Thievery

Mistpaw lag achter in de den te slapen. Half slapen dan, want ze was nog steeds alert. Ze werd wakker van getrippel in de den. De rekte zich langzaam uit en kwam omhoog. Maar toen ze goed keek zag ze een kitten papaverzaadjes in zijn mond duwen. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze naar de kat. "Stoppen met die dingen eten of ik laat ze je allemaal voor straf opeten. Geloof me, dat wil je niet." zei ze nors, omdat ze uit haar dutje gewekt was. "Dat zijn papaverzaadjes en als je daar teveel van binnenkrijgt ga je hallucineren of misschien ga je wel dood." Op dat laatste woord zetten ze een wat meer 'spooky' toon omdat ze wou dat de kittens eens zouden leren om met hun poten van de kruiden af te blijven. Wie weet aten ze wel deathberries, die lagen ook ergens in de den, maar wel beter verstopt. Ze moesten het ooit leren. Dan maar op de hardere manier.

"U liet me schrikken!" Mistpaw lachte een beetje. "Mooi, want je mag hier ook helemaal niet komen." zei ze tegen de kitten. "Wat kom je hier doen? Heb je ergens pijn? vroeg ze, nu toch wel onderzoekend. De kitten was hier wel met een reden naar binnen gewandeld. Mistpaw keek eventjes. "Hoeveel heb je er opgegeten? Eerlijk antwoorden, anders vraag ik het na aan Starclan. En die zien alles wat jij uitvreet." zei ze op waarschuwende toon. Moesten ze maar niet alles opvreten, dan zouden ze ook niet deze nederlaag krijgen. Als het teveel zaadjes waren zou ze de kitten wel moeten laten overgeven, anders kon het misschien toch wel gevaarlijk worden voor hem.

De kitten was opzoek naar hét medicijn. "Daar heb ik er hier meerderen van. Waarvoor zoek je een medicijn? Buikpijn? Withoest? Of groenhoest?" vroeg ze toen. Hij vond het schattig dat hij wat zocht, maar eigenlijk mocht dat hier niet. "Als je een medicijn zoekt kun je mij vertellen waarvoor, dan kan ik je helpen. Maar het is niet de bedoeling dat je op eigen houtje gaat zoeken!" Anders kwamen er brokken. "En ja, Starclan ziet alles. Starclan ziet als jij je gedraagt en als je je misdraagt. Houd dat goed in je hoofd." grijnsde ze. Mistpaw zakte wat door haar poten. Ze warmde nu toch wel op tegenover de kitten, hij was schattig en had een doel. "Twee ga je niet dood van, maar je bent wel dichtbij. Je zal misschien heel diep slapen straks, maar meer niet." Misschien dat dat de kitten gewoon goed genoeg bang maakte om niet meer rond te neuzen in de kruiden.

De kitten zocht een speciaal medicijn. Goed dan. "Ook daar heb ik er genoeg van." antwoordde ze simpel. Maar toen ze uitlegde wat voor medicijn ze zocht, wist ze het even niet meer. Blindheid kon ze niet genezen en dat kon ze toch niet zomaar vertellen aan deze kitten? "Oh.. ik ben bang.. dat ik voor Snowkit geen medicijn heb. Snowkit is al heel lang blind en blinde katten kan ik niet beter maken, anders had ik Jayfeather ook al wel geholpen.." legde ze uit met zachte stem. "Ja, Starclan heeft het heel druk." zei ze tegen de kleine kater. "Het is wel lief dat je een medicijn zoekt voor Snowkit, maar die heb ik niet.."

Cinnamon leek duidelijk van slag door het hele gebeuren. Logisch, je kreeg niet elke dat op je dak vallen dat je zusje geen warrior zou kunnen worden met je. Het was lastig. "Geloof me, ik weet hoe je je voelt." begon ze kalm. Ze dacht nu aan zichzelf, die ongeveer hetzelfde ondergaan had. "Ik werd medicine cat apprentice. De rest van mijn nest werden gewone apprentices. Ik zie ze amper, ja, als ze door het kamp passeren en druk zijn met apprentice dingen. Voor de rest zie ik ze ook niet.." Mistpaw ging liggen en sloeg bemoedigend haar staart om de kitten. "Wat je wel kunt doen voor je zusje is een hele goeie apprentice worden. Dan kun je haar vertellen over je avonturen en prooi voor haar vangen! En misschien kan ze ooit met jouw warrior-begeleiding naar buiten toe. Maar dan denk ik eerst dat ze wat dingetjes moet leren van Jayfeather. Die heeft ervaring." dat laatste zei ze met een dikke knipoog. Het kwam wel goed, toch? Cinnamon moest niet verdrietig zijn, alles kwam op zijn pootjes terecht.

Cinnamonkit was duidelijk het er niet mee eens en vond dat het anders was. Mistpaw zuchtte, hier kon ze ook niks tegen beginnen. Als kittens zich dingen in hun hoofd haalde ging het er niet zo makkelijk meer uit. Toen Cinnamon vertelde dat Jayfeather kittens zou eten moest ze wel een beetje lachen. "Daag. Hij eet geen kittens, anders had ik nu ook niet meer geleefd. Jayfeather heeft soms gewoon een beetje een humeur, dat komt niet in de buurt bij het eten van kittens." zei ze tegen hem. Toen werd er gesmeekt of hij niet toch even mocht kijken of er een medicijn was. "Nee, want straks zit jij met je neus in nog gevaarlijkere dingen en ga je echt dood." waarschuwde ze. Ze moest niet hebben dat er zomaar rond gesnuffeld werd in de den. Veel dingen waren ongevaarlijk, maar sommige dingen echt niet. Daar moesten kittens niet met hun tengels aankomen.