Irresistible

De kattin liep op sierlijke wijze langs de wilde stroom die Riverclan zijn kenmerkende naam gaf. Haar staart zwaaide vrolijk achter haar aan, en ze keek achterom of de grote kater nog achter haar liep. Ze wist niet waar ze zich nu weer in had gewerkt, de kater was zestien manen oud en ze kende hem eigenlijk niet eens zo heel goed. Lakepaw zou haar waarschijnlijk weer een hele preek geven, dat ze voorzichtig moest zijn en what not. Ze was gewoon behoorlijk nieuwsgierig ingesteld, en daar kwamen risico's bij. Vooral toen ze het gebied uitging om de tweebeenplaatsen te verkennen: dat had niet zo goed uitgepakt voor haar. Ze had hier en daar nog een krasje zitten, maar alles was al vrij netjes geheeld. Er was geen permanente schade. Ze keek naar de kater die, als alles goed was, haar had gevolgd. "Voíla," zei ze smalend. "Nu kan ik je in alle rust leren kennen." Ze keek de kater doordringend aan, kijkend hoe ver ze hem kon krijgen in dit 'spelletje'.

- Smokegaze first.   

De poes kon hier en daar wel merken dat Smokegaze iets van een 'troubled past' had. Dat maakte hem in haar ogen eigenlijk alleen nog maar interessanter. Ze wilde blijven graven totdat hij zich echt bloot zou geven, dat was nou iets dat ze spannend vond. Dus speelde ze het spelletje door, wel benieuwd waar dit naar toe zou leiden. Benieuwd naar wie Smokegaze nou 'echt' was. Hoe erg hij op zijn vader leek. Haar staart zwaaide geamuseerd heen en weer bij het horen dat ze haar prijs zou krijgen. Nu verwachtte ze dan ook echt iets van de kater. Ze scande de omgeving even, en verwachtte dat ze hier nog wel even met zijn tweeën alleen zouden zijn, dus plantte ze haar achterwerk op de grond en keek weer naar haar compagnon. Thistleclaw was zijn mentor, een kater waar ze ook vrij weinig goeds over gehoord had. Van wat zij wist was hij behoorlijk gemeen en had hij een behoorlijke hekel aan Butterstar. Of dit waar was, was geheel iets anders. "Mijn mentor is Vixencry," vertelde ze, en lachte haar tanden bloot. Bij zijn idee van 'een vraag voor een vraag' vond ze het alleen nog maar leuker worden. "Oké, hmmm... Heb je een partner gehad?" vroeg de poes toen. In haar geval was het antwoord vrij duidelijk, ze was nog veel te jong. Maar Smokegaze's liefdesleven kon daarentegen behoorlijk voor wat leuke roddels zorgen.

Nou zat ze Smokegaze wel te bekritiseren, zelf had ze ook niet de ideale familiegeschiedenis. Het punt was dat ze die tot voor kort eigenlijk helemaal niet had. Ze had alleen haar broer, Lakepaw, gehad. Waar ze misschien een ietwat ongezonde band mee had gehad. Hij paste iets te goed op haar, ze waren misschien iets te afhankelijk van elkaar. Hoe kon het ook anders? Ze hadden niemand buiten elkaar. Lakepaw was praktisch haar vader geweest, en nu kwam die kater van een Sunbreeze ineens aanlopen met het idee dat hij hun biologische vader was. Ze hoefde in ieder geval niets van hem te hebben: je zou kunnen zeggen dat Sage hier en daar wat last had van daddy issues. Ach ja, niemand was perfect, toch? Sagepaw keek Smokegaze verbaasd aan toen hij vertelde nooit een partner gehad te hebben. Oké dan, zijn beurt. Wat ze leuk vond. Ze keek bedenkelijk naar haar linkerbovenhoek, liegen of niet? Er was nu nog geen reden voor. "Ik zoek graag uit waarom sommige katers zich chagrijnig voordoen terwijl ze eigenlijk best oké zijn," antwoordde ze. "Wat is de mooiste herinnering die je hebt?" De poes ging op de psychologische toer nu.  

Sagepaw had niet eens door dat ze verbaasd had gekeken, maar Smokegaze vroeg er wel naar. "No reason," zei ze nonchalant, en schudde het commentaar van zich af. Al was ze wel behoorlijk verrast geweest toen ze hoorde dat de kater geen partner had gehad. Hij was absoluut niet lelijk om te zien en had een bepaalde mysterie die hem een stuk spannender maakte. Ach ja, wie wist had hij ook wel geen behoefte aan een relatie. Dat kon natuurlijk ook. Ze zwaaide met haar staart toen Smokegaze vroeg of het echt haar antwoord was. "Min of meer," antwoordde ze, alsnog vaag, maar oké. De poes was wel heel specifiek ingegaan op deze situatie, maar wat ze echt leuk vond om te doen, was het praten met katers. Een beetje met ze spelen, kijken of ze leuk waren, hoe leuk ze waren. Wat ze dachten, wat ze vonden. Wat ze vonden van haar. Er was behoorlijk wat. Smokegaze had wel gelijk: ze kwam met allemaal psychologische vragen, terwijl hij neutrale stelde. Maar anders was het toch ook niet leuk? Het worden van een Warrior, logisch. Er was veel eer te vinden in die gebeurtenis. Zijn volgende vraag was wat ze wilde bereiken. Iets waar ze even over na moest denken. Ze hoefde niet per se een partner, zat niet te wachten op kittens of een speciale rang. "Ik wil een beroemd Warrior worden, wiens naam iedereen kent, maar ik wil doodgaan voor ik ooit Elder moet worden," antwoordde ze toen. Ze kon zich niet voorstellen om een eeuwigheid in Starclan te zitten, terwijl ze een lelijke, oude Elder was.

"Je bent wel lekker vaag, of niet?" miauwde de kater. Ze haalde haar schouders op. "Is dat niet het stereotype van vrouwen?" vroeg ze terug. Nu en dan werd er wel eens door katers geklaagd over hoe onbegrijpelijk en onvoorspelbaar poezen waren. Sagepaw' volgde wat dat betrof het stereotype wel, al was het meer om het feit dat ze zich niet kwetsbaar op wilde stellen door iemand echt inzicht te geven in haar persoonlijkheid. Alleen haar broertje vertrouwde ze echt, en hoe kon het ook anders. De kater begreep niet waarom ze geen Elder wilde worden, het was dan ook best een aparte instelling. Wie wilde er nou vroegtijdig sterven? "Elder zijn is zeker een grote eer. Maar ik wil herinnerd worden zoals ik nu ben, niet als een Elder die te oud was om te vechten en zijn oude dag uitzat in het kamp tot ze doodging aan groenhoest," verklaarde ze. Oud worden was een - onredelijke - angst die ze had. Haar uiterlijk had altijd iets goed voor haar gedaan, haar persoonlijkheid niet zo zeer, dus wilde ze haar uiterlijk ook niet graag kwijt. "Naar wie in de Clan kijk je het meeste op?" vroeg ze toen. Hier was ze bijzonder benieuwd naar. Wie was Smokegaze's grote voorbeeld?

Ah, daar was hij weer. De charmante glimlach van Smokegaze. Gelukkig maar, even was ze toch bang geweest dat hij haar aan zou vliegen en dat ze vervolgens dood in de rivier werd gedumpt. "Je bent in ieder geval goed in stereotype zijn... maar ben jij nou juist niet het soort poesje die origineel hoort te zijn? Je lijkt me namelijk nogal buitengewoon," miauwde de kater. Ze keek hem even achterdochtig aan, moest ze nou per se origineel zijn? Buitengewoon? Kon ze niet 'gewoon' Sagepaw zijn? Was het feit dat iedereen 'gewoon' zichzelf was niet al buitengewoon? "Misschien ken je me niet goed genoeg om te zien hoe buitengewoon ik ben," smaalde de poes toen. Ze had zichzelf nooit als een bijzonder karakter gezien. Wel als een luidruchtig iemand, maar niet als een bijzonder iemand. Iets dat haar soms wel irriteerde. De kater leek nog steeds verward door haar visie, en haar visie was er één die de wereld van Clankatten op de kop zette, soms dan. Ze greens naar de kater. Er was voor haar wel iets dat belangrijker was dan Elder worden, eervol en sterk zijn: uiterlijk. "Laat ik het zo zeggen: die young and leave a pretty corpse," zei ze toen met een glimlachje. Misschien een wat macabere gedachte, maar ze wilde herinnerd worden zoals ze nu was. Niet als een oude kat vol littekens van gevechten, maar voor hoe haar vacht nu glansde. Hoe levendig haar ogen nu waren en hoe elegant haar bewegingen waren. Als haar leven echt door mocht gaan in Starclan, wilde ze daar zijn zoals ze hier nu was. De kater gaf aan op te kijken tegen Butterstar, en hoe kon het eigenlijk ook anders? De poes was praktisch zijn moeder geweest, en wie keek nou niet op tegen hun leider? De vraag die hij stelde, zorgde er echter voor dat ze even stil was en dat haar adem stokte. Angsten waren iets dat je niet zomaar aan iedereen moest vertellen. "Ik ben bang om alleen te eindigen ," biechtte ze op. Ze was toch iets van een hopeloze romanticus, en ze kreeg de rillingen als ze zich over enkele jaren nog zonder iemand van belang zag. "Wat is jouw grootste angst?" vroeg ze toen terug. Dit wilde ze nu ook wel weten.

De gespannen sfeer gaf haar een wat tintelend gevoel van binnen. Ze wist niet zeker of het angst was, of of ze opgewonden was, misschien waren het zenuwen, of iets totaal anders. Of een combinatie van alles bij elkaar. "Ik geloof dat dat dan nog wel komt, of zit ik verkeerd?" miauwde de kater toen. Sagepaw haalde haar schouders op. "Dat zullen we wel zien," zei ze rustig, en keek hem indringend aan. Het was allemaal wat vaag: had ze zojuist gezegd dat ze elkaar nog beter moesten gaan leren kennen? Het werd nu al behoorlijk intiem. De kater leek het nog steeds niet eens te zijn met haar theorie, maar ze was er al vrij zeker van. Al was ze nog jong, niet eens zoveel jonger dan Smokegaze, maar toch. Zij was nog een Apprentice, hij was al een warrior. Hij had veel meer meegemaakt dan zij ooit had gedaan. Misschien dat ze hem daarom ook wel zo interessant vond. Sage grinnikte even, de kater leek over zijn woorden te struikelen, mentaal iets afwezig te zijn. Had ze hem toch off-guard kunnen zien.
Dus moest ze hem ook een stukje van haar geven, al was het maar een beetje. Haar grootste angst, om één of andere reden. Ze voelde zich vaak alleen, afgezonderd, ook al zat ze in een Clan vol katten. Ze keken vaak niet naar haar om en haar vader had nooit de moeite genomen om haar echt te leren kennen. Haar broertje was de enige persoon die er voor haar was, maar sinds hij had ontdekt dat Sunbreeze hun vader was, was hij ook behoorlijk afwezig geweest. Ze was bang dat alles zo zou blijven. "Waaronder ik en ik geloof dat je nu al niet meer zonder me kunt," grapte de kater toen, waar ze toch wel om moest lachen. Hoewel ze het niet helemaal super vond dat hij haar grootste angst zojuist in een grap had veranderd, kon ze er wel om lachen. "Niet zo van stapel lopen, jij," fluisterde ze naar de donkere kater. Zijn geamuseerde uitdrukking verdween echter ook als sneeuw voor de zon toen ze hem om zijn grootste angst vroeg. "Smoketear... om precies zo te worden als hij... de hij zoals mijn vader is gestorven..." biechtte de kater op. Sage keek hem even in stilte aan. "Ik heb Smoketear nooit gekend," zei ze toen zachtjes. "Maar wat ik je wel kan vertellen, is dat ik me nooit zo veilig gevoeld heb als nu," ging ze verder, in de hoop hem te laten weten dat hij niet zo was als zijn vader.