Got the feeling that I'm going under..

Fawnstep merkte nu pas dat het haar ontglipt was dat hun vader dood was. Ze legde haar oren wat naar achter en was vastbesloten haar moeder niet meer aan te kijken. De moordenaar van haar kittens zou er niet levend vanaf komen, maar Fawnstep wist wel beter. Waarschijnlijk zou die poes nog een hele tijd vrolijk rondlopen, misschien wel zoekend naar de kittens van wie ze de klus nog moest klaren. Rainkit was er bijna geweest, elk van haar dochtertjes was er bijna geweest. Bijna hadden ze hetzelfde lot gekregen als haar dierbare Swankit en Sorrelkit, de twee dochtertjes die nu daarboven waren met Thrushdive. Hij was bij hen. Dat stelde haar gerust. Soort van. "I-ik kan het niet vertellen.." mauwde ze zacht. Ze had een belofte gemaakt met hem, ze had nog willen overleggen of ze het de kittens echt niet konden vertellen, maar nu hij dood was durfde ze zelf niet die beslissing te nemen. Dat was verraad.

Innerghost vernauwde haar ogen. Het zat zo diep bij de poes, misschien was het er uit trekken helemaal niet de juiste techniek en moest ze haar de tijd geven met de wetenschap dat er iemand was die haar wou helpen. Haar moeder, om specifiek te zijn. Fawnstep liet dan ook weten dat ze het niet vertellen kon. Innerghost slaakte een zucht en stapte naar haar dochter toe, waarbij ze haar flank tegen de hare aan drukte. "Vertel het dan wanneer je er wel klaar voor bent, Fawnstep," miauwde ze. "Maar het lijkt me wel goed als je nou eens stevig in je schoenen gaan staan en ik ben bereid je daarbij te helpen," sprak Innerghost vervolgens, haar dochter recht aankijkend. "Maar je moet het willen," vervolgde ze.

Een gek geluid doet je achterom kijken, wanneer er plots een demonisch monster tevoorschijn komt!

Een traan drupte uit haar ooghoek toen ze stil luisterde naar haar moeder, die haar vertelde dat ze het kon zeggen als ze er klaar voor was. De vraag was echter of dat ooit zou gaan gebeuren, maar Fawnstep wist dat ze niet altijd kon blijven liegen tegen haar familie. De kittens hadden het recht om te weten wie hun vader was, om verhalen over hem te mogen aanhoren hoe dapper hij was geweest. Dat recht hadden ze. Wat men dan over haar zou gaan denken boeide niet meer, ze zagen haar immers toch al als het zwarte schaap van de clan en dat daar nog bijkwam dat ze een kater van een ander lief had gehad. Dat maakte het niet rooskleuriger op. Maar haar dochters zouden altijd voorgaan, boven alles. "Ja, dat wil ik." Haar stem klonk zacht, maar het was beter dan niks. Een gek geluid achter haar deed haar opschrikken. Instinctief gingen haar nekharen iets overeind staan. Toen ze omkeek kwam er uit het niks een groot, duister, stinkend monster zetten. Een kreet verliet haar mond op het moment dat het ding, wat het dan ook was, op haar en haar moeder af kwam zetten.

Onderwerp: Re: Got the feeling that I'm going under..