Nightpaws lessen ^^

De ochtend brak aan. Lionclaw werd wakker. Hij en Dreamheart slopen de Warrior den uit zodat de andere krijgers niet wakker werden. Vandaag was de dag dat hij zijn leerling Nightpaw ging trainen en Dreamheart ging haar leerling trainen. Hij en Dreamheart liepen naar de Apprentice den. "Wakker worden Nightpaw. Het is tijd voor je eerste training!" Zei hij lief. Hij wachtte totdat zijn leerling het hol uit kwam. "Vandaag is je eerste training. Ik ga je vandaag leren hoe je een vis vangt. Lionclaw en zijn leerling liepen naar de rivier. Het was het seizoen Groenblad. Daarom zat de rivier heel vol met vis. "Oke, Ben je klaar voor je eerste les?" Hij wachtte tot zijn leerling klaar was. Toen zei hij:"Kijk goed hoe ik het doe. Daarna leg ik het uit, En daarna is het jouw beurt om te laten zien wat je in huis hebt." Hij ging op de rand van de rivier zitten en zocht een grote vis uit. Met al zijn concentratie staarde hij naar de vis. En in een flits schoot de poot van Lionclaw het water in. Hij zette zijn nagels diep in het vlees van de vis en slingerde hem met een sierlijke boog op de kant."Nu is het jouw beurt. Eerst ga je op de rand van de rivier zitten, Dan zoek je een vis uit. Je concentreerd je heel goed op de uitgekozen vis. Laat je niet in de war brengen door de andere vissen. Dan als je ziet dat de vis rustig is laat je je poot snel in het water schieten. Dan gooi je je vis op de kant." Hij ging opzij een zei met een knikje dat het Nightpaw's beurt was. Hij wachtte geduldig tot ze zou beginnen.

Dreamheart liep rustig achter Lionclaw aan in de richting van de rivier. Ze kon haar opgewondeheid onderdrukken maar haar leerling kon dat duidelijk niet. Dreamheart keek glimlachend naar de leerling die achter haar aan sprong door het hoge gras. Het was vroeg en de rivier zat waarschijnlijk vol vis. Ze kwamen aan bij de rivier en Dreamheart snoof de geur van verse vis op. Ze knikte naar Lionclaw die zijn les begon aan de twee leerlingen. Dreamheart ging zitten en luisterde geduldig naar de warrior. "Oke Hawkpaw let op Lionclaw's voorbeeld, dan zal Nightpaw het proberen, en dan kan jij." Fluisterde ze in het oor van Hawkpaw. De grote kater haalde uit in het water en sloeg met gemak een grote vis uit het water. Hij keek naar de leerlingen. "Eerst ga je op de rand van de rivier zitten, Dan zoek je een vis uit. Je concentreerd je heel goed op de uitgekozen vis. Laat je niet in de war brengen door de andere vissen. Dan als je ziet dat de vis rustig is laat je je poot snel in het water schieten. Dan gooi je je vis op de kant." Zei Lionclaw rustig. "Let op je ademhaling en je bewegingen, de vissen zullen het onder water kunnen voelen. Adem je gespannen en snel, zullen ze weten dat je een aanval op ze zal maken. Blijf rustig, en blijf zo stil mogelijk tot je de vis die je wil vangen compleet in je vizier hebt." Voegde Dreamheart er rustig aan toe. Ze keek glimlachend naar Lionclaw en richtte zich toen op Nightpaw die voorzichtig naar de oever van de rivier liep. "Let op waar je je gewicht plaatst, te ver naar voren kan je in het in het water vallen, en dan zullen de vissen natuurlijk niet gezellig blijven rondhangen bij je." Dreamheart knikte nog even en keek daarna van haar leerling die nog bij haar stond naar Nightpaw die steeds dichter bij het water kwam.

Moe draaide een jonge gestreepte kater in zijn mosnest, zijn poten vlogen in de lucht toen hij zich omdraaide en trappelde er wild mee. Hij had vast een vervelende droom waar hij voor wegrende, of misschien een blije waar hij ronddartelde over een vrolijk grasveld. Dat zullen we nooit precies weten, maar door al die opwinding werd hij uit zijn slaap gerukt. Er klonk een zacht stem voor de ingang van de Den en hij opende zijn linkeroog. Hij kon nog net de zwart en witte vacht van Lionclaw zien, vandaag was hij helemaal klaar voor zijn eerste training, toch wankelde hij zenuwachtig uit zijn nest. Voorzichtig probeerde hij de vele poten en staarten van de anderen te omzeilen en sprong toen vrolijk uit de Apprentice Den. Wat zouden zijn ouders trots zijn als hij straks misschien thuis kwam met zijn eerste prooi. Zo te zien gingen ze naar de rivier, vis dus! Nog steeds een beetje moe keek hij op naar de licht, een waterig zonnetje begroette hem en een paar wolken dreven in de blauwe lucht. Het weer werd vast een beetje wisselvallig, maar ja, alles was goed als hij maar kon trainen! Ook al had hij nog geen flauw idee wat hem te wachten stond, toch kon hij haast niet wachten om te beginnen! Zand waaide tegen zijn, nog kleine, poten en de wind blies tegen zijn kop, zijn haren dansten sierlijk mee en hij keek vrolijk om zich heen. Alsof hij het kamp voor het eerst zag, nou ja, dat was niet helemaal niet waar, hij keek nu door de ogen van een Apprentice. Een trotse Apprentice, die uiteindelijk een Warrior werd, zoals zijn vader Oakheart! Even schudde hij een voor een zijn poten uit, zodat het zand eraf viel en keek toen naar de twee mentors. Tot zijn schrik waren ze al bijna uit het kamp verdwenen! Haastig schudde hij zich snel uit en rende door de ingang, een paar planten bleven in zijn net schoongemaakte vacht hangen en toen hij eenmaal buiten was voelde hij een hardere wind tegen zijn vacht strijken. Zijn maag voelde aan als lood, zijn eerste teleurstelling, niet heel erg, maar hij had net zijn vacht een schoonmaak beurt gegeven en nu was die weer in de war geraakt. Mompelend haalde hij de Warriors in en zag de stromende rivier steeds dichterbij komen. Zijn maag, die zonet nog zwaar aanvoelde, werd zo licht als een veertje en zijn ogen werden groot van opwinding. "Gaan we vissen?" Vroeg hij dolblij, hij sprong telkens om zijn mentor heen van zijn vreugde en na een tijdje plofte hij vermoeid in het gras. Helaas moest hij wachten totdat Nightpaw was geweest, hij was toch een beetje te moe om zich erg goed te concentreren. Zo te horen was het jagen op vissen niet zo makkelijk als het leek, je moest voortdurend oogcontact houden met je prooi en je mocht geen geluid maken of opvallende bewegen, niet echt bepaald makkelijk voor Hawkpaw. Zuchtend begon hij weer aan zijn vacht te likken en speelde met een klein twijgje om de tijd te doden. Zonder het te weten was hij door het spelen zo dicht bij de rivier gekomen dat het takke in het water dobberde, nog een paar keer probeerde hij het weer terug te krijgen, maar tevergeefs.. Een beetje teleurgesteld boog hij zich voorover en nam een paar slokjes water, onder hem vluchtten meerde zilveren vissen weg. Kon hij nou niets goed doen? De tijd ging langzaam voorbij alsof iemand de zandloper had omgedraaid en alles zich weer opnieuw afspeelde, wanneer mocht hij nou? Misschien waren ze hier nog maar net, maar misschien ook wel heel erg kort, wie weet? "Um, Dreamheart," Begon hij toen hij naast de bruin en witte poes stond, zijn ogen flitsten van de rivier naar zijn mentor, "Is het vechten moeilijk of het vele jagen voor de Clan?" Hawkpaw wilde zoveel mogelijl weten hoe het leven van een Warrior zou zijn als hij er eenmaal aan begon. Dan was hij voorbereid op zijn beginnende leven. Misschien was het wel helemaal niet zo leuk? Snel schudde hij dat idee van zich af en keek naar Dreamheart, hopelijk antwoordde ze eerlijk, maar toch hoopte iets in hem dat ze zou zeggen dat het allemaal wel meeviel..

~Heb even snel gereageerd, hoop dat het genoeg is!~

Hawkpaw dartelde rond en speelde met een twijgje. Dreamheart kon haar lach moeilijk onderdrukken en staarde de leerling met een grote glimlach aan. Hij richtte zich op haar. "Um, Dreamheart. Is het vechten moeilijk of het vele jagen voor de Clan?" Dreamheart hielt haar hoofd schuin bij het horen van die vraag. Ze stond op en liep een eindje van Nightpaw af om hem zijn kans te gunnen te jagen. Ze ging zitten en keek de jonge Hawkpaw aan. "Vechten is moeilijk, je moet je tegenstanders zwakheden gelijk kunnen operken. Doe je dat niet, merkt hij de jouwe op. " Dreamheart wachtte even tot Hawkpaw knikte dat hij het begreep en ging verder. "Voor jagen daarentegen moet je juist je geduld op de proef stellen. Handel je te snel, kan je je bezeren bij zowel het afzetten als het landen, en kan je te luidruchtig zijn. Handel je te langzaam, zal je prooi je uiteindelijk opmerken door je twijfels. Alle twee is een combinatie van je hersens gebruiken en je uiterste op de proef stellen." Dreamheart knikte licht naar de leerling. "Maar genoeg gepraat, Nightpaw doet er zo te zien nog wel even over, probeer jij eens wat te vangen." Dreamheart keek glimlachend naar de apprentice en liep naar het water. "Ik doe het nog een keer voor oké." Zei ze op een fluistertoon en keek naar de vissen in het heldere water. Dreamheart liet haar complete lichaam zakken bij de oever en fixeerde haar blik op een enkele vis, het was een grote zwarte karper. Dreamheart lachte. "Perfect." Dacht ze in haar hoofd. Ze hief haar poot zonder enig geluid te maken en zodra het grote dier onder haar poot door zwom liet ze haar poot als een pijl in het water schieten en gooide ze het grote dier dat haar compleet niet verwachtte op het droge. De karper lag te spartelen en in een machtige sprong, sprong Dreamheart bovenop het ding en beet zijn slagader door. Dreamheart voelde het zachte vlees van de vis en glimlachend omhoog. Ze likte haar lippen even af en keek naar Hawkpaw. "Jouw beurt." Mauwde de poes glimlachend.

Hawkpaw ging zitten op het nog koele gras en keek weer op naar zijn mentor, ze had gezegd dat het niet makkelijk was om te vechten, één fout kon je fataal worden. Hawkpaw knikte snel toen ze was gestopt en luisterde weer verder. Met jagen was geduld een belangrijke zaak, je moest precies tussen langzaam en snel handelen, niet echt makkelijk, maar zodra hij het had geleerd zou het hem echt wel lukken! Dreamheart knikte licht naar hem en ging weer verder. Nu moest hij! Zenuwachtig schuifelde hij met zijn pootjes over de aarde en stond toen op, zou hij het wel goed doen? Het ook wel pas zijn eerste keer, dus kon het niet veel kwaad als hij het fout deed.. Gelukkig zou zijn mentor het een keer voor doen, met knikkende pootjes liep hij naar voren en ging zitten naast Dreamheart. Haar blik stond vast op een grote zwarte vis, zonde enig geluid was haar poot omhoog gegaan en had ze de vis bliksemsnel op het droge gehaald. Ze sprong op de spartelende vis en Hawkpaw zag hij de vis bang harder begon te spartelen, zijn vacht sprong overeind toen het water dat de vis spatte op hem kwam. Dreamheart had zonder dat hij echt had gekeken de slagader door gebeten en nu was het zijn beurt. Hawkpaw slikte en ging over de oever staan. Meerdere vissen zwommen pijlsnel door het water, zijn ademhaling ging wat langzamer en hij zocht een kleine vis die niet te moeilijk was. Zijn ogen flitsten naar alle kanten, waar was een makkelijke? Na een paar seconden zag hij hem, een middelmatige zilveren vis met een sliert van blauwe schubben op zijn zij. De zon weerkaatste zijn mooie schubben en Hawkpaw moest zijn ogen dichtknijpen om er niet verblind door te worden. Al zijn aandacht was nu op de vis gericht, zelfs al stond er een vos naast hem zou hij het niet merken, hij was vastbesloten om hem te vangen! Zachtjes haalde hij zijn poot omhoog, net zoals Dreamheart had gedaan en wachtte tot de mooie vis onder hem doorzwom, langzaam boog hij zich nog ietsje dichterbij het wateropppervlak. Het was erg gevaarlijk als hij een fout zou maken, hij zou dan ion het water vallen en alle vissen laten schrikken, maar Hawkpaw dacht niet even niet aan de gevolgen, weer an een paar seconden bewoog de vis zich in zijn richting, zonde te merken dat dat zijn dood kon worden. Zo snel mogelijk liet hij zijn poot zakken in het water, het water was ijskoud, maar het was alsof hij dat niet kon voelen, hij voelde het gladde oppervlak van de vis. Bijna, maar toen voelde hij dat zijn achterpoten de grond hadden verlaten, zijn kop kwam in het water terecht, daarna zijn voorpoten, gevolgd door zijn achterlijf. Tegenstribbelend tegen de stroom kwam hij proestend boven de koude luicht vulde zijn longen, maar waar was de vis? Nog een keer nam hij een hap lucht en werd weer naar beneden getrokken, zij poten maaiden in het water en opeens voelde hij de oever! Gered! Zijn klauwen zette hij in de modderige rand en hees zichzelf naar boven, zijn vacht werd zwaar en daardoor viel hij bijna weer in het water. Trillend van de kou viel hij neer op het gras, nog nooit was hij zo blij geweest om weer hier te zijn. Zijn ademhaling was snel en moe, hij probeerde om op te staan, maar zijn poten begaven het, wat nu? Waar was de vis gebleven? Hij had hem zonet nog aan zijn poten gevoeld, maar hij was weer terug het water in geglipt.. Hoe moest hij nou verder als een Apprentice als hij niet eens een simpele vis kon vangen? Hij zuchtte en sloot vermoeid zijn ogen.

Met knikende pootjes liep haar apprentice Hawkpaw richting de rivier. Dreamheart snorde even aanmoedigend en bleef zo zitten aan de rivierrand. Hij probeerde zijn vis te vangen maar voor dat Dreamheart naar voren kon springen viel de kleine apprentice vol in het water. Dreamheart mauwde geschrokken en sprong naar voren. Hawkpaw was verdwenen onder het stromende water, maar toen inneens kwam hij hoestend boven water. Dreamheart stond aan de rand genageld maar stak noodlottig haar poot uit. "Hawkpaw!" Riep de poes uit. "Zwem hier heen snel!" Riep ze over de stroming. Voor haar ogen zag ze haar apprentice nog eens onder water gerukt worden. "HAWKPAW!" Schreeuwde ze. Schichtig zocht ze het water af. Tot ze plots Hawkpaw zichzelf uit het water zag hijsen. Hij deed een stap op het gras maar liet zich door zijn poten zakken. Dreamheart sprong angstig naar voren en begon zijn in natte vacht te likken. Tijdens haar likken hoorde ze Hawkpaw vermoeid zuchten en zijn ogen sluiten. "Gaat alles goed met je?" Mauwde ze zacht onder het likken door. Daarna ging ze goed zitten en keek naar Hawkpaw's kop. "Ik dacht dat ik je kwijt was.." Mauwde ze zacht terwijl ze heel even haar pootje likte maar daarna weer neer zette.