Rest for the best

Met een glimlach op haar gezicht pakte Mouse een kleine mus uit de prooistapel. Natuurlijk had ze eerst gewacht tot de elders, kittens en queens gegeten hadden, want dat moest volgens de warrior code, had ze al geleerd in de paar dagen dat ze apprentice was. Het was wel zwaar hoor, iedere morgen moest ze heel vroeg opstaan en ze kon niet meer uitslapen zoals ze altijd zo graag deed toen ze nog in de nursery sliep. Ook vond ze het moeilijk dat ze mama nu opeens veel minder zag; het was een hele stap om in één nacht van de ene den naar de andere te verhuizen. Maar bovenal vond ze het allemaal prachtig en geweldig. Want een apprentice zijn was gewoon een heel ander leven dan die van een kitten! Je mocht het kamp uit, kreeg lessen van je mentor en kon zo een beetje meer doen voor de clan.
Toch had ze wel een tegenslag gehad. Vanochtend, toen ze werd gewekt door Aspenstorm (haar mentor) had ze zich ziekjes gevoeld. Het hoestje was weer een beetje teruggekomen en ze was snel de apprentice den uitgegaan voordat ze iedereen wakker zou maken. Maar nu - al wat later op de middag - voelde ze zich al weer helemaal fit. Het kwam vast door de plotselinge verandering van niks doen op een dag naar heel veel doen op een dag; hiervoor was Mousepaw d'r fragiele lichaampje gewoon niet gemaakt. Dus was het advies voor haar geweest om de dag maar even te laten voor hoe het was en 'vrij' te nemen. Het was op zich wel lekker dat ze even kon uitrusten, maar ook heel jammer want ze wilde elke minuut op de dag besteden aan nieuwe dingen leren en ontdekken en nu kon het eindelijk. Toch had ze het advies maar opgevolgd, ze wilde immers niet écht ziek worden want dan had ze pas problemen.
Toen Mouse met haar vogeltje naar de apprentice den liep, viel haar blik op Raptorpaw die ook in het kamp was. Hij was er eerder nog niet geweest dacht ze, misschien was hij teruggekomen van zijn training? Of ze had hem gewoon niet gezien, dat kon natuurlijk ook. In ieder geval pakte ze haar prooi op en trippelde naar de voor haar grote kater toe. "Hwee Waptow!" miauwde ze vanaf een afstandje naar hem toe met de prooi nog in haar mond. Toen ze bij hem aankwam liet ze het beestje uit haar bek zachtjes op de grond vallen en keek hem aan. "Zin om te delen?" miauwde ze op haar altijd vrolijke manier en keek hem met een glimlach op haar gezicht. Ze gaf hem een kopje onder zijn kin, ze was blij om hem te zien.

Ongelooflijk, hij had zo'n vreselijke mentor. Ze was zo erg. Hij vertikte het ook om respect naar haar te tonen, of om überhaupt naar haar te luisteren. Hij was weg gegaan en terug naar het kamp. Hoe moest hij nou ooit de beste warrior ooit worden. De meest gevreesde. Chagrijnig kwam hij het kamp binnen en ging in een hoekje zitten. Straks werd Tigerpaw nog beter. Dat mócht echt niet gebeuren. Echt niet. Northernlight nam het niet serieus, ze wou alleen maar mooi zijn en niet vies worden. Waar sloeg dat op? Raptorpaw wou vechten en sterker worden, beter, veel beter. Beter dan alle andere apprentices en er voor zorgen dat Mousepaw gek op hem zou worden. Mousepaw was van hem. Dat was gewoon een feit. Misschien wist ze het zelf nog niet en dan hoefde ze ook niet, als ze maar het gevoel kreeg dat hij van haar was. Hij likte zijn lippen en stak zijn nagels eens diep in de grond. Een flits van dat dit kattenhuis was kwam zijn gedachten binnen en ging weer weg. Hij knipperde met zijn ogen en een mondhoek krulde op. Iedere kat die aan zijn Mousepaw kwam zou dat meemaken. Iedere kat die hem in de weg zat naar zijn succes zou dat ook voelen. Hij lachte even in zichzelf en keek toen op.
"Hwee Waptow!" Hoorde hij toen. Alles klonk vervorm en hij zag Mousepaw al op hem afkomen. Ze droeg een prooi met zich mee. Het was een kleine muis. Ze liet de muis vallen en keek hem aan met haar heldere ogen. Hij glimlachte naar de poes, oprecht warm. Voor haar was hij lief, alleen voor haar. "Zin om te delen?" Vroeg Mousepaw toen. Hij glimlachte, iets wat maar weinig katten van hem zagen. "Ja natuurlijk," snorde hij. "Maar veel is het niet en je moet wel goed eten," merkte hij op. Mousepaw gaf hem een kopje langs zijn kin en hij verstarde even. Maar al snel ontspande hij en gaf een kopje terug. "Hoe gaat het met je?" Vroeg Raptorpaw toen.

Hij glimlachte warm naar haar en meteen kreeg ze een brede glimlach op haar gezicht. "Zin om te delen?" vroeg ze, waarna ze met haar pootje op de muis wees. Hij was klein, maar dat maakte niet uit, want zij was ook klein. "Ja natuurlijk," beantwoordde Raptor haar en ze giechelde zachtjes. Ze had eigenlijk nog nooit een prooi gedeeld met iemand, alleen als je de keren meetelde waarbij ze stukjes prooi had geproefd als kitten. Maar dat telde ze niet mee. "Maar veel is het niet en je moet wel goed eten," zijn bezorgdheid gaf haar een goed gevoel. Hij was zo'n goeie vriend, ze snapte werkelijk niet waarom anderen hem niet aardig vonden. Hij deed toch niets fout? Mouse gaf hem een kopje zoals ze wel vaker deed bij hem. Hij was groot en daarom kon ze altijd net bij zijn kin. Ze voelde niet dat hij even verstijfd bleef staan, ze voelde alleen het kopje dat hij teruggaf. "Hoe gaat het met je?" Mouse schoof dichterbij ging zitten, zodat ze nu tegen hem aan leunde en zuchtte zachtjes. "Goed, ik wil ook het kamp uit mogen. Maar morgen mag ik waarschijnlijk weer," miauwde ze op een klagelijke toon. "Hoe gaat het met jou?" vroeg ze en nestelde zichzelf nog iets dieper in zijn vacht. Dit zat perfect.

Raptorpaw vond het fijn toen Mousepaw tegen hem aan ging leunen. Ze was een stuk kleiner dan hij was, maar die verhouding was mooi om te zien. Ze had niets gezegd over de prooi, dus ging hij er van uit dat ze het zelf op zou eten, wel had hij haar glimlach gezien bij zijn woorden. Alleen bij haar zag ze de emoties en voelde hij die zelf ook, een beetje. Maar dat was meer dan bij wie dan ook. Als jonge kitten had hij veel gevoeld, nu leek het lastiger te zijn, vooral positieve emoties. "Goed, ik wil ook het kamp uit mogen. Maar morgen mag ik waarschijnlijk weer," antwoordde ze op zijn vraag. "Zeker?" Vroeg hij als eerste, hij wist van haar ziek zijn af. "Oh ja, snap ik. Waarom mag je nu dan het kamp niet uit?" Vroeg hij. "Mag je ook niet samen met iemand? Gewoon rustig verkennen?" Hij wist namelijk wel dat Mousepaw gevoelig was voor ziek zijn, iets wat hij niet fijn vond. Niet fijn, omdat hij haar niet kwijt wou. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg Mousepaw aan hem. "Nou, om eerlijk te zijn, niet heel goed," miauwde hij en vaak was hij niet eerlijk, al wisten anderen dat niet, tenminste, de meesten. Ondertussen sloeg hij zachtjes zijn dikke staat langs haar heen.

Raptorpaw vroeg of ze zeker wist dat het goed ging, en ze knikte."Ja, ik mag morgen waarschijnlijk het kamp weer uit!" vertelde ze hem met een glimlach. Ze kon niet wachten. "Oh ja, snap ik. Waarom mag je nu dan het kamp niet uit? Mag je ook niet samen met iemand? Gewoon rustig verkennen?" ze trok haar neus op. "Ik mag 't kamp niet uit omdat ik dan weer te snel moe wordt, tenminste, dat zeggen ze.." miauwde ze en duwde haar wenkbrauwen samen. "Maar het is stom. Ik mag ook niet samen met iemand." tja, het was gewoon niet leuk als iedereen weg mocht, maar jij moest achterblijven omdat je lichaam stom deed. "Hoe gaat het met jou?" vroeg ze toen maar, omdat ze het onderwerp waarover ze het hadden niet de leukste vond. "Nou, om eerlijk te zijn, niet heel goed," beantwoordde hij en vragend keek ze omhoog naar hem. Niet heel goed? Ze voelde zijn wollige staart die zich om haar heensloeg en een gelukkige glimlach kwam op haar gezicht. Dit voelde heel prettig; Raptor was overal om haar te beschermen en hij was er gewoon voor haar. Ze werd nu helemaal omgeven door hem; zijn lichaam aan de ene kant en zijn staart die tot de helft van haar voorpoten kwam. "Het gaat niet goed?" miauwde ze toen, de vragende blik weer terug in haar blauwe ogen. "Waarom niet?"

Mousepaw vertelde dat ze vandaag het kamp niet uit had gemogen omdat ze moe gevonden werd. Raptorpaw vernauwde zijn ogen. Wat was dat nou weer? Maar hij dacht verder, kwam het door haar ziek zijn? Echter zei Mousepaw dat ze het stom vond en dat ze met niemand het kamp uit mocht. "Wat dom," beaamde hij. Hij vernauwde zijn ogen. "Mag je ook niet een beetje naar buiten? In de beurt blijven?" Vroeg hij. Hij wou er best graag op uit met Mousepaw. Vervolgens vroeg Mousepaw hoe het met hem ging en Raptorpaw beantwoorde dat naar de waarheid. Dat kwam zelden voor. Hierna sloeg hij zachtjes zijn staart om Mousepaw heen en hij merkte op dat ze het fijn vond. Dat deed hem weer goed. Ze was echt van hem, dat voelde hij. Mousepaw keek naar hem op en herhaalde zijn antwoord vragend, waarna ze vroeg waarom het niet goed ging. Raptorpaw slaakte een zucht. "Northernlight is mijn mentor en ze is laks. Weet je wat ze zei bij de ceremonie? 'Ergens morgen middag heb ik wel tijd voor je. Eerst moet ik uitslapen.' Hoe ga ik met deze instelling ooit de beste warrior ooit worden?!" Zijn stem verhief zich wat en dat merkte hij op, want hij was bij Mousepaw, anders had het hem niets uitgemaakt. "Oh sorry," zei hij daarom ook. Wel voelde hij weer intense woede in zich branden. Hij vroeg zich af waarom dat zo hevig was. Northernlight zat hem in de weg naar zijn doel, dat was het antwoord.

Nee, hij was het er ook niet mee eens. "Wat dom," merkte hij op en ze knikte. "Mag je ook niet een beetje naar buiten? In de beurt blijven?" Mousepaw had wel door wat hij aan het doen was en ze glimlachte zachtjes. Hij wilde met haar uit het kamp gaan. "Nee, mag niet." miauwde ze toch eerlijk en schudde haar kop. Ze wilde niet dat ze weer kitten werd gemaakt of zo omdat ze één keer stiekem het kamp uit ging. Ze had geen idee wat Everstar wel en wat niet zou doen. Toen vroeg ze aan hem hoe het eigenlijk met hém ging, want dat had ze nog niet gevraagd en ze wilde 't wel weten. Hij miauwde dat het eigenlijk helemaal niet zo goed met hem ging en vragend keek ze omhoog. Waarom niet? Zijn staart werd om haar heen geslagen en ze glimlachte. Ze hield van haar alleen tijd met hem. "Northernlight is mijn mentor en ze is laks. Weet je wat ze zei bij de ceremonie? 'Ergens morgen middag heb ik wel tijd voor je. Eerst moet ik uitslapen.' Hoe ga ik met deze instelling ooit de beste warrior ooit worden?!" haar gezicht trok zich in een frons. Ze had nog wel gedacht dat Northernlight wel een goeie mentor zou zijn; ze had een mooie naam en dat bepaalde al veel in de ogen van Mouse. "Oh sorry," klonk het toen vanaf Raptor en ze gaf hem een kopje. "Maakt niet uit, als je boos bent dan moet je het niet wegstoppen." miauwde ze. "Het is leuk om zo samen te zitten, vind je niet?"

Raptorpaw wou doordrammen toen Mousepaw als nog zei dat het niet mocht. Hij haalde zijn schouders op. "Morgen dan," miauwde hij vervolgens. Geen vraag, het ging gewoon gebeuren, maar zo bracht hij het niet naar haar, al was het wel zo in zijn kop. Ze begonnen over hoe het met Raptorpaw ging en Raptorpaw vertelde eerlijk dat het niet goed ging, want hij had een verrotte mentor. De meest verrotte poes van de clan. Van het woud. Van het continent. Van de wereld en van het heelal. En Raptorpaw legde helemaal uit aan Mousepaw waarom, dan was hij nog niet eens uitgesproken. Mousepaw zei er echter niets van dus dropte hij het onderwerp. "Maakt niet uit, als je boos bent dan moet je het niet wegstoppen," was wat ze wel zei op zijn stem volume. Hij glimlachte naar haar en gaf een kopje terug toen zij hem een kopje gaf. "Het is leuk om zo samen te zitten, vind je niet?" Zei Mousepaw en Raptorpaw knikte. "Daar heb je gelijk in. Maar ik vind het altijd leuk met jou," miauwde hij. Met deze dingen zou hij haar voor zichzelf winnen. Dat wist hij. Hij meende deze dingen ook, al was hij niet zo van de zoetigheid. Maar als hij daarmee deze poes zou winnen, zat het helemaal goed. Als hij er zo over na dacht wist hij niet eens precies waarom hij zijn zinnen op haar had gezet. Misschien omdat ze gewoon mooi was en geliefd was bij andere katers. En wat mooi was was van hem.

"Morgen dan," vertelde Raptor haar en ze knikte. Ja, ze konden best morgen samen het kamp uit gaan. Ze vond het meteen spannend toen ze eraan dacht. Ze had het territorium nog niet goed kunnen ontdekken en alles was dus ook nog een raadsel voor haar. Toen Raptor vertelde over z'n mentor, werd hij een beetje boos. Natuurlijk ontging het Mousepaw niet maar ze snapte het wel als ze hoorde wat voor een poes zijn mentor was. Het klonk niet echt gezellig. Toen de kater zich verontschuldigde voor zijn uitbarsting, schudde ze haar kop. "Maakt niet uit, als je boos bent dan moet je het niet wegstoppen," miauwde ze met een ferme stem. Ze gaf hem een kopje, gewoon omdat het kon. "Het is leuk om zo samen te zitten, vind je niet?" vroeg ze toen en Raptor knikte. "Daar heb je gelijk in. Maar ik vind het altijd leuk met jou," Mousepaw voelde dat ze een beetje warm werd. Het gaf haar een fijn gevoel dat hij zo over haar praatte. "Ja.." miauwde ze dus ook een beetje dromerig en ze leunde weer wat meer tegen Raptor aan. De muis, die ze eigenlijk zou gaan eten, lag vergeten aan de kant.