Depressed

Fawnstep had de goede moed verzameld om de elders den binnen te gaan. Het was haar als een klap in het gezicht aangekomen toen het bekend werd dat haar dochter van de één op de andere dag blind was geworden, dat haar dochter niet langer meer een warrior zou zijn, maar een elder. De zwarte kattin herhaalde de woorden van haar moeder in haar kop, het was tijd om een moeder te zijn, het was tijd voor veranderingen en haar eigen angsten moesten aan de kant gezet worden. Ze haalde een keer adem en stapte de den in. Al snel zag ze een grijze vacht opgekruld liggen, het was haar dochter. "Slatefur? Ik ben het." Immers wilde ze haar dochter niet laten schrikken. Haar stem was niet zacht fluisterend, maar op een normale toon. Wat voor Fawnstep al heel ongewoon was.

Het deed enorm veel pijn toen haar dochter de blinde, wazige blik op haar richtte toen haar stem had geklonken. De enige reactie die er toen kwam was het lusteloos neerploffen van haar kop in haar nest. De oren van de zwarte poes trokken een beetje toen haar dochter aankondigde dat ze nu werkelijk nutteloos was. Fawnstep stapte dichter naar haar dochter toe en zakte naast haar neer. Haar lange, pluizige staart streek troostend over de rug van haar dochter. "Je bent nooit nutteloos geweest, Slatefur. Zelfs nu niet." Haar stem klonk warm, zoals die van een moeder. Het klonk zelfverzekerder en krachtiger dan normaal. Want Innerghost had gelijk gehad, ze moest sterk zijn voor haar dochters, haar kittens.

Toen haar dochter niet reageerde op de aanraking schoof de zwarte kattin iets dichter naar haar grijze dochter toe, zodat haar warme vacht die van haar zacht raakte. De woorden van Slatefur liet ze tot zich doordringen. Haar oren draaiden een beetje naar achteren, maar de onzekerheid duwde ze al snel weer weg. "Het was jou taak niet om onze familie bij elkaar te houden, Slatefur. Het is een keuze geweest tussen je vader en mij, die totaal los stond van jou en je siblings." Een korte stilte waarbij de zwarte poes licht fronste. "Daarbij, je bent een prachtige, jonge kattin. Jij en je zusjes zijn het mooiste wat mij ooit is overkomen, hoe jullie er ook uit mogen zien, in mijn ogen zijn jullie perfect." Het was waar. Haar dochters waren de mooiste geschenken die StarClan haar ooit had kunnen geven. Ze waren de reden dat ze hier nog altijd was, ze hadden haar staande gehouden ook al had ze met allen ruzie gemaakt. Ze waren haar enige levensdoel op dit moment, haar enige echte innerlijke vlam waarvoor ze bleef leven. "En het is inderdaad niet eerlijk van StarClan. Maar dat je niets meer kunt zien betekend niet meteen dat je nutteloos bent."

Haar dochter reageerde stilletjes dat ze alsnog niet genoeg waren om die keuze te veranderen. En dat was de reden dat ze zich zo was gaan focussen op haar trainingen. "Je vader en ik hadden een moeilijke periode. Dat praat natuurlijk niets goed van wat we gedaan hebben, dat praat onze ruzies niet goed. Maar je moet weten dat zowel ik als je vader nooit spijt hebben gehad dat we jullie gekregen hebben." Ze was weer stil toen haar dochter haar nagels gefrustreerd over de aarde liet krassen, het was duidelijk dat haar dochter aardig met zichzelf verstrengeld zat, begrijpelijk. "Je lijkt niet op een kater, Slatefur. En al zou je, is dat iets om je voor te schamen? Wees trots op wie je bent. Je bent Slatefur, voor altijd mijn meisje." Fawnstep kneep haar ogen even dicht. "Denk zo niet, je bent alles behalve een parasiet. Dat je een zintuig minder hebt betekend niet meteen dat je niks meer waard bent, echt niet."

De Queen werd voor de harde waarheid gegooid door haar dochter, en dat nam ze haar ook niet kwalijk. "Dat dingen niet gepland staan betekend niet meteen dat ze een ongelukkige gebeurtenis zijn. Misschien waren jullie inderdaad een ongelukje, maar wel de mooiste die ik ooit heb gehad. En al zou ik de tijd terug kunnen draaien, dan zou ik daar niks aan veranderen." Fawnstep merkte hoe de schouders van haar dochter een beetje begonnen te trillen nu. Maar er kwam iets anders tussen, een van haar dochtertjes was haar gevolgd en probeerde nu om haar grote zus te troosten. Slatefur leunde iets bij het geluid vandaan, misschien was dit niet het goede moment geweest voor één van haar andere dochtertjes om te verschijnen. Er kwam nog een gestreepte kater de den binnen, Tallshadow, die Crescentkit naar de uitgang begon te leiden. Een dankbare blik wierp ze de kater toe, eentje die ze vroeger voor geen muis met haar kittens had vertrouwd, maar ze had er wel vertrouwen in dat hij haar dochtertje geen pijn zou doen. "Het was Crescentkit," mauwde Fawnstep en sloeg haar staart om Slatefur heen.

Crescentkit verdween toen Tallshadow haar naar buiten werkte en haar andere dochter mompelde nog een zacht excuus tegen haar halfzusje. Een tedere blik verscheen in de ogen van Fawnstep. Ze voelde hoe de grijze kattin een beetje tegen haar aanleunde toen ze haar staart om haar heen had geslagen. "Dat gaat niet gebeuren, lieverd. Al moet ik er zelf voor zorgen." Want ze was niet van plan om haar dochter hier weg te zien rotten. "We vinden wel een manier," mauwde ze en gaf Slatefur een moederlijke lik over haar kopje. Voor het eerst in tijden nam ze eindelijk de verantwoordelijkheid over haar dochters, iets wat ze veel eerder had moeten doen.

Het sprankje hoop in de wazige ogen van haar dochter ontgingen haar niet. "Als je iets echt heel graag wil, dan is dat mogelijk." Slatefur begon erover dat de wereld nu opeens zo eng was, dat alles uit het niets kon komen en dat ze in de war was. Fawnstep zag dat ze haar oren naar achter legde en dat haar schouders weer zacht begonnen te schudden, dit keer kwamen er echt snikken uit haar mond. Fawnstep leunde wat meer naar haar dochter toe en drukte zachtjes troostend haar kop tegen haar aan. "Shh," mauwde ze zacht terwijl ze met haar staart een keer langs haar dochter wreef. "Je staat er niet alleen voor," mauwde ze terwijl ze haar ogen sloot.

Fawnstep voelde hoe haar grijze dochter nu helemaal tegen haar aanleunde, maar dat vond ze niet erg. Haar staart streek nog altijd over de rug van Slatefur heen en zo nu en dan maakte ze een sussend geluidje. "Dat weet ik, schat. Maar die tijd is over." Fawnstep was een vreselijke moeder geweest de laatste paar manen. De ruzies met Roughpaw en Aurorapaw waren heftig geweest en nu sprak ze haar dochters niet meer. Hailpaw had ze ook al manen niet meer gesproken en Slatepaw had zichzelf een beetje naar de achtergrond getrokken. "Het spijt me dat ik er niet voor je was toen je me nodig had," mauwde ze terwijl ze haar kop zacht tegen Slatefur aandrukte.