen was nog ver te zoeken, maar het was goed om even een ander soort gesprek te voeren dan dat ze gewend was.

F I R E P A W

Ergens interesseerde haar die zwerfkatten in het bos haar, met name omdat ze die informatie misschien nog wel nodig had. Misschien wilde Firepaw haar nog wel meer vertellen. Ze had immers geen kwaad in de zin. Ze zou het alleen maar gebruiken om te overleven, want dat was het overlevingsinstinct. “Warriors dus.” Herhaalde ze het woord nogmaals, voordat ze kort met haar oren wiebelde. Wat nogal opviel aangezien haar oren groter waren dan de meeste andere katten. Zelfs haar subtiele beweging viel daarom op. “Maar waarom ben jij niet bij de ThunderClan Firepaw?” Vroeg ze toen aan haar. Er was dan toch iets wat haar bij die groep vandaan dreef? Anders ging ze vast niet zomaar weg.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Opnieuw werd haar gevraagd waarom ze niet bij haar Clan was, nadat de ander even de tijd had gehad om het hele idee van warriors in zich op te nemen. Er verscheen een eigenwijze glans in haar ogen. "Zelfs een Clankat wil wel eens op ander terrein zijn," sprak ze simpel, alsof dat iets was dat iedereen wist. Zelfs als ze had mogen spreken over BloodClan had ze dat nog niet gedaan in dit geval. Je wist nooit wat een ander met die informatie zou doen en momenteel kon ze er echt geen problemen bij hebben. "Waarom ben jij zo ver van Twolegplace?" besloot ze te vragen. Als de kattin nog op haar reden terug wilde komen dan had ze nu iets om te gebruiken als tegenzet.

F I R E P A W

Ze besloot het antwoord van de kattin te accepteren. Ze had niet het idee dat ze nog meer wilde vertellen en ze wist wanneer ze beter haar bek kon houden en er op een ander moment weer voorzichtig naar moest vragen. Ze overhaaste ook nooit, ze had geleerd dat dat toch geen zin had. Meestal klapte de andere dan helemaal dicht en dan kreeg je helemaal geen antwoorden meer. “Klinkt logisch.” Zei ze daarom ook. Ze had natuurlijk kunnen verwachten dat Firepaw de vraag ook aan haar zou stellen en dat gebeurde ook. “Soms heb ik even wat rust nodig. Vooral de mini twolegs kunnen lastig zijn, die van mij huilt de hele dag. Ik kan ruiken dat ze pijn heeft, maar de twolegs hebben dat niet door. Ik kan ze het ook niet duidelijk maken, dus dan ga ik maar weg.” Dat was dan haar oplossing. De twolegs begrepen haar niet en zij begreep hun niet, het was dat ze haar eten en een slaappek gaven.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

De kattin nam haar antwoord aan en begon zelfs te vertellen waarom zij zich hier bevond. Firepaw's oortjes stonden geïnteresseerd naar voren gericht. Waren twolegs echt zo stom dat ze niet konden zien dat hun jongen pijn hadden? Zelf zou ze waarschijnlijk ook zijn weggevlucht als de kittens in de nursery constant liepen te blèren, maar dan zou Jayfeather of Mistpaw er nog wat aan kunnen doen. "Vreemde beesten zijn dat, twolegs. Hebben ze niet zoiets als een medicine cat?" vroeg ze zich hardop af, niet beseffend dat deze kat waarschijnlijk ook niet zou weten wat dat was als het woord warrior haar al vreemd in de oren had geklonken.

F I R E P A W

Deze kattin gebruikte wel moeilijke woorden, of in ieder geval woorden die voor haar onbekend waren. Ze moest echt eens meer leren over die Clans hier. Ze wist er veel te weinig vanaf en dat kon haar nog wel eens haar kop kosten. Ze had katten als Firepaw nodig die haar het uit konden leggen, dus moest ze voorzichtig met haar zijn. Misschien kon ze nog wel veel meer uit haar krijgen dan nu. “Wat is dat een medicine cat?” Vroeg ze toen. “De zintuigen van twolegs zijn volgens mij gewoon niet zo goed als die van ons.” Ze ging nou lang genoeg met ze om om die conclusie getrokken te hebben. Soms hoorde of rook ze iets terwijl de twolegs geen krimp gaven. Ze stopte weer met praten en wachtte af of Firepaw antwoord zou geven op haar vraag.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Wat een Medicine cat was, ze had kunnen weten dat het haar gevraagd ging worden. "Een medicine cat is de kat in de Clan die zorgt voor de gewonden en zieken met kruiden en bovendien kan hij of zij contact leggen met StarClan," vertelde ze. Voor de kattin haar nog ging vragen wat StarClan was besloot ze dat ook maar even uit te leggen. Om zo te spreken over hoe een Clan hoorde te zijn was op de een of andere manier rustgevend. Zeker omdat het dezer dagen wat stroef liep. "StarClan is de Clan van al onze overleden warriors. Ze kijken naar ons vanuit de sterren en kunnen ons waarschuwen voor gevaar." Hadden ze dat maar gedaan met BloodClan. Haar voorouders waren nu al een poosje stil, alsof ze hen niet konden bereiken.

F I R E P A W

Firepaw begon eigenlijk meteen al met uitleggen en ergens stelde het haar gerust. Het stelde haar gerust dat ze steeds meer te weten kreeg over de clans in het woud. Het was voor haar nog een vaag gebied, aangezien ze nog niet zo heel lang in twoleg place doorbracht. In de stad hadden ze niet van deze clans gehad. Ze trok een fractie met haar oren toen de andere kattin over StarClan begon. StarClan? Katten die dood waren gegaan? “Gaan alle katten daarheen?” Vroeg ze na een korte stilte. “Ook katten die niet uit de clans komen?” Dat zal dan vast niet, zijzelf had er nog nooit over gehoord. Voor haar was dood gewoon dood, zoals haar moeder dood was. Overleden warriors die konden waarschuwen klonk heel vreemd in haar oren, maar ze kraakte niemand zomaar af. Het was niet zo dat ze iemand niet serieus nam, het was de manier van denken van diegene, die respecteerde ze.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

De kattin vroeg of ook katten die niet in StarClan thuishoorde in StarClan terecht kwamen wanneer ze dood gingen. "Er is mij verteld dat enkel katten die in StarClan geloven er belanden. Dat zijn dus niet de katten buiten de Clans, tenzij ze misschien uit de Clan zijn gestapt," antwoordde ze. Het was een kalmerende gedachte dat overleden vrienden en familie nog altijd een oogje in het zeil hielden. Dat ze nooit helemaal alleen zou zijn, zelfs al zou er iets mis gaan hier.

F I R E P A W

“Enkel katten die in StarClan geloven.” Mompelde ze. “Dan zal het voor mij maar een lege bedoeling worden.” Ze grinnikte even zacht en schudde haar kop, voordat ze Firepaw weer aankeek. “Maar het is een mooie gedachten. Ik had er nog nooit van gehoord.” Vervolgde ze weer op normale toon. “Wordt je goed getraind in zo’n Clan?” Ze was nieuwsgierig naar die Clans. Ze bietste zo voorzichtig mogelijk informatie. Informatie die ze misschien nog nodig kon hebben. Zeer waarschijnlijk ging ze die nodig hebben, als ze een langere tijd in dit gebied zou verblijven.

Onderwerp: Re: Seeking my luck elsewhere