Got the feeling that I'm going under..

Deze zelfde dag had Innerghost nog met haar dochter Frozenvoice gesproken. Fawnstep was opnieuw zwanger en ze had het kunnen weten. Maar nee, ze had het niet verwacht en er dus niet opgelet. Innerghost grauwde in zichzelf terwijl ze de geur van Fawnstep volgde en al snel vond ze de poes. "Starclanverdomme! Fawnstep!" Brulde ze de poes toe, terwijl ze haar tempo versnelde en naar haar toe raasde. Ze sloeg haar poot uit naar de wang van Fawnstep, nagels ingetrokken. "Hoe frog brained kun je wezen?!"

Zoals verwacht kreeg ze een stotterende, zwakke reactie. Innerghost kon niet geloven dat ze zo'n dochter op de wereld had gezet. Littlestream was nog sterker en zelfverzekerder geworden. Fawnstep beschaamde haar status als moeder en daar kon Innerghost slecht tegen. "Ja, stotter maar weer," snauwde ze. "Je stelt me diep teleur, Fawnstep," bromde ze. "Waar denk je dat je mee bezig bent?"

Fawnstep deed een stap achteruit waarvoor ze had gesproken. Innerghost deed een stap naar voren. "Ja, waar jíj mee bezig bent!" Reageerde ze fel, met geheven kop. Innerghost torende boven haar dochter uit, terwijl ze op haar neer keek. "En natuurlijk ben ik niet goed genoeg voor mevrouw de grote deputy. Ben ik een schande voor de familie? Niet de dochter die je ooit gewild had? Ben ik slecht voor je reputatie als deputy?" Onder anderen, was wat de deputy dacht, maar niet uitsprak. "Je bent een schande voor jezelf. Jij komt níet voor jezelf op, laat je verleiden door wat voor kater het ook mag zijn waarvan je nu weer zwanger bent! Je zegt geen woord over de vader van je huidige kittens. En raad eens, je oudste nestje is zo onhandelbaar als wat. Voed jij ze wel op?" Siste ze. "Je kan je eigen dochter, Roughpaw, niet eens handelen! En om over Aurorapaw maar te zwijgen!" Grauwde ze. "Ik ben niet degene die me zou moeten schamen, maar dat ben jij!" Innerghost wist dat dit nodig was. Dat de waarheid eens goed hard in het gezicht van Fawnstep geduwd moest worden.

Innerghost luisterde nuchter naar de woorden van Fawnstep, puur omdat ze nergens opsloegen. Zij en Flamepath waren uit elkaar gegaan door ruzie omdat Innerghost deputy was geworden en hem nog weinig aandacht had gegeven en omdat Flamepath jaloers was geweest. Daarna was ze gewoon opnieuw verliefd geworden, iets wat kan gebeuren. "Maar natuurlijk, schuif alle schuld maar weer op mij. Fawnstep het zwarte schaap van ShadowClan. IK KAN ER STARCLANVERDOMME NIKS AAN DOEN!" Innerghost snoof enkel afkeurend. "Fawnstep. Jij hebt nooit een echte partner gehad, jouw kittens zijn geboren uit impulsen," sprak Innerghost nu kalm. "Níémand weet wie de vader is van je nieuwe nestje en het nestje in je buik. Na mijn weten zou je net zo goed geouwehoerd hebben met een Thunderclanner, of wat dan ook," vervolgde ze. "Je hebt geheimen voor je clan, je kittens lopen over je heen en jij zegt dat je er volledig onschuldig instaat," sprak ze. "Want je kan er niks aan doen," vervolgde ze. "Heb je dan niets geleerd of mee gekregen in je apprentice tijd? Geen zelfvertrouwen opgebouwd door alle zware dingen die je hebt moeten doen?" Vroeg Innerghost. "Je hebt toch leren vechten? Vecht om je clan te verdedigen? Dat doe je goed en dat kan je. Maar voor jezelf opkomen tegenover je verdomde eigen kittens? Ze walsen over je heen en denken nu dat ze dat bij iedereen kunnen doen," grauwde ze. "Die kittens van jou hebben opvoeding en discipline nodig van een moeder, net zoals jullie dat bij mij hebben gekregen en nog steeds krijgen," siste ze. Innerghost had haar kittens opgevoed. Ja, als jonge moeder had ze een fout gemaakt bij Littlestream. Maar de zwarte, brede poes kon zeggen dat ze dat hersteld had met heel veel moeite, maar ze had nooit opgegeven. Terrorflight, Thornfang, Frozenvoice en Brokenhowl. Stuk voor stuk uitgegroeid tot geweldige warriors. Littlestream groeide nog steeds en was nu al een goede warrior aan het worden. Russetfur, Ravenheart en Aurynight, ook drie warriors die goed op weg waren. En dan haar huidige nestje. Swiftpaw en Lionpaw waren net apprentices. Lionpaw had als kitten nog op haar donder gekregen omdat ze het kamp uit gesneakt was. En Swiftpaw kreeg met de harde hand te maken omdat ze zo brutaal was als de neten. Leopardkit had de leeftijd van een apprentice maar was gewond door dat ook hij zich niet aan de regels had gehouden. Ook hij kreeg met de harde hand te maken maar was goed op weg. Op iedere kitten paste Innerghost naast haar drukke deputy bestaan wel de goede technieken toe, omdat Innerghost leerde van haar fouten, al was de deputy zelf ook niet perfect. Nu Fawnstep, die nu tevens ook met de harde hand kreeg te maken. Dit werd opvoeding genoemd.

Ja, Innerghost kon een flink kort wondje hebben. Vroeger had ze haar lontje altijd nog uit kunnen rekken, sinds de dood van Fallentear niet meer en al het andere wat er gebeurd was. Toen Fawnstep haar ook nog eens haar rug naar haar toe durfde te keren na alles wat ze had uitgesproken werd ze kwaad. Innerghost zette af met haar achterpoten en wierp haar dochter tegen de grond, tenminste, dat was haar doel. "Starclanverdomme! Kijk eens naar jezelf. Je ziet er niet uit en kraamt allemaal mousedung uit!" Brulde ze. "Jij gaat nergens naartoe tot jij eens open en eerlijk tegen mij bent geweest, dochter!" Siste ze in haar oor. Ze zou haar dochter net zo lang vast houden tot ze in zou stemmen met haar woorden. Innerghost zelf was niet van plan haar kinderen over haar heen te laten lopen. Fawnstep mocht hier wel eens een voorbeeld aangeven. De zachte hand werkte niet, daar was Innerghost al snel achtergekomen.

Natuurlijk hield Innerghost rekening met de dikke buik van Fawnstep, al was dat lastig wanneer je een kat tegen de grond wierp. Maar Innerghost slaagde er in ieder geval in en nu was ze niet meer van plan haar dochter los te laten. Innerghost was sterker dan Fawnstep en dat wist ze. Dat wisten ze beide. "Ik zie geen reden om open en eerlijk tegen jou te doen, Innerghost!" Innerghost hield Fawnstep enkel stevig vast, zonder haar echt pijn te doen, natuurlijk. "Oh nee? Denk eens na, dochter," sprak ze. "Hoe gelukkig ben je nou met je geheim? Ik zie nou niet bepaald dat het je goed doet," sprak ze. "Kan je wel zeggen dat ik niks van je weet, maar je weet zelf ook wel dat dat mousedung is," zei ze om een hoop onzin te voorkomen, gezien Innerghost een hekel heeft aan onzin.

Innerghost hield Fawnstep in balans. Ze zou niet eerder weg gaan dan dat ze haar dochter gebroken had. Je moest eerst breken om jezelf weer op te kunnen bouwen, want zoals het nu ging, ging het echt niet. Innerghost wou dat het goed ging met haar kinderen, dus dat zou ze aanpakken op haar manier. "Laat me los," hoorde ze de lage, dreigende stem van Fawnstep. "Ben je bereid gewoon het gesprek aan te gaan?" Vroeg ze kalm met een duidelijk antwoord er in als het niet zo was.

Innerghost hield stevig vast aan Fawnstep, al was dat niet eens nodig, want Fawnstep stribbelde niet meer tegen. Nee, in plaats daarvan begon Fawnstep te huilen. Innerghost dacht in eerste instantie dat het een truc was van haar om Innerghost van zich af te krijgen. "Goed," miauwde ze. "Ik zal je nu los laten, maar dan gaan we ook praten," eiste Innerghost, terwijl ze van haar dochter afstapte en haar blik op probeerde te vangen.

Innerghost zuchtte en raakte wat gefrustreerd. Fawnstep moest eens gaan spreken en stoppen met janken. Ze was toch geen mietje? Of had ze dat verkeerd ingeschat? Ze zag hoe de tranen van haar dochter op de grond drupte en toen zag de deputy in dat ze het nu wat zachter aan moest pakken. "Hé, Fawnstep," murmelde ze rustig. "Kom op en vertel wat het nou allemaal is," miauwde ze kalm. "Ik wil je alleen maar helpen," vertelde ze. "Ik wil dat het goed komt, oké?"

En toen kwamen de woorden die ze wou eindelijk. Nog steeds onduidelijk, wat Innerghost flink irritant vond. Wees gewoon direct, zeg wat er is en los het in Starclans naam op. Die negatifiteit vond Innerghost dus ook maar niets, maar ze zei er dit keer niets van. Fawnstep kende haar wel en wist haar mening over negatifiteit wel. Toen ze begon over haar twee dode dochters slaakte ze een zucht. "Ik beloof je dat die moordenaar er ook niet levend vanaf zal komen," miauwde ze. Innerghost wist nu immers wie dat was. "De vader is dood? Wie was hun vader dan?" Vroeg ze vervolgens met een frons. Frostlake en Thruhdive kwamen nu in haar op.