En nog steeds had Slate geen hap door haar keel kunnen krijgen. Haar ribben werden ondertussen al iets zichtbaar onder haar pels en haar bewolkte blik staarde wat lusteloos voor zich uit. Ondertussen had ze de meeste katten al wel kunnen wijsmaken dat ze zich ziek voelde en dus daarom geen honger had, maar om eerlijk te zijn, ze wilde niet eten uit schuldgevoel. Het schuldgevoel maakte haar misselijk, haar eigen ongelukkigheid maakte haar misselijk. Ze had al sinds ze in de elders den terecht gekomen was niet meer de moeite genomen om eruit te komen. Ze zag toch geen verschil. Ze krulde zich weer op en hoopte dat ze snel weer in slaap kon vallen. Veel meer deed ze de laatste dagen niet.
{Innerghost}
Onderwerp: Rotting away 
za 31 okt 2015 - 22:17