;; Where my heart hits the ground | Leopardkit

De oudere kitten was bezig met ehem.. iets. Hij had niet echt een idee waar hij me bezig was maar het betrof wat vacht en een steen. Eigenlijk verveelde hij zich gewoon. Maar goed, entertainment kwam eraan, en deze keer had deze een gevlekt pelsje. De apprentice kwam op hem af stampen en zijn koudblauwe blik nam haar even in zich op. Hij was vrij kalm aangelegd en bekeek de kattin even. Echopaw wist hij haar te benoemen, en ze leek niet blij te zijn. Rustig bleef hij zitten en luisterde naar haar gesnauw. Hij trok even een wenkbrauw op. “Ik heb helemaal niemand gejat” sprak hij simpel, om hierna wat bedreigend op te staan. Zijn rang mocht het dan niet zeggen, ze waren even oud en hij was ook groot. Hij miste dan wel training maar had in zijn korte leventje al genoeg ruzie gemaakt. Daarbij vond hij het even leuk zo dominant te doen.

Was dit nou een dramaqueen of niet? Echt, als je dit voor de vijand zou zetten zouden ze zelf al wegrennen van irritatie. Echt heel duidelijk in haar beschuldiging was ze ook niet. Maar who cares, ze was een goed middel om frustraties op te uiten en je kon geloven dat Leopardkit er genoeg had. Hij zette een stap naar voren, zijn rug recht en kop geheven. Als Echopaw nu niet naar achteren stapte zouden ze bijna met hun snuiten tegen elkaar staan. Personal space was toch maar luxe. “Dat ligt waarschijnlijk meer aan jezelf dan aan mij, maar voor de goede orde, wie was degene die je gedumpt heeft?” Hij zei het wat spottend, terwijl in zijn blik een brutaal zelfvertrouwen blonk. Het leek erop dat dit nog lang doorging, beiden gingen immers niet opgeven.

Leopardkit moest blij zijn dat zijn humeur niet aan die van de poes voor hem peilde. Want wow, die kon Little Creek wel doen verdampen als ze erin sprong. Niet op die manier, please gedachtes, nee. Maar goed, terug op het punt van slechte beledigingen. Hij liet haar gewoon even uitrazen. Het ging om Lurkingshade dus, aha. Bij het laatste flikkerde hij echter wat met zijn oor, al behield hij zijn rust. Even woog hij de opties af, haar op vitten of netjes uitleggen. Maar het eerste was gewoon veel leuker, dus koos hij die optie. “Dat je het nog moet vragen, maar goed, dat verklaard dan weer het punt waarom hij voor mij gekozen heeft. En nee, ik heb niet aan zijn kont gezeurd” Zijn ijskoude blik keek recht in die van Echopaw, met een schuine grijns op zijn gelaat. “En toevallig ben jij hier de magere, ik mag dan een maan moeten wachten dankzij een ongeval, maar ik zie er in ieder geval al uit als een apprentice.” Hij porde de poes tegen haar flank, bijna keurend. Dit was nog best leuk.

Leopardkit haalde rustig zijn poot terug na de klap, zijn wenkbrauw opgetrokken. Rustig maar madame, we zitten in dezelfde clan, probeer dit eens met Bloodclan. Toen ze er nog verder op door ging besloot Leopardkit rustig te gaan zitten en even zijn poot te likken, om die daarna over zijn kop heen te laten gaan. Nog altijd kalm, expres om haar te irriteren, keek hij hierna op. “Ga dan bij hém klagen inplaats van bij mij. Of durf je niet? Is dat het? Dus besloot je naar de kit toe te komen, in de veronderstelling dat je die wel aan kon.” In zijn heldere ogen stond een zelfingenomen glans. Dit was toch fanatisch of niet dan? "Dan moet dit dus als een teleurstelling komen" Hij bleef nu even rustig zitten, maar nog altijd met zijn trotse en grote houding. Ja, hij kon het er ook even opleggen dat hij beter was dan haar. Maar goed, hij had van desbetreffende Lurkingshade wél geleerd dat je niet moest denken dat jezelf de beste was. Dat maakte je juist zwak.

Het was dat hij geduld had en niet zo makkelijk uit de tent te lokken was door clangenoten –en natuurlijk de warriorcode- anders was vlekje niet zo levendig geweest. “Dat noemen ze praten” Sprak hij droogjes. “Omdat ik anders toch niet van je af komt, het begon toen ik twee moons was. Lurkingshade was nog paw en we mochten elkaar niet. We hadden een ruzie wat betreft praten gehad toen ik nog jonger was. Na een rondje voorstellen legde hij uit dat je met arrogant zijn nergens komt. Omdat ik luisterde dimde onze ruzie wat. En hierna bood hij me aan me alvast te helpen met trainen, dingen zoals geuren en tijd, zodat ik als apprentice een voorsprong zou hebben” Hierna keek hij de ander star en duidelijk aan. Zijn nadruk lag bij het arrogante, omdat deze poes dat zeker bezat in zijn ogen. Hij was trots, dat zeker, maar hij had geleerd zichzelf niet hoog in te schatten en niet ervan uit te gaan dat hij de beste was. Dat moest hij verdienen. Al met al had hij er veel aan gehad, hij kon nu al redelijk geuren herkennen op opzoeken. Met name omdat hij dit veel had geoefend. “Je zegt het nu zelf, je bent gewoon een kat met een grote bek. Of ben je meer waard als dat?” Hij grijnsde uitdagend. Hij was ook zeker een opstoker, dat mocht gezegd worden.