The Beatles

...Wat de... Kittens waren onverklaarbare wezens. Echo zat van een afstandje te gluren naar een grijzige kitten die met hupsjes rondjes maakte. Whut. Ondanks het feit dat ze het niet zo op kits had schuifelde de apprentice toch maar wat vooruit om te kijken wat er aan de hand was. Nu herkende ze het. Ja, kevers met zo'n mooi schild had ze vroeger zeker ook bewonderd. Vroeger, dat klonk net alsof het al ontzettend lang geleden was. Zo zei ze het graag ook; ze voelde zich maar al te graag volwassen. Ze stapte dichterbij de poes, die een zacht "Wow," uitstootte naar een lieveheerstbeest. Een zachte krak klonk toen de gevlekte poes een andere rood-witte kever net miste. Oeps. Ze keek onder haar pootje en vond daar het grbroken schildje van het insect.

Tinderfrost kwam met een dikke muis en een dikke pad het kamp binnen gelopen. Ze smeet haar twee vangsten nonchalant op de prooistapel en liep vervolgens door. Ze zag ergens op een afstandje in het kamp een grijze kitten zitten. Tinderfrost mocht dan wat koud zijn van karakter, ze was gek op kittens, dat bracht warmte in haar omhoog. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht terecht en ze liep er op af. Crescentkit, als ze het goed had, kitten van Fawnstep. "Dat zijn dus kevers," zei Tinderfrost op een redelijk warme toon. Iets wat enkel bij deze wezentjes en familie omhoog kwam. Precies als haar naam vertelde, warm en koud.

Edit: Oops, Echo was me voor. Goed als je even doet als of die van Echo toch later dan deze kwam, zodat het klopt?

Het gespring was niet alleen de apprentice opgevallen, blijkbaar. Ook aan een warrior was het aan het oog gekomen; de poes benaderde de kit eveneens, om te vertellen aan het blije pluisballetje dat het kevers waren. Echter was het poesje niet langer blij toen ze zag dat Echo haar tweede lieveheerstbeest had verpletterd. Zo lomp was Echo eigenlijk niet, maar dit soort dingen gebeurden alleen als ze rond kittens was. Op de één of andere manier maakte ze kits altijd bang of aan het huilen. "Oh shít," mompelde de gevlekte kattin, voor ze haar poot ophief naar haar snuit en maar begon te praten tegen het geplette insectje. "Oh... kleine vriend, Marcus, het spijt me ten zeerste dat ik vandaag uw leven heb weggenomen... Moge uw ziel een rustig leven verder leiden in de Starclan voor kevers," brabbelde ze, met half oog op de kit.

Het kleintje probeerde uit te vinden of de andere kevers niet eenzaam waren en terwijl ze dat deed was Echo maar blij dat de kit niet boos was geworden. Kits waren eigenlijk evil, vooral als ze gingen piepen. Queens konden pittig boos worden als je hun babies aan het huilen maakte. Lieveheerstbeest nummer een was inmiddels weggevlogen, de blauwe bleef zitten. Die ging niet naar huis, zoals het poesje zei. Ze vroeg hoe hij zou heten, en of 'ie niet te verdrietig was om te vliegen. Weer dacht de gevlekte apprentice even na. "Hij heet Luuk," besloot ze na enkele momenten. "Misschien moeten we Marcus netjes begraven, dan weet Luuk ook dat hij een eervolle rustplek heeft gekregen," opperde ze. Man, ze hield van haar improvisatieskills.

Dat leek de kit een goed idee te vinden. Ze begon al te graven in de zachte grond. "Wacht even, uh..." De gevlekte apprentice wist niet eens hoe de grijze en witte kit heette. "Als we het grafje hier graven vertrappen de andere katten de bloemen misschien. We gaan het daar wel doen, tussen het gras," Ze wees met haar voorpoot naar een pol gras aan de rand van het kamp. Ze moesten het ook versieren, had de kit gezegd. "Dus als jij vast mooie dingen gaat verzamelen ga ik vast een gat graven," Echopaw kon zich voorstellen dat als ze het beestje van haar pootkussen zou schrapen dat het er een beetje naar uit zou zien, dus kon de kit maar beter even weglopen. Ook wilde ze graag vieze gezichten trekken als ze dat deed.

Crescent... kit dus, duidelijk. De poes zou echt mooi niet even oud zijn als zij, laat staan ouder. Kitten dus. Het poesje stormde direct weg om te gaan zoeken naar de dingetjes om het graf te versieren. De gevlekte apprentice hinkte maar zo snel mogelijk naar de aangewezen graspol toe, en peuterde, onder wat gekreun, het geplette, plakkerige beestje onder haar pootkussen vandaan. Ze legde hem op de aarde en graafde er een kuiltje naast, waarna ze hem met een nagel erin schopte. Toen hoorde ze iets, en keek de kattin om, naar de kleine poes. "Wat zei je?" vroeg de apprentice. Haar blik viel op de bloemen en takken. "Mooizo," knikte ze.

Het was echt zwaar amusant hoe de poes zo snel haar verdriet was vergeten. Ze was alweer vrolijk bezig met de begrafenis, en vroeg ook met een blij snuitje of ze nu de aarde op hem zouden gaan leggen. Ook op Echo's gezicht kwam een vrolijker uitdrukking; ze was maar al te blij dat de kit weer blij was. "Da's goed, wil jij dat doen? Of moet ik dat doen, dan kun jij vast kijken wat je met je bloemen wil," opperde de gevlekte apprentice. Ze had geen problemen met het wat aarde schoppen over een dode kever heen. Ondertussen had ze haar poot alweer op de grond gezet en het plakkerige restje in het zand geveegd.

Terwijl de kit begon aan het vormen van de versiering schoof de apprentice wat aarde over de platte overblijfselen van de kever. Hierna trok ze wat diepgroene grasstengels uit de grond en legde ze die op de aarde. Dat zag er toch wel iets mooier uit dan die platgestampte grond. Crescentkit schoof ook wat bloemen naar haar en vertelde haar om ook te gaan versieren. Even staarde Shadowclanpoes naar de rode en gele bloemblaadjes, en toen begon ze ze toch voorzichtig van de bloem af te plukken. Terwijl het kleintje al een cirkeltje had gemaakt van takjes legde Echopaw de bloemblaadjes om en om daarop. Geel, rood, geel, rood. Dat moest het doen. Ze wist eigenlijk niet goed of ze dit nou wel of niet leuk vond. Immers had ze er genoeg tijd aan besteed om te laten zien dat het haar niet verveelde. Maar aan de andere kant verheugde ze zich ook wel op straks iets compleet anders doen.

Met kleine, voorzichtige passen stapte Heavekit de nursery uit. Ze keek om zich heen; ze was op zoek naar Cresentkit. Ze volgde haar grijze zusje alsof ze haar schaduw was, al had ze dat zelf niet door. Ze durfde er alleen niet zelf op uit, maar vond het wel interessant allemaal, dus ging ze vaak met Cresentkit. Die durfde namelijk wel heel veel. Haar tweekleurige ogen vielen op haar zusje en een glimlach sierde haar gezicht toen ze snel op de ander afrende. Net op tijd remde ze af zodat ze niet tegen Cresent aanbotste. "H-hey," miauwde ze zachtjes. Toen keek ze naar de zwart-witte poes die erbij stond die erg op haarzelf leek. Een glimlach kwam op haar gezicht ter begroeting, ze zei alleen niets. Ze was bang dat de ander haar dan misschien stom vond, doordat ze zo stotterde.

Oh, nog een kit. Het poesje stotterde wat toen ze hen begroette. Het andere zwart-witje leek een zusje te zijn van de grijze kitten naast haar. Deze had inmiddels een grote bloem in het midden van het graf geplaatst en het steeltje eraf geknaagd. Nu was het graf klaar, geloofde Echo. Crescent legde even uit wat ze precies aan het doen waren. Ze begon weer over Luuk, die blauwe kever, welke ze zo graag blij had willen maken met het mooie graf. De apprentice keek naar het nog levende insect en grinnikte. Het boeide hem echt helemaal niks. Maar zo harteloos was ze nou ook weer niet; dat zou ze echt niet hardop zeggen. "Hallo Heavekit," groette ze de andere kit dus maar, ietwat ongemakkelijk. Jeej.