Imagine

De toch was fijn geweest, zo nu en dan praten gemixt met fijne stiltes waarin beide katten konden nadenken over wat de gebeurtenissen van net eigenlijk betekenden. Tall was er nog steeds niet helemaal uit, maar hij wist wel dat het goed was op deze manier. De stress die in zijn hoofd had gezeten was minder geworden, en met een glimlach keek hij omhoog, een zachte 'thanks' uitsprekende naar zijn broer. Zou die dit geweten hebben, of zou Starclan een groepje katten zijn die eigenlijk gewoon heel hard de katten hier op aarde shipten? Tegen de tijd dat Tall erachter zou komen zou hij waarschijnlijk geen idee meer hebben van wat shippen überhaupt was. Gek idee, hoe alles veranderde maar tegelijkertijd hetzelfde bleef, een paar constanten op aarde die leven mogelijk maakte, een leven wat op zijn beurt naast de basics standaard bleef veranderen, het was gek.
"Mag ik iets vragen?" De kater schrok op en liet zijn blik op Little vallen. Het bracht een glimlach op zijn gezicht, en wat net nog ingespannen nadenklijnen waren geweest verdwenen toen hij knikte. Natuurlijk, al wist hij niet of hij het kon vertrouwen aangezien hij die blik inmiddels goed genoeg kende om te weten dat dit heel vreemd kon gaan worden. Mentaal haalde de kater zijn schouders op, ze zorgde er in ieder geval voor dat zijn leven nooit saai zou worden.

Nog steeds lag zijn blik op de poes, een warme uitstraling ervan afkomende, in de hoop dat hij haar geen pijn meer zou doen. Het was lastig om jezelf niet volledig rond de ander te vertrouwen, als je wist dat het een keer fout zou gaan, en nog een keer, maar dat je alsnog verder wilde. Hij wilde eigenlijk de poes niet dwingen om in zoiets weg te zakken, een relatie met hem. Daarom was hij blij met de regeling die ze nu hadden, onbepaald iets, ze waren van elkaar, maar ook weer niet. Ze waren met elkaar, maar niet altijd, en het was goed tussen hen, maar misschien ook niet helemaal. Toch liep ze hier met hem, was ze blij met hem, en kwam ze nu naar hem toe, hyper om hem heen springende omdat het sneeuwde. De kater, vermoeid als hij was, voelde zijn innerlijke verwarmen, en glimlachte blij naar haar, warm. Hij wist niet of het liefdevol was, was dat de stage die ze nu bereikt hadden of was het daar nog niet? Aan de ene kant wilde hij niets liever dan het haar laten zien in alles wat hij deed, en aan de andere kant was de kater bang voor alles wat ervan zou kunnen komen. Het was onbekend terrein, en dat maakte het angstaanjagend voor hem. Vandaar dat hij een warme glimlach naar de poes stuurde, maar tegelijkertijd nadenkend keek alsof hij er niet helemaal bij was met zijn hoofd. Met alles wat er in hem omging was het lastig om lang op eén ding te focussen, zeker als je niet zeker was hoé je erop moest focussen. Liefdevol of warm? That was the question.

De geest was een interessant gegeven, bijvoorbeeld dat voor hem de situatie volkomen duidelijk was maar dat voor de poes het het omgekeerde was. Zij keek hem geschokt aan en begon over bepaalde geuren. Het duurde even voor Tall snapte waarom ze dat vroeg, en het leek plots alsof hij tot leven kwam. Meteen schudde de kater zijn hoofd en keek nu even geschokt als de poes. Dat was geheel niet wat hij bedoelt had, en hoe in the world kwam ze daar zo bij?!
"Nee, nee, nee neenee heus niet!" Exclameerde hij dan ook onhandig, toen zijn ledematen weer wilden bewegen en hij snel de afstand tussen hen in overbrugde. Een lik over haar wang moest zijn woorden kracht bij zetten. "En zelfs al zou dat zo zijn, dan nog zou ik met niemand liever hier zijn," Hij grinnikte, en likte nog eens over haar wang. Een sneeuwvlokje weg die daar gezeten had.

De rust om hen heen maakte dat Tall zich even kon laten gaan, de zorgen van de dag van zich af kon zetten en gewoon rustig mee kon gaan in wat de wind deed, de zon scheen, en wat de poes zei. Hij lachte dan ook om haar grapje, hopelijk was het een grapje want de kater kon het niet laten even na te denken over hoe broos hun 'relatie' - als dat het al was - dan wel niet zou zijn. Maar hij nam het als een grapje, en lachte dus. Ze keek echter weer snel serieus, en de kater volgde het voorbeeld, want als de poes serieus keek was er iets wat zijn aandacht nodig had. Little hoorde te lachen, en ja, fijn dat ze ook serieus kon zijn maar was dit niet juist een uitje waarop geen van beiden na hoefde te denken? Natuurlijk had hij de regel zojuist verbroken, door veel te diep na te denken, en wist hij dat hij die regel opnieuw ging breken. Maar de kater wilde graag dat de poes het goed had nu, zonder te hoeven nadenken gewoon goed. Wat lastig was als je zo serieus keek als ze nu deed.
Ze had hem door. Ze was haar zin nog niet eens begonnen of het daagde de kater ineens. Hij was langsgegaan in zijn hoofd wat er allemaal kon zijn, en dit was degene die eruit sprong. Hoe had hij ook kunnen denken dat de poes het niet zou merken? Zijn afstandelijkheid en stilte maakten het nogal duidelijk, en liet het maar aan Little over om te bemerken wanneer er iets was. Het had een reden gehad dat de poes medicine cat was geweest, en nee het was niet alleen haar ongekende intellect geweest. Ook het feit dat ze geweldige kennis had van psychologische zaken, en basically altijd aardig was (behalve bij hun eerste ontmoeting dan) hielpen mee aan deze zaak. Dus grinnikte de kater even, en keek even naar de sneeuw die viel. "Gewoon," Mauwde hij met een schouderophaal. "Ik dacht na," Zijn blik gleed naar haar ogen, en toen weer ervandaan, "Over ons," Dat klonk nu heel wat dramatischer dan zojuist in zijn hoofd.

Ze leek hem niet helemaal te begrijpen, of te willen begrijpen. Tall keek even verbaasd toe naar hoe de poes voor hem het hoofd lichtjes schudde en van hem wegkeek. Toen ze sprak was haar stem onzekerder dan voorheen, wat hem een stap naar haar toe deed nemen, en de grote puppy ogen waarmee hij aangekeken werd maakten alleen maar dat hij zijn neus in haar vacht duwde want hoe kon hij zoiets weerstaan? Zou ze denken dat het negatief was dat hij over hen nadacht? Hij grinnikte eens toen er sneeuwvlokjes op hen bleven vallen en hij, nog steeds dichtbij staande, haar in de ogen keek. Hun neuzen waren zo dicht bij elkaar dat hij haar adem kon voelen, en gek genoeg bracht dat een warme twinkeling in zijn ogen waarvan hij hoopte dat ze hem door de witte vlokjes heen kon zien.
Die jonge grijns verscheen weer op zijn gezicht toen hij besloot maar gewoon de waarheid te zeggen. "Ik vroeg me gewoon af of je me na een tijdje nog steeds leuk zou vinden," Melde hij haar, een beetje zenuwachtig, maar vrolijk door het feit dat ze hier met hem stond, nog steeds. Ze was nog niet weggegaan. "Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar ik weet wel dat ik beter ben met jou erbij," Hij keek even naar de pootafdrukken die ze in de sneeuw hadden gemaakt, en toen weer wat zenuwachtig (maar vrolijk) naar de poes. "Dat wil ik niet kwijt," Hij bleef glimlachen, maar er lag een lichte onzekerheid in zijn ogen. Het was enkel onmogelijk om niet vrolijk te zijn als hij de poes daar zo zag staan, grijze vacht wit gekleurd door de natuur, met twinkelende ogen als lichtjes, met haar aandacht voor hem alleen. Hij had zich al meermalen moet vertellen dat hij echt niet droomde, dat ze hem ook na al die awkward situaties nog steeds leuk vond. Het was dan ook lastig te bepalen wie er gekker was in deze 'relatie', als hij het zo mocht noemen, hij, omdat hij niet normaal was, of zij, voor het feit dat ze bij hem bleef. Either way wist de kater inmiddels wat hij wilde, en was niet van plan het weer te verpesten.

Terwijl ze zijn woorden leek te overdenken bleef de kater haar vacht vrijhouden van sneeuwvlokjes. Het was een lastig karwei, veel sneeuwvlokjes, weinig tong. Alleen echte helden konden dit, en hey, blijkbaar viel hij daaronder, want het lukte hem nogal goed! Zelfs het vlokje op haar oor had de kater in no-time te pakken. Toch stopte hij even toen de poes begon met antwoord geven. Zijn opluchting was duidelijk te merken, maar zodra ze klaar was met praten kroop er ook een ondeugende twinkeling in zijn ogen en grinnikend keek hij de poes aan. "In Starclan laat je me dus alleen? Goed om te weten," Hij begon te lachen, want natuurlijk bedoelde ze dat niet, maar het was te leuk om daarop te reageren. Bovendien hadden ze nu alletwee gemeld aan elkaar dat ze samen verder wilden, niet meer alleen wilden zijn en elkaar nodig hadden. Dat telde voor heel wat, naar zijn idee, en dus durfde de kater ook het brutale vlokje op de neus van de poes liefkozend weg te likken na zijn woorden. Om duidelijk te maken dat hij haar serieus nam. En misschien, heel misschien, omdat het sneeuwvlokje hem gewoon keihard aan het uitdagen was.

Oh kom op! Een lachje, kleein lachje om zijn goede grap? Nee? Oké dan. De kater moest grinniken om het feit dat Little dat niet deed, en stak zijn tong uit toen ze hem zei dat ze er op deze manier nooit zouden komen. Hij had geen haast hoor, hier zijn, met Little, het was haast perfect. Haast perfect want de poes hier leek de interessante kracht te hebben om de vraag te stellen die hij niet zeker beantwoorden kon. De kater keek accuut verlegen naar de grond, praten over gevoelens was niet helemaal zijn ding, in ieder geval niet als het over zijn eigen gevoelens ging. Toch snapte hij de vraag, maar een antwoord was lastiger dan een specifiek tijdstip. Wanneer wist hij dat hij de poes leuk vond? Of, wanneer kende hij het gevoel voor het eerst? Die was niet lastig. "Toen je sliep, toen ik je als apprentice begeleidde bij het zoeken van kruiden," Antwoordde hij na een stilte. Verlegenheid was te horen in zijn stem, en onzeker maar trouw keek hij de poes aan. Dat was een lange tijd geleden, zo lang geleden. "Toen wilde ik je het zeggen, maar ik maakte mezelf uit voor een sukkel dat ik dat soort dingen dacht, en ik wist, weet, niets van..." Hij zocht wanhopig naar een woord, en keek haar toen in de ogen, "Ons," Dat. Hij wist niets van hun relatie, de liefde die er was, niet was, hij wist het niet, maar wilde het leren kennen, ontdekken, samen met Little, en toen had hij dat al geweten.

Ze liepen weer rustig naast elkaar daarna, en hij wist wel dat de poes het niet erg vond dat hij dit soort gesprekken niet kon, maar voelde zich alsnog redelijk dom. Toch moest hij lachen om de poes haar opmerking. De kater keek haar grinnikend aan en duwde zijn neus in haar vacht. "Jij dan," Klierde hij terug, wetende dat ze een mooi stel vormden. Teveel nadenken, ja, daar hadden ze allebei nogal wat ervaring mee. Hij dacht altijd teveel na over allerlei dingen, sommige dom, sommige gewoon nodig. Toch was het goed om te weten dat Little wist waar ze over praatte als ze het zo zei, dat ze begreep waar ze het over had in plaats van maar gewoon wat zeggen. Misschien waren ze dan inderdaad wel gewoon een mooi stel zo samen. Elkander begrijpende zonder er teveel over te moeten praten. Het zorgde voor een vertrouwen waar Tall van hield, wat de vredige stiltes voortbracht en de veiligheid die hij voelde.

Hij begon wederom te lachen toen de poes zo ongeduldig deed. Maar wiebelde in antwoord met zijn wenkbrauwen en begon op een drafje te lopen, met hier en daar een huppel. Zo nu en dan draaide hij ook een rondje, want het was onmogelijk je normaal te gedragen in dit soort situaties. De kater was hier met iemand waar hij van hield, het sneeuwde, en problemen leken allemaal zo ver weg. Achteruit lopende grinnikte hij naar haar, "Zo goed madame?" Mauwde hij, ondeugende ogen die haar uitdagend aankeken. Natuurlijk wilde ook hij naar het meer, maar echte haast? Nee, die had hij niet. Little blijkbaar wel, en de kater was ergens best nieuwsgierig naar de reden die daar achter zat.

De reactie was niet onverwacht, sterker nog, Tall vermoedde dat hij redelijk teleurgesteld geweest zou zijn als de poes hem niet gezegd had. Hij keek haar dan ook ondeugend aan, niets ontkennende, maar zij zou vast ook wel weten dat hij daar te braaf voor was. Natuurlijk, sociaal doen en nachtelijke tripjes vond de kater geweldig, maar zichzelf verliezen in een belangrijk kruid leek hem eerder eng. Bang zichzelf niet meer terug te kunnen vinden. Het klonk misschien gek, maar zo dacht hij erover, en dus bleef hij er altijd bij uit de buurt. Niet van plan dit te zeggen tegen Little though, veel leuker om haar niet helemaal zeker te laten zijn van het feit dat hij honderd procent erbij was.
Uiteindelijk gaf ze toe aan zijn manier van lopen, zijn snelheid dan in ieder geval. Een lichte triomf voor de kater en lachend ging hij weer naast haar lopen. Toch een beetje sneller dan voorheen want hij was een gentleman en wilde Little niet langer weghouden van de plek waar ze zo graag heen wilde dan nodig. Bovendien had hij er ook zin in gekregen het meer weer te zien. Hopelijk zouden ze er kunnen blijven tot zonsondergang, wanneer het allemaal mooier werd dan hij zou kunnen bevatten.