They're so small

Voorzichtig stak de jonge apprentice zijn kopje binnen in de Medicine cats den. Hij had opgevangen dat Brightspots hier verbleef nadat ze kittens had gekregen. Zelf had hij er niet op gelet, op het feit dat Bright een vollere buik had gekregen. Hij begroette haar enkel met een knikje en liet zijn blik wat verdwaasd naar de kittens gaan. "Zijn dat mijn siblings?" vroeg hij uiteindelijk zachtjes en liet zijn blik weer naar de poes gaan, die hij zag als tweede moeder.

Eerste post voor Bright, daarna open

Rustig lag Brightspots te slapen. Ze was flink vermagerd na haar zware bevalling. Het had haar heel veel gekost. Ze sliep ook enorm veel. Toch was ze niet meer zo ziek als dat ze was geweest. Maar het had de nodige schade opgeleverd. Dit was natuurlijk ook risicovol voor haar kittens. Daarom bleef ze in de medicine cat den. Andere katten mochten ook niet al te dicht bij haar komen, om eventuele besmettingen te voorkomen. Andere katten konden namelijk bacteriën met zich mee brengen en gezien de bengaalse poes nu juist zo zwak was, kon ze dat niet gebruiken. "Zijn dat mijn siblings?" Klonk een stem die haar wekte uit haar slaap. Brightspots hief haar kop en zag Tallpaw staan. "Hallo, Tallpaw," snorde ze. "Ja, dit zijn je nieuwe siblings," murmelde ze. Ze gunde dat deze kater, jongere siblings en hij mocht haar kittens ook zo zien.

"Hallo, Tallpaw," Tall liet zijn verdwaasde blik verdwijnen en maakte plaats voor een glimlachje op zijn snoetje. "Ja, dit zijn je nieuwe siblings," Siblings. Hij had nog broertjes en/of zusjes. De kater richtte zijn oortjes nu nieuwsgierig naar voren en liet zijn blik van de kittens naar Brightspots gaan en terug. "Zijn ze ziek?" vroeg hij uiteindelijk aan haar, niet wetend wat de reden was dat ze precies hier lag. Snowdrop, zijn mentor, liet liever informatie voor hem achter, dan dat hij te veel wist. Misschien was het omdat dat gedaan werd bij elke jonge kat, of misschien omdat ze zijn moeder betrapt had op Thunderclan territory. Wat het ook was, ze had geen reden om achterdochtig te zijn, want Tallpaw had zich niet ontrouw gedragen tegenover Thunderclan. Waarom begrepen sommige dat nog steeds niet?

Tallpaw vroeg aan haar of de kittens ziek waren. Whifflekit nieste op dat moment en zorgzaam gaf Brightspots de jonge kitten een paar likken over haar kopje. "De kittens zijn wat zwak en sommigen zijn niet helemaal fit," murmelde de Queen. "Dat komt omdat ik zelf een lichte vorm van Whitecough had opgelopen, deze is net zo goed als gezakt," vertelde ze vervolgens. Ze gaf nu Lionkit een paar likjes over zijn kopje en deze kroelde wat in haar nest. "Hoe gaan je trainingen, kleine warrior?" Vroeg ze vervolgens met een warme glimlach naar de jonge kater toe. Ze zou hem wel missen in de nursery. Zo haat vol als hij was geweest, beschouwde ze hem nu wel als één van haar jongen.

Brightspots zei hem dat de kittens niet heel sterk waren doordat zij zelf een lichte vorm van Whitecough had opgelopen. Dat kende hij wel. Dat wat een ziekte waaraan sommige katten het leven lieten. Hij was al blij dat Bright niet die richting op was gelopen. "Hoe gaan je trainingen, kleine warrior?" Hij zei maar niets over die keer dat hij zich verstopt had in de apprentice den tijdens die inval van de Elite. "Traag," was het eerste dat hij zei en haalde even zijn mondhoek op in een korte glimlach. "Ik heb nog steeds geen prooi kunnen vangen." mompelde hij lichtelijk met tegenzin. Hij moest Thunderclan trots maken, maar dat doel was nog niet bepaald in zicht.

Brightspots had niet heel erg veel mee gekregen van het gebeuren met Bloodclan, omdat ze toen op haar ziekst was geweest. Ze had veel geslapen en alles was als een ruis langs haar heen gegaan. Wel wist ze dat ze bang was geweest, gevreesd voor allerlei dingen. Tallpaw antwoordde dat zijn trainingen traag verliepen, waarna hij aangaf nog geen prooi gevangen te hebben. "Dat komt wel. Ga je mentor eens op z'n nek zitten en zeggen dat je wilt trainen. Je kan ook altijd aan andere warriors en mede apprentices vragen of ze je dingen willen leren," vertelde Brightspots. Natuurlijk wist zij dat als de beste. Brightspots had als Brightpaw een duistere mentor gehad, Darkfire. Om hem te vermijden had ze veel mee gedaan met andere trainingen.

"Dat komt wel. Ga je mentor eens op z'n nek zitten en zeggen dat je wilt trainen. Je kan ook altijd aan andere warriors en mede apprentices vragen of ze je dingen willen leren," Hij haalde even zijn ene mondhoek op in een kleine glimlach bij wat Bright te zeggen had. Hij kon de deputy toch niet gaan aandringen om hem nog meer te trainen? "Ik wil zoveel mogelijk leren om de sterkste warrior te worden van het hele woud." mauwde hij vervolgens enthousiast. Even trok hij met zijn oortje bij de gedachte aan Silverstar. Hoe kon hij zich nu aan zijn vader bewijzen, dat hij wel degelijk een goede warrior zou worden, al hij er niet was? En ten tweede, Silverstar was nog steeds niet terug gezien sinds de binnenval van de Elite. "Bright?" vroeg hij voorzichtig. "Denk je dat Silverstar is kunnen ontsnappen aan de klauwen van de Bloodclan?" Tallpaw's ogen gaven een twijfelachtige indruk weer. De leader van de Elite had gezegd dat ze hem vermoord hadden, maar was dat wel mogelijk met zijn verschillende levens? "Ze kunnen hem toch niet vermoorden?" Hij richtte zijn blik nu bijna hoopvol op de poes, hopend op een antwoord dat hem gerust zou kunnen stellen.