I am proud of you, I really am [assessment Cedarpaw]

Het was zo ver. Hij wist dat zijn apprentice er klaar voor was. De trainingen waren de enige momenten dat hij weer een beetje op leek te leven. Hij had zelf maar één zaadje genomen de vorige avond, om goed op te kunnen letten die dag. Dat was al een hele prestatie voor de lusteloze kater. Zelf de blik in zijn lichtblauwe ogen was helder en alert. Al kon hij zijn onverzorgde doffe vacht niet verbergen. Er was een klein stukje van de oude Creamyfrost terug, genoeg om Cedarpaw te geven wat hij verdiende. Tenminste dat vond hijzelf. Hij stond op in zijn nest en rekte zich uit, voordat hij naar buiten trippelde in de richting van de kampuitgang. Daar ging hij weer zitten, wachtend op de andere kater. Toen hij wat achter zich hoorde, draaide hij zich niet om maar bleef het territorium in kijken. “Vandaag is je assessment. Je bent er klaar voor.” Hij stond op en keek toen pas om of het Cedarpaw wel was, waar hij tegen gesproken had. Er stond zowaar een warm glimlachje om zijn lippen. “Begin maar met de warrior code.” Hij trok even met zijn oren terwijl zijn staart een keer heen en weer zwiepte.

[&Cedarpaw]

Toen de eerste tekenen van de nieuwe dag zich begonnen te vertonen, was hij opgelucht dat hij niet meer hoefde te doen alsof hij sliep. Stiekem was hij heel erg nerveus. Het was misschien niet eens zo gek lang geleden dat Creamyfrost hem had verteld dat hij zijn laatste training kreeg en al sinds de dag dat hij apprentice was geworden had hij de dag gevreesd dat hij een assessment moest afleggen. Nu was het dus zover..
De grijze kater kwam overeind, liet zijn tong een paar keer door zijn vacht gaan. Niet zozeer omdat hij er tiptop uit wilde zien, maar het was nog steeds heel erg vroeg en hij wilde liever niet heel lang in de kou buiten zitten of de motivatie uitstralen dat hij zeker was van zijn zaak. Toen hij het echt niet meer aan kon om nog langer met zijn tong over zijn voorpootje te gaan, kroop hij de den uit en slaakte een zucht van opluchting toen hij de pluizige staart van zijn mentor net het kamp uit zag gaan. Oké, als hij nog even wat tijd kon rekken door in het kamp rond te hangen, dan kon hij zich wel vertonen.
En dat deed hij ook. “Vandaag is je assessment. Je bent er klaar voor.” Meteen werd hij geconfronteerd met waar hij zo tegenop keek. De kater slikte en knikte. “Begin maar met de warrior code.” Zijn oortjes gingen wat achteruit, maar hij herstelde zich snel weer, omdat Creamyfrost hem aankeek. "Je moet je leven geven voor de clan," Begon hij, alle verhaaltjes van de nursery weer in zijn hoofd afspelende, want daar had hij altijd graag naar geluisterd, naar de elders die altijd preekten over de code en hoe belangrijk die was voor het bestaan van een clan. "er moet altijd gejaagd worden op eigen gebied. Elders en kittens krijgen voorrang bij de prooistapel en apprentices mogen pas iets pakken als deze gevoed zijn." Hij nam even een pauze, richtte zijn gouden kijkers op de grond en ging zijn kennis nog een keer langs. "Starclan moet gedankt worden voor elke prooi .. Kittens moeten zes moons zijn om apprentice te worden en nieuwe warriors moeten een nacht de wacht houden over het kamp." Zou hij dan binnenkort zijn? Of moest hij nog een paar moons halen als hij nu alles door de war haalde? Cedarpaw wuifde die akelige gedachten weg. "Deputies moeten minimaal een apprentice getraind hebben voordat ze deze rang krijgen en ze worden leader als de huidige clanleader sterft of stopt, een nieuwe deputy moet gekozen worden voor moonhigh." Nog een paar toch?
"Bij elke volle maan wordt er een gathering gehouden, waar er vrede moet heersen. Een clan dient zijn grenzen dagelijks te checken en te verdedigen. Een waardig warrior zal nooit een kitten in nood of pijn laten. Clanleader's woord is wet. Een warrior hoeft nooit te doden om een gevecht te winnen en zal nooit het leven van een kittypet kiezen voor het leven in een clan." Dat was .. alles toch? Afwachtend keek hij zijn mentor aan.

Hij gaf Cedarpaw een bemoedigend stootje tegen zijn schouder toen hij de hele warrior code opgenoemd had. Hij probeerde de zenuwen bij de andere kater weg te nemen, maar hij wist dat dat niet helemaal zou lukken. Een assessment was spannend. Smoketear had zijn assessment afgenomen en hij wist nog hoe gespannen hij zelf was geweest, maar wel een gezonde spanning. Hij hoopte dat dat bij Cedarpaw ook zo was, erge zenuwen konden je in de weg zitten. “Heel goed, dat waren ze allemaal.” Hij glimlachte naar hem en stond op. “We beginnen met vissen. Op weg naar de rivier mag jij mij vertellen welke geuren jij allemaal ruikt en ook waar welke clan ligt en welke geur zo typerend is voor de desbetreffende clan.” Hij wenkte Cedarpaw met zijn staart en begon in de richting van de rivier te lopen. Hij had zijn eigen bek ook open om geen geur te missen, zodat hij zijn apprentice zou kunnen volgen als hij de geuren op zou noemen. Hij liep zelf nog niet helemaal goed, hij trok nog ietsje met zijn linker voorpoot, omdat zijn schouder uit de kom was geweest. Maar voor de rest was er niets meer aan hem te zien wat duidde op het gevecht met de dassen. Al had het gevecht hem geestelijk gesloopt, dat leek helemaal verdwenen door het fijne gevoel dat zijn apprentice binnenkort warrior mocht worden. Het viel deze dag niet op, hij had het onbewust helemaal weggestopt alsof er niets aan de hand was.

Toen zijn mentor hem opeens een por gaf, keek hij wat verschrikt op. Was dat om aan te geven dat hij toch iets fout had gedaan? “Heel goed, dat waren ze allemaal.” Bijna nooit was hij zo opgelucht geweest, dus kwam hij tevreden overeind, maar wist dat dit nog lang niet het einde was. Wat voor een verschrikkingen stonden nog op hem te wachten?
“We beginnen met vissen. Op weg naar de rivier mag jij mij vertellen welke geuren jij allemaal ruikt en ook waar welke clan ligt en welke geur zo typerend is voor de desbetreffende clan.” Hij leek wel wat rustig te beginnen, want van de verhalen die hij had gehoord, over assessments, wist hij dat veel apprentices werden 'afgetakeld'. De jonge kater trippelde naast zijn mentor, liet zijn mond halfopen hangen en probeerde zich alleen op de geuren te concentreren en niet te denken aan de teleurstelling die hij straks te zien zou krijgen in zijn mentors ogen. "Riverclan," Natuurlijk, maar goed, het was iets wat hij rook en op dit moment kwam alles er uit was hij rook. "natuurlijk staan wij bekend om de geur van vis en water." Murmelde hij er nog snel tussendoor. "ik ruik ook een lichte geur van muizen, die hier af en toe in het gras komen." Nu probeerde hij zich weer te concentreren. "Ook wat oude geuren van vogels, die ik niet zo snel kan herkennen en ook wat kruiden, die ik niet bij naam zou kunnen noemen." Dat waren wel de geuren die hij eruit vond steken.
Hoe dichter ze bij de rivier kwamen, hoe sterker de geur van Thunderclan werd. "En ook Thunderclan, die ik herken aan de geur van het bos. Windclan heeft een wat ruwere geur, hevig gemarkeerd door de hazen waar ze zoveel opjagen, een geur die me altijd doet denken aan de vlaktes. Shadowclan kan ik vanaf hier niet ruiken, maar die doen me denken aan.." Hij beet op de binnenkant van zijn wang en probeerde de naam uit zijn hoofd te zetten. "aan.. het thunderpath en crowfood." Hoe kon hij die twee dingen zo zeggen.. terwijl de geur hem eigenlijk deed denken aan de mooiste kat van het hele woud. "Een wat zuurdere geur."
"Levende vissen kan ik niet ruiken, door het water, maar hier en daar ruik ik wel een spoor van vissen waar een warrior deze uit de rivier heeft opgevist."

Hij luisterde glimlachend naar de woorden van Cedarpaw. Hij zei niets en luisterde enkel naar alles wat zijn apprentice hem vertelde. Het deed hem goed dat hij alles zo nauwkeurig opnoemde en ook de dieper liggende geuren aangaf. Het was een goed teken dat hij dat deed, het betekende dat hij goed oplette een eigenschap die een warrior moest hebben. Toen ze bij de rivier aankwamen stopte hij met lopen en ging zitten. Hij knikte naar het stromende water en wiebelde even met zijn oren. “En dan nu vissen Cedarpaw. Ga je gang en voel geen druk want we hebben geen haast. Doe alles op jou eigen tempo.” De vissen zwommen iets dieper omdat het kouder werd, maar ze zwommen nog niet zo diep dat je ze niet te pakken kreeg. Het was wat moeilijker, maar niet onmogelijk. Hij likte zijn vacht recht en sloeg zijn staart dicht rond zijn lichaam. Nou ze uit de beschutting van het kamp waren kreeg hij het wat koud. Zijn vacht was niet zo dik als hij zou moeten zijn en het vetlaagje op zijn huid dunner door te weinig eten. Hij zou het nog lastig krijgen in leafbare.

Een beetje afgeleid had hij zijn gouden kijkers naar de rivier laten glijden en zag hij zo nu en dan een zilveren flits voorbij zwemmen. Er waren gelukkig wel vissen aanwezig in de rivier, dat zou het hem wat makkelijker maken, maar zijn clan ook. Het betekende dat ze nog op hun belangrijkste bron van voedsel konden vertrouwen, want gelukkig verdwenen niet alle vissen uit de rivier als het winter werd. Deze afleiding hielp hem een beetje om niet zenuwachtig te wachten op enige goedkeuring (of juist niet) van zijn mentor.
“En dan nu vissen Cedarpaw. Ga je gang en voel geen druk want we hebben geen haast. Doe alles op jou eigen tempo.” Misschien merkte hij niets op, omdat het erbij hoorde, maar het stelde Cedarpaw toch enigszins gerust. De donkergrijze kater knikte en draaide zich om naar de rivier, nog steeds de blik van Creamyfrost in zijn rug voelen prikken, maar toen hij zich eenmaal concentreerde, viel die factor ook weer weg. Rustig haalde hij adem door zijn mond en zorgde ervoor dat zijn schaduw buiten de rivier viel. Zo nu en dan flitste er iets voorbij, maar dat was of te ver weg of te diep. Zijn kans kwam nog wel en hij had ook meerdere malen warriors echt lang langs de oever zien wachten op hun kans.
Dat deed hij dus ook en het loonde. Bliksemsnel schoot zijn voorpoot in het water, zijn klauwen nog in hun hulsjes zodat deze zijn poot niet in het water zouden afremmen en hij schepte een vis omhoog. Nu boorde hij zijn klauwen door de glibberige schubben, zodat het gladde dier niet kon ontsnappen en in de lucht sloeg hij de vis naar de oever toe, waar het nog hulpeloos op en neer spartelde. Door medelijden bij het zien van zo'n hulpeloos ding, verlos hij het beest uit zijn lijden en murmelde een zacht bedankje richting Starclan voor deze prooi.

Geduldig wachtte hij totdat Cedarpaw toe zou slaan. Hij had een oneindig geduld, hij kon wel uren zo blijven zitten als het moest. Dat had hij wel geleerd door het vele vissen wat hij deed en het soms heel lang duurde voordat hij iets ving, maar dat vond hij niet erg hij genoot van de rust van het kabbelende water en soms het geluid van vogels of het ruisen van de wind. Zijn snorharen trilden toen hij plots de poot van zijn apprentice zag bewegen. Hij knikte en stond op waarbij hij vervolgens naar Cedarpaw liep. Hij glimlachte naar de andere kater terwijl hij de vis inspecteerde. “Een mooi exemplaar en helemaal foutloos, heel goed.” Heel keek om naar de paar bosjes vlakbij. “Begraaf de vis maar dan mag je nu een prooi proberen te vangen. Als er geen één in de buurt is dan geeft dat niet, maar kijk maar of je er één kunt vinden die niet weggekropen zit.” Vervolgde hij rustig voordat hij Cedarpaw weer voor liet gaan.

Zijn gouden kijkers bleven nog even gericht op de vis die hij zojuist had gevangen en een gevoel van rust begaf zich over hem. Goed.. het eerste deel van zijn assessment verliep redelijk vlekkeloos. Snel stopte hij de gedachte weg dat het nu wel fout zou kunnen en moeten gaan en kneep zijn oogjes even dicht. Niet aan denken, dan ging het juist alleen maar fout. “Begraaf de vis maar dan mag je nu een prooi proberen te vangen. Als er geen één in de buurt is dan geeft dat niet, maar kijk maar of je er één kunt vinden die niet weggekropen zit.” De stem van Creamyfrost haalde hem gelukkig uit deze stille fase en hij knikte, om vervolgens de vis op te pakken en hem wat verder van de oever te begraven, zodat enige wilde opspattingen van het water hem niet mee zouden sleuren.
Toen dat gedaan was en er een groot genoege hoeveelheid aarde op gegooid was zodat een ander roofdier hem niet mee zou nemen, begon hij de lucht om zich heen af te speuren. De geuren die hij zojuist nog had opgenoemd dreven zijn neus weer binnen. Nu had ook de geur van vis zich aan zijn vastgeklemd. Zachtjes trippelde hij wat verder door het hoge gras en pikte vervolgens iets op van muis. Het was dan geen grote prooi, maar het was iets. De kater zakte door zijn poten, zich aanpassende van vissen naar jagen en sloop zo stilletjes mogelijk door het gras, zijn neus vooral gebruikende als wegwijsmiddel. Zo pikte hij uiteindelijk het zachte geluid van geknaag op en bleef hij stil staan. Door de groene sprieten heen kon hij het bruine lijfje zien van een muis, maar het was moeilijk goed in te schatten hoever hij zich van hem bevond. Cedarpaw liet zich door zijn achterpoten zakken, sloop nog enkele passen (gelukkig bevond er zich niets hards op de grond, want hij had zich net iets te veel gefocust op het achtervolgen van de muis) en zette zich vervolgens met zoveel mogelijk kracht van de grond af.
Helaas had hij inderdaad de afstand te ver ingeschat en sprong hij net over zijn prooi heen. Zijn grijze voorpoten streken nog over het diertje, dat geschrokken opkeek en aanstalten maakte om weg te vluchten. Cedarpaw had zichzelf echter nog op tijd hersteld om een tweede sprong te maken. Met een snelle draai zette hij zich weer af van de grond en wist het muisje van de grond te plekken met zijn mond en het vervolgens met zijn poten op de grond te drukken. Snel zorgde hij ervoor dat het gewurm en het gepiep stopte, maar zag helaas wel enkele vogels verschrikt opvliegen. At least had hij iets gevangen ..?

Hij trippelde achter Cedarpaw aan met zijn bek een stukje open om geen prooigeur te missen. Na een tijdje drong de geur van muis zijn neus binnen en hij had het nog niet gedacht of hij zag zijn apprentice door zijn poten zakken. Hij stopte met lopen en nam meer afstand om Cedarpaw niet in de weg te zitten, maar bleef wel dichtbij genoeg om hem te kunnen blijven zien. Hij zag hoe de jonge kater helemaal geconcentreerd was om de muis en hij kwam dichterbij toen de muis dood tussen de poten van Cedarpaw lag. “Vergeet je omgeving niet Cedarpaw.” Zei hij rustig tegen zijn apprentice. Hij hoopte dat de andere kater zijn woorden mee zou nemen, maar het was hem gelukt daar ging het om. “Dan mag je nu vechttechnieken laten zien en je mag mij daarbij gebruiken.” Hij gaf Cedarpaw een plagerige knipoog terwijl hij zijn poten iets verder uit elkaar zette, waardoor hij stevig stond.