broer en zus (darkkit en sorrelkit)

"Ze is dood, vermoord door de schaduwclan. Toen ik haar het eerst ontmoette had ze in een bui mij verwond en was ze weggegaan. Later ben ik er achter gekomen dat zij moeder van Winterpaw en Cloudkit was, dat dacht ze dan ze had een hersenschudding en herinnerde zich alleen nog dat ze bij hun geboorte was en ze had verzorgd. Later is ze vermoord door de schaduwclan en neergelegd in hun territorium om katten af te schikken. Ik ben die nacht gerold in modder en vossen uitwerpselen het kamp binnen gedrongen en had haar lichaam naar Winterpaw gebracht en hebben we haar begraven." Hij keek Night aan en zei "Waarom wasje dan eigenlijk verbannen" Hij zat nog steeds naast Night en keek naar Darkkit en wachtte geduldig af of het kleine katertje mee zou luisteren of zoals gewoonlijk hem irriteren. "Zeg moeten jullie niet naar Squirrelflight toe volgens mij mist ze jullie." Hij zei het meer waarschuwend dan bezorgt.

"Ze is dood." De woorden staken Night. Moest haar hele familie dan dood? Wat had StarClan tegen haar? "Vermoord door ShadowClan." ShadowClan, ze had die Clan altijd al gehaat. Ze deed haar ogen dicht en luisterde verder. "Toen ik haar het eerst ontmoette had ze in een bui mij verwond en was ze weggegaan. Later ben ik er achter gekomen dat zij moeder van Winterpaw en Cloudkit was, dat dacht ze dan ze had een hersenschudding en herinnerde zich alleen nog dat ze bij hun geboorte was en ze had verzorgd. Later is ze vermoord door de schaduwclan en neergelegd in hun territorium om katten af te schikken. Ik ben die nacht gerold in modder en vossen uitwerpselen het kamp binnen gedrongen en had haar lichaam naar Winterpaw gebracht en hebben we haar begraven." Toen zei Steelpaw iets tegen Darkkit wat Night niet verstond. "Waarom was je dan eigenlijk verbannen?" Night keek even de andere kant op. "Toen je ouders gedood waren door een vos, dachten ze allemaal dat ik die vos naar binnen had geleid. Maar Rockheart had het gedaan. Dus toen gaven ze allemaal mij de schuld, en werd ik verbannen. Als ze mij ooit nog op ThunderClan territorium zagen, zouden ze me doden. Rockheart is een tijdje later overleden aan een een of andere ziekte." Even kon Night niks uitbrengen. "Hij was mijn broer."

"Het lijkt wel of de sterremclan tegen ons. Eerst ma en pa, Dineira, Rockheart. Ik ben bijna 7 keer doodgegaan. 3 keer op het donderpad in gevecht, 1 keer Bliksem inslag , 1 keer een slang , 1 keer een hond en 1 keer tweebenen." Hij keek naar Night en verstomde toen ze zei "Hij was mijn broer". Streelpaw verstomde en zei "Waarom had hij dat gedaan! Door hem zijn mijn ouders dood.Hij heeft zijn eigen familie veraden." Steelpaw was woedend het kwam niet eens door de vos die was gewoon op het verkeerde moment daar maar door een famillie lid van hem. Toen pas viel hem op wat Night een tijd terug had gezegd "ho, wat zei je net iets over dat je de moeder was van Winterpaw en Cloudkit. Begrijp ik het nou verkeerd of dacht Dineira dat alleen maar dat ze hun moeder was." Steelpaw keek haar aan en wachtte op een antwoord. Hij focusde zich weer op de harde waarheid. Zijn ouders waren dood door een arrogante warrior en daardoor door een vos. Steelpaw werdt boos en hoe kan het toch dat andere meer weten over hem dan hijzelf

Winterpaw lag lekker te slapen in de apprentice den, maar werd om de een of andere reden wakker. Ze keek om haar heen en zag dat alle katten er waren behalve Steelpaw. Wat deed Steelpaw zo laat nog buiten? Ze besloot om te gaan kijken wat hij aan het doen was, maar ze wilde niet alleen gaan. Je kon maar nooit weten wat je kon gebeuren. Ze liep naar Honeypaw toe en maakte haar zachtjes wakker. “Steelpaw is weg en ik wil niet alleen achter hem aan gaan. Ga je mee?” Vroeg ze. Ze wachtte niet echt op een antwoord, want ze wist al wel een beetje dat Honeypaw mee zou gaan. Ze volgde Steelpaw’s spoor en kwam erachter dat het spoor vermengd was met die van Darkkit. Wat deed Darkkit samen met Steelpaw buiten het kamp? Een kitten kon beter rond deze tijd niet buiten het kamp zijn. Ze volgde het spoor verder en rook opeens een onbekende geur. De geur was van een rogue. Winterpaw voelde woede in haar opkomen en was van plan om meteen uit de bosjes te springen. Dit was nou al de zoveelste keer dat Steelpaw met een buitenstaander was en ze rook ook geen vijandschap tussen de twee katten. Ze sprong door de bosjes heen en zag dat de andere kat een zwarte poes was. “Steelpaw dit is nu al de zoveelste keer dat ik je zie met een buitenstaander. Je weet dat ik dit niet elke keer kan accepteren. Wie is het deze keer nou weer?” Zei ze boos. Ze keek even opzij en zag Darkkit. “Jij kunt beter naar je moeder terug gaan, want straks is de hele clan naar je op zoek.” Zei Winterpaw iets vriendelijker. Ze kon nu ook wel boos gaan uitvallen tegen de kitten, maar dat was zorg voor later. Nu richtte ze zich fel tegen de zwarte poes. Al Winterpaw’s nekharen stonden overeind en ze keek met een woedende blik naar de poes. “Wie ben je en wat doe je hier? Je weet toch wel dat dit Thunderclan territorium is? Maak dat je hiet wegkomt en zorg dat je nooit meer terugkomt, want als je niet uit jezelf gaat mag ik je verjagen.” Zei ze met veel woede. Ze was nog nooit eerder zo kwaad op iemand geweest. Wat dacht die poes nou wel? Dat ze zomaar op Thunderclan territorium mocht komen? Dan had ze het goed mis.

Honeypaw sloop op de muis af. Haar poten maakten totaal geen geluid op de bosgrond. De muis was erg groot en dik, als ze deze ving dan zou ze veel eten meebrengen naar het kamp. De bladeren ritselden zachtjes en Honeypaw voelde zich veilig. De zon scheen op haar honingkleurige vacht. Het leek alsof het hele woud haar aanmoedigde. De muis leek niks te horen, het was gefixeerd op eten of wat dan ook. Het lette in ieder geval niet op. Honeypaw voelde zich een echte jager, haar staart zwiepte geruisloos in de lucht terwijl ze dichterbij sloop. Ze kwam steeds dichter en dichterbij. Totdat ze klaar was en ze zich afzette. Haar poten maakten bijna contact met de muis totdat die zich omdraaide en zei, 'Steelpaw is weg en ik wil niet alleen achter hem aan gaan. Ga je mee?'

Honeypaw opende haar ogen en keek Winterpaw aan. Ze knipperde een paar keer slaperig met haar ogen en ze keek Winterpaw aan, droomde ze nog of was Steelpaw echt weg? Ze gaapte luid en kwam uiteindelijk overeind uit haar nest. 'Oke ik ga mee..' Miauwde ze zachtjes en slaperig. Ze schudde nog even de mosresten uit haar vacht en sloop achter Winterpaw aan, die was blijkbaar al verdwenen. Leuk dat ze even op haar gewacht had maar goed, ze liet een duidelijk geurspoor achter dus ze was niet moeilijk te vinden. Ze hoorde Winterpaw's boze stem. Er was duidelijk iets goed mis, Winterpaw werd nooit zo snel boos. Honeypaw begon sneller te lopen. Ze rook de geur van Steelpaw, Darkkit en Winterpaw, maar die geur was vermengt met de geur van een onbekende, was het een rogue? Honeypaw kwam dichterbij. Haar nekharen recht overeind gezet en haar nagels voor de zekerheid uitgeklapt. Ze wou klaar zijn voor als de rogue aanviel. Ze kwam de struiken uit en keek recht in de ogen van een zwarte rogue. Ze zette zich schrap in de aarde voor als de rogue zou aanvallen. Haar nekharen stonden recht overeind maar in het maanlicht was duidelijk de angst in haar ogen af te lezen. Ze kon geen volwassen rogue aan, ze kon niet zo heel erg goed vechten.

"Dit is mijn enige en laatste familie en ook die van jouw. Ze was de zus van Greenheart en Dineira. Je ontneemt mijn recht niet om te weten wat en wie mijn ouders waren. Zij is de enige die hun goed kende en ze is ook familie van jouw. Ik ga echt geen familie aanvallen dat is hetzelfde als wanneer ik een van onze clangenoten aanval." Steelpaw keek naar Winterpaw en zei tegen Winterpaw zonder haar aan te kijken "Dat betekent dus dat wij familie zijn." Hij keek haar weer aan en zei "Al wordt ik vastgeketent ik heb het recht om mijn geschiedenis te weten net als dat jij het recht hebt om te jagen voor je clan." Steelpaw was overdonderd eerst moest hij zoveel lijden en nu kan hij eindelijk weten over zijn ouders komt er iemand om zijn kans te verpesten. Steelpaw keek Winterpaw aan en zei "Ga jij de zus van je moeder aanvallen, doe dan. Ik hou je niet tegen. Verjaag je familie maar eveneens verjaagde je bijna mijn laatste hoop om mijn ouders te kennen en te weten hoe ze waren."

Winterpaw was blij dat Honeypaw mee was gekomen en keek nog steeds boos naar de poes. "Dit is mijn enige en laatste familie en ook die van jouw. Ze was de zus van Greenheart en Dineira. Je ontneemt mijn recht niet om te weten wat en wie mijn ouders waren. Zij is de enige die hun goed kende en ze is ook familie van jouw. Ik ga echt geen familie aanvallen dat is hetzelfde als wanneer ik een van onze clangenoten aanval." Antwoordde Steelpaw. Winterpaw keerde zich weer naar hem om. Ze was nog steeds boos, maar ook verwarring was in haar ogen te lezen. Hoe kon deze poes haar familie nou zijn? Dineira was haar moeder, maar ze weet ook nog steeds niet wie haar vader is. Ze zuchtte dit was te ingewikkeld. Ze mocht nu niet haar loyaliteit aan de clan op de proef stellen, maar dan zou ze de poes moeten aanvallen. Ze wist het niet meer. Wat moest ze nou doen? “Dat betekent dus dat wij familie zijn." Zei Steelpaw erachter aan. Steelpaw familie van haar? Dat kon toch niet. Die poes sprak vast niet de waarheid. Maar wat is dan wel waar? Wie was haar familie dan? Ze wist dat Cloudkit haar broertje was en dat Dineira haar moeder was, maar meer wist ze niet wie haar familie was. Niet wie haar vader was en ook niet of haar vader of moeder nog broers of zussen hadden. Dit was allemaal te ingewikkeld. Haar hoofd tolde er een beetje van en ze was een beetje bang dat ze hierdoor zou flauwvallen, maar ze bleef gelukkig staan. "Al wordt ik vastgeketent ik heb het recht om mijn geschiedenis te weten net als dat jij het recht hebt om te jagen voor je clan." Zei Steelpaw. Hoe kon hij deze Rogue zomaar vertrouwen? Hij kon toch niet zomaar elke buitenstaander gaan vertrouwen die een verhaal vertelde? Wie zei dat deze poes de waarheid sprak? "Ga jij de zus van je moeder aanvallen, doe dan. Ik hou je niet tegen. Verjaag je familie maar eveneens verjaagde je bijna mijn laatste hoop om mijn ouders te kennen en te weten hoe ze waren." Zei Steelpaw. Winterpaw voelde dat ze nog steeds boos was, maar er zat nu meer verwarring in haar. Was deze poes de zus van haar moeder? Wie zegt dat dat waar was? Hoe kon je een rogue nou vertrouwen, maar als dat waar was wat was er dan gebeurd met haar moeder en wie is haar vader? Is Steelpaw dan echt familie van haar? Of heeft die poes het verzonnen? Zoveel vragen, maar geen antwoord. Het draaide nu nog meer in haar hoofd en ze voelde dat dit te veel voor haar was, maar voordat ze iets kon zeggen werd alles om haar heen zwart en viel ze op de grond.

Honeypaw keek keek met achteruitgelegde oren en een bezorgde blik heen en weer tussen Winterpaw en Steelpaw, een vreemde spanning hing in de lucht, het leek alsof het kleinste vonkje voor een ontploffing kon zorgen en die spanning kon ze onaangenaam goed voelen, ze voelde zich er vreselijk ongemakkelijk door. Haar blik verlaagde zich tot haar poten, ze wist niet wat ze moest doen. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Het was niet leuk om vrienden zo tegenover elkaar te zien staan, zou ze tussen ze kunnen kiezen als het moest? Ondertussen probeerde ze haar gedachten in haar kop te ordenen. Waarom was ze met Winterpaw meegegaan, waarom zorgde dat altijd voor problemen. Had Steelpaw nou gezegd dat ze de zus was van de moeder van Winterpaw en Steelpaw? Dat maakte de ouders van Steelpaw en Winterpaw ook zussen of niet dan? En dan waren Steelpaw en Winterpaw dus ook familie.. Ze voelde zich verward, het was allemaal erg ingewikkeld. Het lukte haar niet om het zo snel goed op een rijtje te krijgen. Ze keek de zwarte rogue even schuw aan, hoorde ze hier wel te zijn? Misschien moest ze gaan. Ze hield haar kop laag en zette een stap achteruit, ze voelde zich een buitenstaander, ze hoorde hier niet bij. Dit was voor Winterpaw en Steelpaw. Net toen ze nog een stap achteruit wou zetten viel Winterpaw op de grond. Honeypaw slaakte een geschrokken kreet en rende voorwaarts richting Winterpaw. 'W-winterpaw?' Miauwde ze geschrokken en bezorgd. Ze duwde haar neus even in haar nekvacht. Geen antwoord, geen reactie, helemaal niks. Wat was er gebeurd? Was Winterpaw flauwgevallen?

"Winterpaw!" Steelpaw rende naar haar toe, maar ze was al flauwgevallen en Steelpaw fluisterde in haar oor om toch binnen te komen in haar onbewuste. "De geur van mijn ouders is zwak maar zit op haar, ze lijkt heel veel op Greenheart en Dineira en als ze een bedrieger was dan waren de kittens en ik allang dood." Steelpaw liep naar achter en snoof terwijl hij sprak "Ze had mijn laatste kans bijna verpest en daarbij mijn familie eer beledigt. Maar ik probeer haar te helpen , maar hoe" Hij keek rond en wist niets te doen. Steelpaw ging zitten en dacht na "Volgens mij is het door verwarring en daar valt niks aan te doen. Honeypaw, ik kan geen familie verjagen. Ik leg het uit Night, Greenheart en Dineira waren zussen, alleen Night en Dineira hadden toen een warrior naam. Dineira en Night zijn beide ten onrechte verstoten door dezelfde persoon. Ik en Winterpaw blijken dus familie. Het is ingewikkeld maar jij snaptn het vastwel." Steelpaw stond op en sleepte winterpaw weg van de harde bosgrond en legde haar op zachter terrein en steelpaw vroeg "Wat deden jullie eigenlijk hier."

Honeypaw hield Steelpaw met het verslepen van het slappe lichaam van Winterpaw. Ze was opgelucht toen Winterpaw eindelijk op zachtere ondergrond lag want Winterpaw was groter dan zij en dus ook zwaarder. Haar nek deed een beetje pijn maar goed. 'Volgens mij is het door verwarring en daar valt niks aan te doen. Honeypaw, ik kan geen familie verjagen. Ik leg het uit Night, Greenheart en Dineira waren zussen, alleen Night en Dineira hadden toen een warrior naam. Dineira en Night zijn beide ten onrechte verstoten door dezelfde persoon. Ik en Winterpaw blijken dus familie. Het is ingewikkeld maar jij snaptn het vastwel.' Vertelde Steelpaw. Honeypaw knikte. 'Ik snap het, ik was ook wel ongeveer zelf zover gekomen, maar nu je het uitlegd valt het in elkaar als een puzzel. Maar waarom waren ze verstoten dan? Het lijken me eerlijke katten' Miauwde Honeypaw, ze wierp even een blik op Winterpaw of ze al wakker werd. Ze voelde zich nogsteeds ongemakkelijk, ze hoorde hier eigenlijk niet. Haar poten schoven ongemakkelijk over de grond heen. 'Wat deden jullie eigenlijk hier.' Vroeg Steelpaw uiteindelijk. Die vraag liet haar nog ongemakkelijker voelen. 'Winterpaw maakte me wakker of ik mee ging jou zoeken..' Miauwde ze aarzelend.

"Ze waren verstoten omdat iemand ze aangaf voor het sturen van een vos in donderclangebied. Dezelfde vos die mij wees maakte. Maar de echte dader was Rockheart die een tijdje daarna stierf." Steelpaw keek naar Honeypaw. 'Winterpaw maakte me wakker of ik mee ging jou zoeken..' Miauwde ze aarzelend. Steelpaw keek haar aan en zei "Hoezo missen jullie me dan, wat zijn er veel clangenoten bezorgd om mij zeg. Bezorgd om die slechte grappen makende, irritante en vervelende Steelpaw." Steelpaw keek haar aan en zei "Wat is de echte reden, zeg nou maar gewoon." Steelpaw ging zitten en staarde Honeypaw aan en wachtte op een reactie. "Als ik niet beter wist zou ik denken, dat iedereen mij wil beschermen tegen stomiteiten. Waarom? Ohja ...... Die 7 keer bijna dood." Hij keek haar aan en wachtte op een antwoord of verheldering.

Winterpaw kwam weer een beetje bij bewustzijn. Het tolde nog steeds heel erg in haar hoofd, maar ze voelde zich al iets beter. “Wa…Wat is er gebeurd?” Vroeg ze en keek om haar heen. Ze lag nu op een andere plek dan toen straks dacht ze, maar het was niet heel duidelijk voor haar. Ze hoorde Steelpaw iets tegen Honeypaw zeggen. "Als ik niet beter wist zou ik denken, dat iedereen mij wil beschermen tegen stomiteiten. Waarom? Ohja ...... Die 7 keer bijna dood." Winterpaw keek naar Steelpaw. “Dat is niet helemaal waar. Het was gewoon raar dat je zo laat nog uit het kamp gaat.” Zei ze. Winterpaw bleef nog maar even liggen voor het geval ze weer zou flauwvallen. Ze moest nu proberen om alles op een rijtje te zetten. Ze dacht even na over wat er was gebeurd voor ze flauwviel. Haar hoofd deed iets pijn, waarschijnlijk omdat ze met haar hoofd op de grond terecht was gekomen, maar ze deed toch haar best om de gedachten op een rijtje te zetten. Steelpaw was dus haar neef en haar moeder had dus twee zussen, Greenheart en Night. Was dat alles waar ze zoveel gedachtes om had? Het leek nu wel allemaal mee te vallen, maar haar hoofd deed er wel pijn van, dus ze besloot om niet meer te veel te gaan nadenken. Winterpaw stond voorzichtig op. Ze wankelde nog wel iets, maar na een tijdje stond ze weer stevig. “Dus Night, jij bent mijn tante, maar ik begrijp iets nog steeds niet. Wie was mijn vader dan?” Vroeg ze. Ze was er wel benieuwd naar geworden. Ook al kon ze dit niet allemaal misschien in één keer aan, maar ze wilde nu ook meteen de waarheid weten. Dit was misschien een keer en nooit weer. Ze hoopte dat er niet een andere kat van de clan kwam, want dan moest ze een kant kiezen. De kant van haar familie of de kant van haar clan. Ze wist dat ze dan de kant van de clan zou kiezen, ook al deed het haar veel pijn. Ze had dan geen keus. Ze wist niet voor wat Steelpaw dan zou kiezen, maar dat was zijn probleem. Ook al hoopte ze nu stiekem dat Steelpaw dan ook voor de kant van de clan zou kiezen en niet voor de kant van Night, want hij was nu eenmaal familie van haar en het zou haar nog meer pijn doen als ze twee familieleden zou moeten missen in plaats van één. Ze snapte alleen nog niet goed wat Darkkit hier te zoeken had, maar dat was niet aan haar om daar iets van te zeggen. Squirrelflight zou vast wel streng genoeg voor hem zijn.

''Nightfur,'' Siste Bluestar's stem in het hol van de nursery. Haar ogen stonden groot van woedde, '' We hadden jou verbannen, verbannen van het hele Thunderclan territorium, en kijk kijk wie hier verschijnt. Ripred en Greenheart, waren ervaren krijgers. Je had van ze moeten leren inplaats ze te doden, dit zou de clan je nooit vergeten. Verdwijn! Verdwijn uit mijn ogen, als de krijgers je hadden gezien, was je al dood geweest. Dan moest sterrenclan nog beslissen of je wel aan zilverpels had mogen staan.'' Schreeuwde ze kwaad, haar ogen waren donker. Haar stem was scherp. Scherper dan alle andere keren, ''clankatten doden geen andere clankatten. Of ze nou van je eigen clan of een andere clan zijn,'' herhaalde Bluestar de regel nogmaals. ''Verdwijn uit mijn ogen, Nightfur. En keer nooit meer terug. Zorg dat je iets met je leven kan, nu het er nog is. Nu je hier nog in levende lijve bent teruggekkeerd. Als je nu niet verdwijnt zal je het kamp nooit meer leven verlaten.'' Bluestars vacht trilde, Ripred en Greenheart zal ze nooit kunnen vergeten. Hoe kon ze deze katten hebben gedood? Bluestar had vaak getwijfeld, maar ze was daar. Als enige kat uit de hele omgeving. Ze had het bloed van haar eigen zuster op haar poten, en haar vacht tussen haar nagels. Hoe kon ze?

Honeypaw hielp Winterpaw zwijgend omhoog op haar poten en ondersteunde haar, voor het geval dat ze nog steeds wat wankel was op haar poten, maar ze was allang blij dat Winterpaw weer wakker was. Honeypaw was erg geschrokken toen haar vriendin ineens ter aarde stortte. Ze stond er wat ongemakkelijk bij en ondertussen wenste ze dat ze nooit haar nest uit was gekomen. 'Als ik niet beter wist zou ik denken, dat iedereen mij wil beschermen tegen stomiteiten. Waarom? Ohja ...... Die 7 keer bijna dood' Zei Steelpaw, maar het klonk wel alsof hij verheldering wou. Honeypaw opende haar mond om antwoord te geven maar Winterpaw deed dat al. 'Dat is niet helemaal waar. Het was gewoon raar dat je zo laat nog uit het kamp gaat.' reageerde Winterpaw. Dit maakte dat Honeypaw zich nog ongemakkelijker, waarom was ze hier eigenlijk? Ze voelde zich er buiten staan, alsof ze van een afstand toekeek. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer en ze keek naar de grond. Plots hoorde ze een stem, scherper dan doornen naar de rogue sissen. Ze keek op en zag Bluestar, ze had Bluestar nog nooit zo kwaad gezien, op het gegeven moment begon ze zelfs te schreeuwen. Honeypaw wou diep van binnen wegkruipen als een kleine angstige kitten. Haar ogen waren groot van angst, Bluestar was zelfs nog kwader dan met het onweer. Maar eigenlijk hadden ze toch niks fout gedaan? Ze waren op een rogue af gegaan, maarja, ze hadden hem niet verjaagd. Honeypaw hield zich angstvallig stil en verwenste zichzelf stilletjes dat ze uberhaupt haar nest uit was gekomen. Ze had Winterpaw blind gevolgd en dat had voor haar tot problemen geleid, voor de tweede maal al.

"Zij kan ze toch niet vermoord hebben, Bluestar. Ik had ze zelf vermoord zien worden door een vos. Dus het is onmogelijk dat zij het was" Hij sprong naar achter en liep weg hij stond nu tussen Bluestar en Night in. Hij keek naar de tweekatten en hij hoopte dat Bluestar ongelijk heeft. Hij wou zo graag dat het een misverstand was. Steelpaw kon geen kant kiezen. Zijn eigen ogen en familie of de clan. Een ding was zeker hij zat diep in de problemen. Stiekem hoopte hij weg te kunnen sluipen maar hij moest hier blijven. Zijn herrinnering, zijn enige herrinnering aan zijn ouders was hoe ze werden vermoord door een vos. Hij keek gespannen en hij had zijn pad gekozen. Wanneer Night gelijk bleek te krijgen zou hij niets doen , wanneer Bluestar gelijk heeft zou hij Night wegjagen tot voorbij het Donderpad. Wanneer er geen van beide gelijk had zou hij zich aan Bluestar´s zeide komen, Ookal betekende dat straf. Steelpaw stond gefocused naar Bluestar te kijken. Hij wist bijna zeker dat bij een gevecht Bluestar zou winnen.

Winterpaw schrok toen ze ineens de stem van Bluestar hoorde. Ze had nu echt een probleem en ze voelde angst in haar opkomen. Ze had nooit wakker moeten worden en nooit achter Steelpaw aan moeten gaan, want nu zat ze echt in diepe problemen en ze had Honeypaw ook nog meegenomen hier naartoe. Opeens begon Steelpaw Bluestar fel tegen te spreken en sprong tussen Night en Bluestar in. Waarom deed hij dat? Vond hij zijn familie nou echt belangrijker dan zijn clan? Winterpaw kon maar 1 ding kiezen en dat was de kant van haar clan. Ook al deed het veel pijn om te zien dat Steelpaw voor Night koos. Winterpaw had nog geen antwoord gehad van wie haar vader was, maar dat kon ze beter nu ook niet gaan vragen waar Bluestar bij was. Winterpaw wist zeker dat ze de kant van Bluestar zou kiezen, dus liep ze niet naar Steelpaw toe, maar bleef staan waar ze stond. “Steelpaw luister nou even.” Probeerde ze. Ze moest Steelpaw toch op andere gedachten kunnen brengen. “Kies je nou echt voor Night in plaats van voor je eigen clan? Denk na. Kun je wel bewijzen dat Night tegen jou de waarheid sprak. Ik kan het zelf nog maar amper geloven en weet niet of ik het wil geloven, maar als je voor Night kies besef dan dat je ook familie in de steek laat.” Zei ze. Het ging over haar en Cloukit, maar dat begreep Steelpaw vast wel. Winterpaw wist niet meer wat ze nou moest geloven. Eerst leek het een beetje logisch dat het verhaal van Night waar was, maar toen kwam Bluestar en Winterpaw wilde het liefst haar leider geloven, want een rogue kon nog altijd liegen. Dat was ook waarom ze zoveel had nagedacht en het haar uiteindelijk te veel was geworden. Ze was nog steeds bang dat ze straf zou krijgen, maar ze moest nu eerst weten voor welke kant Steelpaw zou kiezen. Het was belangrijk voor haar. Het zou haar namelijk veel pijn doen als Steelpaw voor Night koos.

Steelpaw riep "Ik kies geen kant! Familie blijft familie ondanks moord. Ik zei alleen dat ik zelf had gezien dat ze door een vos werden vermoord. Bluestar wees niet boos alleen ik wou meer weten en hoe en van wie weet u dat Night ze heeft vermoord. Ik heb het gezien. Helder het wat meer op want dit doet me nu meer pijn dan die donderschok." Steelpaw haalde zwaar adem en keek Bluestar aan en hij hoopte dat ze niet boos werd door die uitbarsting. Steelpaw keek Winterpaw aan en zei "Als ik had moeten kiezen had ik voor de clan gekozen alleen ik wil gewoon voor iedere kat een eerlijke kans. Als je die niet geeft ben je minder dan een hond. Winterpaw dacht je echt dat ik voor een familielid jou, Ravenpaw, Honeypaw, Sunpaw, Kestrelwing , Squirrelflight , Darkkit , Sorrelki , Spottedtail en de rest van mijn vrienden en de clan alleen laat. Zo gemakkelijk komen jullie niet van mij af." Steelpaw was het zat dat iedereen lak aan hem, zijn geloof in de clan en zijn zintuigen had. Steelpaw bleef aan de kant en wachtte op antwoord.

Ravenpaw hoorde al de stemmen van een paar katten. In het begin probeerde hij ze te negeren, hij wilde verder slapen, hij moest mee lopen met een nachtpatrouille als test en was hierdoor uitgeput. Maar toen de stemmen steeds luider werden en die van Bluestar zich in het gesprek mengden besloot hij toch wel naar de katten toe te lopen. De zwarte jonge kater hees zich overeind, hij rekte zich uit en liep dan in een sloom tempo naar de katten toe. Toen de geur van een onbekende kat zijn neus binnen kwam legde hij zijn oren in zijn nek. Wat deed die hier in het kamp? De onbekende kat was een zwart met fel gele ogen. Toen Ravenpaw dichter bij kwam hoorde hij de naam 'Night' vallen. Een naam die hij nog nooit gehoord had. Hij liep naar Honeypaw toe en ging naast haar staan. "Als ik had moeten kiezen had ik voor de clan gekozen alleen ik wil gewoon voor iedere kat een eerlijke kans. Als je die niet geeft ben je minder dan een hond. Winterpaw dacht je echt dat ik voor een familielid jou, Ravenpaw, Honeypaw, Sunpaw, Kestrelwing , Squirrelflight , Darkkit , Sorrelki , Spottedtail en de rest van mijn vrienden en de clan alleen laat. Zo gemakkelijk komen jullie niet van mij af." hoorde hij Steelpaw zeggen. Waar hadden ze het in godsnaam over. Dacht Winterpaw dat Steelpaw weg ging? Nieuwsgierig luisterde Ravenpaw mee met het gesprek. Zijn ogen strak op Night gericht. Straks zou de kat iets uit halen. Wat hij niet wilde.

Bluestars ogen spoten haast vuur, ''dus je beweert dat ik een hónd ben Steelpaw.'' Vroeg Bluestar rustiger dan eerst. Ze wist dat hij het niet zo had bedoeld, maar op het moment was ze te boos. ''Jij was enkel een kitten Steelkit, je weet niet wat er gebeurd is.'' Gromde ze naar de leerling. Ze had expres de naam gebruikt toen hij nog een kitten was, ze wist niet waarom. Dat deed ze altijd, als clankatten zich anders voordeden dat ze eigenlijk waren. Dat ze de verkeerde rang aannamen. ''Jij kiest nu een familielid voor de clan, Steelpaw begrijp dat goed.'' Zei ze tegen het jong van 9 manen. ''Nightfur, een kat die zich bij de Queens had gevoegd. Nét een krijger was geworden. Had haar eigen zuster en schoonbroer gedood.'' Siste ze. ''Uit de weg, Steelpaw. Niks hier draait uit op een gevecht. Ik wil alleen de waarheid, voor één keer. Zou ik de waarheid uit je mond willen horen. Een vos kan onmogelijk twee krijgskatten doden. Het is onmogelijk, en dat weet je zelf Nightfur. For once, the truth.'' Haar ogen stonden kwaad, en zachtjes bewoog haar staart heen en weer.

Bluestars ogen spoten haast vuur, ''dus je beweert dat ik een hónd ben Steelpaw.'' Ze klonk woedend en Steelpaw liep achteruit. ''Jij was enkel een kitten Steelkit, je weet niet wat er gebeurd is.'' Steelpaw liep naar achter hij wist dat hij het te bont had gemaakt. ''Jij kiest nu een familielid voor de clan, Steelpaw begrijp dat goed.'' Steelpaw werdt boos dat te horen maar hij liet niets merken het enige wat verandert was dat hij niet meer naar achter liep. ''Nightfur, een kat die zich bij de Queens had gevoegd. Nét een krijger was geworden. Had haar eigen zuster en schoonbroer gedood.'' Siste ze. ''Uit de weg, Steelpaw. Niks hier draait uit op een gevecht. Ik wil alleen de waarheid, voor één keer. Zou ik de waarheid uit je mond willen horen. Een vos kan onmogelijk twee krijgskatten doden. Het is onmogelijk, en dat weet je zelf Nightfur. For once, the truth.'' Steelpaw was verontwaardigd. "Het enige wat ik weet is dat ze door een rood stinkend beest waren vermoord." Steelpaw voelde een schok en de woorden die Night had gezegd kwamen terug, ze had het over dingen gehad die hij nooit had gezegd. Steelpaw´s gedachten hadden vanaf kittens af aan zijn geest vervaagd om dat hij de waarheid niet aan kon als kitten. Steelpaw knipperde en zei"Je was het wel. Waarom heb je ze vermoord." Steelpaw keek dof en een paar tellen later was hij woedend op Night en op zichzelf. "WAAROM HEB JE ZE VERMOORD!!!" zijn ogen stonden weid open maar als hij haar aanviel was hij lager dan haar. "Bluestar je had gelijk, mijn gedachten waren troebel. Wat is mijn straf. Het ergste vind ik nog dat ik mezelf al manen voor heb gelogen." Hij schaamde zich en wierp een woedende blik op Night. Hij was boos en teleurgesteld in een keer. Als hier niet allemaal clan genoten waren en Bluestar er niet bij was had hij zich vast en zeker minder goed beheerst.