Am i dead? {Open voor hele wc}

Bloed droop uit een grote snee in haar hoofd. Yellowpaw wankelde langzaam door de open velden. Ze hoopte vurig dat er nu een patrouille langskwam maar naarmate de tijd verstreek vervloog haar laatste beetje hoop. Haar dikke blauwe ogen gingen steeds verder dicht. Als ze nu niks te eten en te drinken kreeg zou ze sterven. Ze strompelde zo snel als ze kon verder, op haar lip bijtend van de pijn. Het laatste wat ze rook was de geur van windclan warriors. Toen werd alles weer zwart voor haar ogen. Ze werd bewusteloos het windclan kamp binnengedragen.

Quiet kwam de Apprentice's Den uit gestrompeld, stukken later dan hij eigenlijk bedoeld had. Blijkbaar was het plekje dat hij had uitgekozen in de Den nog zo slecht nog niet, hij kon er prima slapen. Hij was allang blij dat Puddlekit niet snurkte. Zijn ogen verwijdden toen hij een kat naar binnen zag komen lopen, een andere kat met zich meegedragen die onder het bloed zat. Quiet herkende haar, Yellowpaw. Wat was er in Starclans naam met haar gebeurd? Quiet rende op de prooistapel af en greep een konijn met zich mee, voor hij naar Yellow toe ging. Hij tikte haar zachtjes aan met zijn poot in de hoop iets van bewustzijn te kunnen zien. Ze zag er hongerig uit. Vermoeid, en bovendien was het zichtbaar dat ze veel pijn had. Sparrowfeather moest haar komen helpen! "Yellowpaw!" riep Quiet wanhopig, hij moest gehoor krijgen, wie wist zou ze niet meer terug komen.

Ergens ver weg voelde Yellowpaw een tikje tegen haar poot. "Yellowpaw!" Klonk als in een echo. Maar ze opende haar ogen wel. Yellowpaw herkende Quietpaw. Hij was vast geschrokken. 'Leef ik nog?' Vroeg Yellowpaw met een krakende stem. 'Of ben jij ook dood?' Vervolgde ze.

Het ging allemaal veel te langzaam, maar even later opende Yellowpaw dan toch haar groene ogen. Quiet glimlachte flauwtjes naar haar, in ieder geval blij dat ze weer bij zinnen was. "Leef ik nog?" vroeg de poes met een stem die aangaf hoeveel pijn ze op dit moment voelde. Quiet bleef met zijn kop dichtbij haar gezicht. "Of ben jij ook dood?" vervolgde ze met diezelfde krakende stem. Quiet lachte weer, voorzichtig. Hij vond het zo erg voor haar. "Nee, je bent in het Windclankamp nu. Je bent veilig," zei hij zachtjes tegen haar. "Ik heb wat eten voor je, als je honger hebt," zei hij, terwijl hij de haas pakte en voor haar neer legde. Waar bleven Lizardpaw en Sparrowfeather? Yellowpaw had een Medicine Cat nodig...

De kater fronste toen er een groepje warriors het camp binnenkwam. Het leek alsof ze iets meedroegen.. Whitelion stond op en liep naar het rosse hoopje vacht toe, nadat ze het neerlegden. een korte blik op de warriors vertelde hem ook dat ze niets meer wisten. Het was Yellowpaw, als hij zich niet vergiste. en ze leek behoorlijk wat bloed verloren te zijn. Quietpaw kwam meteen. Hij leek bezorgd. De grote kater liet de twee even doen, voor hij er even tussen kwam. "Wat is er gebeurd?", vroeg zijn zware stem, emotieloos maar ergens wel vriendelijk.

"Nee, je bent in het Windclankamp nu. Je bent veilig," Stelde Quietpaw haar gerust. Een witte gedaante kwam op haar aflopen. "Wat is er gebeurd?" Vroeg de deputy met een zware stem. 'Bloodclan... informatie...marteling...zwarte poes.' Yellowpaw's adem stokte in haar keel. Ze pakte het konijn van Quietpaw aan en schrokte het op. 'Dankje Quiet.' Zei Yellowpaw die al ietsje opgeknapt was.

Ze droeg een groot blad met water in haar bek terwijl ze terug rende naar het kamp. Zo snel ze had gezien dat Yellowpaw binnengebracht werd was ze weggerend om water te halen. Niemand had haar die opdracht gegeven, maar het zag er naar uit dat de jonge poes water nodig had dus had ze zelf het initiatief genomen. Toen ze terug kwam zaten zowel haar zoontje als Whitelion bij haar. Voorzichtig droeg ze het blad naar Yellowpaw en legde het voor haar neer. “Hier Yellowpaw.” Zei ze met een vriendelijke en geruststellende glimlach om haar lippen. “Quiet wil jij anders dat spul halen in de den die we altijd op wondjes van Mouse moesten doen?” Het leek erop dat Sparrowfeather en Lizardpaw er niet waren of ze hadden het niet door, maar ze moesten toch dat bloeden stelpen. Zij had altijd wit spul op haar dochters wonden moeten duwen als ze gevallen was. Quiet was vaker in de den geweest, misschien wist hij wel waar het lag. Toen gleed haar blik naar Whitelion en ze nam hem koeltjes op. Voordat ze weer naar Yellowpaw keek en opnieuw een glimlach op haar gezicht plakte, veel minder uitbundig dan eerst.

Quiet keek de kat achter hem met grote ogen aan, Whitelion! De deputy én vader van Lizardpaw! Zijn stem alleen al was genoeg om Quiet op dit moment te intimideren, en de rood met witte kater schoof dan ook opzij om de grote, witte kater er langs te laten. Hij vroeg wat er gebeurd was, waar Quietpaw zelf ook wel benieuwd naar was. "Bloodclan... informatie...marteling...zwarte poes," hoorde hij Yellowpaw zeggen. Bloodclan? Hoe had de Bloodclan Yellowpaw te pakken gekregen? Ze zag er vreselijk uit. Een rilling trok over zijn rug, maar hij moest niet bang zijn. Dat was wat de Bloodclan wilde, toch? Quiet keek vragend op naar Whitelion, nieuwsgierig naar wat de kater hiervan zou vinden. Hij glimlachte echter weer naar Yellowpaw toen zij hem bedankte. Ook zijn moeder kwam bij het gezelschap staan, ze had water meegebracht voor Yellow. "Quiet wil jij anders dat spul halen in de den die we altijd op wondjes van Mouse moesten doen?" vroeg ze hem toen. Hij knikte snel. Natuurlijk, spinrag! Dat wist hij wel te vinden. Hij haastte zich naar de Den en wond het laatste beetje spinrag dat hij kon vinden rond zijn poot. Hij liep vervolgens weer terug en bood het aan aan zijn moeder. "Hier!" zei hij met een klein glimlachje, blij dat hij tenminste kon helpen.

Van Brindleleaf kreeg ze een blad met water toegeschoven wat Yellowpaw ook gulzig opdronk. 'Dankje.' Zei ze tegen de glimlachende poes. Toen ze weer wat moed had probeerde ze op te staan maar een pijnscheut liet haar zich weer neerzakken. Quietpaw kwam aanlopen met wit spul in zijn mond wat Yellowpaw meteen herkende als spinrag.