Everything alright, dear? [+Creamyfrost]

Eindelijk had ze eventjes rust. Ze had zichzelf wat te eten van de stapel af gehaald en was nu op zoek naar een goed plekje om te genieten van dr maaltijd. De drukte was de laatste tijd nogal afgenomen, nu ze iedereen van het badger gevecht onder de loep had genomen en verzorgd had. Whisperwind lag nog steeds gewond in de Medicine Den, dus had ze alle gewonden in d'r eentje moeten opvangen, verzorgen en controleren. Gelukkig kon ze nu eventjes rust nemen en van wat te eten genieten. Ze keek eventjes om zich heen, alles was rustig hier en er was niemand in zicht, gelukkig. Rustig boog ze zich naar voren toe om een hap te nemen, toen haar snorharen trilde en ze met haar oortjes trok. Ze keek op om te zien dat Creamyfrost in de buurt was. Eventjes dacht ze na, zou ze? "Hey Creamy!" riep ze in de richting van de flamepoint kater, misschien konden ze een muisje delen.

Met twee kleine vissen in zijn bek kwam hij terug in het kamp. Het leek heel normaal, hij was gaan jagen en had twee vissen kunnen vangen. Toch waren er dingen aan hem die opvielen. De afwezige blik in zijn ogen alsof hij niet helemaal meer met vier poten op de grond stond en zijn normaal zo mooi glanzende crèmekleurige vacht die dof en dun was. Katten die hem goed kenden zouden zien dat er iets niet klopte. Hij legde de vissen op de prooistapel en ging daar een eindje vanaf zitten. Hij pakte niets en staarde enkel wat voor hem uit, daarom had hij ook niet door dat Honeypaw naar hem keek. Pas toen ze hem riep keek hij op en zocht hij de witte kattin tussen de andere katten. Een waterig glimlachje sierde zijn lippen, maar hij was lang niet meer zo uitbundig als hij normaal zou zijn. Anders was hij naar haar toegerend en had hij het zich gemakkelijk gemaakt vlak tegen haar aan. Nou stond hij op wat leek alsof het hem moeite koste en liep naar haar toe. Hij had nog steeds wat last van zijn schouder en het feit dat hij geen energie meer had hielp niet echt bij de genezing. “Hallo Honey.” Zijn stem klonk schor terwijl hij een klein eindje van haar af weer ging zitten. Het leek hem niet meer te kunnen schelen, de hele wereld hield hij op afstand en het drong allemaal niet meer tot hem door.

Haar blauwe ogen vernauwde zich toen ze hem beter in beeld kreeg. Meteen begon haar Medicine Cat sense Hahaha, spider sense >D rinkelen. Haar vriend zag er opvallend slecht uit. Nu wist ze dat hij herstellende was van zijn schouder, waarvoor had ze hem vaak genoeg weer terug in haar den gehad, maar nu leek het alsof er meer aan de hand was. Er stond een klein glimlach op haar gezicht toen de flamepoint kater bij haar kwam zitten. Direct stopte ze, zacht spinnend, haar kopje onder zijn kin. Gewoon om hem even het gevoel te geven dat ze blij was hem weer te zien. Daarna ging ze weer zitten en keek hem wat serieuzer aan. "Is alles goed, Creamy? Je ziet er slecht uit," Yep, dat was Honeypaw, zodra ze wist dat iemand er slecht uit zag, zou ze er ook niet echt omheen gaan draaien. Iedereen verdiende een zelfde behandeling volgens haar, dus zou ze iemand nooit verkeerde kruiden toeschrijven of ergens omheen draaien, maakte niet uit hoe pijnlijk het was voor diegene.

Het rare was dat hij het zelf niet eens zo doorhad. Dat hij de kans had zijn vrienden kwijt te raken door zijn afwezigheid en zijn leven als hij niet uitkeek door te weinig eten waardoor zijn vacht dunner werd en zijn huid minder vet was zo voor Leafbare. Hij zag het gewoon allemaal niet meer of hij wilde het niet zien, het drong in ieder geval niet door. “Ja gaat goed en met jou?” Creamyfrost kon niet liegen, wat betekende dat hij er zelf in geloofde dat het goed ging en dat er geen vuiltje aan de lucht was. Even gleed zijn blik over zijn eigen lijf voor zover dat kon voordat hij Honeypaw wat onverschillig aankeek. “Ooh dat, dat valt wel mee hoor.” Hij probeerde geruststellend naar haar te glimlachen. “Heb je… heb je misschien nog papaverzaadjes over?” Vervolgde hij zonder blikken of blozen in zijn onschuld. Dat hij zichzelf hiermee verried kwam ook niet bij hem aan. Het deerde hem allemaal niet meer, als hij maar goed kon slapen. Daar draaide op het moment alles om, rust vinden in de warboel in zijn kop.

Haar ogen vernauwde zich, terwijl ze de kater eens goed bekeek. Hij zag er helemaal niet zo goed uit als dat die had gezegd en dat baarde haar zorgen. Ze wist wel dat ze vertrouwen moest hebben in haar vriend, maar dat betekende niet dat ze hem zo zou laten leiden. Ze kuchtte zachtjes, ging recht zitten en keek de flamepoint kater streng aan. ”Nee,” zei ze alleen maar. ”Het gaat niet goed met je. Ik zie het aan je, Creamy. Denk maar niet dat je onder het wakend oog van een Medicine Cat uit komt,” miauwde ze streng naar hem, terwijl ze haar pootje optilde en hem een tik tegen zijn kopje aan gaf. Maar ze keek verbaast toen ze zijn vraag hoorde. Eventjes was ze uit het veld geslagen en keek hem aan. ”N-nee, ik moet nog nieuwe gaan halen. Na de badgeraanval ben ik er opvallend snel doorheen gegaan,” zei ze zachtjes, iets wat beschaamd dat ze haar taken nog niet helemaal voltooid had.

Hij probeerde geruststellend naar haar te glimlachen, maar die glimlach leek nergens naar. Het was meer een vreemde halve grijns dan een geruststellende glimlach. “Jawel hoor het gaat goed. Misschien nog een beetje last van mijn schouder, maar ik slaap goed hoor.” Hoe het kwam dat hij goed kon slapen liet hij voor het gemak maar even achterwegen. “Ik wil wel helpen zoeken.” Hij krabbelende meteen overeind alsof hij het het allerbelangrijkste vond dat Honey de zaadjes had. Hij had het alleen te vlug gezegd, er klopte iets niet aan zijn gulle aanbod. Al meende hij echt dat hij haar wilde helpen er was nog een reden waarom hij dat wilde doen. “Anders kunnen we nu wel even gaan kijken?” Stelde hij toen voor alsof er niets aan de hand was en in zijn ogen was er ook niet aan de hand, maar zijn logica was veranderd. Zijn logica was het hebben van papaverzaadjes, de rest deed er niet meer toe.

De witte kattin kneep haar blauwe ogen dicht, terwijl ze hem bleef aankijken. Voor nu zou ze het laten rusten, maar een deze dagen zou ze de flame point kater wel eens goed onder de loep nemen. Ze vertrouwde zijn gedrag niet helemaal, maar kon voor nu haar pootje niet op de zere plek leggen. Wel deed het haar pijn dat ze het idee had dat haar vriend hier voor haar neus stond te liegen. Ze liet haar witte oortjes in d'r nek zakken en legde zich erbij neet. "Ik zal zodadelijk je schouder nog wel een keer nakijken," miauwde ze op een koele toon. Het viel haar wel op dat Creamyfrost nogal opgevrolijkt zei dat hij goed sliep. "Last van slapeloosheid gehad dan?" vroeg ze daarom kalm, in de hoop hem zo om de tuin te kunnen leiden dat hij wat opener tegen haar zou doen.
Al snel stelde hij voor om met haar mee te gaan zoeken naar poppy seed. Ze twijfelde eventjes, ergens wilde ze alleen gaan, maar een beetje gezelschap kon natuurlijk geen kwaad. "Ach, waarom ook niet," mompelde ze daarna. Toch maakte ze een mentale notitie dat ze Creamyfrost in de gate moest houden.

Hij zag dat ze het niet helemaal vertrouwde. Hij was nou eenmaal nogal hoog sensitief als het op emoties aankwam en hij begreep het oprecht niet. Het ging toch prima met hem er was niet aan de hand. “Dankjewel.” Vervolgde hij dankbaar toen ze zei dat ze zijn schouder straks nog even na zou kijken. “Dat zou fijn zijn, maar volgens mij geneest het wel.” Het ging helaas langzamer doordat hij minder at en al zijn energie stopte in iets waar hij zijn energie niet in hoorde te stoppen. Hij knikte toen ze vroeg of hij last van slapeloosheid had gehad. “Nachtmerries.” Meer zei hij niet. Het enthousiasme in zijn ogen toen ze aangaf dat ze ze wel konden gaan zoeken had twee kanten, ergens vond hij het ook leuk om weer een keer met haar op pad te gaan. Dat was alweer een tijdje geleden. “Oké.” Zei hij opnieuw veel te snel. “Goed dan.” Hij trippelde zichtbaar opgetogen richting de kampuitgang. Hij leek altijd helemaal op te leven door het vooruitzicht weer opzoek te gaan naar papaverzaadjes.

Ze vernauwde haar ogen een beetje, maar liet het gaan. Als ze zo niet tot hem kon doordringen, moest ze het maar op een andere manier doen en dat zou nu niet goed uitkomen. Toch vond ze het interessant om te horen dat hij last had van nachtmerries. "Waarom ben je dan niet eerder naar me toe gekomen? Ik had je wat kunnen geven er voor," miauwde ze, met een lichte toon van teleurstelling in haar stem. Deed ze het zo slecht als Medicine Cat Apprentice dat zelfs haar eigen vriend niet meer naar d'r toe kwam? Ze zuchtte eventjes, maar vermande zich. Ze had een taak te verrichten.
Haar blauwe ogen volgde de crèmekleurige kater die vrolijk in de richting van de uitgang trippelde. Ze zuchtte zachtjes en vroeg zich af wat er toch met 'm aan de hand was. Hij veranderde op slag van karakter en leek niet zichzelf te zijn. Misschien moest ze maar eens wat gaan navragen bij Butterstar.. Ze kwam overeind en volgde de kater. "Kom, dan gaan we," miauwde ze kalm, terwijl ze langs hem wandelde, het territorium in.

Hij schudde zijn kop toen ze zei dat ze hem wat had kunnen geven. Hij duwde even zijn kop in haar hals terwijl er een waterig glimlachje om zijn lippen verscheen. “Dat weet ik ook wel, maar ik wil je niet steeds tot last zijn Honey.” Daarnaast zou het haar zeker opvallen als hij vaker naar haar toe zou komen voor papaverzaadjes. Toen draaide hij zich om, om het kamp uit te lopen. Al snel liep ze langs hem heen om aan te geven dat ze zouden gaan. Opnieuw vormde er zich een glimlachje om zijn lippen, maar deze leek bijna wel echt vrolijk. Ja, dit vooruitzicht vond hij prima. Meer dan prima zelfs. “Waar denk je dat we ze het beste kunnen vinden?” Vroeg hij terwijl hij zijn pas iets versnelde om naast haar te kunnen lopen. Hij liep nog steeds niet helemaal goed waardoor hij er wat moeite mee had om haar bij te houden. Toch lukte het hem, omdat hij met zijn kop bij de zaadjes zat. Hij deed alles voor die zaadjes, alles voor de manier waarop de papaverzaadjes hem in slaap kregen.

Onderwerp: Re: Everything alright, dear? [+Creamyfrost]