Looking for some prey!

Het was weer een lange tijd geleden dat hij er op zijn eentje uit gegaan was om te gaan jagen voor zijn Clan, maar uiteindelijk zou hij het ooit eens van zichzelf moeten leren. En dat moment was nu gekomen. Of zijn leider het nu goedvond of niet, hij ging naar buiten en hij zou alle anderen leerlingen eens laten zien dat hij ook kon jagen. Zijn naam had hij eigenlijk te danken aan zijn vader, ook al zag hij de overeenkomst met zijn eigen vacht niet. Hij was een grijze, cyperse kater met groenkleurige ogen en toch heette hij Northpaw. Hij vond dat iets meer voor een... witte kater? Ja, zoiets. Hij schudde zijn kopje heen en weer. Het zou vast nog lang duren voordat hij krijger werd, maar goed. Hij zou wel zien wat ervan kwam als hij eens ging jagen. Het was ook zo lang geleden. Oké, misschien overdreef hij. Een of twee manen geleden, maar dat was voor hem alsnog lang. Rustig ging Northpaw met zijn pootje over zijn kopje. Hij waste zich aan zijn staart en gaf een lange geeuw toen hij uiteindelijk de leerlingen Den verliet. Hij had zin in avontuur en niet de hele tijd lui op zijn reet zitten en wachten totdat ze zouden komen met prooi. En met ze bedoelde hij de krijgers. De krijgers, die alles mochten. De krijgers, die een hogere rang hadden. De krijgers, die misschien wel dachten dat ze meer waard waren dan de leerlingen. Puh! Hij zou juist een dienst bewijzen tegenover alle andere leerlingen. Hij zou hun eer verdedigen, door zelf te gaan jagen en zich door niemand te laten opjagen. Dan maar staf, maar hij werd die jager en die krijger waar hij elke maan zo naar had gestreefd. Zou hij eigenlijk te veel fantasie hebben? Ja, misschien wel. Maar hij was hier niet om zijn eigen, onzinnige vragen te beantwoorden, hij was hier om te gaan jagen. Ja, dat was hij! Oké, dan ging hij maar eens, hè. Hij keek of er niemand voor de ingang stond, nam toen een spurt en liep met een opgeheven kopje verder, totdat hij er zeker van was dat hij het kamp achter zich gelaten had. Meteen spitsten zijn oren zich en hield hij zijn bek een klein beetje open, zodat hij eventuele geuren van prooi kon opmerkingen. Hij keek om zich heen en zag toen een muis zitten. Zo stil en levenloos, zodat het leek alsof hij dood was. Maar Northpaw wist wel beter. De muis had iets in de gaten, maar wachtte af op het juiste moment waarop hij zou kunnen wegrennen. Nou, dan had die muis zijn laatste kansen afgewacht om niet gevangen te worden, want hier was Northpaw. Northpaw ging door zijn poten en wachtte af. Hij sloop stil dichterbij. Natuurlijk lag er weer een blaadje die de sfeer moest verpesten en de muis moest laten schrikken. Met een grom sprong Northpaw tevoorschijn achter de holle boom waarachter hij zich verborgen had en rende achter de muis aan. Hij nam een aanloop en sprong toen. Zijn klauwen staken zich aan en even voelde hij huid tegen zijn klauwen. Hij aarzelde niet en gaf druk op zijn poot, waardoor hij iets hoorde kraken. Op dat moment viel hij neer en nieuwsgierig keek hij naar zijn poten. Net toen hij zijn eigen vangst wou vieren, hoorde hij iets. Stik, betrapt!

Stil liep Snowrose door het bos. Ze hoopte dat niemand iets zou horen van deze tocht. Vlug en behendig was ze nog wat aan het jagen, om niet zonder lege handen terug te hoeven keren naar haar clan want dan zouden ze het zeker weten. Snowrose had al een tijdje een relatie met de langharige thunderclankater Longtail. Ze was nu precies op de plek waar het tussen hen begon, aan de rivier. Vlug hopte ze tot midden op stenen padje, die ze gebruikte om naar vierboom te gaan waar ze nu van kwam. Ze groef de dikke bosmuis in onder een grote hoop aarde en markeerde hem met haar nagel door er een lus in te schrijven, ze liep rustig door en verdween tussen de schaduwen van de bomen. Het was hier vol met de vertrouwde geur van de Riverclan poezen, haar thuis. Zo stil mogelijk sloop ze over haar buik op zoek naar prooi, in de hoop om nog een paar muizen te vangen want nu had ze maar een bosmuis en een paar kleine visjes. Ze tuurde om zich heen, deelde haar gewicht evenwichtig op haar poten en sloop dichterbij toen ze plots een plof hoorde langs haar linkerzijde. Ze kroop snel tussen een paar struiken en zag een grijze apprentice een muis vangen, het was... Northpaw! Maar wat deed die hier, zonder zijn mentor? Dat was hartstikke gevaarlijk! Snowrose rechte boos haar rug toen ze tegen het gebladerde botste en een luide takkende tak half loshing. Dit was het moment op de apprentice de les te spellen dacht ze en ze verscheen uit het gewas. Stil liep ze op hem af. "Wat doe jij hier?" zei ze. "Weet je niet dat het gevaarlijk is om zonder mentor hierheen te komen?" Snowrose kon het niet laten om een klein grinnikje te onderdrukken en ze keek hem vriendelijk aan waarna ze hem een zetje gaf. "Kom, ik zal niets zeggen maar dan moet je wel heeeel veel vangen hoor!" mauwde ze. Dat zou alleen maar in haar voordeel werken, als ze met veel vangsten terug kwamen en er geen uitleg gevraagt zou moeten worden.

Een zoete geur drong Northpaws neus binnen en glimlachend draaide hij zich om. Hij ging zitten en keek geamuseerd naar de poes voor zich. Het was Snowrose, een van de aardige poezen van RivierClan. Die zou zich vast niet zo heel veel bekommeren over het feit dat hij uit het kamp geslopen was, alhoewel hij de volgende keer uiteraard wel beter kon oppassen. 'Goedemorgen, Snowrose,' zei hij en hij boog eerbiedig zijn kopje. Zijn gedachten over welke dienst hij eerder wou bewijzen tegenover de katten, vervloog. Hij vond het wel fijn dat het Snowrose was die hem ontdekte en niet een van de andere katten. Hij keek haar vrolijk en aan trots pakte hij voorzichtig het net gevangen muisje in zijn bek, waarna hij naar haar toe ging en het muisje voor haar neerlegde. 'Kijk eens wat ik voor onze Clan gevangen heb!' miauwde hij vrolijk en het scheelde niet veel of hij zou van blijheid op en neer springen. Hij vond het altijd leuk als hij iets voor de Clan kon doen. En nu kon hij tegenover Snowrose bewijzen dat hij wel redelijk een echte krijger was. Hij zou zijn krijgersnaam spoedig verdienen, veel vrouwtjes krijgen - oké, dat was een grap! - en de wereld veroveren. Maar je kon natuurlijk ook gewoon zeggen dat hij teveel fantasie had. 'Ha, dat kan ik met het volle gemak!' zei hij, met zijn kopje fier omhoog, over haar woorden over het vangen van prooi. 'Alhoewel u me wel een beetje moet helpen,' gaf hij met tegenzin toe en hij wreef met zijn linkerpootje over zijn rechteroor, waardoor hij nogal verlegen overkwam voor zijn doen. Kom op, hij was Northpaw! De enthousiaste, actieve kater van de RivierClan! Niemand zou hem klein krijgen en een opdracht als deze kon hij niet wijzen. Plus hij kon laten zien dat hij het waard was om te jagen. Rustig keek Northpaw naar de poes, waarna hij even twijfelend met zijn pootje over de ruwe vacht van de muis streek. Hij spitste zijn oren en dacht gelijk na. Hij had nog geen mentor en volgens hem wou niemand hem ook echt trainen, omdat hij vaak het kamp uitsneakte. Hij wou graag eens meegaan naar de Grote Vergadering, maar Crookedstar had hem nog nooit omgeroepen. En zijn ouders kon hij ook niet meer om hulp vragen, want die waren dood. Zijn oren gingen even plat, maar daarna weer omhoog. Hij zou zijn gevoelens niet laten zien tegenover deze poes. Tegenover niemand! 'Weet u misschien een goede plek waar we kunnen gaan jagen?' vroeg hij en hij keek de poes vragend aan. Hij rook iets vreemds in de buurt van de rivier, alleen kon hij de geur niet plaatsen. Vis? Ja, misschien wel, maar ook nog iets sterkers. Alsof iemand van een andere Clan hier regelmatig kwam. Ach, hij zou vast nog aan de geuren moeten wennen. Toch begon hij naar de rivier te lopen en stak zijn kopje in het water, waarna hij het er weer uithaalde, zijn kopje wild schudde en nog eens snoof. 'Ruikt u die geur ook?' vroeg hij en hij keek om naar Snowrose. Hij had zin om haar te laten zien wat hij kon en op welke geuren hij allemaal kon komen. Als hij het nu ook nog juist had, dan was hij al een eind verder dan al die andere leerlingen. Hij snorde tevreden. Hij had nog niet echt contact gelegd met de leerlingen. Socialiteit was voor hem moeilijk. Hij wou nooit op iemand afstappen en vond altijd dat diegene dat zelf moest doen, maar daarmee kreeg hij juist niemand aan zijn zijde en dat vond hij dan ook weer zeer vervelend. Hij keek naar zijn grijze pels, streek er met zijn roze-achtige tong even over en wachtte vervolgens ongeduldig op Snowrose. Hij had zin om haar zijn tactieken en kunsten te laten zien, maar dat kon natuurlijk niet als zij zo langzaam was! Hij sprong er bijna om, maar wist zijn fatsoen wel te behouden. Voor even dan nog. Heel even.