When the birds fly [Trainingstopic one]

Een traan liep in zijn vacht en prikte in de wond op zijn wang die nog niet dicht was, omdat hij hem per ongeluk weer open gemaakt had toen hij had geprobeerd zijn vacht te fatsoeneren. Zijn vacht netjes maken was ook grandioos mislukt en zat nog steeds in de klit. Hij had het te lang niet verzorgd waardoor het een onbegonnen zaak was. Het was na de ceremonie geweest dat hij nog opzoek was gegaan naar papaverzaadjes en daarbij de Bloodclanner tegen het lijf was gelopen. Het was zijn eigen domme fout geweest. Hij had niet op zitten letten en was veel te ver gelopen het territorium uit, iets wat hij nog nooit gedaan had en waar hij ook meteen weer van genezen was. Hij was er nog steeds overstuur over waardoor zijn poten lichtjes onder zijn lijf trilden. Zo zat hij daar te wachten op Lionpaw meer dan dit had hij er niet uit kunnen halen, het had hem te veel in de war gebracht. Daardoor had hij weer veel te veel papaverzaadjes doorgeslikt ’s nachts waardoor zijn lichtblauwe ogen duf stonden. Toch zat hij daar, klaar om zijn apprentice te trainen. Die trouwe goedzak.

[& Lionpaw]

Enthousiast maar gehaast nam het katertje een sprint uit het leerlingen hol, de open plek op. Verschillende katten begroette hem, maar meer dan een simpele 'hey' kregen ze niet terug. Hij was zijn afspraak met zijn nieuwe mentor in de eerste instantie helemaal vergeten.
Bij de ingang van het kamp zat de crèmekleurige kater op hem te wachten. Hij schrok even van hoe zijn mentor eruit zag, maar daar zal de kater vast zijn redenen voor hebben gehad. Wel was de leerling opeens een stuk voorzichtiger. "Goedemorgen." Sprak hij zachtjes. ''S-sorry dat ik wat aan de late kant ben." vervolgde hij. Hij liet zijn kopje even hangen als teken dat hij er echt spijt van had.

Hij probeerde de dufheid uit zijn lijf te krijgen door even een lik over zijn borst te geven, maar heel veel zin had het niet. Het voelde de laatste tijd altijd een beetje alsof hij net boven zijn lijf hing alsof hij er geen deel meer van was en langzaam begon hij in te zien dat er iets niet klopte. Dat zijn lijf hem iets probeerde aan te geven, maar hij had de moed nog niet om het toe te geven. Hij gaapte een keer en knipperde met zijn ogen, voordat zijn blik naar Lionpaw gleed. “Goedemorgen Lionpaw.” Hij probeerde te glimlachen. “Het geeft niet, dan had ik ook een beetje tijd om wakker te worden.” Het was bedoeld als grapje, maar aan zijn houding was te zien dat hij die tijd echt nodig had gehad. “Wat weet jij allemaal over de Riverclan Lionpaw?” Vroeg hij terwijl hij opstond en het kamp uit liep, nog steeds wat trekkend met zijn linker voorpoot. Zijn schouder was nog steeds niet helemaal zoals het ooit geweest was.

Onderwerp: Re: When the birds fly [Trainingstopic one]