Watching the leaves float

Leaf-fall was begonnen, en de wereld liet het merken ook. De bladeren vielen van de bomen alsof het niets was, en het zonlicht begon steeds zwakker aan te voelen. Ze was geboren in Leafbare, en het zou niet lang meer duren voordat ze officieel een jaar oud zou zijn. Het Warrior worden lag niet eens zo ver meer van haar af, maar echt zin had ze er om één of andere reden nog niet in. Misschien was ze er nog niet echt klaar voor. Ze vond het leuk om Apprentice te zijn: Vixencry was een leuke mentor en ze vond het leuk om te leren, zolang ze er maar goed in was. Vechten kon ze nou niet echt goed, en daarom besteedde ze daar ook geen tijd aan. Ze was klaarblijkelijk niet de enige die de rivier had willen zien, Outpaw lag ook aan de rand naar het water te staren. De kater zag er niet bepaald vrolijk uit, zoals gewoonlijk. "Zo te zien vermaak je je prima," zei de poes toen maar op een droge manier. Waarschijnlijk zou hij het niet echt waarderen, maar ja. Zo was ze nou eenmaal: vervelend.

Al snel werd het duidelijk hoe welkom de poes was in dit scenario: helemaal niet. Ze kende Outpaw niet echt goed, en eigenlijk werd de reden daarvoor haar meteen ook al duidelijk. Hij wilde haar niet kennen, waarschijnlijk wilde hij niemand kennen. Wat het haar betrof, was dat zijn verlies en niet het hare. Ze vond zichzelf over het algemeen best oké. Ze was soms wat vervelend, maar ergens was ze meestal ook wel aardig, tenzij je haar gemene kant naar buiten lokte. Dat gebeurde echter zelden: de grijze tabby was meestal in een goed humeur. "Vermaakte," zei de kater, met een blik die kon doden. Het was nu wel duidelijk dat alle signalen erop wezen dat ze weg moest gaan, dus bleef ze. "Sociale formaliteiten zijn niet echt jouw ding, of wel?" ging de poes toen verder. Ze vond het altijd zo raar wanneer Clankatten zich afzonderden. Je zat niet voor niets bij een groep, gedraag je dan ook zo.

De hints kwamen allemaal wel binnen, dat kwamen ze altijd. Ze was nooit echt welkom en haar aanwezigheid werd nooit echt op prijs gesteld. Haar gebrek aan vrienden zei al genoeg en soms vroeg ze zich af waarom ze überhaupt in deze godvergeten Clan zat als niemand haar toch hoefde te hebben. Ze raakte zelf ook wel wat geïrriteerd, maar liet dit niet al teveel merken. Haar ogen dreven weer naar de rivier, het enige iets dat ze leuk vond aan deze Clan. Ze was dol op zwemmen en de rivier vond ze prachtig. Ze spendeerde het grootste deel van haar tijd daar dan ook. Natuurlijk kwam de kater weer terug met een sarcastische opmerking. Die had ze al vaak genoeg gehoord en het zou deze keer ook niet hetgeen zijn dat haar weg zou jagen. Hij suggereerde dat ze allebei hun eigen weg gingen. Sage haalde even nonchalant haar schouders op. "Helaas voor jou ging mijn weg hierheen," zei ze rustig en liet zichzelf door haar poten zakken zodat ook zij aan de oever van de rivier zat. Ze nestelde haar poten lekker onder haar lichaam, van plan om hier nog wel even te zijn.

Sociaal was anders, maar toch was de jonge kattin te koppig om weg te gaan. Eigenlijk had ze hier ook niet echt veel te zoeken, buiten haar liefde voor de rivier, maar deze chagrijnige kater had haar een doel gegeven voor vandaag. Nou ja, een doel, ze wilde hem gewoon irriteren. Iets beters had ze toch niet te doen, vooral niet met de zoon van Butterstar. Ergens was ze niet heel erg gesteld op de kattin, al wist ze niet precies waarom. Ze was eigenlijk niet echt gesteld op iemand van deze Clan. Haar vader was nutteloos, Lakepaw leek haar vergeten te zijn, Rainpaw was een chagrijnige idioot en Outpaw was ook een chagrijn. Leuke Clan was dit. "Een weg kan ook doorgaan, ver weg door, naar de hooglanden ofzo," ging de kater verder en Sagepaw zuchtte even. "Heeft je mama je niet genoeg aandacht gegeven vroeger?" Soms was dat nou eenmaal de oorzaak van verwaand gedrag.